Çocuk sahibi olmak istemiyorum

Renklihatun .!.:

Anlamadiginiz çok aşikâr neyse tekrar anlatirim şöyle ki çocuk sevmemen ya da bas belası baş derdi olarak gormen zerre umrumda değil ve bu fikirde olanlarin anne olmamasini saygiyla karşılıyorum.
Ama tekrar altini cizerek yazayim ki net olsun burda anne olanlar anne olmak isteyenler var saygılı olmak zorundasin eger saygi bekliyorsan ve evet benim de 2 evladim var cok zor buyutmeye çalıştığım ama extra gergin degilim bu yuzden sadece maddi manevi cok zorlanarak buyuttugumuz saygılı merhametli vicdanli sevgi dolu olsun diye uğraştığımız evlatlara baş belasi demen beni evet cok kızdırdı. Yoksa çocuk sevmeme ya da istememe degil tabi ki sevmek isfemek zorunda degilsin ve asla da demem nasil sevmezsin yaaa sadece karsilikli saygi

Genişletmek için tıkla...

neden bu kadar kişisel algıladınız ki durumu? sanki direk renklihatunun çocuğu tam bi baş belası demiş gibi sanki
bu kadar haddinizi bilin falan denecek şeyler yazmamış ki? kendi düşüncelerini ifade etmiş sadece.
Ki profiliniz o kadar yorgunum ki mesajlarından geçilmemesine rağmen bu kadar tepki vermeniz çok anormal geldi bana açıkçası. Yemin ederim ciddi söylüyorum sizin profil yazılarınız beni konu sahibinin mesajlarından daha çok çocuk yapmaktan soğuttu.

LaMademoiselle .!.:

neden bu kadar kişisel algıladınız ki durumu? sanki direk renklihatunun çocuğu tam bi baş belası demiş gibi sanki
bu kadar haddinizi bilin falan denecek şeyler yazmamış ki? kendi düşüncelerini ifade etmiş sadece.
Ki profiliniz o kadar yorgunum ki mesajlarından geçilmemesine rağmen bu kadar tepki vermeniz çok anormal geldi bana açıkçası. Yemin ederim ciddi söylüyorum sizin profil yazılarınız beni konu sahibinin mesajlarından daha çok çocuk yapmaktan soğuttu.

Genişletmek için tıkla...

Evet çok yorgun bir anneyim hakli olabilirsin çünkü komisamayan ve beni cok zorlayan bir oğlum var Allah canlarina saglik versin ama tükenmiş durumdayim ve anliyorum konu sahibine neden anne olmak istemiyorsun demedim ben ya da neden sevmiyorsun da demedim sadece baş belasi ne biliyim ağır bir cümle hani o kadar emek vererek büyüttüğüm bir insana belki dw ben alinganlik etmişimdir olabilir eger yanlis düşündürsem üzgünüm.
Son günlerde fazlaca evlatlardan yana sıkıntı var dedigim gibi biri konuşamıyor digeri fazlaca isyanlarda dil terapisti bulmaya ugrasiyorum derken belki de ben beceremedim bu annelik işini diye sorgularken buluyorum kendimi neyse konudan gitsem iyi olucak

Renklihatun .!.:

Evet çok yorgun bir anneyim hakli olabilirsin çünkü komisamayan ve beni cok zorlayan bir oğlum var Allah canlarina saglik versin ama tükenmiş durumdayim ve anliyorum konu sahibine neden anne olmak istemiyorsun demedim ben ya da neden sevmiyorsun da demedim sadece baş belasi ne biliyim ağır bir cümle hani o kadar emek vererek büyüttüğüm bir insana belki dw ben alinganlik etmişimdir olabilir eger yanlis düşündürsem üzgünüm.
Son günlerde fazlaca evlatlardan yana sıkıntı var dedigim gibi biri konuşamıyor digeri fazlaca isyanlarda dil terapisti bulmaya ugrasiyorum derken belki de ben beceremedim bu annelik işini diye sorgularken buluyorum kendimi neyse konudan gitsem iyi olucak

Genişletmek için tıkla...

bu kadar kendinize yüklenmeyin yahu şimdi üzüldüm de, rahatlamak için geliyoruz bu platforma.
Zaten konu sahibi de baş belası derken çok zor oluyor manasında dediğini düşünüyorum. Çok emek, sabır, sebaat isteyen bir meslek annelik. Hele 2 çocuk çok zor küçüklük dönemleri. Merak etmeyin büyüyünce dost olacaklardır size.

LaMademoiselle .!.:

bu kadar kendinize yüklenmeyin yahu şimdi üzüldüm de, rahatlamak için geliyoruz bu platforma.
Zaten konu sahibi de baş belası derken çok zor oluyor manasında dediğini düşünüyorum. Çok emek, sabır, sebaat isteyen bir meslek annelik. Hele 2 çocuk çok zor küçüklük dönemleri. Merak etmeyin büyüyünce dost olacaklardır size.

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ederim evet belki de ben çok hassas bir dönemden geciyorum o yüzden çok tepki verdim konu sahibine çünkü gercekten baş edememe surekli sorumluluk duygusu cok yorucu geliyor arada nefes almaya ihtiyaç hissediyor insan eşim en büyük desteğimdi simdi o da cok yoğun calisiyor ve hep tek başıma mücadele verince bilmiyorum ben de pek denge kalmadi bu aralar insallah büyürler nezaketiniz için teşekkür ederim

DenizinYosunKokusu .!.:

Bekarken çocuk hayali kurmuş biri olarak şöyle söyleyeyim,insanın herşeyi artıyor çocukla,korkusu,sorumluluğu,yorgunluğu,sevgisi...Ben o coşup taşan,aaanneeeem modundaki annelerden olmadım,ama sorumluluk sahibi ve iyi bir anne oldum sanırım.
Bir belgeselde ki lastikçi teyze demişti ki,"kuzuladığın kuzuyu gütcen,yem nerde,su nerde göstercen" :)
Bununla birlikte onun hayatını değil de,onunla olan yeni hayatı yaşıyorsun,yeni bir dünya keşfediyorsun,ayak basılmamış bir cangılda yürümek gibi...

Genişletmek için tıkla...

Şu -kendi hayatından vazgeçme- konusunu gerçekten merak ediyordum, güzel cevabınız için teşekkür ederim. :)
Özellikle son cümleniz üzerinde düşünmeye değer doğrusu, hemen not aldım. Benzetmenize ise bayıldım.

Ben de çocuk sahibi olmak istemiyorum. Hiçbir zaman da istemedim. Neredeyse 10 senelik evliyim ve hala istemiyorum. Çok şükür dominant bir yapım var, ailem veya eşimin ailesi ağızlarını açamıyorlar bu konuda. Eşim de çocuk istemiyor tabii ki. Zaten isteseydi evlenmemiz saçma olurdu. Aileler bakımından rahat olsam da çevremdekilerin tepkilerinden gına geldi. Sürekli vaktimin geldiğini, hatta geçtiğini söylüyorlar. Çocuk istemiyorum dediğimde "saçmalama, olur mu öyle şey" gibi cevaplar verip nutuk çekiyorlar. Her taktiği denedim. Kısırım dedim, genetik hastalığım var dedim ama bu sefer de tedavi öneriyorlar iki saat. Ne diyeceğimi şaşırdım. Hayatımda ilk defa gördüğüm insan bile on dakika sonra bu konuya girip ahkam kesebiliyor, sanki öyle bir hakkı varmış gibi. İnanılır gibi değil.

Gerçi çocuk diye kafamı ütüleyen arkadaşlardan bazıları daha sonra itiraf ediyor, en güzeli senin yaptığın, ben kendi hayatımı yaşayamadım diye. Diyorum o zaman beni niye darlıyorsunuz, "özgürce her istediğini yapman sinirimize dokunuyor" diyorlar. Açıkçası ben çocuklu insanlara saygı gösterdiğim gibi aynı saygıyı onlardan da bekliyorum ama göremiyorum maalesef. Bu başlıktaki kişilerin tutumuna o kadar şaşırdım ki şok oldum diyebilirim. Sizin gibi insanları daha önce görmedim ben. Çocuk istemiyorum diye kötü kalpli insan muamelesi yapıyorlar bana resmen.

Bu arada kardeşimi ben büyüttüm, annem parmağını kaldırmadı neredeyse. O yüzden o konuda bir merağım da olmadı hiç. Gerçi hormonlarım da anneliğe elverişli değil, progesteronum düşük. Hormon tedavisini asla önermiyorum, çok pişman oldum ben. Bir insan hormon tedavisiyle bambaşka bir kişiliğe bürünebiliyormuş meğer. O kadar iğrenç, takıntılı, kıskanç biri olmuştum ki eşim bile soğumuştu benden. Kendimden nefret ettim, hatta kendime zarar verdim ve bu sebeple tedaviyi sonlandırdım. Bu arada tedavinin amacı çocuk yapmak değil, reglimi düzenlemekti. Aşırı kilo artışımın sebebi de hormon tedavisini bırakmış olmamdan kaynaklanan vücudun bir tepkisiydi, onu da belirteyim. O yüzden düşünen varsa bir daha düşünsün derim.

Uzun sözün kısası, çocuk istemek kadar çocuk istememek de normal bir şeydir. Çocuk yapmayacaksan neden evlendin diyenler bile var. Kadınlar kuluçka makinesi değildir derler ya, erkekler de damızlık değil. Hayatı paylaşmak için evleniyorsun, çocuk istemiyorsun diye yalnız kalmak zorunda değilsin neticede. İşin özü, herkes kendi işine baksa bunları hiç konuşmuyor olacaktık. Bugün de çenem düştü yahu.

Evet zorunda değilsin ama iki gün sonra eşinden baskı görebilirsin bu konuda. Yenı evlısınız daha ıkı yıl nedır kı bı +5oldugunuzda o da cocuk ıstegını baskılayamayacak bence. Cunku benım esımde oyleydı ben zaten 40a yaklastım yaslanınca cocuk zırıltısı cekemem hıc cocuk yapmayalım demıstı bana. Ama evlendık ıkı yıl gectı olsun dıye agaca cıktı 5yılın sonunda allah nasıp ettı oldu sımdı gozu kımseyı gormuyo adam oglum derken bı oglum daha cıkıyo agzından. Demem o ki fikirler değişkendir

Renklihatun .!.:

Evet çok yorgun bir anneyim hakli olabilirsin çünkü komisamayan ve beni cok zorlayan bir oğlum var Allah canlarina saglik versin ama tükenmiş durumdayim ve anliyorum konu sahibine neden anne olmak istemiyorsun demedim ben ya da neden sevmiyorsun da demedim sadece baş belasi ne biliyim ağır bir cümle hani o kadar emek vererek büyüttüğüm bir insana belki dw ben alinganlik etmişimdir olabilir eger yanlis düşündürsem üzgünüm.
Son günlerde fazlaca evlatlardan yana sıkıntı var dedigim gibi biri konuşamıyor digeri fazlaca isyanlarda dil terapisti bulmaya ugrasiyorum derken belki de ben beceremedim bu annelik işini diye sorgularken buluyorum kendimi neyse konudan gitsem iyi olucak

Genişletmek için tıkla...

Özel bir dil terapisti mi arıyorsunuz. Bu pahalıya patlayabilir, devletten rapor alırsan bu raporla özel eğitime gönderebilirsiniz. Tabi orda da dil terapisti olursa. Yaşadığınız yer büyükşehirse muhakkak bulunur. Allah kolaylık versin. Durumunu çok ii anlıyorum.

gosrilankago .!.:

Herkese Merhaba,
Buraya ilk defa konu açıyorum.
Evlendiğimde 32 yaşındaydım ve eşime evlenmeden önce kesinlikle çocuk sahibi olmak istemediğimi net bir dille belirttim. O da kabul etti. Şu an 2 yıldır evliyiz hala da çocuk sahibi olmak istemiyoruz.
Ancak sorun eşimin ailesi, çocuk istemediğimize inanmıyorlar. Eşimi darladıklarında cevabını veriyor ancak benim çok üstüme geliyorlar ve artık gerçekten sıkılmaya başladım.
Eşimin annesi sürekli olarak diğer torununun ne kadar tatlı olduğundan vs bahsediyor (ki bence değil) ve çocukla beni yalnız bırakmak için çaba sarfediyor. Durup dururken çocukla bize gelmeler, çocuğa hadi yengenle oyna demeler zaten bütün gün çalışıyorum haftada 1 gün akşam bile olsa zaman ayırmak bana zor geliyor.Tabii ki de eşimin yeğeni, görmeye gideriz ama annesi ve babannesi yanındayken ben ilgilenmek zorunda değilim. 1 saat bile çocuk bizde olsa baş ağrısından uyuyamıyorum .Çocuklarla zaman geçirmekten hoşlanmıyorum ve geçirmek zorunda da değilim. Bunu açıkca da belirttim.
Sonrasında annesi benim çocuk sevmememi hormonlarıma bağlamaya başladı, git bi doktora görün nasıl çocuk sevmezsin/istemezsin belli ki hormonal sıkıntın var demeye başladı. Ben anne olmak istemediğim halde çocuk sahibi olmamı istiyor. Gerçekten doktora gitmeli miyim? Çocuk istememek hormonal bir bozukluk mu? Her kadın çocuk sahibi olmak zorunda mı? Bu kadar üstüme gelinince kendimi anne olarak hayal ediyorum ve gerçekten kabus gibi , çevremdeki arkadaşlarımdan da aynı çıkarımı rahatlıkla yapabiliyorum.

Genişletmek için tıkla...

Cocuk istemeyebilirsiniz bu gayet normal.Lakin baskalarinin çocuğuna igrenerek bakmak yada onlari sevmemek bence asıl sorun bu.Ben doktora gitmenizi tavsiye ederim.Her kadınoin ruhunda anaç bir yapı vardır.Cocuklara karsi dusunleriniz olumsuz olmamali.Siz dogurmak bakmak istemezsiniz belirli bir rotaniz vardir bu ikisi cok cok ayri.

Eğer hormonal bozukluktan şüpheleniyorsanız doktora hisn tabi ki. Ama çocuk istemiyor olmak neden hormonlarla alakalı olsun ki? Herkes çocuk sevmek zorunda mı?
He illa çeneleri kapansın istiyorsanız doktora gittik bir bozukluk yok istemiyoruz deyin ve bunu ısrarla deyin, gerekirse biraz da kalp kırın.bir süre sonra mecbur kapatırlar konuyu.
He bi de haddim değil belki ama ekstra korunun da bir kaza olmasın lütfen.

Sizin kararınız net olabilir ama belki zamanla annenin yönlendirmeleriyle eşinizin de kararı değişip çocuk isteyecek?
Eğer konu boşanmaya kadar giderse sizin de fikriniz değişir mi çocuk konusunda?

gosrilankago .!.:

Benim de sanki yapamadığım şeyler aklımda kalacak, çünkü kendi anneme bakıyorum ben 34 yaşıma geldim ve annem ihtiyacım olmasa da hala beni düşünüyor. 63 yaşında hayatını çocuklarına adamış, dünyayı gezememiş, kimseyi düşünmeden özgürce para harcayamamış, uzun zamandır babamla başbaşa tatile gidememiş mesela.

Genişletmek için tıkla...

Aynı hislerle cebelleşen neredeyse 3 senelik Anne :)
Bu duygular içimde hep varken, bir rahatsızlığım sonucu (biz eşimle bu konuyu net şekilde konuşmamıştık)
çocuk düşünmek zorunda kaldık. (eşimin ısrarıyla)
O kadar imkansız görünüyordu ki, o kadar inanmamıştım hamile kalacağıma, ki 1,5 aylıkken öğrendim.
İnanın zorla olmuyor, sonrası daha zor.
Yaşamak istedikleriniz ve sorumluluklarınız arasında sıkışıp kalıyorsunuz.
Bir daha hiç bir zaman yaşayamayacağınızı bilmekte müthiş bir hayal kırıklığı..
Benim hala aşamadığım tek şey, eşimle baş başa gezememek, tatile gidememek.
Yoksa seviliyor çok seviyorsunuz o ayrı.
Gene gidersin diyorlar anlamıyorlar aynı şey olmadığını.
3 senedir hep beraber yatıyor hep beraber kalkıyoruz en basiti :)

gosrilankago .!.:

Herkese Merhaba,
Buraya ilk defa konu açıyorum.
Evlendiğimde 32 yaşındaydım ve eşime evlenmeden önce kesinlikle çocuk sahibi olmak istemediğimi net bir dille belirttim. O da kabul etti. Şu an 2 yıldır evliyiz hala da çocuk sahibi olmak istemiyoruz.
Ancak sorun eşimin ailesi, çocuk istemediğimize inanmıyorlar. Eşimi darladıklarında cevabını veriyor ancak benim çok üstüme geliyorlar ve artık gerçekten sıkılmaya başladım.
Eşimin annesi sürekli olarak diğer torununun ne kadar tatlı olduğundan vs bahsediyor (ki bence değil) ve çocukla beni yalnız bırakmak için çaba sarfediyor. Durup dururken çocukla bize gelmeler, çocuğa hadi yengenle oyna demeler zaten bütün gün çalışıyorum haftada 1 gün akşam bile olsa zaman ayırmak bana zor geliyor.Tabii ki de eşimin yeğeni, görmeye gideriz ama annesi ve babannesi yanındayken ben ilgilenmek zorunda değilim. 1 saat bile çocuk bizde olsa baş ağrısından uyuyamıyorum .Çocuklarla zaman geçirmekten hoşlanmıyorum ve geçirmek zorunda da değilim. Bunu açıkca da belirttim.
Sonrasında annesi benim çocuk sevmememi hormonlarıma bağlamaya başladı, git bi doktora görün nasıl çocuk sevmezsin/istemezsin belli ki hormonal sıkıntın var demeye başladı. Ben anne olmak istemediğim halde çocuk sahibi olmamı istiyor. Gerçekten doktora gitmeli miyim? Çocuk istememek hormonal bir bozukluk mu? Her kadın çocuk sahibi olmak zorunda mı? Bu kadar üstüme gelinince kendimi anne olarak hayal ediyorum ve gerçekten kabus gibi , çevremdeki arkadaşlarımdan da aynı çıkarımı rahatlıkla yapabiliyorum.

Genişletmek için tıkla...

Ay tam benim konum. 15 yıllık evliyim. Çocuk istemedim. Anne babalar değil ama arkadaş çevresi çok baskı yaptı. Benimle hep inatlaşmaya gittiler. İleride isteyeceksin olmayacak. Bu arada 38 yaşındayım. Sanıyor musun hemen ilk aydan olacak. Daha neler neler. Ben de millettin gazına geldim, eşimle bir defa alkollüyken korunmadık. Allahım 10 haftalık hamileyim şu anda. Öğrenince değişecek ruh halin dediler, değişmedi. Kalp atışını duyunca heyecanlanacaksın dediler henüz tık yok. Ben de sizin gibi etraftaki çocukları da sevmem öyle. Hatta eşime derim nasıl katlanıyor anne babalar diye. Bu tamamrn karakter meselesi yani. Eğer ömrü varsa doğacak, bakalım o zaman kendimi merak ediyorum. Hayvanlara karşı çok sabırlıyımdır. Kesin çok iyi bir anne olacaksın diyorlar ama o iş öyle değil işte. Kedi köpek bana nedense hep daha masum, daha muhtaç geliyor. Bir de şu var bu bebeği biz dünyaya Getiriyoruz. Kararını biz verdik. Aslında o çocuktan kaynaklanan bütün olumsuzlukların, mutsuzlukların sebebi biziz.Karnımdakine birşey olsa bir daha dener miyim. Sanmıyorum.

tivoli26 .!.:

Ay tam benim konum. 15 yıllık evliyim. Çocuk istemedim. Anne babalar değil ama arkadaş çevresi çok baskı yaptı. Benimle hep inatlaşmaya gittiler. İleride isteyeceksin olmayacak. Bu arada 38 yaşındayım. Sanıyor musun hemen ilk aydan olacak. Daha neler neler. Ben de millettin gazına geldim, eşimle bir defa alkollüyken korunmadık. Allahım 10 haftalık hamileyim şu anda. Öğrenince değişecek ruh halin dediler, değişmedi. Kalp atışını duyunca heyecanlanacaksın dediler henüz tık yok. Ben de sizin gibi etraftaki çocukları da sevmem öyle. Hatta eşime derim nasıl katlanıyor anne babalar diye. Bu tamamrn karakter meselesi yani. Eğer ömrü varsa doğacak, bakalım o zaman kendimi merak ediyorum. Hayvanlara karşı çok sabırlıyımdır. Kesin çok iyi bir anne olacaksın diyorlar ama o iş öyle değil işte. Kedi köpek bana nedense hep daha masum, daha muhtaç geliyor. Bir de şu var bu bebeği biz dünyaya Getiriyoruz. Kararını biz verdik. Aslında o çocuktan kaynaklanan bütün olumsuzlukların, mutsuzlukların sebebi biziz.Karnımdakine birşey olsa bir daha dener miyim. Sanmıyorum.

Genişletmek için tıkla...

Hayırlı olsun hamileliğiniz :)
Bizi hep kandırmış büyükler demek ki, çok gorunursan olmaz yavrıım diyerek. 2 yıllık evliyim henüz düşünmüyoruz, belki seneye ama seneye de fikrim değişebilir insanlar anormal bakıyor. 15 yıllık korunma ve üzerine hamile kalış valla şaşırdım :))

Neden anne olmak istemiyorsunuz ben onu merak ettim açıkçası?
Yada esiniz neden baba.olmak istemiyordu

slnkhrmn008 .!.:

Hayırlı olsun hamileliğiniz :)
Bizi hep kandırmış büyükler demek ki, çok gorunursan olmaz yavrıım diyerek. 2 yıllık evliyim henüz düşünmüyoruz, belki seneye ama seneye de fikrim değişebilir insanlar anormal bakıyor. 15 yıllık korunma ve üzerine hamile kalış valla şaşırdım :))

Genişletmek için tıkla...

Ama hiç doğum kontrol hapı kullanmadım. Eşim korundu. Bu arada bazen aşırı zayıflıktan 3-5 ay adet olmadığım zamanlarda oldu. Ama yumurtlama günlerimi liseden beri bilirim. O zaman anlatmışlardı kızlara, bi de orkid dağıtmışlardı. Her ay bugün yumurtam çatladı derim. Bana da çok dediler yumurtalar tembelleşir. Hemen hamile kalınmaz. İlgisi yok sanırım

Eğer başından istemiyorsan ve bir şekilde doğarsa çocuk, gerçekten adapte olamıyorsun asla.psikolojik problemlere kadar gidiyor iş. Çok dikkat etmeni öneririm. kimseye kulak asma ve korunmaya devam et canım. gönülden istemeden asla çocuk yapma. herkes çocuk sevmek zorunda değil. aile, çocuksuz da ailedir. bu bir adet değil, tercihtir

gosrilankago .!.:

Herkese Merhaba,
Buraya ilk defa konu açıyorum.
Evlendiğimde 32 yaşındaydım ve eşime evlenmeden önce kesinlikle çocuk sahibi olmak istemediğimi net bir dille belirttim. O da kabul etti. Şu an 2 yıldır evliyiz hala da çocuk sahibi olmak istemiyoruz.
Ancak sorun eşimin ailesi, çocuk istemediğimize inanmıyorlar. Eşimi darladıklarında cevabını veriyor ancak benim çok üstüme geliyorlar ve artık gerçekten sıkılmaya başladım.
Eşimin annesi sürekli olarak diğer torununun ne kadar tatlı olduğundan vs bahsediyor (ki bence değil) ve çocukla beni yalnız bırakmak için çaba sarfediyor. Durup dururken çocukla bize gelmeler, çocuğa hadi yengenle oyna demeler zaten bütün gün çalışıyorum haftada 1 gün akşam bile olsa zaman ayırmak bana zor geliyor.Tabii ki de eşimin yeğeni, görmeye gideriz ama annesi ve babannesi yanındayken ben ilgilenmek zorunda değilim. 1 saat bile çocuk bizde olsa baş ağrısından uyuyamıyorum .Çocuklarla zaman geçirmekten hoşlanmıyorum ve geçirmek zorunda da değilim. Bunu açıkca da belirttim.
Sonrasında annesi benim çocuk sevmememi hormonlarıma bağlamaya başladı, git bi doktora görün nasıl çocuk sevmezsin/istemezsin belli ki hormonal sıkıntın var demeye başladı. Ben anne olmak istemediğim halde çocuk sahibi olmamı istiyor. Gerçekten doktora gitmeli miyim? Çocuk istememek hormonal bir bozukluk mu? Her kadın çocuk sahibi olmak zorunda mı? Bu kadar üstüme gelinince kendimi anne olarak hayal ediyorum ve gerçekten kabus gibi , çevremdeki arkadaşlarımdan da aynı çıkarımı rahatlıkla yapabiliyorum.

Genişletmek için tıkla...

Kadinlarin genelinde annelik duygusu vardir cocuk dogurmaya gerek yok. Ama sizde bu duygu hic olmadigi icin ve cocuk sevmediginiz icin esinizin aile duygusuzlugunuzun acaba hormonsal bir probleminiz mi var diye bakmistir. Cunku kadinlar cocuk dusunmesede bir bebek bir cocuk gordumu illa sevmek ister annelik duygusudur bu. Sizi yadirgamiyorum sonucta herkesin dusuncesi farkli hisleri farkli olabilir cogu kadina ya da topluma ayak uydurmanizi beklemek de yanlis. Belki esiniz sizi sevdigi icin kabul etmistir ama bir sure sonra o da istemistir aileside biliyor ve senin istegini duygularini harekete gecirmek icin cocuk sevdirmeye calisiyordur. Bence buyuklerle konusun boyle rahatsiz edici buluyorsaniz cocuk sevmek istemediginizi soyleyin. Her seferinde elinize cocuk vererek piskolojik destek vermek istemisler anlasilan ama olmayan bir duyguda olurturamazlar. Konusun bu konuyu aile buyukleri anlayacaktir illa ki.

ben de 9 aylık evliyim. çocukları severim ama bende benzer modellerinin olması fikri beni çok korkutuyor

Anne olmadan önce çocuk sesine zerre sabrım olmazdı. Bebek cocuk sevmezdim özgürlükçü bir insanım. İşten gelir yeğenimin sesine bile katlanamazdım. Kendi çocuğumdan sonra sanki evrim geçirdim çok başka ve güzel bir duygu. Bazen önyargılı olabiliyoruz.