Allah düz kurtarsın bir avazda doğar inşallah :) Hangi olaydan sonra siz de benim gibi oldunuz acaba yoksa kendi kendine mi gelişti ?Ben de senin gibiyim
Özellikle sevinilecek seylere çok tepki vermiyorum
Hamile kaldım 5 yıl sonra arkadaşlarım benden daha çok çığlık attı
Şimdi bebek doğacak
İnsanlar benden daha metalli heyecanlı
Ben eskiden böyle değildim sonradan oldum:)
Sadece annem eşim işen tartışırsam çok üzülüp aşırı tepki veriyorum
Eşim bazen sürprizler yapıyor mesela
Hiç öyle bağısın çağırıp çığlık atıp sevinç gösterilerim olmuyor
Travma sonucu demişsiniz, peki sizin başınıza ne geldi ?
AminAllah düz kurtarsın bir avazda doğar inşallah :) Hangi olaydan sonra siz de benim gibi oldunuz acaba yoksa kendi kendine mi gelişti ?
Sevgilimden ayrıldığımda zaten üzüyordu diye düşünüp üzülmeme durumu keşle hayatta yaşadığım çoğu şey karşısında bende de olsa. Ben de her şeye çok üzülüyorumMerhabalar hanımlar. Tam olarak nasıl ifade edeceğim bilmiyorum ama hayatımda genel olarak bir kayıtsızlık, heyecansızlık, meraksızlık hali var. Yaşadığım çoğu şey beni uç noktalardaki duygulara götürmüyor. Hiçbir zaman bir sevgi pıtırcığı ya da ağlak Necmiye olamıyorum. Örnek vermem gerekirse mesela ;
-Yakın zamanda hala olacağım fakat bunun için inanılmaz bir mutluluk ve heyecan duyamıyorum şu an. Bebek doğduktan sonra severim diye düşünüyorum. Muhtemelen doğunca da onu minnoş bir bebek olarak değil de dünyaya gelip yaşama tutunmaya çalışan bir insan olarak göreceğim.
-Çoğu arkadaşımın kazanmak için çok uğraştığı bir sınavı kazanıyorum. Fakat sırf bu yüzden çok mutlu olmuyorum. Çünkü zaten çalıştığım için bu sonuç bana normal geliyor.
-Yapılan anlık bir sürpriz bile beni çok heyecanlandırmıyor çünkü zaten haberim olmadan yapılan şeyler benim için emri vaki gibi geliyor ve ortamda huzursuz oluyorum
-Sadece olumlu duygulardan örnek vermişim ama mesela beni aşırı üzen bir olay da olmuyor. Örneğin sevgilimden ayrılıyorum, beni zaten üzüyordu böyle olması gerekiyordu deyip bir ayda unutuyorum. Ya da ailemden birinin başına bir şey geldiğinde aşırı üzülmek yerine 'herkes kendi tercihlerinden sorumludur, benim bu konuda yapabileceğim bir şey yok, kendimi de üzmeyeyim boşuna' diye düşünüyorum.
Bunların dışında genel olarak mutlu bir insanım. Çok şükür severek yaptığım bir işim, hala hayatta olan bir ailem ve güzel arkadaşlarım var. Fakat hayattaki hiçbir şeyin beni aşırı mutlu etmemesi ya da aşırı üzmemesi beni ara ara korkutuyor. Acaba bir psikolojik problemim mi var diye ara ara düşünüyorum. Arkadaşlarım ve ailem de bu durumun biraz farkında. Annem bunu meraksızlık ve duygusuzluk olarak yorumlasa da arkadaşlarım bunun karakterimin sonucu olduğunu düşünüyorlar. Bazen sanki bu durumum bencillik boyutuna varıyormuş gibi gözükse de kesinlikle bilerek yapmıyorum.
Evet sizler ne düşünüyorsunuz, çevrenizde böyle benim gibi yaratıklar var mı, ben mi anormalim bir türlü çözemiyorum
Heh ben de henüz 24 yaşındayım ve sevinecek ne var diye mal gibi bakıyorum yıllardırAmin
Yas aldıkça sanırım ya:)
35 den önce öyle değildim hatta müdürüm vardı
Sen Sevinç’ini de üzüntünü de ne kadar dışa vurarak yasıyorsun derdi
Şimdi mal gbi bakıyorum sevinecek ne var diye
Aslında hepimiz birey ve insan olarak çok değerliyiz. Bu yüzden elimizde olmayan nedenlerle başımıza gelenlere üzülmemeliyiz. Çünkü bizden bir tane var ve yaşayacak sadece bir tane ömrümüz var :)
umarım ben de bu felsefeyi edinirim
aslında güzel bir durum. Ama doğumdan sonra değişti, duygular ön plana gelmeye başladı. Artık her şeye çok çabuk üzülebiliyorum
Tam da beni anlatmışsınız.Ben de merak ettimMerhabalar hanımlar. Tam olarak nasıl ifade edeceğim bilmiyorum ama hayatımda genel olarak bir kayıtsızlık, heyecansızlık, meraksızlık hali var. Yaşadığım çoğu şey beni uç noktalardaki duygulara götürmüyor. Hiçbir zaman bir sevgi pıtırcığı ya da ağlak Necmiye olamıyorum. Örnek vermem gerekirse mesela ;
-Yakın zamanda hala olacağım fakat bunun için inanılmaz bir mutluluk ve heyecan duyamıyorum şu an. Bebek doğduktan sonra severim diye düşünüyorum. Muhtemelen doğunca da onu minnoş bir bebek olarak değil de dünyaya gelip yaşama tutunmaya çalışan bir insan olarak göreceğim.
-Çoğu arkadaşımın kazanmak için çok uğraştığı bir sınavı kazanıyorum. Fakat sırf bu yüzden çok mutlu olmuyorum. Çünkü zaten çalıştığım için bu sonuç bana normal geliyor.
-Yapılan anlık bir sürpriz bile beni çok heyecanlandırmıyor çünkü zaten haberim olmadan yapılan şeyler benim için emri vaki gibi geliyor ve ortamda huzursuz oluyorum
-Sadece olumlu duygulardan örnek vermişim ama mesela beni aşırı üzen bir olay da olmuyor. Örneğin sevgilimden ayrılıyorum, beni zaten üzüyordu böyle olması gerekiyordu deyip bir ayda unutuyorum. Ya da ailemden birinin başına bir şey geldiğinde aşırı üzülmek yerine 'herkes kendi tercihlerinden sorumludur, benim bu konuda yapabileceğim bir şey yok, kendimi de üzmeyeyim boşuna' diye düşünüyorum.
Bunların dışında genel olarak mutlu bir insanım. Çok şükür severek yaptığım bir işim, hala hayatta olan bir ailem ve güzel arkadaşlarım var. Fakat hayattaki hiçbir şeyin beni aşırı mutlu etmemesi ya da aşırı üzmemesi beni ara ara korkutuyor. Acaba bir psikolojik problemim mi var diye ara ara düşünüyorum. Arkadaşlarım ve ailem de bu durumun biraz farkında. Annem bunu meraksızlık ve duygusuzluk olarak yorumlasa da arkadaşlarım bunun karakterimin sonucu olduğunu düşünüyorlar. Bazen sanki bu durumum bencillik boyutuna varıyormuş gibi gözükse de kesinlikle bilerek yapmıyorum.
Evet sizler ne düşünüyorsunuz, çevrenizde böyle benim gibi yaratıklar var mı, ben mi anormalim bir türlü çözemiyorum
Beni de tatmin edecek bir yorum bekliyorum.
Bence gayet normal. Ben de senin gibiydim. Vurdumduymazligin ve öfkenin dibine vurduğumda psikiyatriye gittim su an ilaç kullanıyorum. Bu halime geri döndüm. Ille aşırı heyecan, mincik mıncık sevgi pişirdiği olmaya gerek yok:))Merhabalar hanımlar. Tam olarak nasıl ifade edeceğim bilmiyorum ama hayatımda genel olarak bir kayıtsızlık, heyecansızlık, meraksızlık hali var. Yaşadığım çoğu şey beni uç noktalardaki duygulara götürmüyor. Hiçbir zaman bir sevgi pıtırcığı ya da ağlak Necmiye olamıyorum. Örnek vermem gerekirse mesela ;
-Yakın zamanda hala olacağım fakat bunun için inanılmaz bir mutluluk ve heyecan duyamıyorum şu an. Bebek doğduktan sonra severim diye düşünüyorum. Muhtemelen doğunca da onu minnoş bir bebek olarak değil de dünyaya gelip yaşama tutunmaya çalışan bir insan olarak göreceğim.
-Çoğu arkadaşımın kazanmak için çok uğraştığı bir sınavı kazanıyorum. Fakat sırf bu yüzden çok mutlu olmuyorum. Çünkü zaten çalıştığım için bu sonuç bana normal geliyor.
-Yapılan anlık bir sürpriz bile beni çok heyecanlandırmıyor çünkü zaten haberim olmadan yapılan şeyler benim için emri vaki gibi geliyor ve ortamda huzursuz oluyorum
-Sadece olumlu duygulardan örnek vermişim ama mesela beni aşırı üzen bir olay da olmuyor. Örneğin sevgilimden ayrılıyorum, beni zaten üzüyordu böyle olması gerekiyordu deyip bir ayda unutuyorum. Ya da ailemden birinin başına bir şey geldiğinde aşırı üzülmek yerine 'herkes kendi tercihlerinden sorumludur, benim bu konuda yapabileceğim bir şey yok, kendimi de üzmeyeyim boşuna' diye düşünüyorum.
Bunların dışında genel olarak mutlu bir insanım. Çok şükür severek yaptığım bir işim, hala hayatta olan bir ailem ve güzel arkadaşlarım var. Fakat hayattaki hiçbir şeyin beni aşırı mutlu etmemesi ya da aşırı üzmemesi beni ara ara korkutuyor. Acaba bir psikolojik problemim mi var diye ara ara düşünüyorum. Arkadaşlarım ve ailem de bu durumun biraz farkında. Annem bunu meraksızlık ve duygusuzluk olarak yorumlasa da arkadaşlarım bunun karakterimin sonucu olduğunu düşünüyorlar. Bazen sanki bu durumum bencillik boyutuna varıyormuş gibi gözükse de kesinlikle bilerek yapmıyorum.
Evet sizler ne düşünüyorsunuz, çevrenizde böyle benim gibi yaratıklar var mı, ben mi anormalim bir türlü çözemiyorum
