- 14 Aralık 2017
- 278
- 493
Eee hamilesin sonuçta, daha ne istememesi, bebek geliyor hayırlısıyla.
Benim konuya değinme amacım, böyle konularda keskin yazılmasını yanlış bulduğum için. O konuları kararsız kadınlar veya düşüncesi tam oturmamış gencecik kızlar da okuyor. Yazılanlardan mutlaka etkileniyorlardır. Belki birileri senin yazdıklarını okuyup bebek fikrinden vazgeçti ama şimdi kendin hamilesin.
Bundan sonra aynı yönde yorumlar yazacağını sanmıyorum, duyguların değişecektir.
Ben de aynı sekilde. Ne hissediyorsun derlerdi hicbisey derdim. Odun derlerdi bana. Doğduğu gün de pek bi sey hissedemedim şaşkındım sanki benim degilmis gibi geliyordu. Zorla emzirtmeye çalışıyorlardı kucagima verip verip. Ama ne zamanki o kalabalık dağıldı 2 hafta sonra evimize gelip basbasa kaldik göğsümde uyumaya başladı iste o zaman hislerim gelmeye basladi. Hele bir de 2.aya yaklaşırken gülmeye sesler çıkarmaya falan başladı asik oldum sanki :)Annelik hissi herkeste rahme düştüğü an oluşmuyor sanırım. Benim de öyle. Yani herkes bademim tohumum bilmem nem diye severken ben karnıma bakınca sadece göbek görüyorum. Bı de isteyerek hamile kaldım yani ama senin yaşadığın bu duyguları ben de yaşadım. Sonra bebek hareket ettikçe biraz daha isindim. Ama esas aşkın ve sabrın doğumda kucağına aldığında geleceğini söylüyorlar.
Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.
Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?
Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.
Bu benim kararim olmadi yalniz. Hala ayni fikirdeyim.Eee hamilesin sonuçta, daha ne istememesi, bebek geliyor hayırlısıyla.
Benim konuya değinme amacım, böyle konularda keskin yazılmasını yanlış bulduğum için. O konuları kararsız kadınlar veya düşüncesi tam oturmamış gencecik kızlar da okuyor. Yazılanlardan mutlaka etkileniyorlardır. Belki birileri senin yazdıklarını okuyup bebek fikrinden vazgeçti ama şimdi kendin hamilesin.
Bundan sonra aynı yönde yorumlar yazacağını sanmıyorum, duyguların değişecektir.
Ben de nasil sasiriyorum ve kotu hissediyorum anlatamam.Koalina eşin bana ilk defa çok sempatik göründü
Normalde olgunlaşmamış, kadının ömrünü yedi bu da üff diye sinir olurdum :)
Bugünleri de görecekmişiz demek vay arkadaş! :)
Annelik bir meslek değildir.Yok becerdim beceremedim olsun.İnternette anneliğinden pişman olan var mı yok m u diye araştırman çok saçma.Herkesin duyguları yaşam şartları eşi,olanakları cehaleti bilgisi farklıdır.Onu araştıracağına bebek bakımı ile öilgili bilgileri araştırsan daha iyi olur.Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.
Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?
Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.
Annelik bir meslek değildir.Yok becerdim beceremedim olsun.İnternette anneliğinden pişman olan var mı yok m u diye araştırman çok saçma.Herkesin duyguları yaşam şartları eşi,olanakları cehaleti bilgisi farklıdır.Onu araştıracağına bebek bakımı ile öilgili bilgileri araştırsan daha iyi olur.Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.
Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?
Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.
Iste sabahtan aksama kadar insanlarin problemli cocuklariyla ugrasmaktan pek psikoloji kalmiyor haliyle. Dogal olarak ne kadar yanlis yetistirilmis cocuk gordugumu ve ne kadar cekincelerim oldugunu anlamak zor degil. Bebek bakimini arastirmam icin daha o ay var henuz alp atisini duymamisim neden oyle bir sey yapayim? Daha benkhamileligi kabullenememisken emzirmelere alt acmalara bakmam ne kadar saglikli olur?Annelik bir meslek değildir.Yok becerdim beceremedim olsun.İnternette anneliğinden pişman olan var mı yok m u diye araştırman çok saçma.Herkesin duyguları yaşam şartları eşi,olanakları cehaleti bilgisi farklıdır.Onu araştıracağına bebek bakımı ile öilgili bilgileri araştırsan daha iyi olur.
Sonuç itibariyle isteyerek veya istemeyerek hamile kalmışsın.Ama Hamileliği devam ettirme kararı da almışsın.Bence snein annelikten ziyade psikolojik sorunun var.Hamile kalmasan da bi sorun bulaacak kendine ve üzülecektin.
Kendi duygularını ön planda tutup,eşinin duygularını hiçe sayman ve onun hevesini kursağında bırakman çok yanlış.Bak bu olay,öyle basit mevzulardan küsüp barışmaya benzemez.Çocuğunu taşıyorsun.Yaptığın her hareket ciddi sorunlar oluşturur.Ve yıllar geçse kafasından atmaz bunları.
Evlat nasip etmiş Allah,onun sağlıklı gelişimi için çaba sarfedeceğine,yaşadığın şu anların tadını çıkaracağına nasıl kendime ve eşime hayatımı zehretsem,evladımı nasıl riske atsam durumuna gelmiş kusura bakma.O üzüntüler bebekte sağlık problemi olarak kalıyor.Kendini topla bence.
Hayatta yarınımızın ne olacağını bilemeyiz.Acana ne olacak nasıl olacak acaba iyui mi olur kötü mü olurla ömür geçmez ki.Biraz hayatı akışına bırakmak gerekir.Ultrason kağıdını çöpe atman çok çok ilginç.Sen bunu bilerek mi yaptın yoksa eşini öfkelendirmek için mi.Bilerek yaptıysan gerçekten destek almalısın.