- 23 Mayıs 2015
- 2.272
- 1.447
Hiç korkma... Ben 20 yasindayim 21 olucam belki sana gore ilginç gelebilir ama 7aydir evliyiz ve ilk ay korunmadik reglim problemli diye sonraki aylar korunmayi dusunmustuk yani en azindan ben ve etrafındaki dostlarim ailem korunma bi tane olsun sonra korun dediler hemen olmaz dediler ben de bebekleri ve cocouklari çok fazla seviyorum küçük yasta anne olmak istediğimi düşündüm ve korunmadim 6 aydir hamile kalamiyorum o kadar çok istiyorum ki genç anne olmak kendime de güveniyorum okuyorum daha ama hic birşey umrumda değil esinle benim ikimizin bi parcasi düşünmek bile güzel sevdiğim adam ve ben ilimizden bIR parça.. Belki hazir değilsin ama eşin onu severken o kadar mutlu olacaksinki hele de sana emekleyip geldiğinde ilk anne dediğinde hep hastaligini düşünme ya da yaramazligini sen nazil yetistirrsen öyle olur EE hastaliga gelince bizlerde ne hastalıklar geçirdik lütfen sakın bebeğine kuymak geldiyse aklina yalvaririm kiyma sonra o kadar çok vicdan azabi cekersinki ben buna eminim çok mutlu olacaksin meleğinle onu huzursuz etme ve dua et Allah sana bi nebi cennet bahsetmiş .. Yerinde olmak isteyen milyonlarca si var milyarlarca para verip bi bebeğesahip oolmayanlar var lütfen arkadasim gerekirse pskiyatrise git yardim al kendine güven sen eminim güçlü bi kadinsindir benim bunları yazarken gözlerim doldu umarim sana biraz yardimci olabilmisimdr bu konuda dua et bebegin saglikli olsun başka endisen de olmasin kal bebeginle saglicakla ikinizide Rabbime emanet ediyorum.. İyi geceler :)
iyi geceler arkadaşlar
evliyim severek evlendik eşimi seviyorum ve hamileyim planlı olmayan bir gebelikti yaşım 27 kafam çok karışık anne olmak istemiyorum bir bebeğin sorumluluğunu kaldıramam eşime ve özgürlüğümüze okadar düşkünüm ki sanki bebek huzurumuzu mutluluğumuzu kaçıracak gibi hissediyorum. bebek çocuk büyük sorumluluklar demek uykusuz geceler,hastalığı doğuma kadar olan rahatsızlıklar doğum stresi bunun gibi durumlar...eşimde istemiyor ama oldu yapacak bişi yok diyor açıkçası kendimi anne olarak düşünemiyorum eşim zaten çocuk gibidir ilgi düşkünüdür onunla uğraşmak bana yetiyor eşimle biz mutluyduk yaşimdi başka sorumluluklar çok kafam karışık mutsuzum eşimede yansıtıp onuda üzmek istemiyorum.annelik duygusundan yoksunum bana göre değil neden böyle oldum ki başkalarının çocuklarını sever idim. ama kendimde olacağını öğrendiğimden beri tüm bebeklerden soğudum. arkadaşımın bebeği oldu daha yeni görmeye bile gitmedim oysa o ne kadar mutlu kızı oldu diye yere göğe sığamıyor ben neden böyle değilim ? benim gibi olanlar varmı acaba
ayrıca düşündüğüm bir şey var ben bebekleri çok severdim fakat arkadaşımın 4 yaşında bir kızı var çok yakın arkadaşımdır bebek beni itiyordu doğduğundan beri görsel olarak yani bişi var anlatamıyorum sonra büyüdü falan geçen sene bana geldiler kız ama öyle bir kız yok yerinde durmuyor yaramaz saldrgan yerdeki taşı aldı bana fırlattı o an bütün bebeklerden çocuklardan soğumama sebep oldu bide itici geliyor bana elimde değil nedenini bilmıyorum en yakın arkadaşım ama durum bu şimdi hep aklıma arkadasımın bebeği gelıyor benımde çocugun ona benzerse yaramaz olursa diye belkide bu bende bilinçaltı yaptı bilemıyorum.çevremde anne olanlar bak gör halimi akıllı ol çocuk yapma diye şaka yollu takılıyor ama gerçeklik payı var bence çünkü yerlerinde duramıyorlar çocuk peşinde içtiği kahveden bile tat alamıyorlar diken üstündeler tatile bile gidemeyen arklarım var çocuk bırakıcak kimse olmadığı için daha bir dolu örnek...
