• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Annem titizlik hastası. Artık Dayanamıyorum... Lütfen Bir Akıl Verin...

Hiç bencil bi insan değilim. Yanlış örnek veriyosun. Diyosun ki sevdiklerimin sıkıntısında yanında olmayı seviyorum. Yani eşini seviyosun diyelim adamda psikolojik bi hastalık var cinnet geçiriyor falan. Sana da şiddet uyguluyor. Tedaviyi de kabul etmiyor. Bu noktada ille de o adamı iyileştirmek için çaba mı harcayacaksın yani? Bi cinnet anında canını alması çok olasıyken ayrılmayacak mısın bu adamdan? Varsayım tabi kimsenin başına gelmesin.

Konu sahibi için eğer annesi tedaviyi kabul etse, kızının sınırlarını ihlal etmese yanında ol destek ol derim. Ama kızın yaşadığı hayata hayat diyebilir misin?
Ayol bırak cinnet geçiren esinin yanında durmayı, yanımda kal diye yalvaran depremzede eşini bile hastanede bırakıp başka şehre tayin istemiş 😂😂 Kendi açtığı konuda da bu yüzden linclenmis 😂
 
Ne adım belli ne kim olduğum belli bir platformda neden duyar kasmak için uğraşayım. Ben sizin gibi düşünmüyorum. Amacım kimseden aferin almak değil. Kıza anneni terk etmek yerine çözüm için bir doktorla görüşmesini tavsiye ettim. Hayatınızda kimseye ihtiyaç duymayacakmış gibi davranan sizsiniz. Bencilsiniz. Ben annemi o halde bırakmazdım. Bunun anlamı ne duyar kasmak ne rol yapmak. Siz kimsiniz ki ben size rol yapayım
Kocanı niye yalnız bıraktın ulan g.t :D vicdanını rahatlatmak istiyorsan yürü başka kapıya şeytanın kulu ve elçisi seni
 
Benim yazdığım cümlenin aynısını yazıp ah ama şu cümleyi eleştireyim yapıp beni alıntılamana ne demeli?
Arkadaşım bak yorumuma ben de anne gidemiyorsa sen git bir bilene sor demişim. Ama çağın insanı bencil. Anneni bırak gençliğini yaşa yazıyorlar şaka gibi… tamam sen öyle yap. Anneyi babayı eşi her zorlukta herkesi terk edin. Aferin !
Ulan g.t ! Ulan g.t !!!!! Allah seni öyle bir manyakla sinasin ki aklına ben geleyim ben !!! Beni unutma g.t !
 
Merhaba ben 22 yaşında bir genç kızım. Kendimi bildim bileli aşırı boyuttaki bir titizlik takıntısı - hastalığı- olan bir anneyle yaşıyorum. Anne babam ayrı ve annemin takıntılarının boyut atlama sebebi de babam tarafından uğradığı ihanetler ve ayrılığı... Basit bir titizlik hastalığı değil en ufak örnekleri vermek gerekirse; dışarıdan eve girdiğimde; dış kapı kapandığı an da önünde tüm üstümü çıkarıp çırılçıplak bir halde duşa girerim ve yaşıma rağmen beni annem kendi elleriyle yaklaşık 40 dk yıkar. Kendimi yıkamama müsaade yok, banyom bittiğinde annemin belirlediği yerlere sadece dokunarak odama; evin içerisinde ise sadece annemin müsaade ettiği alanlarda oturup yemek yeme vakit geçirme hakkım var. Mutfağa girme iznim neredeyse hiç yok, yemeğim suyum önüme gelir. Dışarıdan gelen şeyler silinmez direkt yıkanır. Eve beyaz ekmek bile sokulmaz çünkü o yıkanamaz ya da silinemez. Telefonum elime geçmeden önce annem tarafından 20 dk silinir ve elime öyle verilir. Artık dayanamayacak boyutlardayım. Her titizlik hastalığı geçti dediğimde tekrardan daha da artarak senelerdir devam ediyor. Dışarıdan evimize misafir asla gelmez. Annem sene de max acil durumlar olmadıkça beş kere çıkar. Senelerdir gıkım bile çıkmadı bu konularda elimden geldiği kadar onu ve kurallarını destekleyip uydum ama artık 22 yaşında olup onun tarafından yıkanmak diken üstünde yaşamak zoruma gidiyor. Ayrı eve çıkmam imkansız çünkü benden başka kimsesi yok. Psikologa götürmek imkansız asla istemiyor. Zorla dışarı çıkarmam bile imkansız. Ne yapacağım hayatımı nasıl düzelteceğim onu bırakmak istemek bencillik mi bilmiyorum... Dışarıdan geldiğimde yediğim azarlar ve her şeyin suçluusu benmişim gibi "sen hayatı yaşıyorsun ben bu cehennemi" sitemleri zoruma gidiyor. Bencil miyim yoksa vicdanım sonunda bana geriye baktığımda büyük pişmanlıklar mı yaşatacak bilmiyorum.
Şaka gibi, anneniz hasta bu kesin. Ama sizin kendinize normal bir hayat kurmanız lazım. Psikoloğa gitmeyi kabul etmezse ayrı eve çıkmakla tehdit edin yine de gitmezse çıkın ve kendinize yeni bir hayat kurun, böyle ömür geçmez ki.
 
Merhaba ben 22 yaşında bir genç kızım. Kendimi bildim bileli aşırı boyuttaki bir titizlik takıntısı - hastalığı- olan bir anneyle yaşıyorum. Anne babam ayrı ve annemin takıntılarının boyut atlama sebebi de babam tarafından uğradığı ihanetler ve ayrılığı... Basit bir titizlik hastalığı değil en ufak örnekleri vermek gerekirse; dışarıdan eve girdiğimde; dış kapı kapandığı an da önünde tüm üstümü çıkarıp çırılçıplak bir halde duşa girerim ve yaşıma rağmen beni annem kendi elleriyle yaklaşık 40 dk yıkar. Kendimi yıkamama müsaade yok, banyom bittiğinde annemin belirlediği yerlere sadece dokunarak odama; evin içerisinde ise sadece annemin müsaade ettiği alanlarda oturup yemek yeme vakit geçirme hakkım var. Mutfağa girme iznim neredeyse hiç yok, yemeğim suyum önüme gelir. Dışarıdan gelen şeyler silinmez direkt yıkanır. Eve beyaz ekmek bile sokulmaz çünkü o yıkanamaz ya da silinemez. Telefonum elime geçmeden önce annem tarafından 20 dk silinir ve elime öyle verilir. Artık dayanamayacak boyutlardayım. Her titizlik hastalığı geçti dediğimde tekrardan daha da artarak senelerdir devam ediyor. Dışarıdan evimize misafir asla gelmez. Annem sene de max acil durumlar olmadıkça beş kere çıkar. Senelerdir gıkım bile çıkmadı bu konularda elimden geldiği kadar onu ve kurallarını destekleyip uydum ama artık 22 yaşında olup onun tarafından yıkanmak diken üstünde yaşamak zoruma gidiyor. Ayrı eve çıkmam imkansız çünkü benden başka kimsesi yok. Psikologa götürmek imkansız asla istemiyor. Zorla dışarı çıkarmam bile imkansız. Ne yapacağım hayatımı nasıl düzelteceğim onu bırakmak istemek bencillik mi bilmiyorum... Dışarıdan geldiğimde yediğim azarlar ve her şeyin suçluusu benmişim gibi "sen hayatı yaşıyorsun ben bu cehennemi" sitemleri zoruma gidiyor. Bencil miyim yoksa vicdanım sonunda bana geriye baktığımda büyük pişmanlıklar mı yaşatacak bilmiyorum.
Arkadaşınız falan varsa bir süre onda kalın.sorduğunda da psikiyatriye gidip tedavi olman gerekiyor yaptıkların hiç normal değil, ben bu yaşta bu şekilde yaşamak istemiyorum, gitmeyeceksen ayrı eve çıkacağım deyin.yaşadıkların için çok üzülüyorum ama sorumlusu ben değilim, bir anne olarak bana sağlıklı bir şekilde yol göstermek senin görevin tarzı bir açıklama yapabilirsin.
 
Merhaba ben 22 yaşında bir genç kızım. Kendimi bildim bileli aşırı boyuttaki bir titizlik takıntısı - hastalığı- olan bir anneyle yaşıyorum. Anne babam ayrı ve annemin takıntılarının boyut atlama sebebi de babam tarafından uğradığı ihanetler ve ayrılığı... Basit bir titizlik hastalığı değil en ufak örnekleri vermek gerekirse; dışarıdan eve girdiğimde; dış kapı kapandığı an da önünde tüm üstümü çıkarıp çırılçıplak bir halde duşa girerim ve yaşıma rağmen beni annem kendi elleriyle yaklaşık 40 dk yıkar. Kendimi yıkamama müsaade yok, banyom bittiğinde annemin belirlediği yerlere sadece dokunarak odama; evin içerisinde ise sadece annemin müsaade ettiği alanlarda oturup yemek yeme vakit geçirme hakkım var. Mutfağa girme iznim neredeyse hiç yok, yemeğim suyum önüme gelir. Dışarıdan gelen şeyler silinmez direkt yıkanır. Eve beyaz ekmek bile sokulmaz çünkü o yıkanamaz ya da silinemez. Telefonum elime geçmeden önce annem tarafından 20 dk silinir ve elime öyle verilir. Artık dayanamayacak boyutlardayım. Her titizlik hastalığı geçti dediğimde tekrardan daha da artarak senelerdir devam ediyor. Dışarıdan evimize misafir asla gelmez. Annem sene de max acil durumlar olmadıkça beş kere çıkar. Senelerdir gıkım bile çıkmadı bu konularda elimden geldiği kadar onu ve kurallarını destekleyip uydum ama artık 22 yaşında olup onun tarafından yıkanmak diken üstünde yaşamak zoruma gidiyor. Ayrı eve çıkmam imkansız çünkü benden başka kimsesi yok. Psikologa götürmek imkansız asla istemiyor. Zorla dışarı çıkarmam bile imkansız. Ne yapacağım hayatımı nasıl düzelteceğim onu bırakmak istemek bencillik mi bilmiyorum... Dışarıdan geldiğimde yediğim azarlar ve her şeyin suçluusu benmişim gibi "sen hayatı yaşıyorsun ben bu cehennemi" sitemleri zoruma gidiyor. Bencil miyim yoksa vicdanım sonunda bana geriye baktığımda büyük pişmanlıklar mı yaşatacak bilmiyorum.
Merhaba annenize uygun bir dille anne ben artık yapamıyorum. Bu şekilde bu şartlar altında yaşamak istemiyorum. Senin bu takintilarin yüzünden bana da hak ver kendini düşünmüyorsun beni düşün bu seklilde devam edemeyiz. Ya yeni bir sayfa açalım ya da ben ayrı bir eve çıkacağım. Sağlıklı karar vermek ve yola çıkmak için buna mecburuz. Öyle veya böyle. De baktin ki halen aynı mi duzelmek gibi bir niyeti mi yok o halde son noktayı koyup ayrı eve çıkmak.Belki vazgeçer o zaman değişebilir.Degismezse zaten sende devam edersin yoluna.Baska çıkari yok.
 
burada yaptığınız şeye ad hominem deniyor. gerçekten çok çirkin ve faydasız bir konuşma olmuş, konuyu açan kıza yardım etmiş mi oldunuz? kadının annesini bırakmaya zaten gönlü el vermiyor, annesinin yanlış yaptığının ve yanlış düşündüğünün de farkında, üstelik hepiniz aynı şeyi savunuyorsunuz aslında. ben özetleyeyim:

sevgili konu sahibi, üyelerin geneli senin bir uzman ile görüşüp; hem annen, hem de kendin için nasıl bir tedavi yolu izleyeceğini danışman gerektiğini düşünüyor. tedavi süreci başarılı geçtiği takdirde senin annenin evinden çıkıp kendine bir hayat kurman ve mutlu olman gerektiğini düşünüyorlar. ayrıca anne babanın evliliği onları ilgilendirir, senin suçun olan bir durum yok. annenin seni suçlamasına kızıyorlar.
umarım ikiniz de sağlığınıza kavuşursunuz.

ayrıca annesi benzer durumu yaşayıp iyileşen arkadaşa çok sevindim geçmiş olsun ama kendisinin tepkileri normal değil. aynı şeyi savunurken ısrarla birbirini linçlemeyi seçen insanların konu sahibine yardım edebilmesi mümkün değil bence.
 
Arkadaşınız falan varsa bir süre onda kalın.sorduğunda da psikiyatriye gidip tedavi olman gerekiyor yaptıkların hiç normal değil, ben bu yaşta bu şekilde yaşamak istemiyorum, gitmeyeceksen ayrı eve çıkacağım deyin.yaşadıkların için çok üzülüyorum ama sorumlusu ben değilim, bir anne olarak bana sağlıklı bir şekilde yol göstermek senin görevin tarzı bir açıklama yapabilirsin.
senin doktor bulacağın süreç için bu tavsiyeyi mantıklı buldum ben.
bir anne olarak bana yol gösterecek olan sen olmalısın da çok güzel bir cümle.
sen kabul etmedikten sonra kimse sana yardım edemez, seninle beraber ben de tükeniyorum. sürekli suçluluk psikolojisiyle yaşıyorum, sadece senin değil benim de bir ruh sağlığım var diyebilirsin. her ikimiz için de tedavi olman gerekiyor ve sana da uygun yollarla bu tedaviyi yapacağız artık başka çare yok ben pes ediyorum, sana uyum sağlamayı reddediyorum... gibi gibi cümlelerle anlatabilirsiniz.
 
Back
X