herkese iyi akşamlar arkadaşlar..
Şimdi size bir derdimi anlatıcam; ben 3 yıla yakın süredir evliyim. Annemler bu 3 yılda sadece 2 kere evimi taşırken temizliğe gelip gittiler ve bir daha asla evime gelmediler. Bu süreçte kendileri evlerini taşıdılar, hastane işleri oldu iş güçten ayarlayamadılar…
Ben buna çok üzülüyordum sürekli gelin hadi evime bekliyorum sizi diyordum en sonunda bu cumartesi geldiler. Ama anlamlandıramadıklar var;
birincisi; annemle oturuyorduk, annem “hatırlıyor musun sana küstüğümde bana yaptığını? sen küçükken bana olan korkundan tir tir titredin”dedi. Bahsettiği anı; ben lise 1 zamanlarımdayken annem bana küsmüştü o gelene kadar sürpriz olsun diye ona elimle mantı açmıştım. Yani anneme olan sevgimden ona yaptığım sürprizi bu şekilde yansıtmasına aşırrı üzüldüm çok kötü hisettim.
İkincisi; birlik yok. Babam sürekli mutfakta ayrı oturuyor bizden. Bizimle aynı anda kahvaltı yapmıyorlar. Bir sabah eşimi işe gönderdim (sabah 7.40) annemler uyandı yanlarındayım baban acıktı biz kahvaltı yapalım sen yat diyor. Bakın burda kızdığım kahvaltı yapmaları değil. Bizden ayrı bir şeyler yapmaları zaten şurda 2-3 gün beraberiz. Hep birlikte yemek yiyelim kahvaltı yapalım.. neyse
bi gün yemeğe dışarı çıkalım hep beraber dedik annem çıkmamak için kavga ediyor bizimle zorla götürdüm. O kadar suratları asıktı ki çok çok üzüldüm. Yani garsonlar bile anlamıştır halimizi hiç konuşmadan sadece yemek yiyip hızlıca eve döndük..
bir diğeri; yemeğe çıktığımız gün son anda ocağa bakayım dedim çaydanlığın altı hala açıktı ve gözümden tüm felaket senaryoları geçti resmen
diğer şaşırdığım; bir şey kırılmış ve aa burası böyle olmuş dediğimde duymazdan geldiler bakmadılar bile sanki çocukları değil gibiyim yani anlamıyorum neden böyleler aşırı üzüldüm, hayalimdeki anne babam değişmiş sanki başkaları gelmiş gibiydi çok üzüldüm... tamam ben stresli bir dönemdeyim içime atıyorum kendimce ama gerçekten ailemde bazı inanamadığım şeyler var ya da ben mi abartıyorum
Şimdi size bir derdimi anlatıcam; ben 3 yıla yakın süredir evliyim. Annemler bu 3 yılda sadece 2 kere evimi taşırken temizliğe gelip gittiler ve bir daha asla evime gelmediler. Bu süreçte kendileri evlerini taşıdılar, hastane işleri oldu iş güçten ayarlayamadılar…
Ben buna çok üzülüyordum sürekli gelin hadi evime bekliyorum sizi diyordum en sonunda bu cumartesi geldiler. Ama anlamlandıramadıklar var;
birincisi; annemle oturuyorduk, annem “hatırlıyor musun sana küstüğümde bana yaptığını? sen küçükken bana olan korkundan tir tir titredin”dedi. Bahsettiği anı; ben lise 1 zamanlarımdayken annem bana küsmüştü o gelene kadar sürpriz olsun diye ona elimle mantı açmıştım. Yani anneme olan sevgimden ona yaptığım sürprizi bu şekilde yansıtmasına aşırrı üzüldüm çok kötü hisettim.
İkincisi; birlik yok. Babam sürekli mutfakta ayrı oturuyor bizden. Bizimle aynı anda kahvaltı yapmıyorlar. Bir sabah eşimi işe gönderdim (sabah 7.40) annemler uyandı yanlarındayım baban acıktı biz kahvaltı yapalım sen yat diyor. Bakın burda kızdığım kahvaltı yapmaları değil. Bizden ayrı bir şeyler yapmaları zaten şurda 2-3 gün beraberiz. Hep birlikte yemek yiyelim kahvaltı yapalım.. neyse
bi gün yemeğe dışarı çıkalım hep beraber dedik annem çıkmamak için kavga ediyor bizimle zorla götürdüm. O kadar suratları asıktı ki çok çok üzüldüm. Yani garsonlar bile anlamıştır halimizi hiç konuşmadan sadece yemek yiyip hızlıca eve döndük..
bir diğeri; yemeğe çıktığımız gün son anda ocağa bakayım dedim çaydanlığın altı hala açıktı ve gözümden tüm felaket senaryoları geçti resmen
diğer şaşırdığım; bir şey kırılmış ve aa burası böyle olmuş dediğimde duymazdan geldiler bakmadılar bile sanki çocukları değil gibiyim yani anlamıyorum neden böyleler aşırı üzüldüm, hayalimdeki anne babam değişmiş sanki başkaları gelmiş gibiydi çok üzüldüm... tamam ben stresli bir dönemdeyim içime atıyorum kendimce ama gerçekten ailemde bazı inanamadığım şeyler var ya da ben mi abartıyorum