Cocuk sahibi olmak beni cok korkutuyor.
Cunku annesiyle hep sorun yasamıs dıslanmıs biri olarak bunu yapabilecegime inanmıyorum.
4 yıllık evliyim.ve evlenene kadar annemden manevi olarak cok siddet gördüm..4 yıldır da hiç görüşmüyorum, ailemden hiç kimseyle..Onlardan cok uzakta, cok güzel bir şehirde harika giden bir evliligim var.
Ama yıllar boyu yasadıgım bu sıkıntılar yüzünden, 2 yıldır psikiyatriste gidiyorum ve ilaç kullanıyorum.
Biliyorum ki bu ilaçları kullandıgım sürece cocuk sahibi olamam..Ama hapları bıraktıgımda da yine eski bunalımlı günlerime dönebilirim.
Annemin bana yasattıklarından sonra onlarla tüm baglarımı koparttım ama ya bende ona benzersem korkusu yüzünden cocuk fikri beni cok korkutuyor..
Bazen cocugum oldugunu bana ananem,teyzemler nerde niye biz onlara gitmiyoruz diye sordugunu hayal ediyorum..
Facebook denen illet cıktıgından beri orada anneleri ve bebekleriyle poz veren tanıdıkları gördükce içim burkuluyor.
Bugün adetim gecikeli 3 gün oldu ya hamileysem diye ödüm kopuyor..
Haftasonu eşime söyledim..Gercekten cocuk istemiyorum dedim..Seninle ömrüm yettigince gezip tozmak hayatımızı yasamak istiyorum..Güldü sadece..Birşey söylemedi...
Bende güldüm içim acıyarak...........mafoldumben
görünen o ki fire vermişsiniz.(çocuk istemeyen bir arkadaşınız yukarıdakii)
sizlere şimdi hiç anlatmıcam çocuk sahibi olmak böyle şöyle diye,ama inanın bana
sizleri bundan bir 25 30 sene sonra görmeyi çok isterdim ii günler.......
O konu KK Pro tarafından incelemeye alınmış...
Ben de bu konuda düşüncelerimi yazmak istedim.Daha 19 yaşımdayım ama benim de pek aram iyi değil çocuklarla.Düşünüyorum da ileride çocuk yapmak doğru değilmiş gibi geliyor böyle bir dünyada.Ana haber bültenini açtığımızda neler neler görüyoruz.Sonuçta oradaki başlarına olaylar gelen çocuklar da ailelerin çocukları, bizim çocuğumuz olursa onların başına kötü bişe gelmeyecek die bir garantisi yok ki.Zaten düşünüyorum da günümüz evlilikleri hep kısa sürüyor.O kısa evliliklerine de bir çocuk sığdırıp ayrılıyorlar.Peki sonrasında ne oluyor?Ortada kalmış, psikolojisi günden güne bozulan bir çocuk... Hadi o ihtimali yok edelim peki bizim çocuğumuzu büyütebileceğimizin garantisi var mı ? Çocuk doğduktan bir süre sonra bizim başımıza birşey gelirse yine canımızı uğruna feda edebileceğimiz o yavrucak ortada , kendisine yardımcı olacak insanların insafına kalacak... ve daha birsürü buna benzer ihtimaller... çocuklardan nefret ediyorum demiyorum, yalnızca ne zaman yeni doğmuş bir çocuk görsem ''ah canım benim ne kadar da sevimlisin sen.'' gibi şeyler düşünmek yerine içimi bir üzüntü kaplıyor aklıma gelen şeylerse ''canım benim şimdi dünyadan haberin yok güzel güzel gülüp oynuyorsun ama büyüdüğünde sen de insanları tanicaksın, yaşamanın, bu kirletilmiş dünyada, vahşi ve çıkarcı insanların arasında ayakta kalmanın ne kadar zor olduğunu göreceksin.'' gibi düşünceler oluyor. ınsanlar derler ya hep kendinize yapılmasını istemediğiniz bir şeyi siz de başkasına yapmayın diye, düşünüyorum da dünyaya gelmeden önce bana sorulabilecek olsaydı '' dünyaya gitmek istiyor musun?'' diye ben gelmeyi kabul etmezdim açıkcası...(kimse doğduğum için ailemi suçladığımı falan da düşünmesin, alakası yok) O yüzden de böyle düşünüyorum peki o dünyaya gelmeyi istermiydi acaba... Tabiki ona sorma ihtimalimiz yok ama lütfen kimse çocuk sevmek için, sırf annelik egolarını tatmin etmek için dünyaya çocuk getirmesin... Önce herkes bir düşünsün eşim ve ben bu çocuğun yaşam şartlarını arkadaşlarından eksik kalmayacak şekilde karşılayabilir miyiz, çocuk yapmaya hazırmıyız, ikimiz de gerçekten istiyor muyuz, onu her anlamda birlikte mutlu edebilir miyiz die tekrar tekrar düşündükten sonra karar versinler lütfen...
Biraz uzun oldu ama bunlar benim kendi düşüncelerim içinizde kabul etmeyenler elbet de olacaktır ama parakrafın sonunu okuyan herkes saygıyla karşılasın ve kendisine sorsun lütfen( çocuk düşünenler için) opuyorumnanaktan
bu forum neden suskun?kızlar nerdesiniz?
fedakar anne babaların çocuklara çok zarar verdiğini düşünüyorum. şimdiye kadar gerek gözlemlediklerim kadarıyla çocukla ne kadar ilgilenirsen ve ne kadar fedakarlık yaparsasn onun rahatı mutluluğu ve başarısı için çalışırsan, geri dönüşü hep olumsuz oluyor şımarık doyumsuz ukala ve bencil yetişkinler hale geliyorlar. anne babanın yaptıklarını sanki kendine hak ve bir zorunlulukmuş gibi algılıyorlar. herkes kendi hayatını yaşıyor birey olarak topluma katılıyor.boşverin herkes kendi sorumluluğunu kendi alsın kendi sıkıntısını kendi çeksin hayatı öğrenmesine mani olmayın. benim ailem de öyle aman aman ilgili değillerdi eğitim hayatımla olsun normal yaşantımla olsun çok sıkıntısını çektim evet ama insanın kendine güveni de gelişiyor.....etrafımdaki annelere bakıyorum çıldırmış gibiler çocuğunun hayatını yaşıyor kendini kurban ederek resmen.
Allah her çocuk istemeyene evlat nasip etmediği gibi(istisnalar dışında),
her çocuk dileyene de evlat nasip etseydi keşke...
inşallah çocuk istemeyen arkadaşlar bu düşüncelerine sadık kalırlar.
Allahın evlatsızlıkla imtihanına maruz kalmazlar.(umarım anlatabilmişimdir.)
Şu fedakarlıkla ilgili Nil Gün'ün çok güzel bir tespiti var.
Fedakarlık çıkar ilişkisidir der çünkü her feda'dan beklediğiniz bir kar vardır :)))