- 26 Temmuz 2012
- 2.854
- 8.285
Buna bir eğileyim ben, belkide ondan sürekli depresyondayım.
Gecmis olsun.Oncelikle kimsenin hayati dort dortluk deyildir.problemler her zaman var.Ve insan oglu isterse hepsile basede bilir.
pazen depresionda kronikesir diye dusunuyorum.Piskolog bile yardimci olmiyor.Boyle zamanlarda Alah sigin,Kurani kerim oku,bol bol dua et.Insan cok rahatliyor.yaradilis falsefesini anliyor.
Bütün bunlara rağmen aslında sizin içinizde çok neşeli, eğlenceli ve şakacı bir insan var olduğunu düşünüyorum. Bu anlattıklarınızın arasından nasıl böyle birşey çıkardığımız bilmiyorum ama bir an aslında çoktan hayat dolu bir insan olabilirsiniz düşüncesi içime doğdu...
Söylemesi çok kolay evet ama herşey insanın kafasında bitiyor.
Kendimizi mutlu eden de biziz mutsuz eden de biziz diye düşünüyorum... Tabii ki dış etkenlerin de burada payları varrr...
Neden istememesinin sebebi o ki? Ben doktora gitmeyi egosuna yediremiyor sanıyordum.
Sende sıkıntının ve stresini kendi içinde yaşayanlardansın hiçbirşeyi dışarıya yansıtmıyorsun yani söylesende sadece dilinde...Kız valla doğru bildin. Ben sürekli depresyondada olsam çok neşeli eğlenceli bir tipimdir şişko ve sevimliler var ya. Ortama neşe katarım ama gel gör ki kendime çok acımasızım
şimdi depresyon genetik değil de depresyon ile başlayan ilerleyen bir hastalık varsa o genetik. şizofren paranoyaklık gibi.Cidden bazen kendimi boğmak istiyorum. Çünkü zaten kendim kendimi itinayla boğuyorum.
O kadar sıkıcı bir iç dünyam var ki.
Kızlar ben depresyonumdan kurtulamıyorum. Pskologa gidiyorum, gayet iyiydim iyi geldiğini düşünüyordum bana, terapiye tatil şu bu derken ara verdim. Yine aynı konularla boğuşuyorum.
Depresyonum ağır değilmiş pskologuma göre, ilaçlık filan bir durumum yoktu. Toparlarsın sen dedi aslansın kaplansın. İyiydim ya iyiydim. Yine aynı yerde aynı şeylerle boğuşuyorum.
Devamlı şu sorular beynimde: Neden ben böyleyim? Nolurdu azıcık normal insan olsaydım? Nolurdu hayatımdaki her şey sırasıyla normal bir şekilde devam etseydi?
Yıllardır kilo vermeye çalışıyorum, veremiyorum. Olmuyor lanet olası, beceremiyorum. Şu boğazımı tutamıyorum ya, bir ay yemesem ikinci ay ipini koparmış it gibiyim. Kendimi kafesinde aynı yerde koşup duran hamster gibi hissediyorum.
Hiç bir başarım yok hayatımda. Geçen gün akraba toplantısı vardı babama "müge napıyor çalışıyor mu bir yerlerde diye soruyolar. Söylediği şey şu : "müge yiğiti kazandı evde çalışıyor işte hahahah. Durumum bundan ibaret.
Değiştiremiyorum kendimi. Hayatımı. Yapmam gerekenleri biliyorum ama yapamıyorum. Olmuyor.
Hırslansamda o hırs bitiyor, isteğim olsa da sönüveriyor. Hemen umutlarım bitiyor. Hiç bir şeyi başaramayacağım gibi geliyor. Hepsi anlamsızlaşıyor.Her şey bir zaman sonra anlamsızlaşıyor. Kendimi 80 yaşındaki teyze gibi hissediyorum çoğu zaman. "Amaaan yapsam da nolcak" kafasındayım. Hatta seksenlik teyzeler böyle değildir bence.
Depresyon genetik midir acaba? Annemin kuzeni depresyondaydı ve intihar etti. Bende annemin sülalesine benzerim. Bazen acaba genlerimde mi problem var acaba diyorum.
Kocam malumunuz zaten problemli, çocuk işini annemin tüm baskılarına rağmen erteledim. Diyorum ki bari bu adam adam olana kadar bende kendime iş bulayım, nolursa olsun bir işe gireyim. Biraz zayıflayayım, kendime bakayım. Üç gün bu kararlılıkla yaşıyorum, üçüncü gün diyeti bozuyorum. Tüm umutlarım da işe güce dair bitiyor. Yemin ediyorum emrahın annesi moduna bürünüyorum, sanki kötü yola düştüm de kurtulma şansım yok.
Yine tam şuanda öyleyim. Bir aydır öyle böyle diyet yapıyordum.Becersemde beceremesemde. Yok yine bozdum. Yarın artık eve dönücem, bu adamın düzelmeyeceğini de biliyorum. Boşuna konuşmalar yapacağım. Bir de gidip kayınvalidemlerin filan triplerini çekerim, ne zaman anneme gitsem gelsem illa surat asıp trip atarlar kayınailegiller. Sonra tek başıma kalırım. Kendi kendime sözler veririm yine. Diyete başlarım, iş ararım. Hayatımda yara açmış arkadaşlarımın başarı haberlerini duyar, bir ben mal gibi kaldığım için bir posta daha depresyona girerim. Böyle arkadaşlarım var hep. Vakti zamanında yediğimiz içtiğimiz bir olan, sonra aramız bozulan arkadaşlarım. Bu günkü çoğu başarısızlığımın yardımcı mimarları. Hepsi atandı evlendi çoluk çocuğa karıştı. Bir ben mal gibi kaldım. Bir ben.Hepsi güzel, hepsinin çocuğu oldu. Ben? Ben! Kaç yaşıma geldim. Kafam hala 16.Her şeyden korkuyorum, hepsinden nefret ediyorum. Neden hayatıma girdiler, b.k mu vardı!
Sinirden oturur yerim yerim yerim patlayana kadar yerim işte. Sanki ben yedikçe dünyadan insanlardan kendimden intikam alıyorum. Geçmişimden hatalarımdan değiştiremediğim şeylerden. İnsanlar laf etmesin diye, gizli gizli yerim. Akşam yerim sabah yerim. Boğazımın derdinden ölücem bir gün. Ne yazık!
Ne doğru dürüst bir bölüm kazandım, ne doğru dürüst bir iş bulabildim, evlendim. Ne adamı adam edebildim ne kendimi değiştirebildim. Çocuk bile yapmayı beceremedim ya...
Çok bunaldım. Ölsem gam yemem dediğim anlardan birtanesi daha.
Destan oldu kusura bakmayın, yazmam rahatlamaya çalışmam birilerine anlatmam gerekiyordu. Artık kimseye bir şey anlatamıyorum en son arkadaşıma böyle dert yanarken bana " müge sende hep depresyondasın zaten" dedi. Ne diyim, haklı. Hayatımdaki insanlarda benden bıktı.
Kk bıkana kadar yazarım :)
Sabırla okuyan, iki kelam yazan,beni bağrına basan herkesi öptüm, mıncırdım.
Doktora gitmemeyi kaç yıl egosuna yediremezki bi adam ?
Sürekli dışarda aktif bi adam var . Ve bakın kendi kendini yiyen hiçbişeyinden memnun olmayan bi kadın var.
Sonuöta mutlu oksuğunu düşündüğü bi evliliği olsa kendisi çocuk ister istese biyerden sonra gider doktora.
Müge çok tatlı bi kadın olabilir ama eş olarak bence öyle değil
Estağfurullah.Maddi sıkıntım yok şükür, evde her türlü spor aletim var, fakat benim bbeynim problemli. Düzenli spor ve diyet yapamıyorum.
Açıköğretimmi aman aman, kalsın. Üçüncü üni olur ve benim tek bir işim yok. İşim olsaydı keşke ah.
Hmm şimdi öncelikle bu doktora gitmeyi egosuna yıllarca yediremeyen çok insan var. Kadın olsun erkek olsun konu vajinismus olsun, azospermi olsun. İnsan egosu değişik bir şey. Uzun yıllardır evlililer ama ne kadar süredir çocuk istiyorlar ve deniyorlar tam bilmiyorum. Ayrıca bir insan evliliğinde mutlu değilse ve çocuğu da bu yüzden yapmıyorsa mantıklı olan hareket önce bu sorunları çözmeyi denemektir çözemiyorsa da boşanmadır. Kimsenin kimseyi oyalamaya hakkı yok. Kimsenin kimseyi çocukla sınamaya ya da cezalandırmaya hakkı yok.
Mügenin karakteri hakkında burdaki yazdıklarından bir kaç bir şey çıkarabiliriz. Ama gene de ihtimaller üzerine konuşabiliriz. Birisi hakkında iyi bir eş değil diye kesin bir yargıya varmak için yeterli donemiz olduğunu düşünmüyorum ben.
İş konusunda çok mutsuz e haklıda
e eşide evde yok otel misali kullanıyo
doktora da gitmiyo
Bu imaj bunu düşündürüyo.
İş bana kilit nokta gibi geliyo hani çok yorulacağı nefes alamıyacağı dahi bi işi olsa mutlu olucak
Hani enerji olayı bu işi olsa daha bi pozitif enerji vericek eşine gibi geliyo
Tabiki eşinin oyalamaya bekletmeye hakkı yok . Neyse derdi keşke söylese doktora gitmek istemiyorum çünki ...
bu boşluğu doldursa ama doldurmuyo
Cidden bazen kendimi boğmak istiyorum. Çünkü zaten kendim kendimi itinayla boğuyorum.
O kadar sıkıcı bir iç dünyam var ki.
Kızlar ben depresyonumdan kurtulamıyorum. Pskologa gidiyorum, gayet iyiydim iyi geldiğini düşünüyordum bana, terapiye tatil şu bu derken ara verdim. Yine aynı konularla boğuşuyorum.
Depresyonum ağır değilmiş pskologuma göre, ilaçlık filan bir durumum yoktu. Toparlarsın sen dedi aslansın kaplansın. İyiydim ya iyiydim. Yine aynı yerde aynı şeylerle boğuşuyorum.
Devamlı şu sorular beynimde: Neden ben böyleyim? Nolurdu azıcık normal insan olsaydım? Nolurdu hayatımdaki her şey sırasıyla normal bir şekilde devam etseydi?
Yıllardır kilo vermeye çalışıyorum, veremiyorum. Olmuyor lanet olası, beceremiyorum. Şu boğazımı tutamıyorum ya, bir ay yemesem ikinci ay ipini koparmış it gibiyim. Kendimi kafesinde aynı yerde koşup duran hamster gibi hissediyorum.
Hiç bir başarım yok hayatımda. Geçen gün akraba toplantısı vardı babama "müge napıyor çalışıyor mu bir yerlerde diye soruyolar. Söylediği şey şu : "müge yiğiti kazandı evde çalışıyor işte hahahah. Durumum bundan ibaret.
Değiştiremiyorum kendimi. Hayatımı. Yapmam gerekenleri biliyorum ama yapamıyorum. Olmuyor.
Hırslansamda o hırs bitiyor, isteğim olsa da sönüveriyor. Hemen umutlarım bitiyor. Hiç bir şeyi başaramayacağım gibi geliyor. Hepsi anlamsızlaşıyor.Her şey bir zaman sonra anlamsızlaşıyor. Kendimi 80 yaşındaki teyze gibi hissediyorum çoğu zaman. "Amaaan yapsam da nolcak" kafasındayım. Hatta seksenlik teyzeler böyle değildir bence.
Depresyon genetik midir acaba? Annemin kuzeni depresyondaydı ve intihar etti. Bende annemin sülalesine benzerim. Bazen acaba genlerimde mi problem var acaba diyorum.
Kocam malumunuz zaten problemli, çocuk işini annemin tüm baskılarına rağmen erteledim. Diyorum ki bari bu adam adam olana kadar bende kendime iş bulayım, nolursa olsun bir işe gireyim. Biraz zayıflayayım, kendime bakayım. Üç gün bu kararlılıkla yaşıyorum, üçüncü gün diyeti bozuyorum. Tüm umutlarım da işe güce dair bitiyor. Yemin ediyorum emrahın annesi moduna bürünüyorum, sanki kötü yola düştüm de kurtulma şansım yok.
Yine tam şuanda öyleyim. Bir aydır öyle böyle diyet yapıyordum.Becersemde beceremesemde. Yok yine bozdum. Yarın artık eve dönücem, bu adamın düzelmeyeceğini de biliyorum. Boşuna konuşmalar yapacağım. Bir de gidip kayınvalidemlerin filan triplerini çekerim, ne zaman anneme gitsem gelsem illa surat asıp trip atarlar kayınailegiller. Sonra tek başıma kalırım. Kendi kendime sözler veririm yine. Diyete başlarım, iş ararım. Hayatımda yara açmış arkadaşlarımın başarı haberlerini duyar, bir ben mal gibi kaldığım için bir posta daha depresyona girerim. Böyle arkadaşlarım var hep. Vakti zamanında yediğimiz içtiğimiz bir olan, sonra aramız bozulan arkadaşlarım. Bu günkü çoğu başarısızlığımın yardımcı mimarları. Hepsi atandı evlendi çoluk çocuğa karıştı. Bir ben mal gibi kaldım. Bir ben.Hepsi güzel, hepsinin çocuğu oldu. Ben? Ben! Kaç yaşıma geldim. Kafam hala 16.Her şeyden korkuyorum, hepsinden nefret ediyorum. Neden hayatıma girdiler, b.k mu vardı!
Sinirden oturur yerim yerim yerim patlayana kadar yerim işte. Sanki ben yedikçe dünyadan insanlardan kendimden intikam alıyorum. Geçmişimden hatalarımdan değiştiremediğim şeylerden. İnsanlar laf etmesin diye, gizli gizli yerim. Akşam yerim sabah yerim. Boğazımın derdinden ölücem bir gün. Ne yazık!
Ne doğru dürüst bir bölüm kazandım, ne doğru dürüst bir iş bulabildim, evlendim. Ne adamı adam edebildim ne kendimi değiştirebildim. Çocuk bile yapmayı beceremedim ya...
Çok bunaldım. Ölsem gam yemem dediğim anlardan birtanesi daha.
Destan oldu kusura bakmayın, yazmam rahatlamaya çalışmam birilerine anlatmam gerekiyordu. Artık kimseye bir şey anlatamıyorum en son arkadaşıma böyle dert yanarken bana " müge sende hep depresyondasın zaten" dedi. Ne diyim, haklı. Hayatımdaki insanlarda benden bıktı.
Kk bıkana kadar yazarım :)
Sabırla okuyan, iki kelam yazan,beni bağrına basan herkesi öptüm, mıncırdım.
Biraz sillelensen herşey yoluna girecek.
Eş/iş/çocuk/ kilo ha birde baskı kuran bir anne.
İşe girsen kilo verirsin .
Eşinle paylaşıcak yeni konuların ve yorgunluktan onu bunaltmayacak kadar değerli bi vaktin olur.
Belki ozaman çocuğada yanaşır. Şuan istemenesinin sebebi sensin çünki.
evet zayıflama grupları ile 15 kilo verdim burda ben, hala bir 6-7 kilo beni bekliyor amaBoşver herkesin hayatı kötü sanırım.
İyi gibi mi göstermeye çalışıyorlar anlamadım.
Benim bazen boğazımı sıkıyor gibi oluyorlar.
Öncelikle insanlarla kendini karşılaştırma.
Bu seni mutsuz eder.
Geçmişe de vahvahlanma.Geri getiremezsin.
Arkadaş konusunu da salla.Her gün buraya onlarca konu açılıyor arkadaşlıkla ilgili.
Yalnız değilsin bu konuda.
Diyet topiklerine gir burada çok eğlenceliler.Arkadaşlıkları da süper.