Biz hep böyle mi yaşayacağız yani

Ben çocuklarımı gezidirip zaten gerekeni yapıyorum konu yalnızca gezmek değil bakarsanız eşim sorumlu olmadığımız bu konularda bana hakaret ediyor durduk yere kızıyor
Siz yeterli anlayışı gösteriyorsunuz anladığım kadarıyla. Aslında en azından evde geçirdiği zamanı, stresini sizin üzerinizde atarak geçirmese çok da sorun etmeyeceksiniz.
 
Adam size hakaret ediyorsa babasinin hasta olması biseyi değiştirmez. Adam yanlistir.
Kocamın yanlış bir adam olmadığını şuan biliyorum 12 yıldır hayatımda sevgisinden insanlığından saygısından vicdanından ve birçok güzel huyundan şüphem olmadı ama 3 4 aydır çok değişti ailesi her yönden çok etkiledi hı eminim diyorum ama belki de değişmeye yatkın bilmiyorum ama ben hiç hakaret duymadan geldim bu zamanlara 1 aydır ağzından kötü sözler çıkıyor.
 
İlaçları saatli veriyorlar ama neden güzel sonuç alınmadı bilmiyorum yarın başka ilaç alacaklar belki etki ederde sakinler. Umarım rahat olur yani bizim için aylar yıllar böyle olursa zor gidecek
 

Kimseyle muhattap olmak istemiyorum bu konuda ama ben demans hastalarıyla ve onların yakınlarıyla bi süre çalıştım ne kadar yıpratıcı bir durum olduğunu biliyorum, sizin aileniz adına da giden zamanın geri gelmeyeceğini biliyorum ve hayatta ne yaşanırsa yaşansın hayat devam ediyor ve dengenin kurulması lazım. Eşiniz profesyonel bir bakıcı hizmeti alacak o zaman o eve, kendisi de sık sık dolaşacak zaten anne ve abla evde. Bu şekilde onun sinir sistemi de dayanmaz.
 
Hhıı bunu düşündüğüm içinde ileride bu durumları yaşarım diye de korkuyorum saçma ama Allah göstermesin hep diyorum çok zor bir hastalık kimseye vermesin
İşte bu sizin iç sesiniz. Anlıyorum zor bir durum, ama şunu düşünüyorsanız biraz daha sabırlı olmanızı söylüyor vicdanınız muhtemelen. Onu dinleyin. Duruma kendinizce çözüm bulmaya çalışın, ayak uydurum dedyi götürdüğünde gezmeye siz de gidin mesela... Belliki oğlu ilgilenmeden yapamayacak, illaki ilgilenecek... O zaman...
 
Bence sizin ciddi anlamda bu çocuklarınızın zamanından çalmak meselesiyle ilgili sıkıntılarınız var. Yemekle temizlikle fazla ilgilenmiyorum çocuklarımın zamanından çalmak istemiyorum yazmıştınız bir konunuzda ordan hatırlıyorum sizi. En büyük çocuğunuz 27 aylık o yaş çocuğu babasıyla gittiği hayvanat bahçesini hatırlar, babasıyla gidemediği için bir ömür travma yaşar gibi bir tavır içindesiniz. Amaç sosyalleşmekse eşiniz olmadan da yapabilirsiniz. 2-3 haftadır böyle devam ediyor yazmışsınız biraz daha bekleyin derim. Eşinizin babası hasta ortada sağlık sorunu varken sizin memnun olmadığınız noktanın birlikte gezemiyoruz olması bence doğru değil. İki farklı şeyi karşılaştırıyorsunuz.
 
Son düzenleme:

Tabi ki ezilmeyin
Ama şunu hesaplayın, eşinizin üzerinde şu an ciddi bir baskı var ve dengeyi kuramıyor
Eşlerden biri durumda olduğunda biraz destek gerekir
Sakin bir zamanda konuşun suçlamadan, şöyle yap böyle yap demeden, suçlamadan
Hakaret ciddi bir sorun, öncelikle bunu çözmeye çalışın
Babasının hastalığı insanı çok zorlayan bir durum, başka hastalıklarda iletişim mümkün ama akıl söz konusu olunca çok çaresiz kalıyor insan, düşünün babanız sizi unutuyor, yaşamını unutuyor, gün geçtikçe iletişime kapanıyor bununla baş etmek kolay değil. Biraz sabırla yoluna koyulmayacak iş yok, öncelikle ezilmeli miyim, haksızlık gibi kavramlar üzerinden gitmeyin, bu sizin psikolojinizi bozar. Zamanla bir raya oturacaktır, eşinize destek olun, gerekirse yardım almasını sağlayın, bu tip hastalıklarda hasta yakınlarının psikolojik yardım alması çok faydalı oluyor
 
Benim iki kızım da düzgün uyumuyor. Birini uyutuyorum diğeri kalkıyor. Uykusuzluktan yorgunluktan o kadar tahammülsüz oluyorum ki hiç kızılmayacak şeylere kızıyorum. Kayınpeder bebek değil ki al kucağına gezdir. Onu tutması, kaldırması, zapt etmesi daha zor ve yorucu. O yüzden biraz anlayış. Çünkü aile olmak bunu gerektirir. Bir de bize vakit ayırmıyorsun diye suçlayıcı konuşursan iyice öfkelenir. Çok yorulduğunu biliyorum seni anlıyorum şeklinde konuşursan emin ol sakinlesecektir. Biz eşimle bunu 8 sene sonra anladık
 
Basın sağolsun ablacım
 
İnsan hayatın devam ettiğini düşünerek yaşamalı. Eşinizin yaptığı, hakaret etmesi, anlayışsız davranması size yaptığı bir ayıptır. Nedense hep idare kadınlardan beklenir. Demansı bilirim, yakınlarının neler yaşadığını daha iyi bilirim. Benim dedem bakıcıya teslim edemem diye senelerce ananeme kendi baktı, ama ne oldu kendisi de aşırı yıprandı, en sonunda o da hastalığa yakalandı. Ana babasına bakıp evlatlık görevini yapmayı herkes ister ama bu hayatta başka görevleri olduğunu da unutmadan. Bakın haftaiçi işe gittiğinde patrona diyebiliyor mu ben gidiyorum diye diyemez patronun kovması 5 dakika. Ama size diyebiliyor. Ama dememeli işte. Siz de anlayışsız, vicdansız bir kadın değilsiniz. Umarım eşiniz dengeyi kurar siz de daha fazla yıpranmazsınız. Ama bakıcı fikrini dile getirin bence çünkü böyle olmaz.
 
Sizi çok iyi anlıyorum. Benim annem de öyle idi. Benim yanımda kaldı vefat edene kadar. Ne balayın balayı oldu ne gezmelerim gezme. 8 yıl içinde eşimle 3 kere başbaşa dışarı çıktık ve her seferinde bir sorun oldu evde. Ya kustu, ya yataktan düştü, ya bakıcıya saldırdı. Emin olun o evde sorun oluyorsa bir erkek kuvveti gerektiği için cagiriyorlardir eşinizi. Erkek hasta, akil yerinde olmayınca inanılmaz zor oluyordur. Annem kaşığı ağzına götüremez, yürürken minik minik kambur yürürken, bir anda bakıcıya saldırdı mesela. Saçlarından tutup savurdu. Bir al insan çeker bırakır mesela, dakikalarca çekti kitlenmiş gibi. Ayiramadik yani, o derece. Alzheimer öyle bir hastalık ki bakım verenleri de bakım verenlerin ailelerini de derinden etkiler. Biz baş edemiyoruz, sizde kalsın demedikleri sürece kendinizi şanslı bile hissedebilirsiniz. Maalesef durum bu. Allah iki iyiliğin birini versin canım. Allah eşinden de binlerce kez razı olsun. Gerçekten çok zor..
 

Çok güzel yazmışsınız.
Evlatlık görevini yerine getiriyor oluşu baba ve koca görevini ihmal etmesi anlamına gelmemeli.

3 ay idare edelim meselesi de değil. Öyle olsa beklersin. Ne zamana dek böyle süreceği belli değil ki.

Çocuklar da küçük. Anne tek başına ikisini alıp dışarı nasıl çıkarsın.

Zor bir durum ama adamın yaptığı yanlış. Dengeyi kurmayı bilmesi gerekirdi.
 
Ay ne iletişimi hanımefendi ya önünüzde koca bir ömür var daha doyarlar babalarına adam çiftliğin atın derdinde mi. Babası yani canı sonuçta onun isteklerini yapmasın annesine sırtını dönüp sizi mi nazlasın. Çocuklara burada yazdığınız gibi bize zaman ayırmıyor şeklinde hissettirirseniz aglarlar, fakat gitmek zorunda, bugünlerde geçecek babanız iyi bir evlat şeklinde hissettirirseniz emin olun ileride meyvesini alırsınız. Sizi çok bencil buldum.
 
Eve geldigi kisitli vakitlerde cok guler yuzlu olun.Ne kadar moraliniz bozuk olsada pozitif enerji verin esinize.Yani esiniz sizinle dinlensin.O zaman kafa dinlemeye ihtiyaci oldugunu anlayacak.Ona daha fazla destek olun.Hasta yuku agirdir cok iyi bilirim.Ama dunyanin sonu degil gecici bi sure bu.Insana asla bitmicekmis gibi geliyo ama birakin esiniz baksin babasinaki ilerde vicdani rahat olsun.O zaman beraber gecirdiginiz zamanlarin acisini daha icten cikaracaginiza eminim.
 
Çocuklarınız cok kucuk zaten.
Babalarinin yoklugu onlari etkiler evet ama at göremedik diye kendilerini paralamazlar.
Onlar icin at gormeye gitmekle disarida hava almak arasinda fark yok.
Bu sizin gozunuzre buyuttugunuz bir sey.
Bilmiyorum, 3 cocugum var, 2 sinin 27 aylik zamanini tecrube ettim, digerinin de edeceğim insallah, ama boyle buyuttugunuz bir sey degil onlarin gezme ihtiyacı
O yuzden cocuklari one surmeyin.
Ve esinizin durumu keyfi degil.
Basiniz sagolsun, babanizi kaybetmissiniz
Ama bazi durumlari yasarken insanin aklindan olse daha iyiydi diye gecer insallah kayinpederiniz o kadar kotulesmez de bunu tecrube etmezsiniz.
Bence bir sure esinize izin verin, o da duruma alissin.
 
Babam hem alzheimer hem akciğer kanseriydi. Alzheimer konusunda babaanneden tecrübeli olduğumuz için süreci güzel yönettik ama ilk kez başına gelen için çok zor bir hastalık. Biz dört kardeş ve annemiz beş kişi aylarca sadece babayla ilgilendik. Bu süreçte ben yine aylarca eve uğramadım bile. Böyle zamanda insan en çok hayat arkadaşının desteğine ihtiyaç duyuyor. Eşim en büyük destekçimdi benim, hep yanımda olduğunu, beni anladığını hissettirdi. Bu süreçte onu değil ailemi, babamı düşünmem gerektiğini hep dile getirdi. Sizin gibi davransaydı ben de hırçınlaşırdım muhtemelen. Biz bu süreci birbirimize daha çok bağlanarak aştık, siz aranıza duvarlar örüyorsunuz.
 
Kp nin maaşını versinler birine baktırsınlar bize lazım derlerse de eşine o kadar yüklenmesinler
 
 
Bazı yorumlar şaşkınlık verici

Hiç ellemeyin adamı, babası değil mi ilgilenecek tabi, hastalık 10 yıl sürse ne olacak, adam babası ölünce bir gelecek hoppp bir tane 10 yaşında bir tane de 12 yaşında hazır büyütülmüş evlat ne güzel.

Gene bir gün ben şok
 

Zaten bu düzen böyle devam ederse o adamcağızda dert sahibi olacak, öğleden sonra işe götürüp akşama kadar oyalıyormuş olacak iş mi, kayınvalide ve görümce inanılmaz bencil bence.

Yaşadığımız yerde demans hastası bi adamla genç oğlunu aynı odada yatırmış anne, oğlu geceleri babaya sahip çıksın diye. Yani sorumluluğu gencecik bir çocuğa veriyor sanırım 16 yaşındayken. 24 yaşında o genç intihar etti yaşlı adam hala yaşıyor.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…