Artık bi obezim

Eğer kilo verecekseniz bunu sadece kendi mutluluğunuz ve sağlığınız için yapın. Benim tavsiyem bi uzmanla görüşün, bir uzman sizi asla yargılamaz ve en doğru yolu bulmanıza yardımcı olur. Önceliğiniz o dalga geçen gereksiz insanlar olmasın, kendiniz olsun.

Ben 120 kiloyken bile zorlanıyordum 200 kilo çok ciddi bir rakam ozellerde direk ameliyat olabilirsiniz daha kötüye gitmeden ameliyat olun gerisi için yorum yapmayacağım

Konu inandırıcı gelmedi.

Yaklaşık bir insan ağırlığında kilo alır da insan nasıl farketmez?

Konu gerçek veya değil bilmem. İnanarak diyorum ki lütfen kendi sağlığınız için kilo vermek için tedavi olun kendi başınıza bunu başaramazsiniz. Umarım bundan sonra ki hayatınız daha güzel olur

Obez değil morbid obezsiniz. Başkalarının sizinle dalga geçmesinden daha ciddi sorunlarınız var. Hem mide ameliyatı hem de psikolojik destek almalısınız. Yemek düzeninizi değiştirmedikçe kilo veremezsiniz.

meoww777 .!.:

Eşim yüzünden ne demek ya hemen topu başkasına atın..
Ayrıca istediğiniz kadar linç edin ama aşırı kilolu insanlara asla saygı duymam bir insan nasıl kapasitesinden fazla yemek ister bu nasıl bi açgözlülük ayrıca genç insanlarsınız niye 210 kilo bi kadınla yaşamak zorunda kalsın adam

Genişletmek için tıkla...

Kız konuya beni nasıl ekledin aradım aradım yorumumu da göremedim bir şey yapmamışım bemi neden linçledin

Üzülmeyin
Ama sadece kendi sağlığınız için kilo verin
Bazen bazı olaylar vesile olur
Bunlarda sizin için vesile olsun
Ben 95 kg falandim ama kendimi şey diye avutuyordum tamam kiloluyum ama kendi işimi kendim görebiliyorum kimseye ihtiyacım yok
Derken merdiven iniyordum ayağımı kırdım düşüp
Acile gittik yakinlarimla doktor muayene için sedyeye çıkın dediğinde ben kendimi fok balığı gibi hissettim çünkü valla karın üstü sürünerek ilerledim o sedyede ve içimden dedim ki tamam bu iş bitti anında kilo veriyorsun inanilmaz da utandim o azim ve kararlılıkla yürüyüş ve diyet yaparak 5 ayda 35 kg verdim
Azdan az çoktan çok gidiyor kilo olayında yani siz daha hızlı ve çabuk verirsiniz diyetisyen ile başlamanızı öneririm sevgilerimle

Birgaripinsan .!.:

Konuya inandınız mı? Bana sanki denemeye yazılmış gibi geldi. Valla 200 kilo ne dalga geçilecek Bi kilo, ne sempatik Bi kilo, ne ay benim de fazlam var diyip basitleştirilecek Bi kilo. Sağlığınız elden gidiyor gitmiş Bi an önce tedavi olup kiloları vermeniz gerekiyor.

Genişletmek için tıkla...

Ben de konuya pek inanmadim. “My 600lbs life” diye bir sisman insanlarin hikayesi olan program var. sanki ordan esinlenmiste yazmis gibi.

Bir ihtimal gercekse, kesinlikle psikolojik destek alinmali. 200kilo olacak kadar yemek, ve bunu sadece esi rahatsiz oldugunu belirtince garipsemek normal degil. 150 kilo bile cok. Esiniz sanirim obez seviyor. Ama bir hemsire olarak soylemeliyim ki obezite sagligin her seklini kotu bir sekilde etkiliyor. Her hastalik daha da kotu hale geliyor obezlerde. Fazla da yasamiyorlar zaten. O yuzden oncelikle psikolojik yardim alin

Iyi de Agır Yasamlar da o kiloyla cogu kisi evin icinde zor hareket ediyor.Siz bir de alisveris merkezi geziyorsunuz ve anca 200 kilo oldugunuzun farkina vardiniz o gün dolasırken.İnsan 200 kilo oldugunu tesadıfen ögrenmez ki.O yüzden konu kimseye inandırıcı gelmemis.Bana da gelmedi.Bir de anca insana kardesi falan göbegin sallaniyor tutulmuyor vs gibisinden sakalar yapabilir .Evine ilk kez gelen insanin cok hadsiz olmasi lazim bunun icin.Ailenizle gorusmemeniz sizin üzuntuyle iyice kendinizi yemeye vermenizi tetiklemistir.Zor bir durum sonucta.

gencobez .!.:

Merhaba arkadaşlar sitede yeniyim. Artık dayanamadım ve sizlerle paylaşmak istedim. Benim derdim… hangisinden başlasam bilmiyorum aslında. Ailemin desteklemediği bi evlilik yaptım ve ailemle görüşmüyorum. Eşim dövme sanatçısı… eşimle severek evlendik ve hala seviyoruz yani öyle umuyorum… eşimin ailesiyle aynı şehirde yaşıyoruz. 2 tane de görümcem var. Eşim de ailesi de aşırı fit ve bakımı seven insanlar ben ilk evlendiğimiz zaman bile kiloluydum tabiki kiloma laf edilirdi ama kırıcı olmayan şeylerdi (tabi ben yinede kırılırdım) eşim hiçbişey demezdi onlara ama yalnızken beni bu kiloda sevdiğini söylerdi ben yemek yerken yeme diyeceği yerde hep sevecen davranırdı. Ben de zaten yemeyi çok sevdiğim için yerdim… şimdi 28 yaşında ve dün itibariyle 201 kilo bi genç bi kadınım. Dün görümcelerimin zoruyla dışarı çıktım ve yine onların zoruyla bi hastanede tartıldım. Hala 150li kilo falan olduğumu umuyordum ama görüntüm tabiki doğrulamıyordu. Tartı bile normal bi tartı olmadığı için zaten çok aşağılandım… sonra eve geldik ve bir sürü nasihat (bu arada görümcelerimle aramda 2-3 yaş var ve bu daha da aşağılanmama sebep oluyor) abilerinin nasıl bişey demediğine şaşırıyolarmış. Onların yanında bana bikaç kere laf ettiği oldu ama dediğim gibi evdeyken bu halimle bile sorun etmiyor. Ama iş yerinde dümdüz karınlı incecik belli kızlara dövme yapıyor dünden sonra bunları kafamda şimşek gibi sürekli. Normalde hiç takmazdım. Kız kardeşleri eşim ve annesi akşam bizde oturduk ve ben acıktığımı söylediğimde koptu her şey. Kayınvalidem beni oğlunum yanına asla yakıştırmadığını bi yağ çuvalı gibi göründüğümü artık kesinlikle obezite tedavisi olmam gerektiğini söylerken ben evde her daim bulunan cipslerimdrn yiyodum. Ve sonunda eşim bana doğru şu haline bak gerçekten göbeğin kardeşlerimin toplamından bile büyük sarılamıyoruz bile falan demeye başladı. O an bile biliyodum onlar gittikten sonra sırf annesi uzatmasın diye öyle ağır konuştum diyeceğini ve öyle de oldu. Daha geç bi saatte de stüdyodaki çalışanları ve arkadaşları geldi. Kendimi zaten çok kötü hissediyodum ve inat gibi normal zamanda olmayan bu kilo aşağılama mevzusu o güne denk geldi. Masada yemek yerken azcık doğrulmak için hareket ettim ve sandalye kırıldı geriye doğru yattım ve göbeğim taytımdan çıktı tişörtüm açıldı o halimi dışardan hayal edebiliyorum ve çok çok çok utanıyorum. Tek hissettiğim her yerimin sallandığı ve utanç o sırada herkes gülmeye başladı tabiki ben ağlamaklı oldum ama tuttum kendimi 2 kız kaldırmak için yanıma geldi iyi misin derken bile dalga geçtiler biri su balonu gibi dedi biri canı acımaz onun hava yastıkları açık hep dedi yani daha ne olabilir dediysem hepsi oluyodu rezillikti yaşadığım kabustu gerçek gibi değildi hala değil. Kalkmaya çalışmam daha da rezillikti keşke o an ölsem de gülemeseler dedim. Hiçbi yerimi kapatamadım bi an önce kalkıp odaya gitmek istedim ben kalkmaya çabalarken kızlardan biri dur göbeğini ben kaldırayım diyip tuttu o sırada kızı ittirdim düştü kendimi bütün gece odaya kapattım eşim arada gelip utanacak bişey olmadığını çok sempatik olduğumu içeri gelmem gerektiği söyleyip durdu ama sadece ağladım. Bugün de eşimle konuşmadım kimbilir neler konuşuldu arkamdan.. mide ameliyatı için de kilo vermem gerekiyormuş biraz ama ben burda ağlarken bile sürekli yiyorum nasıl yapıcam bilmiyorum çok kötüyüm. Bu kiloya gelene kadar eşim yüzünden kendimle hep barışıktım ama son zamanlarda o bile başlarının yanında dalga geçmeye başladı benimle. İşim yok dönecek bi evim yok yine sadece bu evde kalıp surat yapabiliyorum. Çok bunaldım yazmak istedim her şeyi apaçık çünkü bunları tanıdığım birine anlatmak çok utanç verici benim için. Okuyabildiyseniz teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

Önce psikolojini toparla, kilolu olman çirkin olduğun anlamına gelmez. Evet bu sağlığın için iyi değil ancak bu da ancak seni ilgilendirir. Sen güzelsin, göbeğin de güzel, tombişlik de. Eşim baya kilo aldı ve ben de ver dedim hep ama inan sağlığı için. Yoksa o göbeği bana çok tatlı görünüyordu, eşin de kiloyu çok takan biri olsa zaten evlilik yapmazdı.
Bunları kilınla barış, böyle yaşa diye demiyorum. Bu konuyu abartıp daha da yemeklere sarma diye söylüyorum. Özgüvenini geri al, motive ol, meditasyon yap ve gücünü kazan. Sonra otomatik olarak hayatında alışkanlıklarını da değiştirmeye başlayacaksın

merhaba, ben de hastalık derecesinde olmasa da fazla kilolardan muzdaribim. eminim birçok diyet denemesinde bulunup şimdiye dek tekrar tekrar bozmuşsunuzdur konu hakkında fazla yorum yapmayacağım sadece kendi hayatımda uyguladığım şeyleri anlatmak istiyorum ve yardımı olacağını umuyorum. öncelikle ben duygusal yiyiciyim, yani streslendikçe yerim üzülür yerim hislerimi böyle bastırırım ve her üzüldüğümde karnım acıkır, psikolojik destek alacak maddi gücüm olmadığı için youtube videolarından ve meditasyonlar eşliğinde hislerimi kontrol altına alabilmeye çalışıyorum ve bu konuda eskisinden iyiyim en azından önceliğim yemeğe saldırmak olmuyor. sonrasında bu kilolar artık çok ciddi kilolar aman pazartesi başlarım diyip erteleme lüksünüz yok, lütfen bunu kendiniz için yapmaya karar verin bu hayat sizin nasıl yaşamak istediğinize büyük ölçüde karar verecek olan sizsiniz, sizle dalga geçen kişileri eşiniz olsa dahi duymayın, kendinize odaklanın. kolay değil biliyorum ama zamanla iyi olacak.

ufak ufak başlamalısınız. bu kiloları birden almadınız, birden de veremezsiniz. realist olun. atomik alışkanlıklar kitabını öneririm. ben çok fazla abur cubur yiyen biri olarak asla hayatımdan atamadım bunları ama abur cuburların nasıl yapıldıkları fabrika ortamı birsürü kimyasal bunları araştırdıkça ister istemez bir mide bulanması oluyor. food, inc diye bir belgesel hatırlıyorum araştırabilirsiniz çok vardır böyle işlenmiş gıdaları anlatan. öncelikle gün içerisinde ne kadar abur cubur yediğinizi gözlemleyin, sonrasında kendinize yasak koymadan 4 paket çikolata yiyorsanız eğer 2 ye düşsün ama bunları ayak üstü yemeyin oturun kahvenizi koyun o çikolataya odaklanın ve tutkuyla yiyin, dalga geçmiyorum çok faydasını gördüm bunu böyle yediğimde beynim rastgele ayakta yenmiş 4 çikolatayı yetersiz görürken keyifle yenmiş bir çikolatanın yarısını bıraktığımı hatırlıyorum tatmin olup, duygusal bir yiyici olarak çok stresli bir anımda bunu başardım. miktarı azaltın ama hayatınızdan çıkartmayın ve her şeyi keyifle yiyin tüm odağınız orada olsun.

sonrasında negatif kalorili sebzeler, ne yiyorsanız yiyin marul brokoli gibi yakması toplam kalorisinden daha fazla enerji harcatan sebze ve meyveleri her zaman tüketin hem mideniz dolu olacak hem de fazla yiyebilirsiniz çünkü sebze ne kadar kötü olabilir, mevsiminde olmasına dikkat edin. her öğünde koskocaman bir tabak salatayla başlasanız daha az yersiniz.


eğer küçükken o tabak bitecek gibi kural ve baskılarla büyüdüyseniz bu durum ileride de doymuş olsanız bile o tabağı bitirmek zorunda olduğunuzu düşünmenize sebep oluyor. bunu aşmaya çalışın ben böyle durumlarda kendime hakim olamayacak gibiysem ama doyduysam sanki her şeyi beğenmeyen aşırı burnu havada bir prenses bir rolüne bürünüyorum :) yanımdakinin tabağına veya yalnızsam eğer sokakta ekmekle karıştırıp kapının önüne koyuyorum (tabi hayvanlara zarar vermeyecek şekersiz falan şeyleri) saçma geliyor olabilir ama işime yarıyor ve böyle davranarak bu durumu bayağı yendim. sizin mideniz çöp kovası değil, bazen de insan çok güzel bir yemek görünce dayanamıyor yiyor da yiyor ama şöyle düşünün o yemek sonsuza dek gitmedi canınız istediği an tekrar sipariş edip yiyebilirsiniz ya da yapabilirsiniz


su içimi çok önemli, tüm sindirim sistemi gibi yaşamsal fonksiyonlar vücut yeterli su almazsa çalışmaz yani kilo da vermeniz zorlaşır hiç faydası yoksa da karnınız dolu hissi verir. günlük hiç spor alışkanlığınız yoksa da birden yüklenmeyin her güm 30 dk yürüyüş bile başlangıçta size kilo verdirebilir. evde kendiniz için üzülüp durmayın bunun faydası yok sizden sadece bir tane var kimse bilmiyorsa da siz kendi değerinizi bilin.


aniden kilo vericem diye kendinize yüklenmeyin sonuç kalıcı olmayacaktır büyük değişiklikler istiyorsanız küçük küçük ama disiplinle ilerlemek gerekir. mutlaka haftada 1 tartılın motivasyon versin.

ama hepsinden önce, psikolojik destek ve doktor takibi şart bunlar sadece başlangıç için ufak tavsiyelerdi

Bana konu mantıksız geldi. 150 kiloda bile bayağı kilolu oluyor insan, 201 çıkınca mı obez oldunuz? Eğer doğru ise boyunuz 2 metre olsa bile morbid obez çıkıyorsunuz.

O kadar kiloya tayt ve tişört, göbeğiniz kocamandır da nasıl 2 görümce göbeği ediyordur vs.

Ben sizi hayal edemedim. Eşiniz siz kırılmayasınız diye size kötü bir şey dememiştir. Kilo fetişi olsa da (bana saçma ötesi geliyor) sizin bu halinizle başına taç ederdi.

Gerçekte eğer bu kiloda değilseniz ve obezlerle dalga geçiyorsanız yazdığınızı yaşamanızı dilerim.

Konu hic inandirici degil konu sahibide ceza almis fake oldugu icin mi acaba

kan değerlerinize baktırın. bu kadar kilonun yeme içme ile olacağı kanaatinde değilim ben. önce değerlerinize baktırıp, psikolojik destek alın. sonra iyi bir diyetisyen ve doktor gerekli görürse ameliyat yoluna gidin. kısaca profesyonel desteğe ihtiyacınız var. tüm bunları kendi sağlığınız için yapın. yaşınız genç. belki bebek düşüneceksiniz. hepsi zorlaşıyor bu şekilde. başkalarının tavırlarını kafanıza takmayın. duygusal bunalımda da yiyen bir yapınız var sanırım. öncelikle bir meşgale edinin. günlük yeme öğünlerinizin dışında mutfağa gitmeyin mesela. tv tablet insana yedirir. yürüyüş yapın mesela. el işine merak sarın.

Peeves .!.:

Konu hic inandirici degil konu sahibide ceza almis fake oldugu icin mi acaba

Genişletmek için tıkla...

Konu fake mi? Yorumlarada cvp vermemis

atom bombasi .!.:

Konu fake mi? Yorumlarada cvp vermemis

Genişletmek için tıkla...

Yazilmamis bilmiyorum ama oyle gibi gorunuyor

Unus .!.:

Kız konuya beni nasıl ekledin aradım aradım yorumumu da göremedim bir şey yapmamışım bemi neden linçledin

Genişletmek için tıkla...

Ahahahah hiç bilmiyorum nasıl oldu acaba çok pardonb

gencobez .!.:

Merhaba arkadaşlar sitede yeniyim. Artık dayanamadım ve sizlerle paylaşmak istedim. Benim derdim… hangisinden başlasam bilmiyorum aslında. Ailemin desteklemediği bi evlilik yaptım ve ailemle görüşmüyorum. Eşim dövme sanatçısı… eşimle severek evlendik ve hala seviyoruz yani öyle umuyorum… eşimin ailesiyle aynı şehirde yaşıyoruz. 2 tane de görümcem var. Eşim de ailesi de aşırı fit ve bakımı seven insanlar ben ilk evlendiğimiz zaman bile kiloluydum tabiki kiloma laf edilirdi ama kırıcı olmayan şeylerdi (tabi ben yinede kırılırdım) eşim hiçbişey demezdi onlara ama yalnızken beni bu kiloda sevdiğini söylerdi ben yemek yerken yeme diyeceği yerde hep sevecen davranırdı. Ben de zaten yemeyi çok sevdiğim için yerdim… şimdi 28 yaşında ve dün itibariyle 201 kilo bi genç bi kadınım. Dün görümcelerimin zoruyla dışarı çıktım ve yine onların zoruyla bi hastanede tartıldım. Hala 150li kilo falan olduğumu umuyordum ama görüntüm tabiki doğrulamıyordu. Tartı bile normal bi tartı olmadığı için zaten çok aşağılandım… sonra eve geldik ve bir sürü nasihat (bu arada görümcelerimle aramda 2-3 yaş var ve bu daha da aşağılanmama sebep oluyor) abilerinin nasıl bişey demediğine şaşırıyolarmış. Onların yanında bana bikaç kere laf ettiği oldu ama dediğim gibi evdeyken bu halimle bile sorun etmiyor. Ama iş yerinde dümdüz karınlı incecik belli kızlara dövme yapıyor dünden sonra bunları kafamda şimşek gibi sürekli. Normalde hiç takmazdım. Kız kardeşleri eşim ve annesi akşam bizde oturduk ve ben acıktığımı söylediğimde koptu her şey. Kayınvalidem beni oğlunum yanına asla yakıştırmadığını bi yağ çuvalı gibi göründüğümü artık kesinlikle obezite tedavisi olmam gerektiğini söylerken ben evde her daim bulunan cipslerimdrn yiyodum. Ve sonunda eşim bana doğru şu haline bak gerçekten göbeğin kardeşlerimin toplamından bile büyük sarılamıyoruz bile falan demeye başladı. O an bile biliyodum onlar gittikten sonra sırf annesi uzatmasın diye öyle ağır konuştum diyeceğini ve öyle de oldu. Daha geç bi saatte de stüdyodaki çalışanları ve arkadaşları geldi. Kendimi zaten çok kötü hissediyodum ve inat gibi normal zamanda olmayan bu kilo aşağılama mevzusu o güne denk geldi. Masada yemek yerken azcık doğrulmak için hareket ettim ve sandalye kırıldı geriye doğru yattım ve göbeğim taytımdan çıktı tişörtüm açıldı o halimi dışardan hayal edebiliyorum ve çok çok çok utanıyorum. Tek hissettiğim her yerimin sallandığı ve utanç o sırada herkes gülmeye başladı tabiki ben ağlamaklı oldum ama tuttum kendimi 2 kız kaldırmak için yanıma geldi iyi misin derken bile dalga geçtiler biri su balonu gibi dedi biri canı acımaz onun hava yastıkları açık hep dedi yani daha ne olabilir dediysem hepsi oluyodu rezillikti yaşadığım kabustu gerçek gibi değildi hala değil. Kalkmaya çalışmam daha da rezillikti keşke o an ölsem de gülemeseler dedim. Hiçbi yerimi kapatamadım bi an önce kalkıp odaya gitmek istedim ben kalkmaya çabalarken kızlardan biri dur göbeğini ben kaldırayım diyip tuttu o sırada kızı ittirdim düştü kendimi bütün gece odaya kapattım eşim arada gelip utanacak bişey olmadığını çok sempatik olduğumu içeri gelmem gerektiği söyleyip durdu ama sadece ağladım. Bugün de eşimle konuşmadım kimbilir neler konuşuldu arkamdan.. mide ameliyatı için de kilo vermem gerekiyormuş biraz ama ben burda ağlarken bile sürekli yiyorum nasıl yapıcam bilmiyorum çok kötüyüm. Bu kiloya gelene kadar eşim yüzünden kendimle hep barışıktım ama son zamanlarda o bile başlarının yanında dalga geçmeye başladı benimle. İşim yok dönecek bi evim yok yine sadece bu evde kalıp surat yapabiliyorum. Çok bunaldım yazmak istedim her şeyi apaçık çünkü bunları tanıdığım birine anlatmak çok utanç verici benim için. Okuyabildiyseniz teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

Hikayenizi okudum. Biliyormusunux çok güzel bı avantajınız var. Yaşınız genç ve metabolizmaniz canavar gibidir. Bende zayıf değilim hatta şişman sayilabilirim. Bende bir gayret içindeyim ama benim yaşım 40 a yakın haliyle zor veriliyor sizde cabalarsaniz eminim olur sadece bugüne kadar harekete geçecek bir durum yasamamissiniz. İstedikten sonra olmaz diye birşey yok

gencobez .!.:

Merhaba arkadaşlar sitede yeniyim. Artık dayanamadım ve sizlerle paylaşmak istedim. Benim derdim… hangisinden başlasam bilmiyorum aslında. Ailemin desteklemediği bi evlilik yaptım ve ailemle görüşmüyorum. Eşim dövme sanatçısı… eşimle severek evlendik ve hala seviyoruz yani öyle umuyorum… eşimin ailesiyle aynı şehirde yaşıyoruz. 2 tane de görümcem var. Eşim de ailesi de aşırı fit ve bakımı seven insanlar ben ilk evlendiğimiz zaman bile kiloluydum tabiki kiloma laf edilirdi ama kırıcı olmayan şeylerdi (tabi ben yinede kırılırdım) eşim hiçbişey demezdi onlara ama yalnızken beni bu kiloda sevdiğini söylerdi ben yemek yerken yeme diyeceği yerde hep sevecen davranırdı. Ben de zaten yemeyi çok sevdiğim için yerdim… şimdi 28 yaşında ve dün itibariyle 201 kilo bi genç bi kadınım. Dün görümcelerimin zoruyla dışarı çıktım ve yine onların zoruyla bi hastanede tartıldım. Hala 150li kilo falan olduğumu umuyordum ama görüntüm tabiki doğrulamıyordu. Tartı bile normal bi tartı olmadığı için zaten çok aşağılandım… sonra eve geldik ve bir sürü nasihat (bu arada görümcelerimle aramda 2-3 yaş var ve bu daha da aşağılanmama sebep oluyor) abilerinin nasıl bişey demediğine şaşırıyolarmış. Onların yanında bana bikaç kere laf ettiği oldu ama dediğim gibi evdeyken bu halimle bile sorun etmiyor. Ama iş yerinde dümdüz karınlı incecik belli kızlara dövme yapıyor dünden sonra bunları kafamda şimşek gibi sürekli. Normalde hiç takmazdım. Kız kardeşleri eşim ve annesi akşam bizde oturduk ve ben acıktığımı söylediğimde koptu her şey. Kayınvalidem beni oğlunum yanına asla yakıştırmadığını bi yağ çuvalı gibi göründüğümü artık kesinlikle obezite tedavisi olmam gerektiğini söylerken ben evde her daim bulunan cipslerimdrn yiyodum. Ve sonunda eşim bana doğru şu haline bak gerçekten göbeğin kardeşlerimin toplamından bile büyük sarılamıyoruz bile falan demeye başladı. O an bile biliyodum onlar gittikten sonra sırf annesi uzatmasın diye öyle ağır konuştum diyeceğini ve öyle de oldu. Daha geç bi saatte de stüdyodaki çalışanları ve arkadaşları geldi. Kendimi zaten çok kötü hissediyodum ve inat gibi normal zamanda olmayan bu kilo aşağılama mevzusu o güne denk geldi. Masada yemek yerken azcık doğrulmak için hareket ettim ve sandalye kırıldı geriye doğru yattım ve göbeğim taytımdan çıktı tişörtüm açıldı o halimi dışardan hayal edebiliyorum ve çok çok çok utanıyorum. Tek hissettiğim her yerimin sallandığı ve utanç o sırada herkes gülmeye başladı tabiki ben ağlamaklı oldum ama tuttum kendimi 2 kız kaldırmak için yanıma geldi iyi misin derken bile dalga geçtiler biri su balonu gibi dedi biri canı acımaz onun hava yastıkları açık hep dedi yani daha ne olabilir dediysem hepsi oluyodu rezillikti yaşadığım kabustu gerçek gibi değildi hala değil. Kalkmaya çalışmam daha da rezillikti keşke o an ölsem de gülemeseler dedim. Hiçbi yerimi kapatamadım bi an önce kalkıp odaya gitmek istedim ben kalkmaya çabalarken kızlardan biri dur göbeğini ben kaldırayım diyip tuttu o sırada kızı ittirdim düştü kendimi bütün gece odaya kapattım eşim arada gelip utanacak bişey olmadığını çok sempatik olduğumu içeri gelmem gerektiği söyleyip durdu ama sadece ağladım. Bugün de eşimle konuşmadım kimbilir neler konuşuldu arkamdan.. mide ameliyatı için de kilo vermem gerekiyormuş biraz ama ben burda ağlarken bile sürekli yiyorum nasıl yapıcam bilmiyorum çok kötüyüm. Bu kiloya gelene kadar eşim yüzünden kendimle hep barışıktım ama son zamanlarda o bile başlarının yanında dalga geçmeye başladı benimle. İşim yok dönecek bi evim yok yine sadece bu evde kalıp surat yapabiliyorum. Çok bunaldım yazmak istedim her şeyi apaçık çünkü bunları tanıdığım birine anlatmak çok utanç verici benim için. Okuyabildiyseniz teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

Ah kiyamam. Aslinda bu yeme problemlerinin altinda her zaman bir cocukluk travmasi yatiyor. Ve sizin istikrarli sekilde doğru yolda ilerlemeniz ve dogru tedavi yontemleriyle hem travmalariniz hem de bedeniniz icin sagliginizi yakalamaniz şart. Eşiniz sizi seviyor. Ama bu sizin her şeyi boş verip sonuna kadar yemek yemeniz anlamina gelmiyor maalesef. Hepimiz hayatimizin bir doneminde muhakkak diyet yapmisizdir. Kendimden ornek vermem gerekirse hayatim diyetle ve kalori hesaplamalariyla gecti. Ama size tavsiyem kocanizdan ya da etrafinizda her kim varsa onlardan cok kendi sagliginizi dusunmeniz.

Bence eşin sana hayatının kötülüğünü yapmış. En baştan uyarsaymış bu hale gelmezdin . Benim merak ettiğim sen bu kiloya ulaşana kadar kimse bir şey demedi mi, ailen uyarmadımı .ciddi bir sağlık sorunu bu . Kendine üzülmekle olmaz bir an önce tedavi görmelisin .Kalbin ne durumda mesela ? O kiloyla organlarının pek sağlıklı olduğunu düşünmüyorum.