Aa kötü anne, şaka şaka! Çok normal. O kadar çok insan tecrübe ediyor ki yaşadığınızı. Çare dışarı çıkmak, hava almak, hiç olmadı evi havalandırmak. Bağlayın bebeği üzerinize dışarı çıkın, boş boş dolanın, görün bakın iyi gelecek. Zamanla yavru büyüyecek, başka çocuklularla arkadaş olup sosyalleşeceksiniz. Bebek gelimce sosyallik bir ande sıfırlanıyor. İnsan çok zorlanıyor.Herkese merhaba bugün oğlum 55 günlük 40 gün annemlerde kaldım(farklı şehirlerde yaşıyoruz) sonra kendi evime geldim. Evde tek başıma bakıyorum eşim polis memuru çalışma saatleri uzun ben sürekli evde bebekle tek başımayım çok bunalıyorum acaba ben iyi bi anne değil miyim diye kendimi sorguluyorum. Bebeğim çok huysuz bi bebekte değil ama o ağladıkça bende ağlıyorum ondan önceki hayatımı özlüyorum bunları düşündükçe yine kendime kızıyorum strese giriyorum konuşacak derdimi anlatacak kimsem de yok eşim sağolsun evde olduğu zamanlar da hem fiziksel hemde psikolojik olarak çok destek veriyor ama ona bu hissettiklerimi anlatmaya da çekiniyorum benim gibi olanlar var mıydı bu durum nasıl geçer geçecek mi? Üzerimde aşırı bi tembellik var yemek yemek istemiyorum çok bunalıyorum ne yapsam iyi gelir bilmiyorum çok kötüyüm(Şükret bebeğin var senin yerinde olmak isteyen insanlar var vs demeyin lütfen ön yargılı olmayın bende biliyorum çok şükür iyiki de geldi ama bu psikolojiyi de üzerimden atamıyorum)
Yeni evlendiğim dönemlerde bende cok sizin gibiydim ilcede oturuyoken evlendikten sonra ile geldim iş yok arkads yok komşu yok okadr zorlandımki tek basınada insan gezemıyo bi yere kadar gezıyosun hamilelik dönemimde kışa denk geldi dahada zorlandım kimse yoktu yanımda bazen cinnet gecirecek duruma gelmştim hava güzel oldukca marketleri dolaşırdım bebek arabasyla.. simdi düşününce ne kadar üzülüyorum o halime ve bu yüzdende kimi zorda görsem koşarım..Hiç arkadaşım bile yok yaşadığım şehirde biliyor musun bi kafa dağıtabileceğim kapısını çalabileceğim kimsem yok bu da sanırım bu kadar bunalmama sebep oluyor bilmiyorum..
Şuan daha yenisin 2 evlat annesiyim ilki oglum 2 cisi kiz kizim dogudan 1 aya kadar nasil yapicam diye kara kara düşünüyordum gece 10 defa kalkiyordum ve kizim cok huysuz bir bebekti şuan 5 yaşinda halen öyle cok huysuz hic birseyden memnun degil cok şükür üstesinden geliyorum bol bol dua edin allah sizin yaninizda olur şuan şeytan sürekli sizinle ugraşır ruh haliniz iyi degil olsun hepsi gecicek iyiki gelmiş dünyayaHerkese merhaba bugün oğlum 55 günlük 40 gün annemlerde kaldım(farklı şehirlerde yaşıyoruz) sonra kendi evime geldim. Evde tek başıma bakıyorum eşim polis memuru çalışma saatleri uzun ben sürekli evde bebekle tek başımayım çok bunalıyorum acaba ben iyi bi anne değil miyim diye kendimi sorguluyorum. Bebeğim çok huysuz bi bebekte değil ama o ağladıkça bende ağlıyorum ondan önceki hayatımı özlüyorum bunları düşündükçe yine kendime kızıyorum strese giriyorum konuşacak derdimi anlatacak kimsem de yok eşim sağolsun evde olduğu zamanlar da hem fiziksel hemde psikolojik olarak çok destek veriyor ama ona bu hissettiklerimi anlatmaya da çekiniyorum benim gibi olanlar var mıydı bu durum nasıl geçer geçecek mi? Üzerimde aşırı bi tembellik var yemek yemek istemiyorum çok bunalıyorum ne yapsam iyi gelir bilmiyorum çok kötüyüm(Şükret bebeğin var senin yerinde olmak isteyen insanlar var vs demeyin lütfen ön yargılı olmayın bende biliyorum çok şükür iyiki de geldi ama bu psikolojiyi de üzerimden atamıyorum)
Kesinlikle sebep bu inanın bana. Yoksa anneliğiniz ile ilgili bir problem değil. Bir de hep yardım almaya alışıp bir an bebekle baş başa kalınca insan çok tuhaf oluyor başta. Merak etmeyin size tepki vermeye o güzel gözleri ile gözlerinize bakmaya başlamasına az kaldı. Hepimiz sizin gibi o günleri yaşadık ve geçti. Sizin de geçecektir kendinizi kötü hissetmeyinHiç arkadaşım bile yok yaşadığım şehirde biliyor musun bi kafa dağıtabileceğim kapısını çalabileceğim kimsem yok bu da sanırım bu kadar bunalmama sebep oluyor bilmiyorum..
Yaşadığınız şehir neresi aynı şehirdeysek size arkadaşlık edebilirim benimde 7 aylık bebeğim var hava güzel oldukça kendimizi atıyoruz dışarı. Ya birde ev işi yemek temizlik bebek derken cidden psikolojimiz çok bozuluyor. Yemek yapmak zoruma gidiyor mesela istemiyorum mutfağı, ek gıda başlı başına kabusum dokunur mu alerji yapar mı ay ne pişiricem bugün ne yapsam fırınımda yok olsa salla geç yaparımHiç arkadaşım bile yok yaşadığım şehirde biliyor musun bi kafa dağıtabileceğim kapısını çalabileceğim kimsem yok bu da sanırım bu kadar bunalmama sebep oluyor bilmiyorum..
Biz Afyonkarahisar’da yaşıyoruz işimiz dolayısıyla sürekli bi tayin durumumuz var o yüzden hiç arkadaş edinemiyorum ama bebeğime alıştım o bana alıştı konuyu açarken yazdıklarımı şuan asla düşünmüyorum çok mutluyum ve keyifliyim geçici bi psikolojiymiş şükürler olsun kiYaşadığınız şehir neresi aynı şehirdeysek size arkadaşlık edebilirim benimde 7 aylık bebeğim var hava güzel oldukça kendimizi atıyoruz dışarı. Ya birde ev işi yemek temizlik bebek derken cidden psikolojimiz çok bozuluyor. Yemek yapmak zoruma gidiyor mesela istemiyorum mutfağı, ek gıda başlı başına kabusum dokunur mu alerji yapar mı ay ne pişiricem bugün ne yapsam fırınımda yok olsa salla geç yaparım. Benimde hiç hadi gel bi kahve içelim diyeceğim arkadaşım yok. Çoğu bebekten sonra çağırsak gelemezsin artık rahat değilsin diye uzaklaştı çok üzüldüm
Bebek planlarken hayatinizin etkilenecegini, eskisi gibi olmayacagini biliyordunuz tahminim ve ona ragmen yaptiniz. Bu sekilde dusunun, belki rahatlarsiniz ama hayatiniz asla eskisi gibi olmayacak ne yazik kiHerkese merhaba bugün oğlum 55 günlük 40 gün annemlerde kaldım(farklı şehirlerde yaşıyoruz) sonra kendi evime geldim. Evde tek başıma bakıyorum eşim polis memuru çalışma saatleri uzun ben sürekli evde bebekle tek başımayım çok bunalıyorum acaba ben iyi bi anne değil miyim diye kendimi sorguluyorum. Bebeğim çok huysuz bi bebekte değil ama o ağladıkça bende ağlıyorum ondan önceki hayatımı özlüyorum bunları düşündükçe yine kendime kızıyorum strese giriyorum konuşacak derdimi anlatacak kimsem de yok eşim sağolsun evde olduğu zamanlar da hem fiziksel hemde psikolojik olarak çok destek veriyor ama ona bu hissettiklerimi anlatmaya da çekiniyorum benim gibi olanlar var mıydı bu durum nasıl geçer geçecek mi? Üzerimde aşırı bi tembellik var yemek yemek istemiyorum çok bunalıyorum ne yapsam iyi gelir bilmiyorum çok kötüyüm(Şükret bebeğin var senin yerinde olmak isteyen insanlar var vs demeyin lütfen ön yargılı olmayın bende biliyorum çok şükür iyiki de geldi ama bu psikolojiyi de üzerimden atamıyorum)
Az önce bi arkadaşa yanıt verdiğimde de yazdığım gibi o düşüncelerimin hislerimin hiçbiri kalmadıBebek planlarken hayatinizin etkilenecegini, eskisi gibi olmayacagini biliyordunuz tahminim ve ona ragmen yaptiniz. Bu sekilde dusunun, belki rahatlarsiniz ama hayatiniz asla eskisi gibi olmayacak ne yazik ki
Ne zaman gecti?Az önce bi arkadaşa yanıt verdiğimde de yazdığım gibi o düşüncelerimin hislerimin hiçbiri kalmadışuan aşırı mutlu ve keyifli hissediyorum bebeğimle birbirimize iyice alıştık evet zorlanıyorum ama annelik mükemmel bi duygu çok şükür ki o an ki hislerim geçti gitti. Sanırım lohusalıktandı
Merhaba canım benimde suan 50 günlük bir oğlum var bende bazen çok bunalıyorum uykusuzluk çok yoruyor ve 50 gündür tek bakıyorum çocuğuma benim annem yardımcı olmadı doğumdan 2 gün sonra döndü yaşadığı şehre eşim evden çalışıyor ama çovuk ağlamasına gelemiyor ve evdende olsa çalıştığı için ilgilenemiyor hamileliğimin son zamanlarıda hep evdeydim ve nerdeyse 2 aydır evden çıkmadığım için de çok bunaldım son zamanlarda da kolik sancıları başladı ama ve sağlık sorunu çıktı hepsi bir yandan gelince bağırarak ağlayasım geliyor konuşacak birini arıyorum senin gibi o yüzden iyi anne olmadığını düşünme herkese oluyor hatta konuşmak istersen mailimi verebilirimHerkese merhaba bugün oğlum 55 günlük 40 gün annemlerde kaldım(farklı şehirlerde yaşıyoruz) sonra kendi evime geldim. Evde tek başıma bakıyorum eşim polis memuru çalışma saatleri uzun ben sürekli evde bebekle tek başımayım çok bunalıyorum acaba ben iyi bi anne değil miyim diye kendimi sorguluyorum. Bebeğim çok huysuz bi bebekte değil ama o ağladıkça bende ağlıyorum ondan önceki hayatımı özlüyorum bunları düşündükçe yine kendime kızıyorum strese giriyorum konuşacak derdimi anlatacak kimsem de yok eşim sağolsun evde olduğu zamanlar da hem fiziksel hemde psikolojik olarak çok destek veriyor ama ona bu hissettiklerimi anlatmaya da çekiniyorum benim gibi olanlar var mıydı bu durum nasıl geçer geçecek mi? Üzerimde aşırı bi tembellik var yemek yemek istemiyorum çok bunalıyorum ne yapsam iyi gelir bilmiyorum çok kötüyüm(Şükret bebeğin var senin yerinde olmak isteyen insanlar var vs demeyin lütfen ön yargılı olmayın bende biliyorum çok şükür iyiki de geldi ama bu psikolojiyi de üzerimden atamıyorum)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?