Konu önemli ama takıldığınız şeyler basit. Haklısınız ama görmezden gelip geçebilirsiniz.
Benim yaşadıklarımı yaşasanız çıldırırdınız herhalde. Uzun uzun anlatmayacağım, bilen bilir önceki yazdıklarımdan. Sadece örnek veriyorum. Evlendiğimiz gece kayınvalide bizde kalmaya kalktı eşimle konuştum suçlu oldum, evlendiğim 3. gün eşimin işyerine yardım etmeye gittim kv eve girmiş onu düzeltmiş bunu düzeltmiş vs. eşime söyledim suçlu ben oldum, ben işteyken hep girdi çıktı kadın bir şeyler yaptı eşime her söylediğimde suçlu ben oldum, ben yokken küveti fırçaladı, süpürge çöplerini boşalttı vs. eşime söyledim suçlu ben oldum, daha birkaç günlük evliyken annesi çay içmeye geldi kal demeyi teklif etmeden kadın ışıkları söndürdü uyudu eşime söylendim suçlu ben oldum, kadın siz ayrılın çocuğuma başkasını bulurum seni unutur felan dedi eşime anlattım sen de suçlusun dedi, kadın ben ve ailem hakkında hep eşime olumsuz şeyler anlattı eşim hep ailemi kötüledi daha neler neler yaşadım 5 ayda anlatsam roman olur. İnsan gibi konuşmaya çalıştım hep alttan aldım ona rağmen ben hep suçlandım. Çünkü onun gözünde annesi hep iyi kadın, kötü ve anlayışsız olan benim. Eşim iyi eğitimli biri olmasına rağmen cahil ve ruh hastası annesini haklı buldu hep. Sizce anlattığım şeyler normal miydi? Ama kadın kendi fikirlerini oğluna öyle bir aşılamış öyle bir inandırmış ki ben ne yaparsam yapayım hep haksızım. Tamam zaten benden yana olmasını beklemedim hep objektif olmasını istedim. Ama olmadı çok yoruldum çok yıprandım. Kadın resmen benle yarışa girdi fesatlık yaptı ama eşim bunları göremedi. Hayatımızı evliliğimizi de mahvetti. Bu kavgalar hep iş hayatımız, cinsel hayatımızı etkiledi. Haftaya psikiyatriye gideceğiz.