- 4 Şubat 2013
- 591
- 523
Onların çekişmeli boşanma davası açması sizin için en iyisi olur. Ama maddi açıdan yıkılacakları için buna cesaret edemezler. Blöf. Keşke açsalar.
Onların çekişmeli boşanma davası açması sizin için en iyisi olur. Ama maddi açıdan yıkılacakları için buna cesaret edemezler. Blöf. Keşke açsalar.Şimdi de takılarını verelim anlaşmalı bosanalim diyormus. Avukata dedim öyle anlaşma mı olur zatwn benim olan Birseyi bana vermek anlaşma olmaz dedim. Bugün yarın cekismeli bosanma davasını açıyoruz öyleyse dedi. Yine hadi kolay gelsin deyip kapattım. Blof mu Yapıyorlar acaba davayı ben açayım diye
Ablalarım, bir arkadasımla dertleştim biraz. kendisi benden 2 yaş büyüktür. bekardır, karşı cinstendir, taa liseden arkadasımdır. cocuk" ne kadar garip mis gibi işin var, memur, güzel ve becerikli karın var ama mutlu olamıyorsun bazı erkekleri anlamak çok zor." falan dedi. gerçekten insan nasıl mutlu olmaz ya. o mutlu olmayı hak etmiyormuş ben onu anladım. ama ben hak ediyordum. şimdi oyle ya da böyle boşanacağız. peki sonra ne olacak? ben hep ailemden uzak yaşadım, okul, iş ve şartlar nedeniyle. daha önce görev yaptığım şehirde bir kere kaza yapmıştım. yalnızsın, kimse yok... kimi arayıp yardıma çağırabilirdim ki. kimseyi. her şeyi kendim halletmiştim. sigorta, sanayi, kaporta ustaları.... kız başına oradan oraya helak olmuştum. yaptığım kazaya mı yanayım yalnızlığıma mı, tek başıma hallettiklerime mi? derken evlenemk lazım diye düşünmüştüm. insana bir yol arkadası lazım demiştim. bir sürü "kısmet, talip" vardı. birini zengin diye istememiştim. öbürü doğuluydu, kültür farkı dedim, bir başkası için başka sebep. o adamların hepsi kendilerine eş değil hizmetçi arayan tiplerdi. sevgi mevgi yok arada, görücü usulu. derken bu çıktı karşıma. tek isteği benmişim. başka bir sey umrunda değilmiş. annesinden nefret ediyormuş, babasının bu saatten sonra cenazesine bile gitmezmiş, kardeşi ile hep mesafeliymiş. gerçek bir dost ve sevgiye ihtiyacı varmış... falan filan. ay ne oldu da tüm bunlar tersine döndü? anlayamıyorum. mutlaka ben de yanlış birşeyler yapmış olmalıyım ama ne yaptım veya ne yapmadım ki? kendimin hatasını bilerek rahat olmak istiyorum.
Merhabalar. bu siteye ilk kez üye oluyorum. ama daha önce burada paylaşılan neredeyse herşeyi takip ettim. hayatın ne oyunları varmış dedim okuduğum bazı konularda. burada güçlü, akıllı kadınlara hep hayran oldum. şimdi sizlerden gerçekten destek ve yardım istiyorum.
evet, sanırım ben de boşanıyorum.
sanırım diyerek belki de kendimi kandırıyorum. belki de gerçekten herşey bitmiştir. ya da kurtulması benim elimdedir.
kısaca anlatayım müsaadenizle. (bayağı uzun olmuş ama ne olur okuyun ve yardım edin bana)
2015 şubatta evlendim. beni göremeyince uykuları kaçan bir adamdı. senin için romayı yakarım falan diyen. akrep burcudur kendisi, varsa yoksa "ben kinciyim hiç bir seyi unutmam" der durur. unutmuyormuş gerçekten.
kendisinin bir annesi var; düşman başına. kadın yıllarca eşini maddi olarak yemiş. parası bitince de koymuş kapıya. (benim yorumum değil, kendi öyle anlatmıştı.) bizim düğünden sonra "allah nasıl sağ çıkarmış bu arabadan" dedirten bir trafik kazası geçirmiş kayınbiraderimle. doktor bir iki dikiş atmış, kollar falan alçılı, taburcu etmiş. neymiş efendim, kv dava açacakmış doktora; hastanede yatırmadı diye, tazminat alacakmış. bu derece paragöz yani. oğlu memurdur benim gibi. "yoğurdu mayaladım kaymağını sana yedirtmem" demişliği vardır.
1 ay sonra kocam tutturdu arabaları satacaz? neden? 8bin tl kredi kartı borcu varmış eşyaların borcu. iki araba satınca 80bin tl yapıyor? ne gerek var iki kişi zaten 5bin gelirimiz var! yooook olmaz, ben karısının altında araba gezdiriyor dedirtmem. kv: "altında araba gezip duruyorsun" o araba satılacak. sattırmadım. amac borc odemek ya da yeni araba almak değil; beni elsiz kolsuz bırakmak. bir kavga kıyamet, neyse topladık bir şekilde...
kendisi 10 km uzakta oturan anneme, 5 km uzakta olan ablama bile göndermez. işe dolmuşla gider gelirirm ama geziyormuşum! o zaten benim ailemi ilk sorunda reddetti, ben onları istemem görüşmem falan dedi. üstelemedim. "benim ailemin senin göstereceğin saygı sevgiye ihtiyacları yok, kendini birşey sanma"dedim. bir de arabasını kendi kardeşine satıyor, bir miktar peşin alıyor; kalını ayda bin lira taksitle ödüyor kardeşi. arabası 40 lira kardeşi veriyor 38. açıkça bu garibimi anası ve kardeşi kazıklıyor da farkında değil. pek düşkün, anası dul ya.
bu sefer onun anası; narsist, manyak, manupülator kadın başladı. yok kazadan sonra şunu yapmamışım kötü davranmışım falan filan. kocamı bana karşı doldurdu. biz her kv ziyaretinden veya telefondan sonra kavga ettik. gözüne dizine dursun wc kadar götürüp donuna kadar çektim elimle yemek yedirdim, yaranamadım. o kaza olmasaydı asla görüşmezdim ama kaza dedim, allah vermesin kötü birşey. zor günde insanlık etmek lazım dedim... bunlar insanlıktan falan anlayacak tipler değil.
bir ay daha geçti başladı ev alacaz demeye. olur alalım. yine iki araba satılsın ki üstüne kredi çekip ev alalım demi? ben arabayı satışa çıkardım, o satışa çıkarmadı. o sıralar annesi ve kardeşi mevcut evden taşınmaya falan hazırlanıyor gibiler. meğer kocası benim kv ye dava açıyormuş boşanma için. kadın tutuşmuş ev altından gidecek. benim kocama ev aldırıyor. benim herifi gene kullanıyorlar. 8 bin tl kredi kartı duruyor hala ödenmemiş zaten evliliğin 2. ayındayız.
derken bizim koltuk takımı; alalı 3 ay olmuş adamlar bir türlü getirmemiş stok yok, nakliye hatası falan. allahtan iki kanepe var oturma odası için ben almıştım. dedim şu gelmeyen mobilyayı iade edilim, kalır 5 bin. onu da öderiz. yok nişanda takılan seti bozduralım dedi. olmaz dedim o mihir. işte herşey bu sözden sonra başladı.
bana ne laflar ne hakaretler. mihir köylü adetiymiş, ben köylüymüşüm. köy kızları gibi gidip kv'ye hizmet etmeliymişim. zaten geçen ay kirayı onun maaşından ödemişiz. o keriz miymiş. ben onu yonulacak kaz mı sanmışım. bu ay (nisan ayı için söylüyor) benim öğrenim kredim varmış kirayı yatırmıyormuş onu da bunu da ödemiyormuş... bir kavga kıyamet... kalktı gitti evden. aradım geldi. sonra gene gitti, bir daha çağırdım, geldi ve gitti. bir daha çağırdım. her geldiğinde yine bağırmalar hakaretler. yine kapıya yöneldi. "bu sefer de gidersen kötü olacak"dedim gitti. "nereye gidersen karışmıyorum snaa ne halin varsa gör" falan dedi. nereye gidiyorsun diye sordum. sanane sen kimsin ki hesap verecem gibi bağırmalar... gitti. temizlik çamşaır faaln işleri hallettim. aradım. nerdesin dedim yine aynı şeyleri söyledi, ben annemi görmeye gidiyorum dedim. defol git, s.git.... akşam 8 oldu ben anneme yeni gittim. zaten griptim o zmaan ilaç milaç içince ben uyuya kaldım. kardeşim mesaj atmış ona, ablam çok yorgun ve hasta gece burada kalacak, demiş. "annene kavuşmuşsun bir daha gelmezsin bu eve" diye mesaj attı. çok kızdım sinirlendim ama yarın olsun giderim dedim. yarın oldu. aradı "gel neyin varsa evde götür" falan dedi. düşündüm, siniri geçsin giderim. 2 gün sonra eve gittim kapının göbeğini değiştirmiş. yanımda babm ve iki ark. vardı rezil oldum. polisi aradım. aslında o anda kilidin değiştiği aklıma gelmedi. evde yabancı biri mi var, hırsız mı var panikledim. polis geldi, kapı göbeği değişmiş dedi.
baktım bu bayağı ciddi. zaten her kavgada "boşarım seni görürsün" falan diyordu. bir kaç gün dha geçti. çağırdım konuşalım diye, gene aynı laflar. sen bu eve giremezsin, bu ev benim, seninle anlaşmalı boşanacaz falan lafları. içimden dedim, eve almamak öyle olmaz. gittim savcilığa şikayet ettim, hakaret, boşanma tehditi, bir daha eve gelme, ben eşyaları götürüyorum mesajları, kilidi değiştirme... 1 ay evden uzaklaştırma vermişler. tebligattan sonra eve gittim ki evi talan etmişler. altın gümüş ne varsa yok olmuş! benim çeyizim, benim eve aldığım herşey bir odaya rastgele atılmış. geri kalan herşey götürülmek üzere derlenip toplanmış. belli ki bir kadın eli değmiş. yani bnim kv gelmiş, eşyalar ev babasının malı gibi götürmeye kalkmış. polisi aradım, eve hırsız girmiş diye. tutanak falan tuttular, kamera kayıtlarını aldılar.
Geçen hafta avukatı aradı, "eşiniz t... boşanmak istiyor, ben avukatıyım." kafayı yedim. dedim nasıl olur, ne oluyor bir dakika. avukatla buluştum. annesinin, kendisinin yaptığı herşeyi anlattım, zırıl zırıl ağladım. kadın üzüldü halime, ya sizi bana böyle anlatmadılar, şoktayım. keşke boşanmasanız falan dedi. müvekkilimle bir konuşacam dedi. avukat da benim çok yakın bir arkadasımın kuzeniymiş, tesadüfe bakın hanımlar! bugün bir daha aradı avukat, kesin olarak boşanmak istiyor, anlaşmalı" dedi. dedim neymiş şartları. karşılıklı hiç bir şey almayacak - vermeyecekmişiz. bağırdım avukata, ne diyorsunuz siz, öyle anlaşma mı olur? anlaşmayı çok istiyorsa gelsin evlilikte anlaşalım. öyle sevgiliden ayrılır gibi olur mu? avukat çok haklısınız ama ben elçiyim dedi.
ya hanımlar, ablalarım; böyle evlilik biter mi? hiç mi kurtulmaz. bu adam çok inatçı ve de annesinin sözünden çıkmıyor. hiç mi şans yok acaba. sizce karşıma alsam, konuşsam
onu sevdiğimi söylesem, o büyük aşkına ne oldu desem bir faydası olur mu? sanırım uzaklaştırma cezası çok koymuş, onun intikamını boşanarak alacak. ama ben şikayetçi olmasaydım, evdeki altınları falan benim aldığımı iddia edecekti, annesi bana hırsız falan derdi kesin biliyorum. polis ve savcılık izniyle eve girmem lazımdı ki beni suçlamasınlar. ben 1 gün verirler sanıyordum 1 ay vermişler, avukata da söyledim. şimdi ne yapmam lazım? ne olur bir yardımcı olun tecrübelerinizden bir şeyler söyleyin
Merhabalar. bu siteye ilk kez üye oluyorum. ama daha önce burada paylaşılan neredeyse herşeyi takip ettim. hayatın ne oyunları varmış dedim okuduğum bazı konularda. burada güçlü, akıllı kadınlara hep hayran oldum. şimdi sizlerden gerçekten destek ve yardım istiyorum.
evet, sanırım ben de boşanıyorum.
sanırım diyerek belki de kendimi kandırıyorum. belki de gerçekten herşey bitmiştir. ya da kurtulması benim elimdedir.
kısaca anlatayım müsaadenizle. (bayağı uzun olmuş ama ne olur okuyun ve yardım edin bana)
2015 şubatta evlendim. beni göremeyince uykuları kaçan bir adamdı. senin için romayı yakarım falan diyen. akrep burcudur kendisi, varsa yoksa "ben kinciyim hiç bir seyi unutmam" der durur. unutmuyormuş gerçekten.
kendisinin bir annesi var; düşman başına. kadın yıllarca eşini maddi olarak yemiş. parası bitince de koymuş kapıya. (benim yorumum değil, kendi öyle anlatmıştı.) bizim düğünden sonra "allah nasıl sağ çıkarmış bu arabadan" dedirten bir trafik kazası geçirmiş kayınbiraderimle. doktor bir iki dikiş atmış, kollar falan alçılı, taburcu etmiş. neymiş efendim, kv dava açacakmış doktora; hastanede yatırmadı diye, tazminat alacakmış. bu derece paragöz yani. oğlu memurdur benim gibi. "yoğurdu mayaladım kaymağını sana yedirtmem" demişliği vardır.
1 ay sonra kocam tutturdu arabaları satacaz? neden? 8bin tl kredi kartı borcu varmış eşyaların borcu. iki araba satınca 80bin tl yapıyor? ne gerek var iki kişi zaten 5bin gelirimiz var! yooook olmaz, ben karısının altında araba gezdiriyor dedirtmem. kv: "altında araba gezip duruyorsun" o araba satılacak. sattırmadım. amac borc odemek ya da yeni araba almak değil; beni elsiz kolsuz bırakmak. bir kavga kıyamet, neyse topladık bir şekilde...
kendisi 10 km uzakta oturan anneme, 5 km uzakta olan ablama bile göndermez. işe dolmuşla gider gelirirm ama geziyormuşum! o zaten benim ailemi ilk sorunda reddetti, ben onları istemem görüşmem falan dedi. üstelemedim. "benim ailemin senin göstereceğin saygı sevgiye ihtiyacları yok, kendini birşey sanma"dedim. bir de arabasını kendi kardeşine satıyor, bir miktar peşin alıyor; kalını ayda bin lira taksitle ödüyor kardeşi. arabası 40 lira kardeşi veriyor 38. açıkça bu garibimi anası ve kardeşi kazıklıyor da farkında değil. pek düşkün, anası dul ya.
bu sefer onun anası; narsist, manyak, manupülator kadın başladı. yok kazadan sonra şunu yapmamışım kötü davranmışım falan filan. kocamı bana karşı doldurdu. biz her kv ziyaretinden veya telefondan sonra kavga ettik. gözüne dizine dursun wc kadar götürüp donuna kadar çektim elimle yemek yedirdim, yaranamadım. o kaza olmasaydı asla görüşmezdim ama kaza dedim, allah vermesin kötü birşey. zor günde insanlık etmek lazım dedim... bunlar insanlıktan falan anlayacak tipler değil.
bir ay daha geçti başladı ev alacaz demeye. olur alalım. yine iki araba satılsın ki üstüne kredi çekip ev alalım demi? ben arabayı satışa çıkardım, o satışa çıkarmadı. o sıralar annesi ve kardeşi mevcut evden taşınmaya falan hazırlanıyor gibiler. meğer kocası benim kv ye dava açıyormuş boşanma için. kadın tutuşmuş ev altından gidecek. benim kocama ev aldırıyor. benim herifi gene kullanıyorlar. 8 bin tl kredi kartı duruyor hala ödenmemiş zaten evliliğin 2. ayındayız.
derken bizim koltuk takımı; alalı 3 ay olmuş adamlar bir türlü getirmemiş stok yok, nakliye hatası falan. allahtan iki kanepe var oturma odası için ben almıştım. dedim şu gelmeyen mobilyayı iade edilim, kalır 5 bin. onu da öderiz. yok nişanda takılan seti bozduralım dedi. olmaz dedim o mihir. işte herşey bu sözden sonra başladı.
bana ne laflar ne hakaretler. mihir köylü adetiymiş, ben köylüymüşüm. köy kızları gibi gidip kv'ye hizmet etmeliymişim. zaten geçen ay kirayı onun maaşından ödemişiz. o keriz miymiş. ben onu yonulacak kaz mı sanmışım. bu ay (nisan ayı için söylüyor) benim öğrenim kredim varmış kirayı yatırmıyormuş onu da bunu da ödemiyormuş... bir kavga kıyamet... kalktı gitti evden. aradım geldi. sonra gene gitti, bir daha çağırdım, geldi ve gitti. bir daha çağırdım. her geldiğinde yine bağırmalar hakaretler. yine kapıya yöneldi. "bu sefer de gidersen kötü olacak"dedim gitti. "nereye gidersen karışmıyorum snaa ne halin varsa gör" falan dedi. nereye gidiyorsun diye sordum. sanane sen kimsin ki hesap verecem gibi bağırmalar... gitti. temizlik çamşaır faaln işleri hallettim. aradım. nerdesin dedim yine aynı şeyleri söyledi, ben annemi görmeye gidiyorum dedim. defol git, s.git.... akşam 8 oldu ben anneme yeni gittim. zaten griptim o zmaan ilaç milaç içince ben uyuya kaldım. kardeşim mesaj atmış ona, ablam çok yorgun ve hasta gece burada kalacak, demiş. "annene kavuşmuşsun bir daha gelmezsin bu eve" diye mesaj attı. çok kızdım sinirlendim ama yarın olsun giderim dedim. yarın oldu. aradı "gel neyin varsa evde götür" falan dedi. düşündüm, siniri geçsin giderim. 2 gün sonra eve gittim kapının göbeğini değiştirmiş. yanımda babm ve iki ark. vardı rezil oldum. polisi aradım. aslında o anda kilidin değiştiği aklıma gelmedi. evde yabancı biri mi var, hırsız mı var panikledim. polis geldi, kapı göbeği değişmiş dedi.
baktım bu bayağı ciddi. zaten her kavgada "boşarım seni görürsün" falan diyordu. bir kaç gün dha geçti. çağırdım konuşalım diye, gene aynı laflar. sen bu eve giremezsin, bu ev benim, seninle anlaşmalı boşanacaz falan lafları. içimden dedim, eve almamak öyle olmaz. gittim savcilığa şikayet ettim, hakaret, boşanma tehditi, bir daha eve gelme, ben eşyaları götürüyorum mesajları, kilidi değiştirme... 1 ay evden uzaklaştırma vermişler. tebligattan sonra eve gittim ki evi talan etmişler. altın gümüş ne varsa yok olmuş! benim çeyizim, benim eve aldığım herşey bir odaya rastgele atılmış. geri kalan herşey götürülmek üzere derlenip toplanmış. belli ki bir kadın eli değmiş. yani bnim kv gelmiş, eşyalar ev babasının malı gibi götürmeye kalkmış. polisi aradım, eve hırsız girmiş diye. tutanak falan tuttular, kamera kayıtlarını aldılar.
Geçen hafta avukatı aradı, "eşiniz t... boşanmak istiyor, ben avukatıyım." kafayı yedim. dedim nasıl olur, ne oluyor bir dakika. avukatla buluştum. annesinin, kendisinin yaptığı herşeyi anlattım, zırıl zırıl ağladım. kadın üzüldü halime, ya sizi bana böyle anlatmadılar, şoktayım. keşke boşanmasanız falan dedi. müvekkilimle bir konuşacam dedi. avukat da benim çok yakın bir arkadasımın kuzeniymiş, tesadüfe bakın hanımlar! bugün bir daha aradı avukat, kesin olarak boşanmak istiyor, anlaşmalı" dedi. dedim neymiş şartları. karşılıklı hiç bir şey almayacak - vermeyecekmişiz. bağırdım avukata, ne diyorsunuz siz, öyle anlaşma mı olur? anlaşmayı çok istiyorsa gelsin evlilikte anlaşalım. öyle sevgiliden ayrılır gibi olur mu? avukat çok haklısınız ama ben elçiyim dedi.
ya hanımlar, ablalarım; böyle evlilik biter mi? hiç mi kurtulmaz. bu adam çok inatçı ve de annesinin sözünden çıkmıyor. hiç mi şans yok acaba. sizce karşıma alsam, konuşsam
onu sevdiğimi söylesem, o büyük aşkına ne oldu desem bir faydası olur mu? sanırım uzaklaştırma cezası çok koymuş, onun intikamını boşanarak alacak. ama ben şikayetçi olmasaydım, evdeki altınları falan benim aldığımı iddia edecekti, annesi bana hırsız falan derdi kesin biliyorum. polis ve savcılık izniyle eve girmem lazımdı ki beni suçlamasınlar. ben 1 gün verirler sanıyordum 1 ay vermişler, avukata da söyledim. şimdi ne yapmam lazım? ne olur bir yardımcı olun tecrübelerinizden bir şeyler söyleyin
su anki tek planım birazdan kalkıp bir sigara yakmak :) yani düşünemiyorum. düşündükçe ağlıyorum. kapattım beynimi. bir makalede okumuştum, beynin iki görevi var. biri vucut sistemlerinin sağlıklı çalışmasını yönetmek; diğeri fikir üretmek ve zaman, stres vb yönetimi yapmak. hangisi ile ilgili işlere yoğunlaşırsa bazen birini kapatırmış. stresten hasta düşmek bu yüzden olurmuş. şu an sağlıklı kalmak için beynim kendini düşünmeye kapatmış olabilir.Bir karar verebildiniz mi ne yapmayı düşünüyorsunu
Ablalarım, bir arkadasımla dertleştim biraz. kendisi benden 2 yaş büyüktür. bekardır, karşı cinstendir, taa liseden arkadasımdır. cocuk" ne kadar garip mis gibi işin var, memur, güzel ve becerikli karın var ama mutlu olamıyorsun bazı erkekleri anlamak çok zor." falan dedi. gerçekten insan nasıl mutlu olmaz ya. o mutlu olmayı hak etmiyormuş ben onu anladım. ama ben hak ediyordum. şimdi oyle ya da böyle boşanacağız. peki sonra ne olacak? ben hep ailemden uzak yaşadım, okul, iş ve şartlar nedeniyle. daha önce görev yaptığım şehirde bir kere kaza yapmıştım. yalnızsın, kimse yok... kimi arayıp yardıma çağırabilirdim ki. kimseyi. her şeyi kendim halletmiştim. sigorta, sanayi, kaporta ustaları.... kız başına oradan oraya helak olmuştum. yaptığım kazaya mı yanayım yalnızlığıma mı, tek başıma hallettiklerime mi? derken evlenemk lazım diye düşünmüştüm. insana bir yol arkadası lazım demiştim. bir sürü "kısmet, talip" vardı. birini zengin diye istememiştim. öbürü doğuluydu, kültür farkı dedim, bir başkası için başka sebep. o adamların hepsi kendilerine eş değil hizmetçi arayan tiplerdi. sevgi mevgi yok arada, görücü usulu. derken bu çıktı karşıma. tek isteği benmişim. başka bir sey umrunda değilmiş. annesinden nefret ediyormuş, babasının bu saatten sonra cenazesine bile gitmezmiş, kardeşi ile hep mesafeliymiş. gerçek bir dost ve sevgiye ihtiyacı varmış... falan filan. ay ne oldu da tüm bunlar tersine döndü? anlayamıyorum. mutlaka ben de yanlış birşeyler yapmış olmalıyım ama ne yaptım veya ne yapmadım ki? kendimin hatasını bilerek rahat olmak istiyorum.
doğrudur ama ben o zaman esas bahane arıyordum çünkü görücü usulü evliliği istemiyordum. haklısınız böyle istedik ne oldu.Dogulu diye yadirgamissin ya arkadasim bizim doguda tum kuzenlerim birazcik dilde kaba da olsa evlilgi tek omzunda tasirlar karisini kizini da boyle pacavra etmezler hatirlatayim dedim
doğrudur ama ben o zaman esas bahane arıyordum çünkü görücü usulü evliliği istemiyordum. haklısınız böyle istedik ne oldu.
evettt kafanızı rahatlatın daha mantıklı düşünürsünüz.su anki tek planım birazdan kalkıp bir sigara yakmak :) yani düşünemiyorum. düşündükçe ağlıyorum. kapattım beynimi. bir makalede okumuştum, beynin iki görevi var. biri vucut sistemlerinin sağlıklı çalışmasını yönetmek; diğeri fikir üretmek ve zaman, stres vb yönetimi yapmak. hangisi ile ilgili işlere yoğunlaşırsa bazen birini kapatırmış. stresten hasta düşmek bu yüzden olurmuş. şu an sağlıklı kalmak için beynim kendini düşünmeye kapatmış olabilir.
annesinden nefret ediyormuş, babasının bu saatten sonra cenazesine bile gitmezmiş, kardeşi ile hep mesafeliymiş. gerçek bir dost ve sevgiye ihtiyacı varmış... falan filan.
Hanımlar, ablalarim şu an aklıma birseyler geldi normal geliyor bana şu anda öyle değildir tabiki. Lütfen beni normale döndürecek bir şeyler söyleyin. Arkamdan atlı kovalar gibi yaşadım. Taa İlkokula bile 6 yaşıma girmeden başlamıştım. Liseyi bitirdigimde 17 yaşımda idim. Ve calismaya başlamıştım. Üniversiteyi 1 yıl erken ve derece ile bitirmistim. Memur olduğumda 22 yaşındaydım. Evlendigimde 26. Muhtemelen bosandigimda 30 falan olacağım. 17 yaşımdan beri çalışıp kendi parami kazaniyorum. Bakıyorum da oku- is bul- çalış- evlen- bosan. Bitti. Bu saatten sonra ne yapacağım ki. Benim için yaşanacak bir şey kalmamış sanki is kariyer desem 9 yıldır it gibi çalışıyorum ve sadece bir arabam var başka bir şeyim yok. Neye yaradı. Evlendim ama o da bir şeye yaramadı. Boşaninca da bir şey olmayacak. En fazla il dışına tayin isteyecem. Gene tek başıma ve it gibi çalışarak yaşayacam. Sadece ev kirası odemek, arabaya mazot almak ve karnımi doyurmak için yaşayacağım. Ev mev almam sanırım ne yapacam evi çocuğuma kalacak değil ya. Senede bir hafta tatil yapacam belki. Bunların içinde dikkat ettiyseniz hiç bir hedef ve gaye yok. YAŞAMASAM MI acaba artık?