- 29 Ekim 2015
- 1.446
- 2.732
-
- Konu Sahibi andromeda-80
- #21
Galiba öyle olacak. Allah kimseye muhtaç etmesin. Umarım hastanede covid sebebiyle sorun çıkarmazlar. Mümkün olursa kızımın bizimle kalmasını isteyeceğim.
Galiba öyle olacak. Allah kimseye muhtaç etmesin. Umarım hastanede covid sebebiyle sorun çıkarmazlar. Mümkün olursa kızımın bizimle kalmasını isteyeceğim.En iyisi bu bence canım.. kızınız da yanınızda olsun ailece beraber gider gelirsiniz.. üzülme belki hatalarını birgün anlar ve değer bilirler.. yoksa da zaten tem deilsin sen kendi ailen var
AmiiiinnnGaliba öyle olacak. Allah kimseye muhtaç etmesin. Umarım hastanede covid sebebiyle sorun çıkarmazlar. Mümkün olursa kızımın bizimle kalmasını isteyeceğim.
Okşadım, çok teşekkür ederim:) Sizin güvendiğiniz birileri varmış, güveninizi boşa çıkarmamışlar. Ne güzel…Annem normal zaman olsa beni asla yalnız bırakmaz diyorsunuz mesela. İnanıyorsunuz annenize, güveniyorsunuz demek ki. Benimse güveneceğim kimsem yok. Annem normal zamanda da yanımda olmaz benim çünkü, bundan eminim. Eşime güveniyorum bir tek ama kızımız olduğu için eşimin de onun yanında kalması gerekebilir. Nasipte ne varsa o artık ya…Napayım… Elimden gelmeyen bir şey için kendimi paralamak faydasız…Kendi hamileliğim aklıma geldi geçen yıl pandeminin dorukta olduğu yıl. Bulunduğumuz şehirde hiç tanıdığımız yok. Hastalık evlere tıkılma pandemi sebebiyle verilen kayıplar yakınlarıma destek olamamak hamileliğin getirdiği bazı sıkıntılar. Bigün olsun aşermedim ama eşime bunların vermiş olduğu sıkıntıyı çok yansıttım. Doğumuma kimsenin gelmeme durumu vardır yasaklardan hastalık riskinden dolayı yoksa annem beni asla yalnız bırakmazdı işte geçen yıl yaşadıklarımızı hepimiz biliyoruz. Gidip orada doğum yapamazdım doktoruma çok güveniyordum. İlk doğum olduğu için hiç birşey bilmiyordum. Yalnız doğuma gitmeye hazırladım kendimi. Mucize mi diyim Allah’ın işi mi annem ve kız kardeşim gelebildiler. Emin olun siz de zorda kalmazsınız biri muhakkak çıkar ya sizinle doğuma gelecek ya da kızınıza bakacak. Sağlıklı doğumlar o koca göbeğinizi benim için şefkatle bir okşayın.
Aslında kızımı bırakmam gerekmese umrumda olmaz. Daha küçük yaşta ve onu düşünüyorum. Yoksa beni düşünmeyeni ben hiç düşünmem. Kendime yetiyorum çok şükür. Ama ihtiyaç duyup kimseyi bulamamak çok kötü bir his…Böyle hissetmeniz çok normal. Ama ben her zaman olayların olumlu taraflarına odaklanıp, onlarla mutlu olunması gerektiğini düşünüyorum. Mesela sizin yerinizde olsam kendimi çok güçlü hissederdim. Bunu tüm samimiyetimle söylüyorum. En büyük, en zorlu şeylerin üstesinden bile geliyorsam eğer yakınlarımın kaçması inanın hiç umrumda olmazdı. İnsanlar bencilse, kötü niyetliyse bu sizin sorununuz değil. Aksine böyle zamanlarda gerçek yüzlerini göstermelerinin her zaman daha iyi olduğunu düşünüyorum. Hiç kimse sizden değerli değil. Siz sadece kendi ailenize odaklanın ve güzel heyecanların tadını çıkarmaya bakın lütfen.
Haklısınız. Kabullenmek lazım. Ama anneniz 10 dakikalık mesafede otururken daha zor kabullenmek… Tüm ailem bu şehirde yaşıyor ve kimse yanımda olmayacak. Evime kimse gelmeyecek. Hastanede de yalnız kalacağım. Bu biraz yaralayıcı bir şey. Başka zaman olsa umrumda olmaz ama böyle zamanlarda insan üzülüyor işte.Bende bir tane bile tanıdığımın olmadığı yurt dışımda yaşıyorum.Eşimle ameliyat,ağır hastalık durumları atlattık kimsemiz yoktu.İkimiz birden hasta olduk yemek yapmayı geçtim iki gün boyunca kalkıp hazır yemeği ısıtacak durumumuz yoktu.İlk yanlızlığımı ameliyat sürecinde yaşadım.Beynime nasıl işlediysem bu hayatta eşimden başka kimsenin yanımda olmayacağını artık kimsesizliğim hiç aklıma gelmiyor.Hastaneyle konuşun kızınızın kalacak yeri olmadığını.İzin vermezlerse bence kendinizde tek başınızada yapabilirsiniz.Yaşadığım ülkede doğum yapanlara hiçbirşekilde refakatçi kabul edilmiyor.Hatta gündüzleri bile belli saatlerde çok kısa görüşe izin veriyorlar.İnsan yanında birinin olmasını ister ama bence kabullenin daha kolay olur.
Amin sağolun. Öyle yapmaya çalışıcamAmiiiinnnallah size ve ailenize sağlıklı çmürler nasip etsin düşünmeyin artık kimseyi.. sizinle kalsın kızınız ailecek bir arada olun
Size de çok geçmiş olsun. Yaralı olanlar birbirlerini yaralarından tanıyor galiba. Bu eksiklik hissini tanımadığınız insanlar anlıyor da en yakınlarınız umursamıyor. Allah evlatlarımızdan güldürsün ne diyeyim…Geçmez.
Ben de benzer işler yaşadım, hissettim, hissetmeye devam ediyorum.
Benim de bebeğim çok yakın zamanda doğdu.
Ama yetmiyor bugüne dek yaşattıkları duygusal yetersizlikler canımı benim de çok acıtıyor.
Özellikle gebelik, lohusalık psikolojisi ile daha da artıyor.
Kendime telkin ettiğim şey boş ver eşin var çocuğun oldu arkadaşların var. Kendin kendine yetersin.
Onlara sahip çık.
Kendine değer ver, sana kıymet verene kıymet ver diyorum.
Ben de ablama çok kırgınım, kızgınım.
Bitirdim ama zihnimde.
Çok zor bir gebelik geçirdim, çok riskli bir doğum yaşadım.
Bir ihtiyacın var mı bile demedi ablam.
Kendi öz ablam.
Bugüne dek tüm iyi gününde kötü gününde peşinden koşturup her işini yaptım uzağını yakın ettim. Onun bana ihtiyacı varken hep arkadaş gibi olduğumuzu zannederken benim ihtiyacım olduğunda bir hiç olduğumu anladım.
Karşılık bekleyerek yapmadım ama kardeşlik bunu gerektirir diye bildim yaptım ama onun kardeşliği öyle değilmiş.
Ölümden döndüğüm gecenin sabahında elimden tutup yataktan bile kalkmama yardım etmedi.
Anneme gelince şimdi etrafımda pervane, ama geçmişte yaşattıklarını ben aşamıyorum.
Çok teşekkür ederim. Bahsettiğiniz şekilde çok güzel bir tecrübe olacağına eminim. Bu durumu sürekli arabesk moda dönüştürüp kendimi yıpratmıyorum. Ama bazen çöküyor işte böyle yalnızlık hissi. Temizliğimi bitirdim zaten çok şükür. Kimseye ihtiyaç duymadan yaptım, en ağırlarını bile. Bugün 8-10 kavanoz yedek yemek yaptım, vakumladım doğum sonrası rahat edebilmek için. Kendi işimi kendim yaparım ben, Allah sağlık versin yeter ki. Ama ailem varken yokmuş gibi olması zaman zaman ağır geliyor. Mesela bugün yemek yaparken dedim ki, başkalarının ailesi doğumdan sonra yiyeceğin yemeğini düşündürtmez. Yapar getirirler ya da yanında olurlar. Ama benimkiler öyle değil. Mecbur düşünmek zorundayım dedim. Bazen kalbim acıyor ama bu duygunun beni ele geçirmesine izin vermemeye çalışıyorum.şimdi yaşadıklarınız üzücü mü üzücü. destek olmaya karar verip ardından en azından kzıınız için bile aramamış olmaları gerçekten incitici.
zaten bebiş doğdu doğacak, inşallah hayırlısıyla sağlıcakla kucağınıza alırsınız.
bu durumu ağlayarak geçirebilirsiniz yada eşiniz ve kızınız için maceraya dönüştürebilirsiniz. eşiniz açısından bakacak olursak kızınızla o daha çok ilgilenecek , size de daha çok yardım edecek. kızınıza da bu arada görevler düşecek ve yeni , tek başına yapması gerekenler işler olacak ,özgüveni artacak. arkadaşlarına da annem hastayken ben baktım falan diyecek :) bunu güzelce atlatınca kendinize ve eşinize güveniniz artacak. iyi ki böyle oldu, kimseye minnet duymama gerek yokmuş diyeceksiniz.
ağır temizlik için haftada -2 haftada bir birini tutarsınız .
eşinizle kızınız akşam evin temizliğini yemeğini yaparlar zaten.
bu sizin için güzel bir deneyim olacak eminim :)
İrtibat koparmak niyetinde değilim. Ama ilk arayan ben olmayacağım. Hamile halimle bir de neden aramadıklarını sorgulayacak değilim. Eminim işleri güçleri vardır. O çok önemli işlerinin yanında bana zaman ayıramadılar belki, bilemem. Ben olsam değer verdiğim birinin böyle kritik zamanlardaki durumunu merak ederdim gerçi. Demek ki herkes benim gibi değil. Ama yine de beni neden merak edip aramıyorsunuz diye sormak benim açımdan küçük düşürücü. Ararlarsa konuşurum, aramazlarsa da kendi başımın çaresine bakarım.Bence niyet okuması akıl okuması yapmayın. Kırgınlık duymanız hele hamile halinizle normal. Ama madem irtibat kopacak konuşun açıklayın dinleyin oyle yapın. Tahminler üzerinden değil..
Sizinde dediğiniz gibi, şu saatten sonra kimseden iyilik falan beklemeyin. Umarım doğumu sağlıklı bir şekilde atlatır en kısa zamanda toparlanırsınız. Tüm iyi dileklerimi gönderiyorum sizin ve bebişiniz için.Merhaba hanımlar. Buradan nasıl bir yardım alabilirim bilmiyorum ama içimdeki bu his beni kötü etkiliyor. Sanırım biraz paylaşıp rahatlamak istedim. Çok uzun olacak kusura bakmayın. Okumak istemeyenler için baştan belirteyim.
Ben 8 aylık hamileyim. Eşim, ben ve bir de 11 yaşında kızımla çekirdek aileyiz. Şimdi de bebiş geliyor işte. Benim annem ve iki abim var. Bir abim evli. Abimle de eşiyle de aramız iyidir ( Ya da ben öyle sanıyordum belki ) Diğer abimle kimse görüşmez. Sadece annem vardır onunla konuşan. Sülalede görüşen yok zaten, biz de görüşmüyoruz. Annemle ise hep göstermelik bir ilişkimiz oldu. Hiçbir zaman gerçek bir anne kız ilişkimiz olamadı maalesef.
Gelelim sorunuma:
Ben şimdi yakın zamanda doğum yapacağım. Ama yanımda kimse olmayacak sanırım. Büyük kızımı evli olan abimlere bırakacaktık doğum yaptığım zaman. Eşim de benim yanımda kalacaktı. Hesaplarımız bu yöndeydi.
Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. Yengem ve abim doğumda tabi ki kızımı onlara emanet edebileceğimi söylediler. Gel gelelim buna rağmen her hafta görüştüğüm yengem, doğumuma az zaman kala birden irtibatı kesti. 1 ay oldu aramıyor. Hoş, önceden de ben daha sık arardım zaten. Ama şimdi hamileliğin son dönemlerinde olduğum için onlar beni arasın, merak etsin, sorsun diye düşünerek aramadım. Bilmem, belki naza çekmektir bu. Ama doğurdum, doğuracağım. En yakınıma da naz yapabilmeliyim diye düşündüm. Ama aradan 1 ay geçti, arayan olmayınca aramızdaki samimiyeti sorguladım. Ben aramayınca onlar da beni aramadı çünkü. Dolayısıyla çocuğumu bırakmak konusunda tereddüde düştüm. Galiba kabul etseler de çok da istekli değiller. Dolayısıyla kimseye zahmet vermek istemiyorum.
Annem asla bakamaz zaten. Hoş bakabilseydi bile yollamazdım kızımı. Çünkü diğer abimle birlikte yaşıyor ve ben kızımı asla o adamla aynı ortama sokamam. Nedenlerini şimdi uzun uzun anlatmayacağım ama kızım tek başına kalsa çok daha fazla içim rahat eder. Annem de gelip bizim evde kalamaz. Çünkü çocuğum okula gidiyor ve kalabalık içinde risk altında. Kızım covidli biriyle temas etse, anneme bulaştırsa ben bu vicdan yükünün altına giremem. Annemin aşısı yok zaten, dolayısıyla bizim eve gelip kızımla kalması da mümkün değil. Başına bir şey gelse hemen kızımı suçlar. Ben buna dayanamam.
Annem zaten şimdiye kadar ele güne karşı laf olsun diye annelik yapan biri. El alemin kınayacağını düşünmese umrunda olmam. Zaten ona güvenmiyorum. İlk doğumumda bir gece bile yanımda kalmadı. Onu da bırakın, doğumdan evimize geldiğim gün yanımızdaydı. Kalkıp da bir yudum su bile vermedi bana. Evini düzenini bilemem dedi. Kalktım önüne yemek yapıp koydum ben daha 1 günlük doğum yapmış halimle. Doğumdan gelip misafir ağırladım bir de. Yani yardım kabul etsem bile bana faydası dokunacak biri değil annem.
Bana iki haftada bir telefon eder, aman kızım kendini yorma, sen hamilesin falan der. Laf olsun diye ama. Hamileyim tamam da, ben yapmazsam kim yapacak bu işleri anne diyorum. Bu sefer de hastalığını falan anlatıp kendi işimi bile yapamıyorum diye sızlanmaya başlıyor. Ama bana gelince hasta olan kadın kendi evinde maşallah çok sağlıklı. Yün yorganlarının yününe kadar kendisi yıkıyor, çırpıyor, dikiyor. Cam siliyor, canı isteyince en zor yemekleri ( mantı, el açması börek, içli köfte gibi) kendisi yapıyor. Yanlış anlaşılmasın, ben ondan şimdiye kadar hiçbir şey istemedim zaten. Bebek için bile hiç bir şey yapmasını istemedim. Yapmadı da. Zaten usülen sordu, bir şey yapmam gerekir mi diye. Ben de gerekmez dedim.
Geçen ay derinlemesine temizlik yaptım ben. Kimseye haber bile vermedim. Karnım burnumda buzdolabı, çamaşır makinesi de çektim, halılarımı da kaldırdım serdim, duvar da sildim. Eşim kısmen destek oldu, çünkü gün boyu işteydi haliyle. Genel olarak her şeyi ben yaptım. Annemin haberi bile olmadı, yardım da istemedim. Ama olur da isterim diye hep hastadır kendisi bana gelince. Önceden sızlanır ki olur ya yardım istersem bahanesi olsun diye. Neyse bunları şunun için anlattım. Annemden hiçbir zaman hiçbir şey isteyemem. Çocuğumu doğumda ona bırakamam. Bu bir alternatif değil benim açımdan.
Eşimin ailesiyle ilgili yakın zamanda bir başlık açmıştım zaten. Yanlış anlaşıldım, mevzu para sanıldı ama değil asla. Eşimin de arkasında bir ailesi yok. Onlar sadece bir menfaatleri varsa eşimle iletişim kurarlar. Ben onlarla zaten görüşmüyorum yıllardır. Dolayısıyla onlara da çocuğumu bırakmam mümkün değil. Zaten doğacak çocuğu da merak ettikleri yok. Eşimi umursamıyorlar ki torunlarını umursasınlar.
Başka bize destek olacak kimsemiz de yok. Arkadaşlarım var tabi ama ailelerimizin yanımızda olmadığı durumda onlardan nasıl bir şey isteyeyim? Demezler mi anası, akrabası dururken bizden böyle bir şey istenir mi diye? Eşim var bir tek işte. O da doğumda yanımda olmak istiyordu ama kızım daha gece tek başına kalacak yaşta değil. O yüzden muhtemelen eşim kızımın yanında kalacak.
Aklımıza gelen tek alternatif ise hastanelerin refakatçi hizmeti. Gece refakatçi olarak kalmak için bir hemşire ya da ebe ayarlanabileceğini söyledi doktorumuz. Hastanenin böyle bir hizmeti varmış. Allah kimseye muhtaç etmesin tabi, çözüm bulabilmek bile bir nimet. Ama kendimi çok çaresiz, yalnız ve kimsesiz hissediyorum. Kimim kimsem olmadan tek başıma doğurmak ağrıma gidiyor. Sürekli burnumda bir sızı var.
Ben annem anjiyo olduğunda büyük kızıma 7 aylık hamileydim. Annemin yanında durdum hastaneden çıkana kadar. Afedersiniz gerektiğinde altından da aldım, hiç de gocunmadım. Abimin hanımı olan yengemin doğumunda hastanede ben kaldım yanında. Karşılık beklemedim bunları yaparken tabi ki. Ama insan kendisi bir şeye ya da birine ihtiyaç duyduğunda sorgulamaya başlıyor sebepsiz. Ben onların yanında ihtiyaç duyduklarında sorgusuz sualsiz kalırken şimdi böyle kimsesiz olmayı da haketmedim.
Ne olursa olsun, çok da gururluyum ama. Şu saatten sonra kimseden yardım istemem. Benim doğurmak üzere olduğumu bilip kıllarını kıpırdatmayan aileden bir şey isteyemem ben. Neden böylesiniz, ben bunu hak edecek ne yaptım diye bile soramam. Ama bu sızı, bu kimsesizlik hissi nasıl geçer ya? Ya da geçer mi? Kendimi nasıl rahatlatayım ben? Rahatlamaya çok ihtiyacım var çünkü.
Çok teşekkür ederim. İnşallah iyi kalpli insanların iyi dilekleri sayesinde her şey yolunda gider. Ben de sevgilerimi gönderiyorum size :)Sizinde dediğiniz gibi, şu saatten sonra kimseden iyilik falan beklemeyin. Umarım doğumu sağlıklı bir şekilde atlatır en kısa zamanda toparlanırsınız. Tüm iyi dileklerimi gönderiyorum sizin ve bebişiniz için.
Sorduk doktorumuza. Gelebilir dedi. Ama gece kalma konusundan emin değilim. İzin verirler mi bilemiyorum. Covid sebebiyle biraz daha temkinli davranabilirler sanırım. Ama mecbur kalırsak da kapıya atacak halleri yok ya, bırakacak yerimiz olmazsa bizimle kalacak el mahkum.Kızınız çok küçük değil sizinle hastaneye gelebilir. Hastaneyi arayıp sorabilirsiniz bazı hastaneler daha serbest bu konuda. Ona göre plan yaparsınız. Allah yardimciniz olsun.zaten normal doğumsa bir gece bile kalmazsınız hastanede her şey yolunda ilerler inşallah.
Ben de bilemiyorum. İzin verirlerse üçümüz kalırız. Yoksa da doğumdan sonra eşim kızımla kalır, ben de hastaneden refakat hizmeti satın alırım, yapacak başka bir şey yok şu durumda.Eşinle kızın evde kalsın sen yalnız git evet doğm zamanı yalnızlık hos degil ama başka çare gelmedi aklıma
Kızını hastane kabul eder mi acaba esin kızın sen kalsanız