Hani psikolog taa cocukluguna iner ya insanin. Benim sorunum da zaten taa cocuklugumda. Benim ailem iyi ve ilgili bir ailedir ama cok dengesizler, annem babam beni hem cok sever, sahiplenirdi hem de cok doverlerdi, hayatim dayak yemekle gecti, evlenene kadar ailemde siddet gordum. Siddet goren cocuk ezik olur, ozguvensiz olur, ben de aynen oyleydim, calistim, cabaladim, okudum ama ozguvenim yoktu. Cevremde bircok insan guzel oldugumu soylerdi ama ben farkinda degildim, bu guzelligimle karsima cikan kismetlerin benimle evlenmek isteyeceklerinin farkinda degildim. Bir de cok cekingendim, esim kisisiyle internetten tanistim, 3 bulusmada bana deli gibi asik oldu, pesimde kostu, benimle evlenmek istedi, dondu dolasti pesimde, ben de onun ilgisine bos kalamadim. Hayatimda ilk defa biri pesimde kosuyordu ve bu hosuma gidiyordu, ustelik disardan bakildiginda da sevilen, saygin biriydi, yani oyle anlatiyordu. Esim bana cok cektirdi. Ben eziktim, uste cikamadim, her dedigini yaptim. Beni evlenme vaadi ile bir kosede tuttu, surekli kacamak, kandirma cevaplarla istemeyi erteledi, nisandan sonra guya evlenecektik, tam bir sene nisanli kaldik, o bir senede de ne kavgalar Allah im ne kavgalar...... Ama iste atanamamis bir ogretmendim, ailemden siddet goruyordum, darp raporlarim bile var hatta, tek kurtulusu esimde goruyordum, herseyi anlatmama ragmen gelip de evlenmiyordu, onceligi hep kendi planlariydi. Cok da yalanciymis be, kendi planlarini uygulamak icin beni yalanlariyla uyutmus, sonradan farkettim yalanlarini. Pis yalanci.
Insanlar bazen atese kosan kelebekler gibiler biliyor musunuz? Yani aslinda ne kadar mutsuz olacagimiz en bastan belliyken mutsuzluga ve kendi atesimize kendimiz kosuyoruz. Cesaret ve destek bulamayinca insan kendini bosluga ativeriyor, ne olacaksa olsun diyorsun, zaten ailemde huzursuzum, zaten siddet var, zaten atanamamis, issiz gucsuzum, ne olacaksa bir de boyle olsun diyorsun.... Ah be annem ne diye birgun derdimi dinlemedin, ne diye oksamadin saclarimi annem, ne diye basimi omzuna yaslayamadim ki. Yanlis kisilere dert anlattim, yanlis omuza bas dayadim, hic bilmiyorsun basima gelenleri annem.
Ya boyle baslayan bir evlilik ne kadar mutlu olabilir ki? Evlendik yine kavga yine kavga yine kavga. Bosanmak istedim annem agladi sizladi, millet nesi var iyi iste falan dedi, araya burada iki tane buyuk girdi, bosanmamizin onune gecti falan biz yine oturduk. Insanlara gore aldatma yoksa, sorumsuzluk yoksa, icki/kumar gibi kotulukler yoksa, siddet yoksa ciftler bosanmamali.
Simdi bir de cocuk var. Allah im o gecimsizlikle neden yaptik bu cocugu bilmiyorum. Hersey hatalar zinciri.
Esimin bana tek katkisi ABD ye gelmek oldu. ABD ye geldik ve ben master yaptim, simdi de doktorama devam ediyorum. Ise yaramazlik psikolojisinden kurtuldum, ozguvenim geldi, kendimin, yapabileceklerimin, basarimin, guzelligimin farkindayim artik. Bir tane hayatim var ve ben daha fazla mutsuz olmak istemiyorum istemiyorum.
Ama bosanmak mutluluk mudur? Bosanmak cozum mudur? Tek basina cocuk yetistirmek onu ve beni nasil etkiler? Hayat daha mi guzel olur yoksa daha mi kotu?