Anneligi Beceremedim Diyen Var Mi ?

Yani evet. Butun arkadaslar benim ne kadar sabirli oldugumu soyler, bir cok cocuk seviyorum diyen ogretmene gore daha anlayisli ve sabirliyim cocuklara karsi. Ama onlari bir sure goruyorum ve bitiyor. Kendi cocugumla surekli birlikte olacagim, sabrim yetecek mi, hakettigi gibi davranamazsam cok pisman olurum gibi dusunceler.
Eminim ki sorunsuz bir hamilelik de gecirecegim. Ne bulanti ne agri ne kanama, cok istesem bunalrin hepsini yasar nasil uzerine titrerdim ama istemiyorum ya sanki su an yok gibi hic bir negatif his yok yazik yavrum :KK43:
Bende bebegim olmadan once surekli onunla ayni evde olma fikri beni cok boguyordu.yegenlerim vardi cok severdim ama cabuk sikilirdim ilgilenemezdim onun icinde ayni evde surekli bir bebek fikri beni cok sikardi.sonra ne mi oldu o dogdu ve ben suan ondan bir dakika bile ayri kalamiyorum..ailem herkez bana sen bebek bakamazsin diyordu cunku yegenimi cok seviyordum ama baska ne cocuk ne bebek hic icimden gelip sevemezdim..ama insanin kendi bebegi cok farkli oluyormus gercekten..simdi kendini hic uzme aglamada zaten hormonlarda simdi etkiler seni.biran once ona alismaya calis ve hamileliginin tadini cikar.Rabbim sana gondermis onu korundugun halde vardir bir hikmeti.
 
Koalina eşin bana ilk defa çok sempatik göründü :KK70:
Normalde olgunlaşmamış, kadının ömrünü yedi bu da üff diye sinir olurdum :)

Bugünleri de görecekmişiz demek vay arkadaş! :)

Bi konunda bende eşine değil sana yüklenmistim tövbe estağfurullah kk da yıllar geçtikçe değişik şeyler oluyor :KK45:
 
Bi konunda bende eşine değil sana yüklenmistim tövbe estağfurullah kk da yıllar geçtikçe değişik şeyler oluyor :KK45:
Kk da insanlarin hayatlarin gormek ne ilginc. Bir donem nisan-evlilik basliklarinda geziyordum, sonra dugun ve kayinvalide derdi, koca derdi simdi cocuga gectim. Bir bakmisiz kaynanalar olarak buralarin tozunu attiriyoruz:KK70:
 
Bugun butun tup bebek ve evlat edinme konularini dolastim belki kendimden utanirim diye 1-2 saat oturup agladim. Sonra yine ayni hisler.
Suan sana boyle gelyolar daha karninda yeni oldgu icin biraz buyusun ona baglanirsin bende annemisim gibi hisset.yorum hic bisey hissetmyorm annelik duygusu uok bende diye soulenyodum zamanla olur dyolardi olmyodu anlamyorm duodum negatif hissedyodum sonra gelismemis olup aldtmak zornda kaldik ben maf oldum aglamaktan maf oldum annem ha i sende annelik duygusu yoktu aglyosun dyodu.yani saglikli hayirlisi olur insallah insan kaybedince degerini anlyo ben istyodum oluncada hicbisey hissedemedim ta ki kaybdesiye kadar.ilerde anlarsin ondan baskasi gozune gorunmez emin ol.insallah saglikli olur ya dua et
 
Size kendimden örnek vermek istedim nedense. Sonunda iyi mi kötü mü siz karar verin.
Ben kafayı takmıştım 30umdan önce çocuk sahibi olacağım diye. Nitekim 27 yaşında evlenip 6 ay sonra hamile kaldım. Hamileliğim harika geçti. Bir gün bile ben bebeğe bakamam gibi bir düşüncem oluşmadı. Mide bulantısı bile hoşuma gidiyordu. 39+4te doğdu oğlum 37den sonra günlerce doğsun diye beklemiştim. Ah doğsa da sevsem koklasam diyordum. Nihayet doğdu hem de bir kandil günü. Ne mübarek çocuk doğurdum diyordum :KK70:
Doğum Bebeğim ters geldiği için mecburi sezaryen oldu bu da bende ilk hayal kırıklığını oluşturdu. Oğlum doğum esnasında kaka yaptı biraz da ağzına girmiş o an sanırım. Midesi yıkandı vs ve burnunda ödem oluştu. Doğumdan sonraki 2 gün çocuk düzgün nefes alamadı haliyle iyi ememedi ve uyuyamadı. Kendi canım acıyor ve oğlum saatlerce ağlıyordu sakinleşemiyorduk ikimiz de. Halbuki çevremdeki tüm yenidoğanlar uykudan gözünü açmazdı. 2.Gün çocuk birden tıkandı ikinci kez midesi yıkandı. Ve ben karnımın acısından annem çocuğu alıp hemşireye koşarken yetişemedim bile. Bütün bunlar bende nasıl bir etki oluşturduysa 3.gün eve geçtik ama yine uyumuyordu ağlıyordu sürekli. O gün ilk kez Allahım ben ne yaptım dedim. Peşinden de kimsenin bana anlatmadığı lohusa depresyonuna girdim. Ağlayıp durdum. Ama lohusa depresyonu ne bilmiyordum bile. Kendimi suçladım sürekli.
Oğlumu öpüp kokluyordum iyi bakıyordum evet ama ben mutlu değildim. Gördüğüm kadarıyla o da değildi. O ağladıkça ben de ağladım. Bu durum bende tam 2 ay sürdü ve ailemin manevi desteğiyle nihayet son buldu.
O günden sonra bana bahar geldi sanki. Oğlumla öyle bir uyum içine girdik ki o ağlayan çocuk gitti yerine sakin, habire gülücük saçan yaptığım her saçma şeye kahkahalarla gülen bir çocuk geldi. Çünkü ancak o zaman sevgimi gösterebildim tam anlamıyla. Hala da beraber çok mutluyuz şükürler olsun.
Evet artık hayatım çok farklı her şey bebeğimin etrafında dönüyor. Her planda önce onu düşünmeliyim. Bu yüzden birçok istediğim şeyi yapamıyorum mesela gece dışarı çıkıp gezmeleri, istediğim saatte gelmeyi özledim ama onun sevgisi de buna değer diyorum. Bebekle yapamayacağınız şeyleri düşünün ve bunlar sizin için önemli kayıplar mı buna karar verin.
Hayatın ne getireceği belli olmaz. Belki de siz de bu hislerinize rağmen doğum sonrası çok mutlu olacaksınız .Sorumluluğu büyük ama alışılıyor inanın. Bebeğin en temel ihtiyacı esasında sevgiymiş. Siz sevginizi verdikçe aşılmayacak şey yok. Çok uzun olmuş kusura bakmayın ama yazınızı görünce o günler aklıma geldi ve oğluma o zamanlar yaptığım haksızlığın pişmanlığı nüksetti.
İnşallah kendiniz ve bebeğiniz için en doğru kararı verirsiniz:dua:
 
Okuyunca biraz özeleştiri yaptım bende isteyerek ama sürpriz bi şekilde öğrendim gebeliğimi. Aynı korkuları yaşıyorum ya yetenezsem ya bakamazsam ya kötü şeyler olursa vs vs vs vs :KK43: her kadın bunları düşünüyor demekki.. ama o ultrason fotosunu çöpe atmanız kısmında içim bi tuhaf oldu gerçekten hem bu denli ayrıntılı düşünebilen özeleştiri yapabilen hemde kendini bu konuda bu derece olumsuzluğa iten biri olmanız şaşırttı biraz :KK43: ben eminim bu halleriniz geçicektir umarım geçer ve inanıyorum çok iyi bir anne olur sizden ♡
 
Siz aslında şimdiden bebeğinizi düşünmeye başlamışsınız, onun adına endişe duymak, yetip yetemeyeceğinizi düşünmek anneliğin bir parçası değil mi zaten? Bir de hamilelik hormonları ilk başlarda böyle duygular yaratabiliyor. Kendinizi suçlamayın. Annelik öyle güzel ki, en istemeyen bir kadın bile başına böyle birşey geldiğinde o büyülü atmosfere kaptırır kendini diye düşünüyorum. Lohusalık sendromu yaşayanlar ve bebeği istemediğini düşünen arkadaşlarım bile zamanla bebeklerini her şeyin üstüne koydular. Dilerim siz de bebeğinizden vazgeçmezsiniz... Bir de daha doğmadan son haftalarda bir özlem hissediliyor ki insanın aklı almıyor!...
 
Son düzenleme:
Büyük oğlum beş yaşında hala yeteniyorum annelik sana gelmiş bence boşuna çırpınma ileride o adamın ilgi sevgisi ve bakımına çok ihtiyacın olacak adamı Yıldırtma minik tekmelerini atıncabu mucizeye şok olacaksın bakma konusu da annen ya da kaynana baktırırsın olur biter kız çocuksuz olur mu beya ölene kadar aynı adama bak bak dur nereye kadar çocuk aile yapar rabbim tüm isteyenlere tez zamanda nasip etsin psikoloğa da git tabiki
 
Eşiniz sert ve kırıcı sözler söylemese daha iyi olur.Vurdumduymaz olsaydiniz böyle hassas düsünmezdiniz zaten.
Siz iyi bir anne olmak istiyorsunuz.Mükemmel anne diye birsey yok. Bunu aklinizdan silin.En doğrusunu yapmak için çabalayan anne olmak diye birsey var.Herseye değer...Nasil desem ki sana... cok guzel gunler ve hisler seni bekliyor.Sen sadece yaşa ve gör :)
.Dilerim ki Allah tüm evlat sahibi olmak isteyenlere bahşetsin bu duyguyu.
 
Son düzenleme:
Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.
Ah bu düşünceler hep hormonlardan :) ben aslında isteyerek hamile kalmıştım ama çevremdekiler çok erken diye yorumlar yapınca kendi kendimden umutsuzluğa kapıldım içten içe çocuğumın düşmesini istedim, inanılmaz bulantım da vardı hiç geçmeyecekmiş gibi geliyordu daha da psikolojim yoruldu. İlk 4 ay geçince hamilelikten hoşlanmaya başladım çünkü içimdeki küçük insanla bağ kurmaya başlamıştık :KK66: her ay ultrasonu iple çekmeye başladım. Sonra doğdu lohusayken yine acayip düşünceler sardı beni ama geçip gitti hepsi :) şimdi 8 aylık oldu ve bu hayatta yaptığım en güzel şey diyorum onun için :) düşünceleriniz çok normal ama hepsi geçecek. Nil karaibrahimgil benden sana şarkısını dinleyin motive olun :)
 
Ben planlı şekilde gebe kalmıştım. Ama her günüm ağlamakla geçiyordu. Cenaze arabası görsem, zaten öleceğiz niye çocuk yaptım diye ağlıyordum :KK70:
Dokuz ayım ağlamakla geçti, ama gelin görün ki onu kucağıma aldığım an, yeniden doğmuş gibi oldum.
Sanki yıllarca nefes alamamışım, yeni alıyormuş gibiydi.
Meğer oğlum kahvenin yanında gelen çikolata, veya sabah kahvaltısındaki sıcacık ekmek kadar olması gerekenmiş.
Bu korkuların hepsi doğumda son bulacak. Yapmam dediğiniz her şeyi fazlasıyla yapacaksınız.
Annelik bir nevi içgüdü. Her şeyi istemsizce içgüdünüz yapacak.
Sağlıklı kucağınıza almanız dileğiyle..
Cok tatlisin ya :)
 
Ben genelde bebek sevmem .8ci aydayim öyle hamile kadinlsr gbi ayy inşallah minik bucuk gibi laflar etmedim. Bebeği konuşturmadım diet uygulamadim bile. Bazen vidyolar izlyorm hevesleneym die sıkıcı geliyor. Hayvan yavrularını insan bebeğincen çok seviyorum .ama bunlar her hamilede olur. Arkadaşmın bebeğnin 2 yaşı var yüzüne bakmyor bebesinin. Ama ona bişey olsa ölüme gider. Herkesin anneliği farklıdır ya.
 
biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.
Sadece birinin omzunda ağlamaya ihtiyacın var . çoğumuz geçtik bu yollardan ,bazen daha fazlasını hissederek belki ..ayrıca bebek rahme düşer düşmez anneligi hissedemezsin ki ..dur bir iki tekme atsın ,dönsün dolaşsın ,sen de bunu hisset ..bak ne kadar hoşuna gidecek ..
 
Milletin annesi mutlu diye bebisleri de mutlu benim bebisim annesi uzgun diye uzgun bunun icin agliyorum
Cumlenizden sonra bosa kaygilaniyorsunuz
Siz cok iyi bir anne olacaksiniz
Her insanin annesi kendisi icin en iyi annedir cunku Allah hicbir kulunun zayi olmasini istemez :)
 
Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.
Tatlım aynen ben ve eşim de hiçbir zaman çocuk istemedik, sonra aynı senin gibi acaba ilerde pişman olurmuyum, yaş da 30u geçti deneyelim dedik, meğerse o kadar zaman boşa korunmuşuz, korkmuşuz. istediğimiz zamanda olmadı, aşılamalar, yumurtlama takipleri.. istemiyorum dediğim zamanlar için çok pişman oldum bu süreçte.. şimdi tüp bebek sürecindeyim..bu kadar uğraşmama rağmen hala benden anne olur mu, iyi mi yapıyorum bilmiyorum.. bence senin böyle hissetmen ve düşünmen çok normal.
 
Plansız nasıl hamile kalır hic cocuk istemiyen bir çift bende bunu anlamiyorum tonlarca korunma yöntemi varken
 
X