Öncelikle iç dökmeye geldim ve uzun olacak. Okumak isteyenler buyursun
Eşim horluyor diyene boşan yazan kitle yalvarırım uzaklaşsın.
şimdi benim büyük aşkla başlayan evliliğim ilk aylarda şiddetli kavgalara dönüştü. Ortada sebep bile yokken birbirimizle bi yarış haline girdik sanki bilmiyorum neydi.En ufak şeyler uzadıkça uzuyordu. Eşim bana öyle aşıktı ki bizim asla kavga bile edeceğimize inanmazdı, derken kavgalar başlayınca o iç dünyasında büyük yıkımlar yaşamaya başladı. Peri masalından dünyaya düşmüş gibi:) öyle pembeymiş meğer hayalleri. Sonra da konuyu tatlıya bağlamayı bilemedi. Her sorun kavgaya, her kavga çok uzun küslüklere yol açtı ve asla iletişim kuramaz hale geldim.
ilk büyük hata benden geldi. Elle tutulur sebebi bile olmayan kavgaların bizi birbirimizden uzaklaştırması, onun uzlaşmaya yanaşmaması, kin tutmasıyla basa çıkamadım. Aileleri çağırdım. İstedim ki birileri bize sizin doğru düzgün sorununuz yok. X oğlum kızımıza söyle davranma, Xkızım kocana söyle davranma. Dışardan birileri daha net görür, büyükler yol gösterir sandım. Bir Ramazan günüydü öğlen gibi biz evi talan ettik. Baktım olmayacak aradım aileleri. Benim ailem geldi. Onunkiler iftarlarını açıp geleceklermiş:) bizde iftar miftar yalan oldu tabak çanak kırılmıs sinir harbiden. Kavganın sebebini bile kimse hatırlamıyor. Durumun rezilliğine bakar mısınız. Neyse çok kıymetli ailesini ben o zamanlar seviyordum da.Aileler gelip onlar oğullarını koruyup bana saydırmaya başlayınca benimkiler beni savundu derken esimle ailemin arası bir daha toplanmamacasına açıldı. Ben onun ailesine sırt çevirmedim.
eşiml aileme küstü. Bana sürekli onları eleştirdi. Bu arada bana olan eleştiriler dozunu arttırarak devam etti. Eşime karşı sabırlı davransam da benim de sabrımın tasması ciddi büyüklükte oluyor öfkeme hakim olamıyordum. Benim öfkeliyken söylediklerim onun küslüğünü uzatıp aramıza iyice mesafe girmesine neden oldu.Aramız iyiyken de dünyanın en iyi çiftiyiz bu arada. Şakalar, geziler, maddi derdimiz yok, öğretmen doktor bir çift, toplumda herkesin sevdiği, güzel arkadaşları olan. Uzaktangörseniz bunların sorunu Yok dersiniz. İyiyken sonsuz iyi, ufacık bir gerginlikte gemiler yanıyor. Öyle dengesiz bi ilişki.
kavgaların şiddetlendiği dönemlerde ben iki kere kendimce haklı sebeplerim varken evden ayrıldım. Yapamadım geri döndüm.Bosanacağım dedim boşanamadım çok sevdim çünkü. Aldatma, şiddet gibi durumlar yok fakat bir dengesizlik var. Neyse zamanla bizim evliliğimiz iyice vay biz çok mutlu olabilirdik yazık ettin hayır sen yazık ettin mücadelesine döndü. Bu arada evlilik yıldönümleri de yalan oldu doğum günleri de. Özel ne varsa hepsiyle ilgili kötü anılar yerini aldı.
baktık işin içinden çıkarmıyoruz terapiye başladık. O dönemde de eşimin ailesine nefret dolmaya basladım. Hepsi inanılmaz bencil insanlar. sürekli ilgi bekleyen, sürekli kendilerinin övülmesini İsteyen, dünyada bi kendi aileleri varmış gibi sürekli böbürlenen.. biz aile olamadık aslında onların gölgesinde onların hayatlarına dahil olduk. Faydalarını da görmedim aleni zararlarını da ama aslında alttan alta verdikleri zararı zamanla anladım. Eşimin onlara bağlı olması onlar için kullanılacak bi güçtü ve hep kullandılar.
gel zaman git zaman eşim için çok önemli evredeyiz işiyle ilgili. Benim eşi olarak onu temsil etmem gereken bir durum var ailesinin de davetli olması gerekiyor. Buraya kadar problem yok.Aile bireyleri benim kontrolümde olması gereken organizasyona birazfazla dahil olunca (aslında çok ciddi bir durum yok ama 3 yıllık birikim var bende ve asla aslaa onlara bu zamana kadar ses çıkarmadım) ben eşime dert yandım. O da aile bireylerine karışmayın falan demiş ama bana ağzına geleni saydı. Vay en mutlu zamanımı mahvediyosun da bilmem ne ama ne nankörlüğüm kaldı ne kişiliğim. Hasılı, aileye varlıklarının boyutundan Çok rahatsız olduğumu anlattım. Biz aile olmayı beceremiyoruz çünkü eşimin hep yetişmesi gereken bi ailesi var zaten o da sizsiniz. Bize asla müsade etmiyorsunuz. Kendi halimize kalamıyoruz. Ya esimin hayatında olan bi değişiklikten benden önce onların haberi oluyor deliriyorum. Anlattım herseyi. Aile de bana öfkesini kustu onların içine girmeye calısmamısımy diye.
Eşim benimle konuşmuyor. En mutlu zamanını mahvettiğimi düşünüyor. Benden uzak ol yapacağın en büyük iyilik bu diyor. O kadar ağrıma gidiyor ki.
ben neden bu kadar gurursuz oldum? Bana ve aileme öyle ağır hareketleri, hakaretleri oldu ki benim hiç kapris yapma lüksüm olmadı. Bu kez evet zamansız bir patlama yaşadım fakat öyle çok uzattı ki artık canım yanıyor gidemiyorum da kalamıyorum da..