Bakıcı bulup çaluşmaya erken başlama şansınız yok mu? Belki öyle daha mutlu olursunuz? Ev işlerine yardımcı olan bakıcılardan,en azından eve gelince sadece çocukla ilgilenirsiniz hem görmediğiniz için özlem de fazla olur daha iyi olur gibi geldi..Öyle gelişine yazmak istiyorum.
Daldan dala atlayabilirim, uzun yazabilirim.
Hiç düşünemeyeceğim, sadece biraz rahatlamaya ihtiyacım var.
Annemler geldiler sabah, bizim tarafta işleri vardı.
Çok yoğunlar bugünlerde, üstüste gelen işler.
"Yemeği de burda yesek." dedi annem, atladım tabii kaç gündür dinlenmediler, bizde dinlenirler diye.
Uğraşma beraber yaparız dedi, çıktılar işlerini halletmek için.
Onlar yokken bi çorba yapabildim(3 saatte), bu bile başarı benim için.
Oğlum 11 aylık.
Özellikle bu aralar sabahtan akşama kadar bağırıyor.
Annemler geldi, otursunlar istedim ama ne mümkün.
Babam çocuğa baktı, ben bi yemek bi çocuk koşturdum, annem de öyle yaptı bir şeyler işte.
Kimse dinlenemedi, kimse oturamadı.
Bütün gün ne kucakta oturdu, ne kucakta gezdi, ne yürütülmek istedi, ne oturup oynamak istedi, uykudan bahsetmiyorum bile onu genelde reddeder.
E ne istedi bu bebe?
Dayanamadım, oğlum ne istiyorsun sen diye yükseldi sesim, yüzüme baktı "nennennennenneeee lüllüllüüü dıgım dıgım" diye daha yüksek bi sesle cevap verdi, küfretmemiştir inşallah.
Duyarlı anne kasmayacağım, zaten el kadar bebe daha ne kadar vakit geçirdik ama hiç bağırmadım bugüne kadar.
Ki hep zor bi bebekti, en rahat günlerim aslında, gittikçe düzelen bir grafik çiziyoruz her anlamda.
Ama bugün elim ayağım dolaştı, hiçbir şeye yetişemedim, sanki evdeki her eşya da benim ayağıma dolaşmaya yeminliydi.
Bu çocuk bugün sinirimi bozuyor dedim en sonunda, her zamanki haliydi aslında.
Bir de noldu, babam dışarı çıktı, markete uğramasını istedim.
Bi rahatladım markete gitmekten kurtulduğum için, çünkü çocuğu da uyutmam lazım bir şekilde.
Babam elleri boş geldi cüzdanı unutmuş.
Babam ya anahtarını unutur, ya telefonunu, ya cüzdanını veya şarjı biter, kaybettiği gözlük ve şemsiye sayısı iki basamaklı.
Dağınıktır çok eskiden beri.
Babamı göndermedim tekrar çok sıcak diye, ben çıktım ama nasıl ağlıyorum.
Tamam size basit geliyor ama benim için Afrikada susuzluk çözülecekmiş de biri taş koymuş son anda olmamış gibi bir şeydi.
Eşimi aradım ağlaya ağlaya, ona döktüm içimi neden bi işim rast gitmez diye.
Dünyanın bütün yükünü omuzlarında taşıyan İsmail Abi gibi söylendim.
Durumun ciddiyetsizliğinin farkındayım yani.
Sıkılan varsa daha devam edicem sanırım bi bu kadar daha.
Şimdi önce bu çocuk neden bu kadar çok bağırıyor bilmiyorum, her konuda kendimi o kadar çok sorguladım ki bir de bu konuda sorgulayamayacağım.
Sıcak ve diş birleşince çocuğun ayarları bir tık daha bozuldu, farkındayım.
Çocuğu karşıma alıp "oğlum sana sıcaksa bana da sıcak, dünya senin etrafında dönmüyor" demem saçmaydı, dünya onun etrafında dönüyor elbette.
Benim neyim var derdim bu.
Dudaklarım yara oldu bugün ısırmaktan.
Şu ana kadar 3-5 defa bu hale gelmişimdir.
Marketten dönüşte poşetler sinirimi bozduğu için yere atıp üzerinde tepinmek istedim, mutfakta tabakları yere atmak istedim, daha vahimi araba kullanırken bildiğin duvara toslamak istedim.
Ben çocuğumla sakin bi paylaşım yapmak için ücretsiz izne ayrıldım, oldu da, hiçbir yere yetişmeye çalışmadığımız için strese girmedik, evden çıkmak bazen 2 saatimizi aldı ama problem olmadı.
Ama bugün korkunç bir ruh halindey(d)im.
3-5 defa bu hale geldim ama ben ev işi az yaparım, genelde özene bezene yemek yapmak istediğimde böyle oluyorum, bilirsiniz pilavın altını bile kırk kez kapatmak gerekir bazen.
Yani bir de adam gibi iş yapsam infilak mı edeceğim?
Sorun ne?
Gerçekten hiç iyi değilim.
Berbat hissediyorum.
Psikoloğa mı ihtiyacım var?
Olmasın, çünkü öyle bir vaktim yok, gidemem.
Normalim bence ama birkaç ay önce gecenin bir yarısı elimdeki bardağı yere fırlatıp eşime görmüyor musun hastayım ben hasta deyip durmuştum defalarca.
Eşimi ağlarken en fazla 3 kez görmüşümdür, biri o geceydi.
O gün de iyiydim ama gece noldu bilmiyorum.
Gün içinde gülüşmeler, oynaşmalar, depresif değilim hiç.
Sorunumu çözemesem de kendimce bir önerim var.
Eşimle konuşmayı düşünüyorum.
Bu konuşmadan sonra beni muhtemelen direkt hastaneye yatırmaya götürür :)
Eşime işten ayrılmasını söyleyeceğim.
3 ay 5 ay, baktık her şey yolunda 9 ay en fazla, büyük ihtimalle aynı yere döner sonra.
Eşim evde olduğunda daha iyiyim, çocuğun yükünü de beraber paylaşınca hiç sıkıntım kalmıyor.
Yani bunu kısa süreli tecrübe ettik sadece ama bana iyi gelecek sanki.
Ev kredimiz var.
İki arabamız var, birini satarız, çocuğun altınlarını benim üç beş altınımı bozarız, krediyi kapatırsak benim maaşım yeter.
Bu arada çalışmaya başlayacağım yakında.
Bu ara tek hayalim bu.
Bence o kadar saçma değil ya.
Hem çocuğa o bakar bu sene.
Keşke kabul etse.
Hiç oluru yok mu bu düşüncenin sizce?
Bunalmışsınız biraz, eşinizin de yoğunluğu araya girince öfkenizi ona yönlendirmişsiniz de bunu kibarca patlatacaksınız gibi bir ruh haliniz var. Çocuğunuzun zor bir çocuk olması sizin olmadığı gibi eßinizin de suçu değil. Eşinizi eve sokarak fıtratına aykırı davranmaya zorlayacaksınız. Ya sürekli tv karşısında oturuyor diye şikayetçi olacaksınız yada bi ise yara be adam, gir bi işe çalış ne bu rehavet diye ilerde konu açacaksınız.Biraz da derdim şu, adam bana cinnet geçirtecek kadar çok çalışıyor, her sene bir öncekinden daha fazla çalışıyor.
Ve ben bununbiraz da eşimin işgüzarlığı olduğunu düşünüyorum, tahammülüm azalıyor.
Bu sene ücretsiz izindeyim ne gezeriz be dedim, adam haftalık izin bile arada kullandı.
Bu sene de o evde dursun da çocukla görsün gününü istiyorum :)
helal yürü seni kim tutar güzel fikirBiraz da derdim şu, adam bana cinnet geçirtecek kadar çok çalışıyor, her sene bir öncekinden daha fazla çalışıyor.
Ve ben bununbiraz da eşimin işgüzarlığı olduğunu düşünüyorum, tahammülüm azalıyor.
Bu sene ücretsiz izindeyim ne gezeriz be dedim, adam haftalık izin bile arada kullandı.
Bu sene de o evde dursun da çocukla görsün gününü istiyorum :)
Daha zor bi hayat işte, nasıl başa çıktınız nasıl alıştınız öncelikle eşinizin temposuna?Oglum 11 aylikken tum gun bagirirdi cok iyi hatirliyorum, bu 13 aylik olana kadar surdu, iste o 2 ay icinde tam anlamiyla yurumeye hatta yalpalayarak kosmaya baslamisti.Belki buyume atagi yasiyordur.
Sakin olun,daha 2 yas sendromu var2-3 yas arasi can okuduklari donem genelde, 3 yas sonrasi baya kolayliyor ama
Uykusunu aldigindan emin olun gun icinde, bazen bizim tahmin ettigimizden daha cabuk yoruluyorlar.
Bnm esim kadar yogun calisanini gormedim inanin, bunu da yalniz olmadiginizi belirtmek icin yaziyorum.
3 aydir yok gorev nedeniyle ve bir 3 ay daha yalnizim, evde oldugu zamanlarda gunasiri nobette oluyor,yasadigim yerde es dost akraba kimse yok, bide 8 aylik kizim var, iki cocuk arasinda suan kimligim isteklerim onceliklerim kayip.
Sakinlesin inanin bu mizildamalari gececek, bi 2 sene daha sabredin
Teşekkür ederim :)Çok tatlı anlatmışsınız.
Çalışan bir insan olarak evde olduğumda sizin gibi oluyorum. Çünkü evin işi bitmiyor ve hayatta sürekli bir düzensizlik oluyor. Yavrununda en hareketli dönemi. Üst üste gelmiş.
Eşiniz işten çıkar mı bilemem ama güvenin bu dönem geçecek. Şimdilik siz sakinliğinizi korumaya çalışın.
Birde 1 çeşit yemek neyimize yetmiyor. Zaten herkesin kilo problemi var deyin geçin. Çok bunaltmayın kendinizi.
Sağlıkla büyüsün yavrunuz inşallah.
Ya işte bi de bu var.Çoğumuz benzet durumdayız çünkü içinde bulunduğumuz çağ bizi mükemmel olmaya zorluyo,her anlamda,fiziksel olarak güzel ve fit görünmeliyiz işte başarılı olmaliyiz iyi yemek yapmalı süper anneler olmalıyız ha birde iyi seks var...
Geçen parkta bi kadın diyo ki ay ben 4 tane büyüttüm gık demedim,ben rabi nasıl dolduysam küstüm resmen,sizin için tej kıstas çocuğun büyümesiydi çünkü dedim,sokağa salıyodunuz o arada işinizi yapıyordunuz ve tek iş mecranuz evdi,ama bizim hem is hayatimiz var hem ev,ustelik sokaklar güvenli değil bizsiz sokağa salamıyoruz çocukları,sizin zamanınızda amaaaan evlendim salayım vardı şimdi insanlar bilinçli spor yapiyo kendine bakıyo herşeye yetmeye çalışırken arada öf demek vok normal
SelamKahvecik selamopmeye geldim seni
Seninle benzer durumdayiz. Ben misafir cagirmayarak hayatimi rolantide devam ettirmeye ya da hayatta kalmaya calisiyorum. Oglan 22 aylik olacak haftaya, esime keske sen buna baksan da ben calissam diyorumo da kahraman ya ne olacak ben herseyi yaparim diyor hölölölö icimden diyorum ulan yap da gorelim diye iki saate oglani birakip kacmazsa ben de dark degilim
Sakin ol,psikologa falan ihtiyacin yok,hos olsa da psikologlar bir naneye yaramiyor bence. Bana psikolog degil,guvenilir bir bakici ve ev isi yapan lazim,para lazim araba lazim,bunlar olsun sen gor bendeki gulucukleriaha bak oglan hasta 16 saattir nobetteyim, bu dediklerim olsun su yokustan asagi lilililililiili diye kosacam yeminle ha
Sevgiler opucukler Allah kolaylik versin sana canim
Ay ne bileyim dolaptaki sebzeleri doğradım altıüstü ama bu kadar zor olabileceğini düşünmedim.Çorbayı yapmışsınız ne güzel. Arasaydın pideciyi sen 5 tane kuşbaşı kaşarlı yap acil deseydin:) madem annen yorgun senin bebe huysuz yemek yapmakla ne uğraşıyosunuz? Tencerede pişmese olmuyor mu yani ?
Geçecek zor günler sabret ama sende hayatını basitleştirmenin yollarını bul
Eşimin geliri benimkinden yüksek olduğuna göre uzaylı görmüş gibi değil de hiç duymamış gibi davranır, ilk seferde de anlayamaz diye düşünüyorum :)Benzer bi surecten ben de gecmistim :)
Oglum ilk dogdugunda bayram oncesine denk gelmisti, esim de izin almisti. 2 hafta beraberdik ve ben dunyanin en mutlu insaniydim. Sonra o ise basladi ve ben iki ay boyunca o evden cikinca aglamaya baslayip o gelene kadar aglamaya basladim.
Bizim evde benim gelirim daha yuksek ve kendi ofisim oldugu icin ise donmem elzemdi. Esime isten ayril cocuga sen bak demistim :))) bana uzayli gormus gibi bakmisti.. ne gunlerdi..
Senin tek ihtiyacin olan bir mola. Cunku annelik bitmek bilmeyen bir mesai. Bir yardimci tutmak inan sana cok iyi gelecek :)
Ay çok teşekkür ederim :)Çalışmaya alisan bir insanın ev ile çocuk ile uyumsuzlugunu,sabirsizligini gördüm ben..Bebeğinizin size iş yaptırmamasi filan hepsi normal.sizin bu durumlara alışmanız lazım.kendinize telkin edin.buyutulecek hicbisey yok.cok cici anlatmissiniz.Sanki bir yazar havasında çok beğendim yazim tarzınızı.İnanın Instagram da paylaşımlar yapsaniz çok tutar.saka değil bunu size söylemek istedim.cok akıcı,okuyana o anı yasatiyorsunuz.
Orda annenin kendini tartması lazım, benim için ikinci sene olsa sıkıntılı geçecek belli.Sonra ben calismayip evde bunalan bir annenin bu bunalimi cocuklarina sa yansittigi icin faydali degil zararli oldugunu soyleyince nankor kiymet bilmez sahip oldugum cocugu haketmeyen insan muamelesi goruyorum.
Konu sahibi bu yorumum size degil siz bir sure ucretsiz izne ayrilmissiniz. Ama defalarca konusu oldu. Her seferinde cocugum icin isten ciktim diyip cildirma esiginde kadinlar. Bakici baksa cok daha iyi bakar eminim.
1 ayım var başlayacağım.Bakıcı bulup çaluşmaya erken başlama şansınız yok mu? Belki öyle daha mutlu olursunuz? Ev işlerine yardımcı olan bakıcılardan,en azından eve gelince sadece çocukla ilgilenirsiniz hem görmediğiniz için özlem de fazla olur daha iyi olur gibi geldi..
Hiç de eve kapatmadım kendimi, 4 günlükken başladım gezmeye.Bunalmışsınız biraz, eşinizin de yoğunluğu araya girince öfkenizi ona yönlendirmişsiniz de bunu kibarca patlatacaksınız gibi bir ruh haliniz var. Çocuğunuzun zor bir çocuk olması sizin olmadığı gibi eßinizin de suçu değil. Eşinizi eve sokarak fıtratına aykırı davranmaya zorlayacaksınız. Ya sürekli tv karşısında oturuyor diye şikayetçi olacaksınız yada bi ise yara be adam, gir bi işe çalış ne bu rehavet diye ilerde konu açacaksınız.
Yaz günü gezin tozun, hatta seyehat edin. Insanlar 15 günlük bebekleriyle neler yapıyor. Bence siz çocuk olunca biraz bocalamışsınız ve bu konuda ozguveniniz de kırılmış gibi. Lütfen içinizdeki güçlü ve huzurlu kadını bularak harekete geçin.
Çözüm ağlamayı senkron bir şekilde yürütürseniz arada çatlak ses çıkmaz :)Çaresi çözümü olan biri varsa benide etiketlesin yorumA . Rahatsızlığımız şu 2 yaşında bi kız bebek bide 23 günlük kız bebek. Ağlayan bir anne ağlayan 2 bebektuvalete pusetle gidiyoruz biz
Neden bunun ne kadar cazip olduğunu anlayamıyorlar?Uzundu sonunu okudum.
Ben dedim eşime sonuçta çocuk sadece benim mi işten ayrıl bir sene ben bakayım size...
Sonuç olumsuz inşallah sen kabul ettirirsin.
Sorgulamanın anlamsızlığını kabul ettim, ama hiçbir şeyi sorgulamasam niye uyumuyor onu sorguluyorum.Bence biri çocuğa bakıp diğeri çalışacaksa bu sen olmalısın. Otur dur sakinles.
Sen sakın olursan bebekte sakin olur.
Bilmiyorum aslında çok var onerim ama her şeyi yasiyarak öğrenirsin bir anda değil. Bebeğinle öğrenirsin fakat herseyden önce sakin ol ve neden diye sorgulama. Bu sıcak havalarda bol bol duş alın. Oda sakinler sizde
Benimki de gün mü ayarlar, ben görüyorum onda o ışığı :)Sen dul şaban vardı hami kadın çalışıyordu kemal şuna evde iş yapıp çocuklara bakıyordu günlere gidiyordu falanyani şu an ki ruh halini anlıyorum benim.kizim da inan ki aynı 13 aylık o da. Ama gerçekten kocanın işten ayılmasinı istemen biraz saçma Olmus ona gelene kadar madem durumunuz var gıbı görünüyor bi bakıcı ayarlayın.
Gercekten bazi cocuklar bit kadar halleriyle annelrinin psikolojilerini bozabiliyorlar su konuda yanlis buldum anneniz babaniz evde misafirken cocuga bagirmayin kendinize tokat atin ama bagirmayin ustlerine aliniyorlar ben de sizinle atni durumdayim farki esim bana yardin etmez pskolaga gitmeyin uyutucu ilaclardan veriyolar o cocukla uyuyamazsiniz daha da delirirsiniz isi birakmak yerine yaniniza yardinca alin gecinebiliyorsanz annen ya da kayinvalideniz olabilir hic degilse evin is yukunu biri alirsa cocuga daha tahammullu olursunuzÖyle gelişine yazmak istiyorum.
Daldan dala atlayabilirim, uzun yazabilirim.
Hiç düşünemeyeceğim, sadece biraz rahatlamaya ihtiyacım var.
Annemler geldiler sabah, bizim tarafta işleri vardı.
Çok yoğunlar bugünlerde, üstüste gelen işler.
"Yemeği de burda yesek." dedi annem, atladım tabii kaç gündür dinlenmediler, bizde dinlenirler diye.
Uğraşma beraber yaparız dedi, çıktılar işlerini halletmek için.
Onlar yokken bi çorba yapabildim(3 saatte), bu bile başarı benim için.
Oğlum 11 aylık.
Özellikle bu aralar sabahtan akşama kadar bağırıyor.
Annemler geldi, otursunlar istedim ama ne mümkün.
Babam çocuğa baktı, ben bi yemek bi çocuk koşturdum, annem de öyle yaptı bir şeyler işte.
Kimse dinlenemedi, kimse oturamadı.
Bütün gün ne kucakta oturdu, ne kucakta gezdi, ne yürütülmek istedi, ne oturup oynamak istedi, uykudan bahsetmiyorum bile onu genelde reddeder.
E ne istedi bu bebe?
Dayanamadım, oğlum ne istiyorsun sen diye yükseldi sesim, yüzüme baktı "nennennennenneeee lüllüllüüü dıgım dıgım" diye daha yüksek bi sesle cevap verdi, küfretmemiştir inşallah.
Duyarlı anne kasmayacağım, zaten el kadar bebe daha ne kadar vakit geçirdik ama hiç bağırmadım bugüne kadar.
Ki hep zor bi bebekti, en rahat günlerim aslında, gittikçe düzelen bir grafik çiziyoruz her anlamda.
Ama bugün elim ayağım dolaştı, hiçbir şeye yetişemedim, sanki evdeki her eşya da benim ayağıma dolaşmaya yeminliydi.
Bu çocuk bugün sinirimi bozuyor dedim en sonunda, her zamanki haliydi aslında.
Bir de noldu, babam dışarı çıktı, markete uğramasını istedim.
Bi rahatladım markete gitmekten kurtulduğum için, çünkü çocuğu da uyutmam lazım bir şekilde.
Babam elleri boş geldi cüzdanı unutmuş.
Babam ya anahtarını unutur, ya telefonunu, ya cüzdanını veya şarjı biter, kaybettiği gözlük ve şemsiye sayısı iki basamaklı.
Dağınıktır çok eskiden beri.
Babamı göndermedim tekrar çok sıcak diye, ben çıktım ama nasıl ağlıyorum.
Tamam size basit geliyor ama benim için Afrikada susuzluk çözülecekmiş de biri taş koymuş son anda olmamış gibi bir şeydi.
Eşimi aradım ağlaya ağlaya, ona döktüm içimi neden bi işim rast gitmez diye.
Dünyanın bütün yükünü omuzlarında taşıyan İsmail Abi gibi söylendim.
Durumun ciddiyetsizliğinin farkındayım yani.
Sıkılan varsa daha devam edicem sanırım bi bu kadar daha.
Şimdi önce bu çocuk neden bu kadar çok bağırıyor bilmiyorum, her konuda kendimi o kadar çok sorguladım ki bir de bu konuda sorgulayamayacağım.
Sıcak ve diş birleşince çocuğun ayarları bir tık daha bozuldu, farkındayım.
Çocuğu karşıma alıp "oğlum sana sıcaksa bana da sıcak, dünya senin etrafında dönmüyor" demem saçmaydı, dünya onun etrafında dönüyor elbette.
Benim neyim var derdim bu.
Dudaklarım yara oldu bugün ısırmaktan.
Şu ana kadar 3-5 defa bu hale gelmişimdir.
Marketten dönüşte poşetler sinirimi bozduğu için yere atıp üzerinde tepinmek istedim, mutfakta tabakları yere atmak istedim, daha vahimi araba kullanırken bildiğin duvara toslamak istedim.
Ben çocuğumla sakin bi paylaşım yapmak için ücretsiz izne ayrıldım, oldu da, hiçbir yere yetişmeye çalışmadığımız için strese girmedik, evden çıkmak bazen 2 saatimizi aldı ama problem olmadı.
Ama bugün korkunç bir ruh halindey(d)im.
3-5 defa bu hale geldim ama ben ev işi az yaparım, genelde özene bezene yemek yapmak istediğimde böyle oluyorum, bilirsiniz pilavın altını bile kırk kez kapatmak gerekir bazen.
Yani bir de adam gibi iş yapsam infilak mı edeceğim?
Sorun ne?
Gerçekten hiç iyi değilim.
Berbat hissediyorum.
Psikoloğa mı ihtiyacım var?
Olmasın, çünkü öyle bir vaktim yok, gidemem.
Normalim bence ama birkaç ay önce gecenin bir yarısı elimdeki bardağı yere fırlatıp eşime görmüyor musun hastayım ben hasta deyip durmuştum defalarca.
Eşimi ağlarken en fazla 3 kez görmüşümdür, biri o geceydi.
O gün de iyiydim ama gece noldu bilmiyorum.
Gün içinde gülüşmeler, oynaşmalar, depresif değilim hiç.
Sorunumu çözemesem de kendimce bir önerim var.
Eşimle konuşmayı düşünüyorum.
Bu konuşmadan sonra beni muhtemelen direkt hastaneye yatırmaya götürür :)
Eşime işten ayrılmasını söyleyeceğim.
3 ay 5 ay, baktık her şey yolunda 9 ay en fazla, büyük ihtimalle aynı yere döner sonra.
Eşim evde olduğunda daha iyiyim, çocuğun yükünü de beraber paylaşınca hiç sıkıntım kalmıyor.
Yani bunu kısa süreli tecrübe ettik sadece ama bana iyi gelecek sanki.
Ev kredimiz var.
İki arabamız var, birini satarız, çocuğun altınlarını benim üç beş altınımı bozarız, krediyi kapatırsak benim maaşım yeter.
Bu arada çalışmaya başlayacağım yakında.
Bu ara tek hayalim bu.
Bence o kadar saçma değil ya.
Hem çocuğa o bakar bu sene.
Keşke kabul etse.
Hiç oluru yok mu bu düşüncenin sizce?
Neden bunun ne kadar cazip olduğunu anlayamıyorlar?
Bnm oglumda cigirtkandi o ayri, kolikti, disi cikarken uyurken surekli bagirirdi sanirim yapi meselesi.Daha zor bi hayat işte, nasıl başa çıktınız nasıl alıştınız öncelikle eşinizin temposuna?
Ben tam alıştım artık diyorum, daha beter bi yoğunlukla karşılaşıyorum.
Elhamdülillah işi var şımarıklık yapmayayım diyorum, ama şımarıklık falan değil işte, normal bi beklentim var.
Bir de oğlum 4. aydan beri sanırım mütemadiyen bağırıyor, atak sırası bende artık bence :)
Uykusunu alamıyor evet.
10 aylıkken doktordan uyku ilacı istedim, verdi ama kullanmadım.
Uykucu bir çocuk değil, uykusu da yetmiyor