Merhabalar hanımlar. Tam olarak nasıl ifade edeceğim bilmiyorum ama hayatımda genel olarak bir kayıtsızlık, heyecansızlık, meraksızlık hali var. Yaşadığım çoğu şey beni uç noktalardaki duygulara götürmüyor. Hiçbir zaman bir sevgi pıtırcığı ya da ağlak Necmiye olamıyorum. Örnek vermem gerekirse mesela ;
-Yakın zamanda hala olacağım fakat bunun için inanılmaz bir mutluluk ve heyecan duyamıyorum şu an. Bebek doğduktan sonra severim diye düşünüyorum. Muhtemelen doğunca da onu minnoş bir bebek olarak değil de dünyaya gelip yaşama tutunmaya çalışan bir insan olarak göreceğim.
-Çoğu arkadaşımın kazanmak için çok uğraştığı bir sınavı kazanıyorum. Fakat sırf bu yüzden çok mutlu olmuyorum. Çünkü zaten çalıştığım için bu sonuç bana normal geliyor.
-Yapılan anlık bir sürpriz bile beni çok heyecanlandırmıyor çünkü zaten haberim olmadan yapılan şeyler benim için emri vaki gibi geliyor ve ortamda huzursuz oluyorum
-Sadece olumlu duygulardan örnek vermişim ama mesela beni aşırı üzen bir olay da olmuyor. Örneğin sevgilimden ayrılıyorum, beni zaten üzüyordu böyle olması gerekiyordu deyip bir ayda unutuyorum. Ya da ailemden birinin başına bir şey geldiğinde aşırı üzülmek yerine 'herkes kendi tercihlerinden sorumludur, benim bu konuda yapabileceğim bir şey yok, kendimi de üzmeyeyim boşuna' diye düşünüyorum.
Bunların dışında genel olarak mutlu bir insanım. Çok şükür severek yaptığım bir işim, hala hayatta olan bir ailem ve güzel arkadaşlarım var. Fakat hayattaki hiçbir şeyin beni aşırı mutlu etmemesi ya da aşırı üzmemesi beni ara ara korkutuyor. Acaba bir psikolojik problemim mi var diye ara ara düşünüyorum. Arkadaşlarım ve ailem de bu durumun biraz farkında. Annem bunu meraksızlık ve duygusuzluk olarak yorumlasa da arkadaşlarım bunun karakterimin sonucu olduğunu düşünüyorlar. Bazen sanki bu durumum bencillik boyutuna varıyormuş gibi gözükse de kesinlikle bilerek yapmıyorum.
Evet sizler ne düşünüyorsunuz, çevrenizde böyle benim gibi yaratıklar var mı, ben mi anormalim bir türlü çözemiyorum