Bence tavsiye edilen iyi bir çift terapisti bulup gidin. Hiç umut olmayan evliliklerin bile kurtarılabildiği oluyormuş. Bir de eşinizin bireysel okarak da terapiye gitmesi gerekiyor gibi geldi.
Yok terapiye gitmeyecekseniz, bu durum çocuk için daha kötü. Rol model olarak böyle bir karı ve kocayı örnek alıyor, kafasında evlilikle ilgili böyle bir şablon oluşturuyor. İleride onun da böyle bir evlilik yapma ihtimali mutlu bir ailede büyüyen çocuklara göre çok daha yüksek olur. Çocukla oynamak mutlu etmek yetmez ki o şu anda sizden feci şekilde evlilikte ve ikili ilişkilerde mutsuzu olmayı öğreniyor. Konuşmamanızı vs doğru davranışlar olarak öğrenip her yaptığınızı sünger gibi beynine çekip kazıyor.
Çocuk için en iyisi ne olur, mutsuz ailede mi yoksa bekar anneyle mi büyümsesi onun için daha iyi olur bir çocuk psikoloğuna danışıp emin olsanız daha iyi olur.
Bence eşinize asıl çocuk için ya terapiste gidip düzeltmeniz veya boşanmanız gerektiğini söyleyin. Başka seçenek sunmayın ve çocuğun iyiliği için başka seçenek olmadığını söyleyin. Belki düzelmek için çaba sarf eder. Başlangıçta hiç olmazsa bireysel olarak terapiye gitmesini şart koşabilirsiniz.
Aileniz ve arkadaşlarınız konusunda da güçlü olun. Bize anlattığınız kadar ayrıntılı anlattığınızda hala böyle diyorlarsa onları dikkate almayın bence. Zaten aileniz taa nerede. En kötü onlar destek olmaya karar verinceye kadar telefonlarını açmazsınız.
Ama dediğim gibi terapiyle düzelebilirsiniz. Gitmezseniz daha sonra "keşke terapiye gitseydik" diyerek pişman olabilirsiniz. Ama gitmek için gitmeyin. Düzelmenizi gerçekten istemeniz, bunun hayalini kurmanız, uğraşmanız lazım. Elinizden geleni yapın lütfen. Umarım çok mutlu olursunuz.
Yillar iliskimizi kurtarmakla gecti inanin. Biz daha nisandan once bile deli gibi kavga ederdik, ama donup dolasip barisirdik. Hele nisanliyken abooo kiyametler koptu, yine ayrilmadik ya. Inanilmaz pismanim. Oysa o zamanlar da farkindaydim iliskimizin ne kadar yiprandiginin aslinda. O da farkindaydi, aslinda o daha mantikli ama birakmadi beni. Psikolog ile nisanliyken konustum, kesinlikle ayril dedi, yapamadim ya, ayrilamadim. Oysa cok da kararliydim. Yani en basindan beri hic olmayacak bir iliski konusunda ikimiz de cilginlar gibi israrci davrandik. Aileler acisindan sorun yok, cunku ikimiz de iyi oldugumuz icin onun ailesi beni, benim ailem onu sevdi en basindan beri.
Yani aslinda esim iyi biri oldugundan ayrilmadim. Cunku cok sorumluluk sahibi biri. Cok duzenli, tertipli, ekmegini tastan cikarir biri. Yani isinden kovuldu ama 4 ay sonra gecici de olsa iyi kotu bir is buldu. Bir de o da cok caliskan biri. Muhendislikte doktora yapiyor. Aslinda iste bu cok onemli bayanlar, yani ikimiz de belli bir noktaya gelmis, gelmeye calismis insanlariz, yani benim halimi esimden baskasi, onun halini benden baskasi anlamaz ki. Mesela tr ye gittigimde en yakin arkadaslarima bile ne yaptigimi anlatamiyorum, akademik hayat cok farkli birsey. Advisor, colloquim, seminar, conference, paper, article, assignment, project vs vs hayatimiz bunlarla geciyor. Bu muhabbeti de kendim gibi akademik hayatta olmayan biri anlamiyor. Bunlari anlatiyorum arkadaslar cunku inanin zaten cok yalnizim ben, hem gurbetteyim, hem akademik hayattayim falan esim iyice yalniz birakiyor beni.
Bir de farkindaysaniz ben de cok dertliyim, icimden gelmiyor ki esimi kazanmak, onun pesinden kosmak. Icimden gelmeye gelmeye yanina yatiyorum, sariliyorum, yuzune guluyorum falan cok mu meraklisiyim ki beni iyice tuketiyor. Ipler sadece onda degil bende de koptu yani. Ben su yikilmis halimle birseyleri kurtarayim istiyorum ama karsimdakinde 6 aydir tik yok.
Yani eger esimden bosanirsam omrum boyunca kizimla tek basima yasamayi dusunuyorum. Esim de istedigi kadar gider, gelri kizimi gorur. Ama o da biliyor kizimi alacagimi, ayrilmak istemiyor kizimdan, o yuzden yanasmiyor bosanmaya. Kizimi da asla ona birakamam hic kusura bakmasin.