- 3 Şubat 2018
- 25.394
- 109.355
Ne güzel hiç abuk sabuk şeyler düşünecek vaktiniz kalmıyor.boş boş oturunca ne oluyor sanki.
Alternatifi abuk subuk seyler düsünmek oldugunu nerden cikarttiniz veya boş boş oturmak?
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Not: This feature may not be available in some browsers.
Ne güzel hiç abuk sabuk şeyler düşünecek vaktiniz kalmıyor.boş boş oturunca ne oluyor sanki.
Hiç şaşırmadım. 3 buçuk yaşında bi erkek annesi olarakGeçen gün arkadaşımın evine gittim. Yengesinin 2 çocuğu var 3 ve 9 yaşlarında. O kurabiyeyi elleriyle ezip sağa sola fırlattılar izlerken benim ankisiyetem arttı.
Erkek çocukla kız çocuk birim olarak eşit değil bence. Bir çocuk gibi düşünmeyelim biz onu bazen üç çocuk gibi hissedebiliniyorHiç şaşırmadım. 3 buçuk yaşında bi erkek annesi olarak
Zorunluluk olmayınca yapılmıyor çünkü.Alternatifi abuk subuk seyler düsünmek oldugunu nerden cikarttiniz veya boş boş oturmak?
Sende doğur 3 tane rahatla ferhansZorunluluk olmayınca yapılmıyor çünkü.
Zorunluluk olmayınca yapılmıyor çünkü.
kreşe gitmiyorlar mı?Merhaba hanımlar.
Artık cidden delirmeye basladigimi düşünüyorum üç çocuğum var ve onlarla ilgilenmekten, sürekli onlar için birşeyler yapmaya calismaktan, ama buna yanasmadiklari için ikna çabalarında bulunmaktan, bazen de ne halleri varsa görsünler modunda olmaya çalışıp bunu da becerememekten, WC ye bile tek başıma girememekten, bı bulaşık yerleştirirken, yemek yaparken topluca yapıyor olmaktan, kendime vakit ayırmak (tek başıma yemek yapmak, ev toplamak gibi bir vakit ayırmadan bahsediyorum) için çocukları tv başına oturuyor olmaktan, bunun psikolojik baskısından (ay çocuklar çok tv izledi gibi düşünmekten) yildim, bıktım bunaldim.
Büyük çocuğun teknolojiye yapışık yaşamak istemesinden, engel olup yerine birşeyler koymaya çalışırken "istemiyorum,istemiyorum ben gelmiycem, ben yapmiycam "deyip sürekli memnuniyetsizliginden,( sonrasında istisnasız her seferinde anne iyi getirdin/yaptık/izledik demesinden) kitap okumamasından, dersi bin bir dil dökünce yapmasından biktiiiiiimmmmmmmm,
Sürekli anne anne anne diyen (şu anda bile) ikizleri oyalamaya çalışmaktan, etkinlik yapmaya calismaktan ama bu etkinliklere ikizlerden birinin asla yanasmamasindan hatta sabote etmesinden yoruldum. Artık içimdeki etkinlik yapma motivasyonun kaybolmasindan, Üstümde anneliğin, çocuk yetiştirmenin, veli olmanin, uzman görüşlerinin, teknoloji zararından bahseden bilmislerin, ev sorumluluğunun, iş sorumlulugunun bütün baskısından bıktım bıktım biktim!!!!! Sürekli bağıran, ağlayan, manyak birine dönüştüm.
Tamam kimseye sormadım bu çocukları yaparken. Hatta ilk çocuktan sonra 6 yıl ara vermemin en büyük sebebi tam olarak sorumluluk alabileceğim dönem bebek dusunmek istiyor olmamdi. İkiz olmasi içinde bi dünya dua ettim. İlk cocugum çok yalnız büyüdü diye. Dualarım kabul oldu, ikizlerim oldu, 3 yaşına geldiler, sagliklilar, huzurluyuz, imkanlarımız var, ama çok çocuğun bu kadar üstümde baskı olacağı aklıma gelmemişti. İşin ev işi, temizlik, çalışıyor olduğum kısmı vs değil dert ettiğim. Eşim bile elinden geldiğinden fazlasını yapıyor özellikle son bir yıldır. Muhtemelen oda deliriyor olduğumu goruyor. Ya da ben mi büyütüyorum durumlari. Nankörlük mu bu.
Delirmek üzereyim. Ve burada da delirmek üzere olan insanlari daha da delirtmek için yorum yapmaya bayilanlarin var olduğunu da çok iyi biliyorum. Belki de ilerde dönüp aaa bak böyle dertlerim varmış demek niyetim bilemiyorum. Ya da, demek ki böyle böyle delirdim derim emin değilim.
Kız sen 1 tane doğurursun 3tane yapmak zaten uçurumdan kendi ellerinle kendini atmak demek.Şuan çeyizlerimi çöpe atmaya gidiyorum..
Allah sabır versin ikiz çocuk çok zor ama giydirmesi çok güzel çok tatli oluyorlar.Merhaba hanımlar.
Artık cidden delirmeye basladigimi düşünüyorum üç çocuğum var ve onlarla ilgilenmekten, sürekli onlar için birşeyler yapmaya calismaktan, ama buna yanasmadiklari için ikna çabalarında bulunmaktan, bazen de ne halleri varsa görsünler modunda olmaya çalışıp bunu da becerememekten, WC ye bile tek başıma girememekten, bı bulaşık yerleştirirken, yemek yaparken topluca yapıyor olmaktan, kendime vakit ayırmak (tek başıma yemek yapmak, ev toplamak gibi bir vakit ayırmadan bahsediyorum) için çocukları tv başına oturuyor olmaktan, bunun psikolojik baskısından (ay çocuklar çok tv izledi gibi düşünmekten) yildim, bıktım bunaldim.
Büyük çocuğun teknolojiye yapışık yaşamak istemesinden, engel olup yerine birşeyler koymaya çalışırken "istemiyorum,istemiyorum ben gelmiycem, ben yapmiycam "deyip sürekli memnuniyetsizliginden,( sonrasında istisnasız her seferinde anne iyi getirdin/yaptık/izledik demesinden) kitap okumamasından, dersi bin bir dil dökünce yapmasından biktiiiiiimmmmmmmm,
Sürekli anne anne anne diyen (şu anda bile) ikizleri oyalamaya çalışmaktan, etkinlik yapmaya calismaktan ama bu etkinliklere ikizlerden birinin asla yanasmamasindan hatta sabote etmesinden yoruldum. Artık içimdeki etkinlik yapma motivasyonun kaybolmasindan, Üstümde anneliğin, çocuk yetiştirmenin, veli olmanin, uzman görüşlerinin, teknoloji zararından bahseden bilmislerin, ev sorumluluğunun, iş sorumlulugunun bütün baskısından bıktım bıktım biktim!!!!! Sürekli bağıran, ağlayan, manyak birine dönüştüm.
Tamam kimseye sormadım bu çocukları yaparken. Hatta ilk çocuktan sonra 6 yıl ara vermemin en büyük sebebi tam olarak sorumluluk alabileceğim dönem bebek dusunmek istiyor olmamdi. İkiz olmasi içinde bi dünya dua ettim. İlk cocugum çok yalnız büyüdü diye. Dualarım kabul oldu, ikizlerim oldu, 3 yaşına geldiler, sagliklilar, huzurluyuz, imkanlarımız var, ama çok çocuğun bu kadar üstümde baskı olacağı aklıma gelmemişti. İşin ev işi, temizlik, çalışıyor olduğum kısmı vs değil dert ettiğim. Eşim bile elinden geldiğinden fazlasını yapıyor özellikle son bir yıldır. Muhtemelen oda deliriyor olduğumu goruyor. Ya da ben mi büyütüyorum durumlari. Nankörlük mu bu.
Delirmek üzereyim. Ve burada da delirmek üzere olan insanlari daha da delirtmek için yorum yapmaya bayilanlarin var olduğunu da çok iyi biliyorum. Belki de ilerde dönüp aaa bak böyle dertlerim varmış demek niyetim bilemiyorum. Ya da, demek ki böyle böyle delirdim derim emin değilim.
Benim bir cocugum var. 4.5 yasinda. Her konuda ikna etmeye calismaktan ben de yoruldum. Beni en zorlayani bu. Yemek yemek icin, tuvalete gitmek icin, ellerini yikamasi icin, ellerini yikarken tum sabunlugu bosaltmamasi icin, banyodan cikmasi icin, her ama her sey icin ikna etmem gerekiyor. Bazen sabrim kalmiyor, deliriyorum. Ben antidepresan kullaniyorum. Bu donem baska sekil gecmeyecek yoksa. Sabah ben ise yetismeye calisirken yok onu giymeyecegim, bunu giymeyecegim diye tuttururken baska sekil akil sagligimi koruyamayacagim.Merhaba hanımlar.
Artık cidden delirmeye basladigimi düşünüyorum üç çocuğum var ve onlarla ilgilenmekten, sürekli onlar için birşeyler yapmaya calismaktan, ama buna yanasmadiklari için ikna çabalarında bulunmaktan, bazen de ne halleri varsa görsünler modunda olmaya çalışıp bunu da becerememekten, WC ye bile tek başıma girememekten, bı bulaşık yerleştirirken, yemek yaparken topluca yapıyor olmaktan, kendime vakit ayırmak (tek başıma yemek yapmak, ev toplamak gibi bir vakit ayırmadan bahsediyorum) için çocukları tv başına oturuyor olmaktan, bunun psikolojik baskısından (ay çocuklar çok tv izledi gibi düşünmekten) yildim, bıktım bunaldim.
Büyük çocuğun teknolojiye yapışık yaşamak istemesinden, engel olup yerine birşeyler koymaya çalışırken "istemiyorum,istemiyorum ben gelmiycem, ben yapmiycam "deyip sürekli memnuniyetsizliginden,( sonrasında istisnasız her seferinde anne iyi getirdin/yaptık/izledik demesinden) kitap okumamasından, dersi bin bir dil dökünce yapmasından biktiiiiiimmmmmmmm,
Sürekli anne anne anne diyen (şu anda bile) ikizleri oyalamaya çalışmaktan, etkinlik yapmaya calismaktan ama bu etkinliklere ikizlerden birinin asla yanasmamasindan hatta sabote etmesinden yoruldum. Artık içimdeki etkinlik yapma motivasyonun kaybolmasindan, Üstümde anneliğin, çocuk yetiştirmenin, veli olmanin, uzman görüşlerinin, teknoloji zararından bahseden bilmislerin, ev sorumluluğunun, iş sorumlulugunun bütün baskısından bıktım bıktım biktim!!!!! Sürekli bağıran, ağlayan, manyak birine dönüştüm.
Tamam kimseye sormadım bu çocukları yaparken. Hatta ilk çocuktan sonra 6 yıl ara vermemin en büyük sebebi tam olarak sorumluluk alabileceğim dönem bebek dusunmek istiyor olmamdi. İkiz olmasi içinde bi dünya dua ettim. İlk cocugum çok yalnız büyüdü diye. Dualarım kabul oldu, ikizlerim oldu, 3 yaşına geldiler, sagliklilar, huzurluyuz, imkanlarımız var, ama çok çocuğun bu kadar üstümde baskı olacağı aklıma gelmemişti. İşin ev işi, temizlik, çalışıyor olduğum kısmı vs değil dert ettiğim. Eşim bile elinden geldiğinden fazlasını yapıyor özellikle son bir yıldır. Muhtemelen oda deliriyor olduğumu goruyor. Ya da ben mi büyütüyorum durumlari. Nankörlük mu bu.
Delirmek üzereyim. Ve burada da delirmek üzere olan insanlari daha da delirtmek için yorum yapmaya bayilanlarin var olduğunu da çok iyi biliyorum. Belki de ilerde dönüp aaa bak böyle dertlerim varmış demek niyetim bilemiyorum. Ya da, demek ki böyle böyle delirdim derim emin değilim.
Selam ben bunu oğluma özel sabun almakla çözdüm tavsiye ederim :) ona bir sabun aldım üstüne de X’in sabunudur yazdım. Asla elini yıkamadan çıkmaz. Sabununu güzelce yerine koyar. Önceden o da yıkamak istemiyordu. Ama ona ait olunca asla yıkamadan çıkmıyor. Banyoyu çok seviyorlar cidden. Ama arada küvet varsa doldurup enerjilerini boşaltmalarını sağlayınca işe yarıyor.Benim bir cocugum var. 4.5 yasinda. Her konuda ikna etmeye calismaktan ben de yoruldum. Beni en zorlayani bu. Yemek yemek icin, tuvalete gitmek icin, ellerini yikamasi icin, ellerini yikarken tum sabunlugu bosaltmamasi icin, banyodan cikmasi icin, her ama her sey icin ikna etmem gerekiyor. Bazen sabrim kalmiyor, deliriyorum. Ben antidepresan kullaniyorum. Bu donem baska sekil gecmeyecek yoksa. Sabah ben ise yetismeye calisirken yok onu giymeyecegim, bunu giymeyecegim diye tuttururken baska sekil akil sagligimi koruyamayacagim.
Benim olmuyor doğru dürüst.Sende doğur 3 tane rahatla ferhans