Bebekli hayata geçiş

Gofret_ .!.:

Gerçekten herkes çok kolay bir süreçmiş gibi rol kesiyor resmen.
Çevremden de gönder biz bakarız gibi şakalar duyunca daha da sinirleniyorum sanki dünyanın en kolay işi de bir ben gerizekalı becerememiş gibi.
Herkes mükemmel anne sevgi yumağı bir ben zalim.
Sinirlerim tepeme çıkıyor insanların arasında artık. Beni rahat bırakın diye avazım çıktığı kadar bağırasım geliyor.
Sürekli yattığım dönemde ya da hastanede bunaldığımda da annem hep aynı yaklaştı bana.
Şükret, sürekli yatan hastalar napıyor, sen birkaç güne dayanamıyorsun.
Ya ben kimsenin acısını kucumseyip benimki daha da zor demedim ki zaten Allah yardım etsin ama herkesin eşiği farklı. Bir baskasinin normal karşıladığı şey bir başkasının canına kiymasina sebep olabiliyor bu kadar uç aslında duygularımız bu kadar farklıyız.
Annemin bu huyunu hiç sevmedim hep aynı şeyi yapıyor.
Bebek ağlıyor mesela biz eşimle bir tepki veriyoruz kendimizce komik geliyor falan annem hemen araya giriyor çocuk ağlayacak da uykusuz da kalacaksınız büyüyüp gidecek. Sanki biz bu bebek niye ağlıyor biz ağladığını bilmiyorduk gibi bir tepki vermişiz.
Gerçekten tahammülüm kalmadı.
Aylardır eşimle yalnız değiliz her şeye dahil oluyor tamam Allah razı olsun o da düzenini bozdu geldi ama benim düzenim değişti. Eski zamanlarıma dönmek istiyorum artık.

Genişletmek için tıkla...

gibigibiyim .!.:

Ben bu lohusa depresyonunun önemli sebebinin bebeğin huyuyla da ilgili olduğunu düşünüyorum. Zor bebekler o depresyonu yüksek oranda tetikliyor çünkü nefes bile aldırmıyor (benim bebeğim de öyleydi). Ben kafayı yiye yiye 16 aylık ettim bebeyi merak etmeyin sonra insan atlatıyor alışıyor. Şimdi eltim doğum yaptı üst katımda oturuyor. Bebeği 1 aylık ve maşallah o kadar sessiz bir bebek ki sadece emiyor ve beşiğine koyuyor uyuyor.Uyumasa bile öyle bakıyor hiç sesi çıkmıyor. Eltim de gayet rahat o yüzden normal hayatına devam ediyor, o kadar ki pasta börek yapıp bize getiriyor Ben de 16 aylık 15 kg bebe kucağımda, kafamda hunimle evde geziyorum

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

Malesef bunun böyle olmadığını söylemeye geldim. Kızım aslında zorlayan bir bebek değil. Saatlerce hiç uyanmadan uyuyabiliyor. Keyfi yerindeyse uzandığı yerde kendi kendine oynuyor ama ona rağmen çok mutsuz hissettim. Geldiğinden beri bir dün akşamdan beri zorluyor yoksa zor değildi. Huyu suyu sonradan değişirse onu bilemem.
Birde önceden sütüm iyi gelirken azaldı epey bir. Ondan dolayı da çok çok çok stres yüklendim günlerce. Her şey geçecek diyorum kendime sürekli

Genişletmek için tıkla...

Lizz .!.:

Puaaaaa çok tatlısınız ya çok güldüm kesinlikle bunun doğruluk payı var. Benim kızım da 3 aylık olana kadar yatağında asla uyumuyordu. Koyduğumuz an gözlerini açıyordu agliyordu. Nöbetleşe kucağımıza uyutuyorduk saatlerce. Uykuya dalması da ayrı sorundu. Ki hala sorun. Ve gece inanılmaz çok uyanıyor. Gunduz oyalanmak bilmiyor. Sürekli kucagima alıyorum, artık bel fıtığına bir adım kaldi. Bütün bunlar insanı çok yoruyor.

Genişletmek için tıkla...

gibigibiyim .!.:

Ben de kendime çok gülüyorum Hatta bazen tam ağlayacak gibi oluyorum sonra kahkahayı patlatıyorum Sonra çocuk da benimle birlikte gülmeye başlıyor napsın "deli heralde" diyodur içinden Mesela bu ara sürekli "gugaga (kucana)" diyip duruyor. Sen artık yürüyebiliyorsun oğlum diye bir başlıyorum konuşmaya, çocuk pişman oluyor yürüyerek koşarak yanımdan kaçmaya çalışıyor Bel fıtığı değil tüm vücut fıtığı olduk biz ailecek Annem-eşim ve ben fizik tedavi ve rehabilitasyon merkezine rezervasyon yaptırdık 3 aylık, tatil niyetine gideceğiz 3 yıl sonra Bu arada ben 40 yaşındayım belki enerjim de ondan azdır bilemiyorum Sizin bebek kaç aylıktı?

Genişletmek için tıkla...

Lizz .!.:

9 aylık bizimki Henüz yürümüyor, emeklemiyor da yerde oyun halısı yaptim 10 dk oturuyosa 11.dk kucağa gelmek istiyor.

ben de genç degilim, 36 da anne oldum. Artık 37 sayılırım ve evet, yaş da enerji anlamında çok etken. Benim fiziksel olarak gücüm tükeniyor bir noktada.

Genişletmek için tıkla...

gibigibiyim .!.:

Maşallahhh 9 Ay ve emeklemeyen bebek en sevdiğim Bizim ki de 11 aylıkken poposuyla emekledi (dötün dötün gitmek dedikleri heralde), 15 aylıkken de yürüdü, yalnız değilsiniz Doktor dedi ki kucağınızdan bırakmadığınız sürece emeklemeyecek ve tabiki yürümeyecek.. "Nasıl bırakalım abla" dedik ama gel gör ki yaşamayan bilemez..anlamadı 9 aylıkken 12 günlüğüne annemlerle teyzemlerle falan tatile gittik, 6.gün geri döndük Asla durmadı,uyumadı,susmadı ve yazın sıcağında kucaklarımız pişik oldu Bir de çocuk daha taytay durmadan koşmaya başladı şoka girdik 15 aylıkken.. Şimdi yürümüyor koşuyor tabi biz de peşinden koşuyoruz çünkü mütemadiyen düşüyor Yine de seviyorum keratayı iyi çocuk Siz de güle güle büyütün

Genişletmek için tıkla...

Lizz .!.:

Siz de güle güle büyütün keratayi mizah her seyi kolaylaştırıyor. Şimdi siz böyle yazınca gülümsedim. Oysa ki yaşarken ne kadar zor.. keşke bu süreçleri yaşarken yakınlarımızda bize destek olacak pozitif insanlar olsa.. sizin bilmiyorum ama benim yoktu. Kendi kendime mizah yapmaya çalışıyorum bazen

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

İyi akşamlar.
Şuan gerçekten benim için büyük bir probleme dönüşmek üzere olan durumumdan bahsedip moral almak istiyorum.
Aslında cümlelerimi nasıl toparlayacağımı da bilmiyorum.
1. Ayını geride bırakmak üzere olan bir bebegim var.
Erken doğduğu için son 1 haftadır benimle sadece

Şuan kendimi çok kötü hissediyorum.
Bebekli hayata adapte olmakta çok zorluk çekiyorum.
Biliyorum daha 1 hafta oldu ama şimdiden ciddi derecede psikolojim bozuk hissediyorum ve bu satırları yazarken bile gözümden ilk damla yaşım düşmek üzere.

Son ayları zorlu bir hamilelik geçirdim. Erken doğum riskinden dolayı aylarca yattım. İlk burada başladı sanırım. Yatmayı seven bir insanım evet ama her şeyimi başkalarına yaptırmak zorunda kaldığım o aylarda gerçekten fazlasıyla bunaldım.
Bana yardımcı olmak için yanımda olanlara bile tahammülüm kalmadı.
Sürekli hastanelik olmak, yine sancım mi var diye hep diken üstünde durmak, kullandığım bir sürü ilaç derken ben her geçen gün daha da dibe çökmeye başladım. Birde tam o döneme denk gelen maddi sıkıntılar tuzu biberi oldu.
Eşimle yalnız vakit geçirmeyi el ele yürümek gibi çok basit şeyleri bile çok fazla özledim.

Böyle bir dönemden sonra birde küvoz ve ameliyat ağrıları başladı.
Ameliyat ağrılarım şu süreçteki en basit şeydi sanırım çünkü eninde sonunda geçeceğini biliyordum ve sabrediyordum nitekim öyle de oldu şuan ameliyat olmamış gibi iyiyim.

ama bebekli hayat kısmında ciddi manada duvara tosladım.
asla hazır değilmişim meğerse.
ilk günler ya bakmayı beceremezsem de elimden alırlarsa gibi saçma bir düşünceye bile kapıldım.
Bİr an geliyor ağzını burnunu yiyesim bağrıma basasım geliyor.
bir an da geliyor ki utanarak söylüyorum ama pişmanım ben naptım diye düşünüyorum.
biliyorum bana çok kızanlarınız olacak ama gerçekten böyle hissetmeyi istemiyorum.
Uykusuz kalmayı, her sıkıntıyı yaşamayı isteyecek çok evlat hasreti çeken kadın var burda biliyorum Rabbim hepinize tez zamanda nasip etsin.
Ben bu duygularla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. Şuan bakiminda destek olan annem yanımda ama o da birkaç haftaya gidecek ve ben ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemden uzakta yaşadığım için destek olacak dost aile kimsem yok burda.
Eşimin desteği de çalıştığı için bir yere kadar olacak ve ben iyice kafayı yiyeceğim.
Duygularımı kimseye anlatamıyorum çünkü malesef ki konu kutsal annelik ve masum bir bebek olunca tabu haline geliyor.
Çevreniz sizi anlamıyor, duygularınızı abartili belki de saçma buluyorlar ve siz kimsenin sizi anlamadığı ve dolup taştığınız yerde yapayalnızsınız. Üstelik dağ gibi ağır bir sorumluluk omuzlarınızdayken. Bilmiyorum anlatabildim mi ama...
Geçmişte yıllarca süren çok ağır bir depresyon dönemim oldu.
İyileşmistim ama yeniden o hallerime dönüyor gibiyim ve bu beni çok korkutuyor.
Kendime bile tahammül edemediğim o ruh halinde bebeğime nasıl bakacağım bu imkansız olur.
Maddi problemlerden şuan online terapi alamayacağım malesef ama inanın o kadar ihtiyacım var ki birisinin elimden tutmasına ağlayarak kendimi anlatmaya, yol gösterilmesine, duygularıma bir çare bulunmasına ve bir daha böyle hissetmemeye. İadereten de olsa devlet Hastanesi'ne gitsem çocuğu sürekli birakabilecegim kimse de yok.

Kızıma çok üzülüyorum. Aylarca karnında hayata tutunduğu annesinin böyle hissettigini anlıyor mudur?
O kadar güzel ve masum ki ben böyle hissettiğim için çok vicdan azabı çekiyorum.

Bazen tamam ya diyorum herkes nasıl yapiyorsa öyle hallederim eninde sonunda büyüyecek.
Bazen de bir daha eşimle yalnız kalamayacagiz hayatım bitti nasıl bakacağım ona diye ağlıyorum.
Çok bencilce biliyorum ama böyle hissediyorum.

Anne olmaya gerçekten bir insan yetiştirmek istediğimi fark ettigimde karar verdim.
Kızımın büyüdüğünü birlikte kitap okuyup resim yapacağımız, ona kek yapmayı öğreteceğim zamanları düşünüp mutlu oluyorum ama o günler öyle uzak geliyor ki.
Şuan yanımda hıçkırıklarina öfkelenmekle meşgul. Biliyorum ki ilerde keşke o en tatlı zamanlarının tadını çıkarsaydım diyeceğim ama inanın elimde değil.

Çok karışık yazdım ama özetle kendimden nefret ediyorum. Bir an önce büyük bir annelik duygusuna geçiş yapmak istiyorum.
Bu günler nasıl geçecek?

Genişletmek için tıkla...

Huzurabiraktim .!.:

Welcome to lohusa welcomeee .4 ay dişini sık sonra geridi geliyor .ailen yanında yokmu birileri 2 3 ay yanında olsun inan hepsi geçecek

Genişletmek için tıkla...

Lizz .!.:

Benim de annem beni bir gram anlamadı. Bir sen doğurdun sanki diye başlayan cümlelerle sürekli ruhumu yaraladi. Eğer yanımda o değil de profesyonel bir bakıcı olsaydı, ben çok kolay atlatırdim bu süreci, kendimi tanıyorum. Ama malesef hem ufak bir yerde yaşıyor olusumuz hem de pandemi nedeniyle bakıcı durumu hayal oldu ve anneme mecbur kaldim.. Allah kimseyi kimseye mecbur etmesin.

Çevremdeki insanlara gelince. Çok kişiyi sildim. Kalbimden. Çünkü hickimse gerçek anlamda bana nasılsın demedi. Nasılsın, nasıl hissediyorsun? Ya da şuanda zorlaniyorsundur, ama geçecek demedi. Ki çogu da anne olmuş insanlar. Ben kendi yalnızlığında kendim başa çıktım şeyle. O yüzden kimseye kalbimi açmıyorum.

Genişletmek için tıkla...

gibigibiyim .!.:

Yani zaten 1 ay 40 gün bütün bebekler uyur bu normal benimki bile uyuyordu Ama yine de kesintisiz 3 saat bile uyuyamamak (emzirme vs), sürekli ihtiyaçlarını kontrol etmek, üstelik bir hastane süreci yaşamışsınız ister istemez endişelenmişsinizdir o dönemde de, etraftaki insanların yedir-içir-emzir-kucağına al baskıları falan bunlar hiç bilmediğimiz ortamlar/olaylar.. kolay değil bir insanın sorumluluğunu komple üstüne almak, o yüzden çok normal bu süreçler ilk aylarda bu duygulara kapılıyor çoğu insan kendinize yüklenmeyin. Süt mevzusuna gelince; o da muhtemelen yaşadığınız stresten kaynaklı çekilme eğilimi göstermiştir. Bazı takviyeler kullanabilirsiniz. Aktarlarda anne çayı/süt çayı tarzında hazırlanmış karışımlar var baya etkisi oluyor,bir deneyin isterseniz. Bir de kendinize her an hatırlatın bu günlerin geçeceğini, bebeğiniz sizinle konuşacak, anne diyecek :) Düşünsenize o güzelliği :) Sağlıkla büyütün inşallah

Genişletmek için tıkla...

esergry .!.:

Henüz çok erken zaten. Hızla normale dönmeye çalışan hormonların etkisi olduğunu da hesaba katın..
Neden beceremeyecekmişsiniz. Bal gibi de bakarsınız merak etmeyin.
Ben de çok bunaldım. Ama zamanla onunla beraber hareket etmeye alışıyor insan

Devlet hastanesinde psikolog ve psikiyatr var onlar yönlendirir. Hatta uygun miktar ilaç tedavisi de uygulanır.

Ayrıca bazı ilçe belediyelerinde de böyle merkezler var. Gerektiği durumda onlar da online, telefonda veya yüzyüze randevu ayarlıyorlar. Onu da araştırın ilgili yeri arayıp.

Ben pandemi döneminde telefonla görüştüm 1 saat. O bile çok iyi geldi. Daha üst düzey terapiye gerek görmediği için bu kadarla kaldı benimkisi. Ama sizin durumunuzda devam edebilirler görüşmeye..

Genişletmek için tıkla...

gozyasi .!.:

26 aylık dünyalar tatlısı bir canalar(canavar) annesiyim.
kendi tabiri ile ulku (uyku) bile uyumuyorum doğru düzgün..
Bu sabah aynı şeyi arkadaşıma dedim insanın kendi hayatından, rahatından, her şeyinden feragat ettiği küçük bir varlık..
Çok çok çok zor ama iyi ki varlar.
Başkası adına konuşmayayım ama bende de zaman zaman oldu bu duygular, ben hep geç yaşta anne olmaya verdim.
Yaş geçtikçe sabır ve tahammül daha da azalıyor.
Hatta ikinci çocuğu isteyenlere, nasıl yaaa gerçekten mi diye şaşırıyorum onlarda bana şaşırıyor.
Çünkü çok uzun bir süre maddi manevi çok rahat bir hayatım oldu.
İstediğim yere gittim, istediğim gibi yedim, içtim ve gezdim.
Ama bebek olunca hepsi bıçak gibi kesildi.
Merak etme ailen yakında olsa bile destek bir yere kadar annemin tabiriyle onu sen doğurdun ağaca çıksan senle ağaca çıkacak der hep :)) yani annanne-babaanne de bir yere kadar.
Ama etrafımda gözlemlediğim ortalama 3 yaştan sonra anne yine bireyselliğini yavaş yavaş kazanmaya başlıyor.
Kreş / okul yaşına gelene kadar biraz sıkın dişinizi zor ama zaman gerçekten akıp geçiyor ve bazı zamanların tadını çıkaramadığına insan üzülüyor.

Genişletmek için tıkla...

umutvenese .!.:

Hepsi geçecek ama yapılacak şeyler de var. birkaç ay sabret ve kesinlikle uylu eğitimi ver. uylu eğitiminden önce moral ve fiziken yerlerde olan kuzenim şimdi öyle mutlu ki, yurtdışına iş amaçlı seyehatlare dahi gidiyor. kızı daha 1 olmadı.

sling edin mutlaka, tak bebeni koynuna hava düzelince yürü yürü yürü, bu da iyi gelecek. yada bebek arabasına koy. dışarıda temiz hava illa iyi gelir.

başka aklıma gelen birşey yok, biz uzmanla görüşebilseniz ne güzel olurdu. konu komşu ne olur yardım alın birinden, insan çok yorulunca me yaptığını da bilemiyor

Genişletmek için tıkla...

budefa .!.:

16 aylık 9 yaş ve 7 yaş olmak üzere 3 çocuğum var.3.bebişim çoook zor bir bebek.Görümcem ,kaynanam ve ben başa çıkamıyoruz.Eski günlerimi çok özlüyorum.Gece sabaha kadar emiyor.tuvalete bile gidemiyorum.Hep ağlayasım geliyor.Sanki hiç büyümeyecek gibi.Çalışıyorum.Halimden tek anlayan eltim.Diğerleri kendi ablam bile beni yargılayarak laf sokarak yardım ediyorlar.oysaki benim tek ihtiyacım beni anlamaları.Eşim olacak koca ayı dün gece çocuklar uyuduktan sonra romantik dakikalar yaşayalım dedi anlayın işte.Bebişi uyuturken yorgunluktan uyuyakaldım diye benimle konuşmuyor.Beden yorgunluğumu bir ben bir allah bilir ama ruhumda kaldırmıyor.Allahım bazen kendin ettin kendin buldun diyorum.Yapmasaydın çocuk diyorum.Sonra kendime kızıyorum çocuk hasreti çeken varken.Ağlıyorum tek yaptığım şey içimi boşaltıyorum.kimseye anlatamıyorum yorgunum desem bizene doğurmasaydın diyorlar.Kendime ait 10 dakikam bile yok.Bana da güzel şeyler söyleyin ihtiyacım var

Genişletmek için tıkla...

Gofret_ .!.:

Geçiyormuş öyle diyorlar
Rabbim yardimcin olsun gerçekten zormuş.

Genişletmek için tıkla...

budefa .!.:

16 aylık 9 yaş ve 7 yaş olmak üzere 3 çocuğum var.3.bebişim çoook zor bir bebek.Görümcem ,kaynanam ve ben başa çıkamıyoruz.Eski günlerimi çok özlüyorum.Gece sabaha kadar emiyor.tuvalete bile gidemiyorum.Hep ağlayasım geliyor.Sanki hiç büyümeyecek gibi.Çalışıyorum.Halimden tek anlayan eltim.Diğerleri kendi ablam bile beni yargılayarak laf sokarak yardım ediyorlar.oysaki benim tek ihtiyacım beni anlamaları.Eşim olacak koca ayı dün gece çocuklar uyuduktan sonra romantik dakikalar yaşayalım dedi anlayın işte.Bebişi uyuturken yorgunluktan uyuyakaldım diye benimle konuşmuyor.Beden yorgunluğumu bir ben bir allah bilir ama ruhumda kaldırmıyor.Allahım bazen kendin ettin kendin buldun diyorum.Yapmasaydın çocuk diyorum.Sonra kendime kızıyorum çocuk hasreti çeken varken.Ağlıyorum tek yaptığım şey içimi boşaltıyorum.kimseye anlatamıyorum yorgunum desem bizene doğurmasaydın diyorlar.Kendime ait 10 dakikam bile yok.Bana da güzel şeyler söyleyin ihtiyacım var

Genişletmek için tıkla...