Buna hiç katılmıyorum. Evlenmeyi bildiyseniz yürütmeyi de kendiniz bilecektiniz. Anne babanın yapma etme demesiyle yürütülen evlilikten ne olur? Kimseyi suçlamayın. Biraz özeleştiri yapın, kendinizle yüzleşin.Keşke yapma deselerdi, keşke beni karşılarına alıp kızım bir müddet kal bu evde sonra kocanla konuşup barışın deselerdi. Demediler. Ve evet annem beni çok doldurdu. Ben eşimin yanlışlarını anlattıkça annem beni daha da doldurdu... Keşke makul insanlar olsalardı.
Bana güvenmesi çok zor evet : (
Maddi durumunu bilemiyorum... Soramamda
Size de geçmiş olsun merak etmeyin o zorlanmalar da geçiyor kendi yağınızda kavrulacak imkanınız varsa huzur içinde oturuyorsanız gerisi boş.Elle tutulur sebepleriniz yokmuş cidden üzüldüm.
Ben de bir kaç hafta önce boşandım ama şiddet, hakaret, insan içinde rezil etme, keyfi iş düzensizliği, aldatma hariç herşey vardı. Belki aldatma da vardı bilmiyorum. Her türlü maddi sıkıntıya katlandım evliliğim için yine de kıymet bilmedi. Şu an bende bile alışkanlığın vermiş olduğu bir zorlanma var ama geçecek biliyorum. Siz çok sudan sebeplerle bitirmişsiniz. Ben sizin yerinizde olsam eski eşimi arar açıkça konuşur pişmanlığımı dile getirir ve bir daha aynı şeyin yaşanmayacağını garanti ederek tekrar birleşmek isterdim.
Aynen öyle yaHani boşanmak var boşanmak var bu nasıl bir terkediş, insan vasfından çıkarmışsın adamı, geri dönemeyeceğin kadar açılmışsın, olacak şey var olmayacak şey var, o affetse emin ol affettiğine pişman olacak, aynaya bakamaz adam yaa, ben ne gurursuzum der
Size de geçmiş olsun merak etmeyin o zorlanmalar da geçiyor kendi yağınızda kavrulacak imkanınız varsa huzur içinde oturuyorsanız gerisi boş.
Bence konuşun eşinizleKızlar merhaba.
Derdim çok büyük ve dışardan birilerinin tavsiyesine çok ihtiyacım var.
6 yaşında bir oğlum var ve bundan 2 yıl kadar önce eşimden boşandım. Boşanmayı ben istedim. O kadar cok istedim ki boşanmayı önüme dağlar çıksa onları da yıkar geçer yine de o evde durmazdım.
Ufak tartışmalarımız oluyordu ama o akşamki çok kötüydü. O akşam yine tartıştık ve tartışma kavgaya döndü.
Evden gitmesini istedim ama o gitmeyince o zaman ben gidiyorum dedim. Ailemi aradım, onlar gelene kadar da oğlumun ve kendimin birkaç esyamızı toplayıp valize koydum. Bu arada eşim sürekli, lütfen konuşalım yapma etme deyip duruyordu. Ama o evde kalamazdım, kalmaya zerre kadar tahamülüm yoktu. Eve de ona da tahamülüm kalmamıştı. Ailem gelince de onlara tek laf ettirmeden, oğlumu da aldım ve gittik. Annemin evine döndüm. İçimde hiç üzüntü yoktu ve daha öncede birkaç defa boşanmayı düşündüğüm için kararımı vermiştim boşanacaktım. Şimdi o günleri düşündüğümde annemin de beni olumsuz yönlendirdiğini fark ediyorum. Bana hiç yapma kızım demedi. Kızım sen gel dedi biz sanada torunumuzada bakarız dedi. O ilk günler okadar rahattımki sanki omuzlarımdan büyük bir yük kalkmıştı. Kuş gibi hafiftim ve özgürdüm. Bir ay sonrada eşyalarımın tamamını aldım, evlenirken ailemin aldığı ve evliliğimiz süresince aldığım tüm eşyaları aldım. Sonra eşimin karşısına geçip onu sevmediğimi, hiç saygımın kalmadığını, annemin evinde çok ama çok mutlu olduğumu ve boşanmak istediğimi söyledim. Karşımda güçlü durmaya çalışıyordu ama biliyorum içi paramparça olmuştu. Biliyorum çünkü çok duygusal bir insandır. Sonra kalktım konuşmamız bu kadar diyip evden çıktım. Hiç sesini çıkarmadı çıkaramazdı çünkü çok kararlıydım. Ertesi gün bütün sosyal mecralarda eşimi engelledim. Hiçbirinde beni göremiyordu artık. 3 ay önce işten çıkarılmıştı, sürekli iş arıyordu. İnşaat mühendisiydi ama iş bulamıyordu. Oğlumu hergün okuldan alıyor parkta oynatıyor annemlere bırakıyordu. Bundan dolayı oğlum sürekli babasını soruyordu. Asla göstermemezlik etmedim oğlumu eşime. Bu kadar baba diyeceğini hiç düşünmemiştim, oğlum sürekli babayı sayıklıyordu. Oğluma babayla anlaşamadığımızı ama onu ikimizinde çok sevdiğini söylüyordum ama anlamıyordu daha 3,5-4 yaşındaydı. Şu anda 6 yaşında ve hala babacı benim oğlum.
Sunuda belirteyim eşim asla aldatmadı beni, elini bir kere bile kaldırmadı, sigara kullanmaz, alkolü yoktur. işinden dolayı çok geç geldiği olurdu. Bazen banyo yapmadan yatardı, ayaklarını bile yıkamazdı... son zamanlarda herseyi batar olmuştu, bazen telefonda oyun oynardı ve bu beni çıldırtırdı... o telefonu camdan fırlatasım gelirdi. O evde ne yemek yapıyordum ne de ütü, hiçbirşey içimden gelmiyordu.
4 yıl çalıştığı son firmada maaşını hep geç alırdı hatta 3 ay maaş almadığı oldu ve benim kartlarım sonuna kadar doluydu. Maaşını yalvar yakar, yarım yamalak alır kredi kartlarımızı öderdi. Sonra işten çıkardılar, tazminatını bile zor ödediler. Kalan maaşlarını ödeyemediler, iflas ettiler. Ailelerimiz bize destek olamazlardı emeklilerdi ve bütçeleri belliydi. Bu da evi terk etmemde ayrı bir etkendi. Anlayışım, sabrım, tahamülüm, sevgim, hersey tükenmişti. Para önemli değildi ama önemliydi işte, çıkıp bir çay içemezdik. Bütün olanaklarımızı oğlumuza aktarırdık. Ve tüm bunlar beni çok bunalttı ve boşanmamda etkili oldu. Şunu belirtmeliyim boşanma esnasında beni hiç zorlamadı (ben onu çok zorladım). Anlaşmalı boşandık ve boşanma protokolünde çocuğumuzla ilgili 1-2 maddeye itiraz etti ve isteklerimin hepsine evet dedi.
Ailem ilk başta bana ve oğluma karşı çok iyiydiler fakat boşanana kadar sürekli beni destekleyen annem ve babam boşanmadan sonra bambaşka oldular. Düzenleri bozulduğu için bana da oğluma da kızgınlar. Ve ailemle çok problem yaşamaya başladık. Oğlumun saçını okşayıp oturup bir kez oyun oynamadılar. Oğlumla hiç ilgilenmediler. Onlarında elinde telefon sürekli sosyal sitelerdeler ya da televizyon izliyorlar.
Kimseyle beraber olmadım. Eşim ne yaptı ne yapıyor bilmiyorum. Belki de hayatında birileri vardır.
Dostlar ben çok pişmanım. Bu pişmanlık okadar ağırki inanın taşıyamıyorum. Pişmanlık beni öldürüyor. Fakat kapıları okadar sert kapattımki eşime nasıl döneceğimi bilmiyorum. Oğlum gece gündüz baba diyor ve hep onu aramak istiyor, konuşmak istiyor. Görüştüklerinde de babasını bırakmak istemiyor, ağlıyor. Onun daha fazla üzülmesini istemiyorum.
Çevremde boşanıp tekrar aynı kişiyle evlenen örnekler var ama onlar benim gibi giderken yakıp yıkmadılar. Ben çok kötü davrandım
Ne olur bana yol gösterin. Soracagınız sorular varsa onları da memnuniyetle cevaplarım yeter ki yardımcı olun fikir verin.
Bende kabul etmeyeceğini var sayıyorum... Ama eğer ki kabul eder ve kinci biriyse işte o zaman işler sarpa sarar.. konu sahibi barışmak için adım atarsa erkek tarafının da birilerinden akıl almasını diliyorum... Ben eşim tarafından böyle vicdansızca terk edilsem affetmem... Zamanında beni onurumu gururumu düşünmeyen şimdi mı düşünecek ?
Aynen öyle ya
Ayrılığın da bir karakteri olmalı. Ne olursa olsun bir mazi var
Ne demisler; insanin kalitesi ayrilikta belli olur
Öyle düşünmüyorum ben.insanlar hatalarını anlayabiliyorlar.Hele kadınlar.Degismez diye birşey yok.Bunun aklında kalması insanı delip de geçer.Dışarıdan objektif bakan bir kişi olarak, benim cevabım hayır.
Burada eşlerine bir şans verme konusunda tereddüt eden kadınlar oluyor. Bizler de onlara aynı suda iki kez yıkanmaz, bir kere olmadıysa ikinci kez de olmaz diyoruz. Konu sahibinin eşi benim bir yakınım olsaydı, onu barışması konusunda desteklemezdim.
Ya daha büyük sorunda aynı tepkiyi verirse diye.
Gerçekten de daha büyük bir sorunda, konu sahibinin daha mutsuz olacağını düşünüyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?