Çok teşekkür ederim. Düşünmeniz yeter. Birileri yardım etsin diye yazmadım aslında. Dertleşmek, içimde büyütmemek için yazdım. Eşimle şimdiye kadar o kadar çok şeyin üstesinden birlikte geldik ki yine ikimizin birlikte bir çaresini bulacağımızı düşünüyorum. Dualarınızı ya da iyi dileklerinizi eksik etmeyin bu bana yeter. Sevgiler:)Hangi şehirdesiniz? Yalnızlık nedir iyi biliyorum maalesef ben yardımcı olmak isterim. Çok ciddiyim bu arada öylesine söylemiyorum. İsterseniz büyük çocuğunuzla vakit geçiririm. İsterseniz hastanede size yardımcı olurum. Çocuğunuz babasıyla kalır.
Sağlıklı doğumlar dilerim Allah sağ salim kucağınıza almayı nasip etsin :)Çok teşekkür ederim. Düşünmeniz yeter. Birileri yardım etsin diye yazmadım aslında. Dertleşmek, içimde büyütmemek için yazdım. Eşimle şimdiye kadar o kadar çok şeyin üstesinden birlikte geldik ki yine ikimizin birlikte bir çaresini bulacağımızı düşünüyorum. Dualarınızı ya da iyi dileklerinizi eksik etmeyin bu bana yeter. Sevgiler:)
Arkadas bence bazen aıleden ıyı .Keske aynı sehırde olsaydık ben yıllık ızın alır bakardım kızına.Sanada an ve an resım vıdıo atardım .Gururlanmanda haklısın .Çok ama cok haklısın .Ama tek olmaz .Gururunu kenara koy bu zor surecte yanında olsunlar .Sonra ara dekı ben bundan dolayı cok rahatsız oldum .Bak çok agır ısım var bazen en yakınımı bıle arayamıorum yorgunluktan .Herkes bana kusuyor .Hep bız arıoruz dıye .Inankı o kadar dolukı beynım halım kalmıyor .Herkesın sebebı vardır .Esın senınle kalsın .Bence en fazla 1 gun yatarsın .Boyle hıssettım.Bole gorunce bır zoruma gıdıyorkı .Ben boşandım31 yasındayım sevgılım yok .Dıorumkı ne zaman evlenıp ne zaman bebek yapıcam .1 cocuk yapsam cocugum yalnız mı kalıcak dıorumMerhaba hanımlar. Buradan nasıl bir yardım alabilirim bilmiyorum ama içimdeki bu his beni kötü etkiliyor. Sanırım biraz paylaşıp rahatlamak istedim. Çok uzun olacak kusura bakmayın. Okumak istemeyenler için baştan belirteyim.
Ben 8 aylık hamileyim. Eşim, ben ve bir de 11 yaşında kızımla çekirdek aileyiz. Şimdi de bebiş geliyor işte. Benim annem ve iki abim var. Bir abim evli. Abimle de eşiyle de aramız iyidir ( Ya da ben öyle sanıyordum belki ) Diğer abimle kimse görüşmez. Sadece annem vardır onunla konuşan. Sülalede görüşen yok zaten, biz de görüşmüyoruz. Annemle ise hep göstermelik bir ilişkimiz oldu. Hiçbir zaman gerçek bir anne kız ilişkimiz olamadı maalesef.
Gelelim sorunuma:
Ben şimdi yakın zamanda doğum yapacağım. Ama yanımda kimse olmayacak sanırım. Büyük kızımı evli olan abimlere bırakacaktık doğum yaptığım zaman. Eşim de benim yanımda kalacaktı. Hesaplarımız bu yöndeydi.
Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. Yengem ve abim doğumda tabi ki kızımı onlara emanet edebileceğimi söylediler. Gel gelelim buna rağmen her hafta görüştüğüm yengem, doğumuma az zaman kala birden irtibatı kesti. 1 ay oldu aramıyor. Hoş, önceden de ben daha sık arardım zaten. Ama şimdi hamileliğin son dönemlerinde olduğum için onlar beni arasın, merak etsin, sorsun diye düşünerek aramadım. Bilmem, belki naza çekmektir bu. Ama doğurdum, doğuracağım. En yakınıma da naz yapabilmeliyim diye düşündüm. Ama aradan 1 ay geçti, arayan olmayınca aramızdaki samimiyeti sorguladım. Ben aramayınca onlar da beni aramadı çünkü. Dolayısıyla çocuğumu bırakmak konusunda tereddüde düştüm. Galiba kabul etseler de çok da istekli değiller. Dolayısıyla kimseye zahmet vermek istemiyorum.
Annem asla bakamaz zaten. Hoş bakabilseydi bile yollamazdım kızımı. Çünkü diğer abimle birlikte yaşıyor ve ben kızımı asla o adamla aynı ortama sokamam. Nedenlerini şimdi uzun uzun anlatmayacağım ama kızım tek başına kalsa çok daha fazla içim rahat eder. Annem de gelip bizim evde kalamaz. Çünkü çocuğum okula gidiyor ve kalabalık içinde risk altında. Kızım covidli biriyle temas etse, anneme bulaştırsa ben bu vicdan yükünün altına giremem. Annemin aşısı yok zaten, dolayısıyla bizim eve gelip kızımla kalması da mümkün değil. Başına bir şey gelse hemen kızımı suçlar. Ben buna dayanamam.
Annem zaten şimdiye kadar ele güne karşı laf olsun diye annelik yapan biri. El alemin kınayacağını düşünmese umrunda olmam. Zaten ona güvenmiyorum. İlk doğumumda bir gece bile yanımda kalmadı. Onu da bırakın, doğumdan evimize geldiğim gün yanımızdaydı. Kalkıp da bir yudum su bile vermedi bana. Evini düzenini bilemem dedi. Kalktım önüne yemek yapıp koydum ben daha 1 günlük doğum yapmış halimle. Doğumdan gelip misafir ağırladım bir de. Yani yardım kabul etsem bile bana faydası dokunacak biri değil annem.
Bana iki haftada bir telefon eder, aman kızım kendini yorma, sen hamilesin falan der. Laf olsun diye ama. Hamileyim tamam da, ben yapmazsam kim yapacak bu işleri anne diyorum. Bu sefer de hastalığını falan anlatıp kendi işimi bile yapamıyorum diye sızlanmaya başlıyor. Ama bana gelince hasta olan kadın kendi evinde maşallah çok sağlıklı. Yün yorganlarının yününe kadar kendisi yıkıyor, çırpıyor, dikiyor. Cam siliyor, canı isteyince en zor yemekleri ( mantı, el açması börek, içli köfte gibi) kendisi yapıyor. Yanlış anlaşılmasın, ben ondan şimdiye kadar hiçbir şey istemedim zaten. Bebek için bile hiç bir şey yapmasını istemedim. Yapmadı da. Zaten usülen sordu, bir şey yapmam gerekir mi diye. Ben de gerekmez dedim.
Geçen ay derinlemesine temizlik yaptım ben. Kimseye haber bile vermedim. Karnım burnumda buzdolabı, çamaşır makinesi de çektim, halılarımı da kaldırdım serdim, duvar da sildim. Eşim kısmen destek oldu, çünkü gün boyu işteydi haliyle. Genel olarak her şeyi ben yaptım. Annemin haberi bile olmadı, yardım da istemedim. Ama olur da isterim diye hep hastadır kendisi bana gelince. Önceden sızlanır ki olur ya yardım istersem bahanesi olsun diye. Neyse bunları şunun için anlattım. Annemden hiçbir zaman hiçbir şey isteyemem. Çocuğumu doğumda ona bırakamam. Bu bir alternatif değil benim açımdan.
Eşimin ailesiyle ilgili yakın zamanda bir başlık açmıştım zaten. Yanlış anlaşıldım, mevzu para sanıldı ama değil asla. Eşimin de arkasında bir ailesi yok. Onlar sadece bir menfaatleri varsa eşimle iletişim kurarlar. Ben onlarla zaten görüşmüyorum yıllardır. Dolayısıyla onlara da çocuğumu bırakmam mümkün değil. Zaten doğacak çocuğu da merak ettikleri yok. Eşimi umursamıyorlar ki torunlarını umursasınlar.
Başka bize destek olacak kimsemiz de yok. Arkadaşlarım var tabi ama ailelerimizin yanımızda olmadığı durumda onlardan nasıl bir şey isteyeyim? Demezler mi anası, akrabası dururken bizden böyle bir şey istenir mi diye? Eşim var bir tek işte. O da doğumda yanımda olmak istiyordu ama kızım daha gece tek başına kalacak yaşta değil. O yüzden muhtemelen eşim kızımın yanında kalacak.
Aklımıza gelen tek alternatif ise hastanelerin refakatçi hizmeti. Gece refakatçi olarak kalmak için bir hemşire ya da ebe ayarlanabileceğini söyledi doktorumuz. Hastanenin böyle bir hizmeti varmış. Allah kimseye muhtaç etmesin tabi, çözüm bulabilmek bile bir nimet. Ama kendimi çok çaresiz, yalnız ve kimsesiz hissediyorum. Kimim kimsem olmadan tek başıma doğurmak ağrıma gidiyor. Sürekli burnumda bir sızı var.
Ben annem anjiyo olduğunda büyük kızıma 7 aylık hamileydim. Annemin yanında durdum hastaneden çıkana kadar. Afedersiniz gerektiğinde altından da aldım, hiç de gocunmadım. Abimin hanımı olan yengemin doğumunda hastanede ben kaldım yanında. Karşılık beklemedim bunları yaparken tabi ki. Ama insan kendisi bir şeye ya da birine ihtiyaç duyduğunda sorgulamaya başlıyor sebepsiz. Ben onların yanında ihtiyaç duyduklarında sorgusuz sualsiz kalırken şimdi böyle kimsesiz olmayı da haketmedim.
Ne olursa olsun, çok da gururluyum ama. Şu saatten sonra kimseden yardım istemem. Benim doğurmak üzere olduğumu bilip kıllarını kıpırdatmayan aileden bir şey isteyemem ben. Neden böylesiniz, ben bunu hak edecek ne yaptım diye bile soramam. Ama bu sızı, bu kimsesizlik hissi nasıl geçer ya? Ya da geçer mi? Kendimi nasıl rahatlatayım ben? Rahatlamaya çok ihtiyacım var çünkü.
Teşekkür ederim iyi dilekleriniz için:) Anlaşılabilmek güzel duygu. Umarım siz de yaralarınızı sarar ve hatta onları unutursunuz. Teklifiniz için de çok teşekkür ederim. Çözüm bulunur bir şekilde. Maksat yalnızlığı paylaşmak idi. Onu da paylaştınız sağolunSağlıklı doğumlar dilerim Allah sağ salim kucağınıza almayı nasip etsin :)
yardım istemediğinizin farkındayım. Ailesi tarafından yaralı olanlar kimseden yardım bile isteyemez biri de ben.. Teklifimde ciddiyim :) tabiki güven konusu zor aşılacak bir konu ama dediğim gibi ben size de refakat edebilirim elimden geldiğince :)
Çözüm bulunur bir şekilde. Eşimle oluşturduğumuz A, B, C planlarımız var. Ailemin yokluğu biraz içimi acıttı ve onu paylaşmak istedim. Yoksa Allah’a güveniyorum. Bizi şimdiye kadar hiç çaresiz bırakmadı, yine bırakmaz inşallah.Kırgınlıklarınızda cok haklısınız. Daha önce çocuk bakmıstım sonrasında ailenin hastane ısı oldugunda falan musaıt misin diye arayıp çok gitmişliğim oldu. Yani bi kuzen vs olabilir ya da cevrenızde bırı hatta komsunuz bıle 2 3 gun ucretı karsılıgında kızınızla ılgılense?? Açıkçası aynı şehirdeysek ben bile ilgilenebilirim.
İzmirdeyseniz size refakatte edebilirim aslında. Aile konusunda bende şanslı değilim bir şey diyemiyorum o yuzden. Ama yardıma ıhtıyacınız olursa mesaj atmanız yeterli. SamimiyimÇözüm bulunur bir şekilde. Eşimle oluşturduğumuz A, B, C planlarımız var. Ailemin yokluğu biraz içimi acıttı ve onu paylaşmak istedim. Yoksa Allah’a güveniyorum. Bizi şimdiye kadar hiç çaresiz bırakmadı, yine bırakmaz inşallah.
Muhakkak sebepleri vardır. Ama ben kimseyi zorla yanımda isteyecek yapıda biri değilim. Ya gönüllü bir şekilde yanımda olurlar ya da olmazlar. Ben onları mecbur bırakamam. Tek de kalabilir insan. Kimsesi yoksa olur, napalım. Ona göre bir çözüm düşünmek zorundayım.Arkadas bence bazen aıleden ıyı .Keske aynı sehırde olsaydık ben yıllık ızın alır bakardım kızına.Sanada an ve an resım vıdıo atardım .Gururlanmanda haklısın .Çok ama cok haklısın .Ama tek olmaz .Gururunu kenara koy bu zor surecte yanında olsunlar .Sonra ara dekı ben bundan dolayı cok rahatsız oldum .Bak çok agır ısım var bazen en yakınımı bıle arayamıorum yorgunluktan .Herkes bana kusuyor .Hep bız arıoruz dıye .Inankı o kadar dolukı beynım halım kalmıyor .Herkesın sebebı vardır .Esın senınle kalsın .Bence en fazla 1 gun yatarsın .Boyle hıssettım.Bole gorunce bır zoruma gıdıyorkı .Ben boşandım31 yasındayım sevgılım yok .Dıorumkı ne zaman evlenıp ne zaman bebek yapıcam .1 cocuk yapsam cocugum yalnız mı kalıcak dıorumO yuzden bırak ınsanlar yapması gerekenı yapsın .Aramadıkları ıcınde sebeplerı batdır .Hayat herkese farklı bır sekılde sebeblersunuyor .
Kımse zorunlu yapmaz emın olun .Hak verıyorum .Allah ısınızı rast getırsınMuhakkak sebepleri vardır. Ama ben kimseyi zorla yanımda isteyecek yapıda biri değilim. Ya gönüllü bir şekilde yanımda olurlar ya da olmazlar. Ben onları mecbur bırakamam. Tek de kalabilir insan. Kimsesi yoksa olur, napalım. Ona göre bir çözüm düşünmek zorundayım.
Yapacak bir şey yok. İlk doğumumda da eşim kalmıştı. Başka kimsem yok ne yapayım. Evet, ihtiyaçlarımı çok iyi bilemiyor. Bir noktada uykusuzluktan sızıp kaldı, benimle çok fazla ilgilenemedi ama yine de yanımda olması bile yetti. Şimdi kalabilecek mi belli değil. Kalabilse benim için yeter de artar bile. İyi ilgilenememesi, yeterli destek verememesi umrumda olmaz. Tek kalmamış olurum en azından. Eşim olmazsa hastaneden refakatçi hizmeti alıcaz. Bakalım, birkaç çözüm düşündük böyle. Hangisi uygun gelirse doğum zamanı onu uygularız artık. Şu durumda kızımın kıskançlık yapıp yapmayacağını düşünmek de benim için fazla lüks. Çözmem gereken daha önemli sorunlarım var çünkü.İkinci doğumumu tam karantinanın başladığı gün yaptım.Hastaneye sadece görümcem girebildi refakatçi olarak.Kendisi hemşire olduğu için ben onu istedim.Yoksa çok ilgili annem,kv ve eşim var çok şükür.Büyük çocuğum 10 yaşında.Anlattıklarınızı okuyunca çok duygulandım.Yanımda olacak çok kişi var derken karantinadan dolayı yalnız kaldık resmen.Görümcem sağolsun çok ilgilenmişti ona rağmen moralim bozulmuştu.Abinizin,yengenizin aramaması kabul edilebilir değil.Ben çoktan arayıp nedenini sorar sonra da tenezzül etmezdim onlara.Görümcem olmasaydı ben yakın bir arkadaşımı isterdim yanımda.Bir erkek çektiğiniz acıyı,ihtiyacınız olanları nasıl anlayacak bebekle nasıl ilgilenicek.Kızım kalabilir dediniz yanımda ama şu virüs ortamında çocuğu hastanede yatırmak bence iyi olmaz.Eşiniz evinizde çocuğunuzla kalabilir,sizin de yanınızda samimi bir arkadaşınız kalabilir.Tabi bu benim düşüncem.Bir de yaşadığım için çocuklar arasında çok kıskançlık oluyor.Sizi hastane ortamında sürekli bebekle görmek çocuğu etkileyebilir.Evde görmesi daha farklı olur.
Teşekkür ederim. İyi niyetiniz yeter. En yakınımdan göremediğim ilgiyi buradan görmek içimi ferahlattı. Bu anlamda bile çok yardımcı oldunuz, sağolun:)İzmirdeyseniz size refakatte edebilirim aslında. Aile konusunda bende şanslı değilim bir şey diyemiyorum o yuzden. Ama yardıma ıhtıyacınız olursa mesaj atmanız yeterli. Samimiyim
Amin inşallah, sağolun…Kımse zorunlu yapmaz emın olun .Hak verıyorum .Allah ısınızı rast getırsın
Kızımın bana ayak bağı olacağını düşünmedim zaten. Sağ salim doğum yapıp eve dönsem gerisi sorun değil bana. Benim tek düşündüğüm şey doğum yaptığım ve hastanede kaldığım sürede kızımın yanında kimse olmazsa ne yapar diye. Gece tek başına kalamaz, korkar. 1 ya da iki gün çocuğumu emanet edecek yer bulamadım. Ya eşim benimle kalacak, kızım yalnız olacak. Ya da kızımla kalacak, ben yalnız olacağım. Gündüzleri zaten yalnız kalabiliyor çocuğum, ama gece bırakamam. Ailem olmasına rağmen çocuğumu 2 gece bir yere sığdıramayınca üzülüp içlendim biraz. Yoksa ben eve döndükten sonrası zaten sorun değil.11 yaşındaki kız doğum sırasında size ayak bağı olmaz ki.
Annem kardeşimi ben 10 yaşındayken doğurdu. Bir de benden büyük ablam vardı. Ben hatırlıyorum doğuma gittiği gece beni ayağında salladı. Babama hamsi kızarttı.
Sonra kardeşim gelince bizde Çocuk aklımızla yardımcı olmaya çalıştık.
Yengenizin yaptığı ayıp ama elbet bir çaresini bulursunuz. Arkadaşlarımdan duyduğum ilk 2 ay çok zor oluyormuş. Bu esnada eşiniz size destek olur.
İnşallah kolay bir doğum geçirirsiniz. Kızınızı hafife almayın. Bakarsınız belki en büyük destekçiniz o olur.
Hamilelik duygularınızı yoğunlaştırmış belliki çok normalMerhaba hanımlar. Buradan nasıl bir yardım alabilirim bilmiyorum ama içimdeki bu his beni kötü etkiliyor. Sanırım biraz paylaşıp rahatlamak istedim. Çok uzun olacak kusura bakmayın. Okumak istemeyenler için baştan belirteyim.
Ben 8 aylık hamileyim. Eşim, ben ve bir de 11 yaşında kızımla çekirdek aileyiz. Şimdi de bebiş geliyor işte. Benim annem ve iki abim var. Bir abim evli. Abimle de eşiyle de aramız iyidir ( Ya da ben öyle sanıyordum belki ) Diğer abimle kimse görüşmez. Sadece annem vardır onunla konuşan. Sülalede görüşen yok zaten, biz de görüşmüyoruz. Annemle ise hep göstermelik bir ilişkimiz oldu. Hiçbir zaman gerçek bir anne kız ilişkimiz olamadı maalesef.
Gelelim sorunuma:
Ben şimdi yakın zamanda doğum yapacağım. Ama yanımda kimse olmayacak sanırım. Büyük kızımı evli olan abimlere bırakacaktık doğum yaptığım zaman. Eşim de benim yanımda kalacaktı. Hesaplarımız bu yöndeydi.
Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. Yengem ve abim doğumda tabi ki kızımı onlara emanet edebileceğimi söylediler. Gel gelelim buna rağmen her hafta görüştüğüm yengem, doğumuma az zaman kala birden irtibatı kesti. 1 ay oldu aramıyor. Hoş, önceden de ben daha sık arardım zaten. Ama şimdi hamileliğin son dönemlerinde olduğum için onlar beni arasın, merak etsin, sorsun diye düşünerek aramadım. Bilmem, belki naza çekmektir bu. Ama doğurdum, doğuracağım. En yakınıma da naz yapabilmeliyim diye düşündüm. Ama aradan 1 ay geçti, arayan olmayınca aramızdaki samimiyeti sorguladım. Ben aramayınca onlar da beni aramadı çünkü. Dolayısıyla çocuğumu bırakmak konusunda tereddüde düştüm. Galiba kabul etseler de çok da istekli değiller. Dolayısıyla kimseye zahmet vermek istemiyorum.
Annem asla bakamaz zaten. Hoş bakabilseydi bile yollamazdım kızımı. Çünkü diğer abimle birlikte yaşıyor ve ben kızımı asla o adamla aynı ortama sokamam. Nedenlerini şimdi uzun uzun anlatmayacağım ama kızım tek başına kalsa çok daha fazla içim rahat eder. Annem de gelip bizim evde kalamaz. Çünkü çocuğum okula gidiyor ve kalabalık içinde risk altında. Kızım covidli biriyle temas etse, anneme bulaştırsa ben bu vicdan yükünün altına giremem. Annemin aşısı yok zaten, dolayısıyla bizim eve gelip kızımla kalması da mümkün değil. Başına bir şey gelse hemen kızımı suçlar. Ben buna dayanamam.
Annem zaten şimdiye kadar ele güne karşı laf olsun diye annelik yapan biri. El alemin kınayacağını düşünmese umrunda olmam. Zaten ona güvenmiyorum. İlk doğumumda bir gece bile yanımda kalmadı. Onu da bırakın, doğumdan evimize geldiğim gün yanımızdaydı. Kalkıp da bir yudum su bile vermedi bana. Evini düzenini bilemem dedi. Kalktım önüne yemek yapıp koydum ben daha 1 günlük doğum yapmış halimle. Doğumdan gelip misafir ağırladım bir de. Yani yardım kabul etsem bile bana faydası dokunacak biri değil annem.
Bana iki haftada bir telefon eder, aman kızım kendini yorma, sen hamilesin falan der. Laf olsun diye ama. Hamileyim tamam da, ben yapmazsam kim yapacak bu işleri anne diyorum. Bu sefer de hastalığını falan anlatıp kendi işimi bile yapamıyorum diye sızlanmaya başlıyor. Ama bana gelince hasta olan kadın kendi evinde maşallah çok sağlıklı. Yün yorganlarının yününe kadar kendisi yıkıyor, çırpıyor, dikiyor. Cam siliyor, canı isteyince en zor yemekleri ( mantı, el açması börek, içli köfte gibi) kendisi yapıyor. Yanlış anlaşılmasın, ben ondan şimdiye kadar hiçbir şey istemedim zaten. Bebek için bile hiç bir şey yapmasını istemedim. Yapmadı da. Zaten usülen sordu, bir şey yapmam gerekir mi diye. Ben de gerekmez dedim.
Geçen ay derinlemesine temizlik yaptım ben. Kimseye haber bile vermedim. Karnım burnumda buzdolabı, çamaşır makinesi de çektim, halılarımı da kaldırdım serdim, duvar da sildim. Eşim kısmen destek oldu, çünkü gün boyu işteydi haliyle. Genel olarak her şeyi ben yaptım. Annemin haberi bile olmadı, yardım da istemedim. Ama olur da isterim diye hep hastadır kendisi bana gelince. Önceden sızlanır ki olur ya yardım istersem bahanesi olsun diye. Neyse bunları şunun için anlattım. Annemden hiçbir zaman hiçbir şey isteyemem. Çocuğumu doğumda ona bırakamam. Bu bir alternatif değil benim açımdan.
Eşimin ailesiyle ilgili yakın zamanda bir başlık açmıştım zaten. Yanlış anlaşıldım, mevzu para sanıldı ama değil asla. Eşimin de arkasında bir ailesi yok. Onlar sadece bir menfaatleri varsa eşimle iletişim kurarlar. Ben onlarla zaten görüşmüyorum yıllardır. Dolayısıyla onlara da çocuğumu bırakmam mümkün değil. Zaten doğacak çocuğu da merak ettikleri yok. Eşimi umursamıyorlar ki torunlarını umursasınlar.
Başka bize destek olacak kimsemiz de yok. Arkadaşlarım var tabi ama ailelerimizin yanımızda olmadığı durumda onlardan nasıl bir şey isteyeyim? Demezler mi anası, akrabası dururken bizden böyle bir şey istenir mi diye? Eşim var bir tek işte. O da doğumda yanımda olmak istiyordu ama kızım daha gece tek başına kalacak yaşta değil. O yüzden muhtemelen eşim kızımın yanında kalacak.
Aklımıza gelen tek alternatif ise hastanelerin refakatçi hizmeti. Gece refakatçi olarak kalmak için bir hemşire ya da ebe ayarlanabileceğini söyledi doktorumuz. Hastanenin böyle bir hizmeti varmış. Allah kimseye muhtaç etmesin tabi, çözüm bulabilmek bile bir nimet. Ama kendimi çok çaresiz, yalnız ve kimsesiz hissediyorum. Kimim kimsem olmadan tek başıma doğurmak ağrıma gidiyor. Sürekli burnumda bir sızı var.
Ben annem anjiyo olduğunda büyük kızıma 7 aylık hamileydim. Annemin yanında durdum hastaneden çıkana kadar. Afedersiniz gerektiğinde altından da aldım, hiç de gocunmadım. Abimin hanımı olan yengemin doğumunda hastanede ben kaldım yanında. Karşılık beklemedim bunları yaparken tabi ki. Ama insan kendisi bir şeye ya da birine ihtiyaç duyduğunda sorgulamaya başlıyor sebepsiz. Ben onların yanında ihtiyaç duyduklarında sorgusuz sualsiz kalırken şimdi böyle kimsesiz olmayı da haketmedim.
Ne olursa olsun, çok da gururluyum ama. Şu saatten sonra kimseden yardım istemem. Benim doğurmak üzere olduğumu bilip kıllarını kıpırdatmayan aileden bir şey isteyemem ben. Neden böylesiniz, ben bunu hak edecek ne yaptım diye bile soramam. Ama bu sızı, bu kimsesizlik hissi nasıl geçer ya? Ya da geçer mi? Kendimi nasıl rahatlatayım ben? Rahatlamaya çok ihtiyacım var çünkü.
Size sarılmak istedim yazınızı okuyunca inanın... Aynı şehirde olsak ya kızınızı bana bırakın ya da hastanede ben kalayım yanınızda derdim cidden... Kendinizi üzmeyin düzeltemeyeceğiniz durumlar için ne güzel eşiniz destekmiş size en azından. Allah yar ve yardımcınız olsun. Ama insanlar nasıl bu kadar vicdansız olabiliyor aklım almıyor.Merhaba hanımlar. Buradan nasıl bir yardım alabilirim bilmiyorum ama içimdeki bu his beni kötü etkiliyor. Sanırım biraz paylaşıp rahatlamak istedim. Çok uzun olacak kusura bakmayın. Okumak istemeyenler için baştan belirteyim.
Ben 8 aylık hamileyim. Eşim, ben ve bir de 11 yaşında kızımla çekirdek aileyiz. Şimdi de bebiş geliyor işte. Benim annem ve iki abim var. Bir abim evli. Abimle de eşiyle de aramız iyidir ( Ya da ben öyle sanıyordum belki ) Diğer abimle kimse görüşmez. Sadece annem vardır onunla konuşan. Sülalede görüşen yok zaten, biz de görüşmüyoruz. Annemle ise hep göstermelik bir ilişkimiz oldu. Hiçbir zaman gerçek bir anne kız ilişkimiz olamadı maalesef.
Gelelim sorunuma:
Ben şimdi yakın zamanda doğum yapacağım. Ama yanımda kimse olmayacak sanırım. Büyük kızımı evli olan abimlere bırakacaktık doğum yaptığım zaman. Eşim de benim yanımda kalacaktı. Hesaplarımız bu yöndeydi.
Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. Yengem ve abim doğumda tabi ki kızımı onlara emanet edebileceğimi söylediler. Gel gelelim buna rağmen her hafta görüştüğüm yengem, doğumuma az zaman kala birden irtibatı kesti. 1 ay oldu aramıyor. Hoş, önceden de ben daha sık arardım zaten. Ama şimdi hamileliğin son dönemlerinde olduğum için onlar beni arasın, merak etsin, sorsun diye düşünerek aramadım. Bilmem, belki naza çekmektir bu. Ama doğurdum, doğuracağım. En yakınıma da naz yapabilmeliyim diye düşündüm. Ama aradan 1 ay geçti, arayan olmayınca aramızdaki samimiyeti sorguladım. Ben aramayınca onlar da beni aramadı çünkü. Dolayısıyla çocuğumu bırakmak konusunda tereddüde düştüm. Galiba kabul etseler de çok da istekli değiller. Dolayısıyla kimseye zahmet vermek istemiyorum.
Annem asla bakamaz zaten. Hoş bakabilseydi bile yollamazdım kızımı. Çünkü diğer abimle birlikte yaşıyor ve ben kızımı asla o adamla aynı ortama sokamam. Nedenlerini şimdi uzun uzun anlatmayacağım ama kızım tek başına kalsa çok daha fazla içim rahat eder. Annem de gelip bizim evde kalamaz. Çünkü çocuğum okula gidiyor ve kalabalık içinde risk altında. Kızım covidli biriyle temas etse, anneme bulaştırsa ben bu vicdan yükünün altına giremem. Annemin aşısı yok zaten, dolayısıyla bizim eve gelip kızımla kalması da mümkün değil. Başına bir şey gelse hemen kızımı suçlar. Ben buna dayanamam.
Annem zaten şimdiye kadar ele güne karşı laf olsun diye annelik yapan biri. El alemin kınayacağını düşünmese umrunda olmam. Zaten ona güvenmiyorum. İlk doğumumda bir gece bile yanımda kalmadı. Onu da bırakın, doğumdan evimize geldiğim gün yanımızdaydı. Kalkıp da bir yudum su bile vermedi bana. Evini düzenini bilemem dedi. Kalktım önüne yemek yapıp koydum ben daha 1 günlük doğum yapmış halimle. Doğumdan gelip misafir ağırladım bir de. Yani yardım kabul etsem bile bana faydası dokunacak biri değil annem.
Bana iki haftada bir telefon eder, aman kızım kendini yorma, sen hamilesin falan der. Laf olsun diye ama. Hamileyim tamam da, ben yapmazsam kim yapacak bu işleri anne diyorum. Bu sefer de hastalığını falan anlatıp kendi işimi bile yapamıyorum diye sızlanmaya başlıyor. Ama bana gelince hasta olan kadın kendi evinde maşallah çok sağlıklı. Yün yorganlarının yününe kadar kendisi yıkıyor, çırpıyor, dikiyor. Cam siliyor, canı isteyince en zor yemekleri ( mantı, el açması börek, içli köfte gibi) kendisi yapıyor. Yanlış anlaşılmasın, ben ondan şimdiye kadar hiçbir şey istemedim zaten. Bebek için bile hiç bir şey yapmasını istemedim. Yapmadı da. Zaten usülen sordu, bir şey yapmam gerekir mi diye. Ben de gerekmez dedim.
Geçen ay derinlemesine temizlik yaptım ben. Kimseye haber bile vermedim. Karnım burnumda buzdolabı, çamaşır makinesi de çektim, halılarımı da kaldırdım serdim, duvar da sildim. Eşim kısmen destek oldu, çünkü gün boyu işteydi haliyle. Genel olarak her şeyi ben yaptım. Annemin haberi bile olmadı, yardım da istemedim. Ama olur da isterim diye hep hastadır kendisi bana gelince. Önceden sızlanır ki olur ya yardım istersem bahanesi olsun diye. Neyse bunları şunun için anlattım. Annemden hiçbir zaman hiçbir şey isteyemem. Çocuğumu doğumda ona bırakamam. Bu bir alternatif değil benim açımdan.
Eşimin ailesiyle ilgili yakın zamanda bir başlık açmıştım zaten. Yanlış anlaşıldım, mevzu para sanıldı ama değil asla. Eşimin de arkasında bir ailesi yok. Onlar sadece bir menfaatleri varsa eşimle iletişim kurarlar. Ben onlarla zaten görüşmüyorum yıllardır. Dolayısıyla onlara da çocuğumu bırakmam mümkün değil. Zaten doğacak çocuğu da merak ettikleri yok. Eşimi umursamıyorlar ki torunlarını umursasınlar.
Başka bize destek olacak kimsemiz de yok. Arkadaşlarım var tabi ama ailelerimizin yanımızda olmadığı durumda onlardan nasıl bir şey isteyeyim? Demezler mi anası, akrabası dururken bizden böyle bir şey istenir mi diye? Eşim var bir tek işte. O da doğumda yanımda olmak istiyordu ama kızım daha gece tek başına kalacak yaşta değil. O yüzden muhtemelen eşim kızımın yanında kalacak.
Aklımıza gelen tek alternatif ise hastanelerin refakatçi hizmeti. Gece refakatçi olarak kalmak için bir hemşire ya da ebe ayarlanabileceğini söyledi doktorumuz. Hastanenin böyle bir hizmeti varmış. Allah kimseye muhtaç etmesin tabi, çözüm bulabilmek bile bir nimet. Ama kendimi çok çaresiz, yalnız ve kimsesiz hissediyorum. Kimim kimsem olmadan tek başıma doğurmak ağrıma gidiyor. Sürekli burnumda bir sızı var.
Ben annem anjiyo olduğunda büyük kızıma 7 aylık hamileydim. Annemin yanında durdum hastaneden çıkana kadar. Afedersiniz gerektiğinde altından da aldım, hiç de gocunmadım. Abimin hanımı olan yengemin doğumunda hastanede ben kaldım yanında. Karşılık beklemedim bunları yaparken tabi ki. Ama insan kendisi bir şeye ya da birine ihtiyaç duyduğunda sorgulamaya başlıyor sebepsiz. Ben onların yanında ihtiyaç duyduklarında sorgusuz sualsiz kalırken şimdi böyle kimsesiz olmayı da haketmedim.
Ne olursa olsun, çok da gururluyum ama. Şu saatten sonra kimseden yardım istemem. Benim doğurmak üzere olduğumu bilip kıllarını kıpırdatmayan aileden bir şey isteyemem ben. Neden böylesiniz, ben bunu hak edecek ne yaptım diye bile soramam. Ama bu sızı, bu kimsesizlik hissi nasıl geçer ya? Ya da geçer mi? Kendimi nasıl rahatlatayım ben? Rahatlamaya çok ihtiyacım var çünkü.
Teşekkür ederim iyi dilekleriniz için:) Anlaşılabilmek güzel duygu. Umarım siz de yaralarınızı sarar ve hatta onları unutursunuz. Teklifiniz için de çok teşekkür ederim. Çözüm bulunur bir şekilde. Maksat yalnızlığı paylaşmak idi. Onu da paylaştınız sağolun