birazcık uzun yazdım ama konu açtıktan sonra bir sürü soru geliyor. o sorular gelmeden hemen cevaplamak istedim.
yardımsever akıllı ve iyi niyetli insanlara ihtiyacım var. lütfen bir fikir verin.
kızlar eski konumu bilenler bilir.
eşimle ciddi problemlerimiz vardı.
çok şükür atlattık.
hala kalbim kırık olduğu için ( ve bazen de o günleri hatırlayınca sırf canını acıtmak için) sürekli sustuğum küstüğüm halde eşim sabır ve gayret gösteriyor. hamdolsun. ama affetmiş değilim.
ve en sonunda da ailemden uzak bir yere taşınmaya karar vermiştim. (konumu okuyanlar bilir)
sorun şu ki bu taşınma olayını duyan her yakınım sanki uçaktan paraşütsüz atlayacakmışım gibi davranıyorlar. kimse desteklemiyor. üstelik dünyanın bir ucuna taşınmıyorum. avrupa yakasındaydım anadolu yakasına geçicem.
kayınvalidemin evi uzakta, annemle ben komşuyuz, eşimin işi karşıda, görümcem de eşimin iş yerine yakın.
mesafelerin doğru olduğu ama oturduğumuz yerlerin temsili gösteren bir harita çizdim paintte. şaka gibi :) kusura bakmayın. umarım anlaşılırım.
Eki Görüntüle 1189325
benim iş yerimde şuan oturudğumuz semtte. ama çocuk olunca en az 2 sene ara vermeyi düşünüyorum. işe dönerken de taşındığımız ilçedeki kamu kurumlarına geçiş için başvuruda bulunmayı düşünüyorum.
annem ve babam ayrıca tüm akrabalarım bizim bulunduğumuz semt ve komşu semtlerde. ve hepsi gitmeme karşı.
sorun olacak konular şunlarmış:
- çocuğum olunca anneme çok ihtiyaç duyacakmışım. (ben anneanne ve babaannesiz büyüdüm diyorum. akrabalar sen annen kadar güçlü olamazsın diyorlar)
-eşimle yine tartışır kavga edersek yalnız kalırmışım. (annemle babamın endişesi)
-annem nasıl gidip gelecek her zaman? (çünkü babam arabasını sattı, ve araba yeniden alacak ama cidden çok kötü araba kullanıyor. annem babamın sürdüğü arabaya binmez.)
-annemler ve benim bulunduğumuz semtten ev baktığımız yer arasında taksiye bindim. 60 tl tuttu. (annemlerin ve benim durumum çok şükür fena değil ama bunun dönüşü ve çocuk olunca haftada bir kaç kez gidip gelişini hesaplarsak ciddi bir bütçe)
-ailemden uzaklaşıp görümceme yakın olucam. (eşimin kendi isteği. ama avucunu yalayacağını söyledim. canım isterse gidip gelicem. bu da ileri de sorun olabilir)
biliyorum ailesinde binlerce km ötede oturanlar var. benim annem ve babam da öyle ailelerinden uzaktalar. ama onlara yakın olmama alıştılar. evimin ışığı yanıyor mu yanmıyor mu? arabamız kapıda mı? bi yere mi gittik? evde mutfakta mıyız salonda mı? hepsini biliyorlar. mesela eşimle uyuya kaldık, eşimin yine bağırsak problemi tekrarladı, ya da benim ayağıma kramp girdi ve öğleden önce işe gidemedik. hemen ararlar. misal dün akşam yemeği dışarda yiycez. iftar saati eşim geldi. babam arıyor ne yiyceksiniz ne yapacaksınız? şimdi dışarı çıkıcaz desem. "bu saatte dışarı mı çıkacaksınız? nerde yemek yiyeceksiniz ne yiyeceksiniz? eşin niye geç kaldı?" bin tane soru. evde yiyoruz dedim. "tamam" dedi. sonra kapıda arabayı görememiş. yine beni arıyor. "arabayı göremedim nerdeydiniz" diye. "dışarıya hava almaya çıktık" dedim.
babam her şeyden haberdar olmak istiyor. belki eşimle sorunlar yaşadığımız için yine sorun var mı diye kontrol ediyor bilmiyorum. (gerçi eşimle aramda sorun olmadığı zamanlarda da kontrol altındayız) bu kadar müdehale etmesi normal mi? annem babamı frenlemek istiyor ama o da çoğu zaman aynı şeyi yapıyor.
mesela geçen gün kardeşlerle dışarda iftar yapıcaz. iftara 1 saat var beni arıyor. sinirli. dışarıya "teraviye mi gideceksiniz? çok az zaman kaldı. yine yetişemiyceksiniz." bi sürü şeyler söyledi. sinirimden ağlıycaktım. neyse iftar yapacağımız yere vardık. ezanı bekliyoruz. yine arıyor. vardınız mı diye.
eşim elbetteki bu kontrol etmelerden rahatsız. ama malum aramızı düzeltmeye çalıştığı için hiç bişeyden şikayet edemiyor.
akrabalarımız deseniz, birbirimize çok bağlıyız. sürekli görüşüyoruz. sürekli dediğim bazen haftada bir bazen 15 günde bir bazen de ayda bir. zaman zaman gitmiyorum, ya üşeniyrum ya işim oluyor. bu sefer "sen bizi unuttun" lafları. görümceme kv'ye yemeğe gitsek. hemen "ooo onlarla iyi ol, bizi boş ver" lafları.
inanın şu dengeyi sağlayacağımı bilmiyorum kv'ye görümceme oturmaya gideceğimi çekiniyorum.
neyse annemle babam şu gitme meselesi açıldığında "inşallah gitmezsiniz" diyorlar. "zaten gidemezsiniz, eşin kararsız, çocuk 10 yaşına gelir siz taşınana kadar" diyorlar. bazen de "ya biz camdan bakardık ışıkları yandı mı? uyudular mı? mutfaktalar mı? diye şimdi napıcaz.? çok da alıştık." diyorlar.
offfffff
valla bıktım. hamileliğimden midir nedir? bazen aşırı bunalıyorum bunları duyunca. annem babam canım kanım. çok fedakarlar cefakarlar. benim üzülmemi istemiyorlar ama beni de serbest bırakmıyorlar. herkes gözümü korkutuyor. kimse taşınmamı desteklemiyor. bense çocuğumla ve eşimle biraz özel hesapsız zaman geçirmek istiyorum. bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum. siz ne dersiniz?
birazcık uzun yazdım ama konu açtıktan sonra bir sürü soru geliyor. o sorular gelmeden hemen cevaplamak istedim.
yardımsever akıllı ve iyi niyetli insanlara ihtiyacım var. lütfen bir fikir verin.
kızlar eski konumu bilenler bilir.
eşimle ciddi problemlerimiz vardı.
çok şükür atlattık.
hala kalbim kırık olduğu için ( ve bazen de o günleri hatırlayınca sırf canını acıtmak için) sürekli sustuğum küstüğüm halde eşim sabır ve gayret gösteriyor. hamdolsun. ama affetmiş değilim.
ve en sonunda da ailemden uzak bir yere taşınmaya karar vermiştim. (konumu okuyanlar bilir)
sorun şu ki bu taşınma olayını duyan her yakınım sanki uçaktan paraşütsüz atlayacakmışım gibi davranıyorlar. kimse desteklemiyor. üstelik dünyanın bir ucuna taşınmıyorum. avrupa yakasındaydım anadolu yakasına geçicem.
kayınvalidemin evi uzakta, annemle ben komşuyuz, eşimin işi karşıda, görümcem de eşimin iş yerine yakın.
mesafelerin doğru olduğu ama oturduğumuz yerlerin temsili gösteren bir harita çizdim paintte. şaka gibi :) kusura bakmayın. umarım anlaşılırım.
Eki Görüntüle 1189325
benim iş yerimde şuan oturudğumuz semtte. ama çocuk olunca en az 2 sene ara vermeyi düşünüyorum. işe dönerken de taşındığımız ilçedeki kamu kurumlarına geçiş için başvuruda bulunmayı düşünüyorum.
annem ve babam ayrıca tüm akrabalarım bizim bulunduğumuz semt ve komşu semtlerde. ve hepsi gitmeme karşı.
sorun olacak konular şunlarmış:
- çocuğum olunca anneme çok ihtiyaç duyacakmışım. (ben anneanne ve babaannesiz büyüdüm diyorum. akrabalar sen annen kadar güçlü olamazsın diyorlar)
-eşimle yine tartışır kavga edersek yalnız kalırmışım. (annemle babamın endişesi)
-annem nasıl gidip gelecek her zaman? (çünkü babam arabasını sattı, ve araba yeniden alacak ama cidden çok kötü araba kullanıyor. annem babamın sürdüğü arabaya binmez.)
-annemler ve benim bulunduğumuz semtten ev baktığımız yer arasında taksiye bindim. 60 tl tuttu. (annemlerin ve benim durumum çok şükür fena değil ama bunun dönüşü ve çocuk olunca haftada bir kaç kez gidip gelişini hesaplarsak ciddi bir bütçe)
-ailemden uzaklaşıp görümceme yakın olucam. (eşimin kendi isteği. ama avucunu yalayacağını söyledim. canım isterse gidip gelicem. bu da ileri de sorun olabilir)
biliyorum ailesinde binlerce km ötede oturanlar var. benim annem ve babam da öyle ailelerinden uzaktalar. ama onlara yakın olmama alıştılar. evimin ışığı yanıyor mu yanmıyor mu? arabamız kapıda mı? bi yere mi gittik? evde mutfakta mıyız salonda mı? hepsini biliyorlar. mesela eşimle uyuya kaldık, eşimin yine bağırsak problemi tekrarladı, ya da benim ayağıma kramp girdi ve öğleden önce işe gidemedik. hemen ararlar. misal dün akşam yemeği dışarda yiycez. iftar saati eşim geldi. babam arıyor ne yiyceksiniz ne yapacaksınız? şimdi dışarı çıkıcaz desem. "bu saatte dışarı mı çıkacaksınız? nerde yemek yiyeceksiniz ne yiyeceksiniz? eşin niye geç kaldı?" bin tane soru. evde yiyoruz dedim. "tamam" dedi. sonra kapıda arabayı görememiş. yine beni arıyor. "arabayı göremedim nerdeydiniz" diye. "dışarıya hava almaya çıktık" dedim.
babam her şeyden haberdar olmak istiyor. belki eşimle sorunlar yaşadığımız için yine sorun var mı diye kontrol ediyor bilmiyorum. (gerçi eşimle aramda sorun olmadığı zamanlarda da kontrol altındayız) bu kadar müdehale etmesi normal mi? annem babamı frenlemek istiyor ama o da çoğu zaman aynı şeyi yapıyor.
mesela geçen gün kardeşlerle dışarda iftar yapıcaz. iftara 1 saat var beni arıyor. sinirli. dışarıya "teraviye mi gideceksiniz? çok az zaman kaldı. yine yetişemiyceksiniz." bi sürü şeyler söyledi. sinirimden ağlıycaktım. neyse iftar yapacağımız yere vardık. ezanı bekliyoruz. yine arıyor. vardınız mı diye.
eşim elbetteki bu kontrol etmelerden rahatsız. ama malum aramızı düzeltmeye çalıştığı için hiç bişeyden şikayet edemiyor.
akrabalarımız deseniz, birbirimize çok bağlıyız. sürekli görüşüyoruz. sürekli dediğim bazen haftada bir bazen 15 günde bir bazen de ayda bir. zaman zaman gitmiyorum, ya üşeniyrum ya işim oluyor. bu sefer "sen bizi unuttun" lafları. görümceme kv'ye yemeğe gitsek. hemen "ooo onlarla iyi ol, bizi boş ver" lafları.
inanın şu dengeyi sağlayacağımı bilmiyorum kv'ye görümceme oturmaya gideceğimi çekiniyorum.
neyse annemle babam şu gitme meselesi açıldığında "inşallah gitmezsiniz" diyorlar. "zaten gidemezsiniz, eşin kararsız, çocuk 10 yaşına gelir siz taşınana kadar" diyorlar. bazen de "ya biz camdan bakardık ışıkları yandı mı? uyudular mı? mutfaktalar mı? diye şimdi napıcaz.? çok da alıştık." diyorlar.
offfffff
valla bıktım. hamileliğimden midir nedir? bazen aşırı bunalıyorum bunları duyunca. annem babam canım kanım. çok fedakarlar cefakarlar. benim üzülmemi istemiyorlar ama beni de serbest bırakmıyorlar. herkes gözümü korkutuyor. kimse taşınmamı desteklemiyor. bense çocuğumla ve eşimle biraz özel hesapsız zaman geçirmek istiyorum. bilmiyorum yanlış mı düşünüyorum. siz ne dersiniz?
kızlar geçen annemdeyim. annem başladı. işte ben çok yalnızım. hastayım diyor. ya anne dedim on kere doktora git diyorum sana gitmiyorsun. napim ben artık.
dünyada hevesim yok dedi. ağladı. içim acıdı.
şimdi babamla annem yalnız kaldı. abim evlendi ama gelinimiz çok iyi. annemler gel diyor geliyor git diyor gidiyor. annemin kızı gibi çok şükür.
ama işte herkes yanlarında olsun istiyorlar.
annemlere gidiyorum iş çıkışı misal. evime gidicem. babam "ne gerek var eve gidiyosun napıcaksın ki" diyor.
ya ben evlendim biraz nefes alayım istiyorum.
annemlere bi kaç gün gitmiyeyim. hemen gözleri yollarda. tamam haklılar. ama zaten hamileyim. annemlerin 3. kat evlerine çıkıcam oturucam eve dönücem inanın gözümde büyüyor. işten direkt eve gidp evimde yatıp dinlenmek istiyorum.
bunu bu şekilde onlara anlatsam "ne yapıyoruz ki biz sana" diyorlar.
dün akşam eşimle yemekte konuşuyoruz. işte annemlere ulaşımı kolay olsun yine diyorum. eşim tamam diyor. ben gidip getirirm diyor dert değil diyor yine. yapar mı bilmiyorum gerçi.
ev bakıyoruz. çok güzel evler. annemle babam hani bana cesaret verse "kızım gidin bizi düşünmeyin, biraz ayaklarının üstünde dur" deseler. hemen koşup taşınıcam.
ama her seferinde. "zaten seninki beceremez. sen taşınsan rahat edemezsin. herkes mihri gitmesin diyor." diyorlar.
offff valla iyilik yapiyim derken bana kötülük yapıyorlar.
inanın şu annemle babamın gönlünü yapmak. bi yandan da eşimle geçinmeye çalışmak beni çok yoruyor.
merhaba Mihriban önceki konunuda okumuştum iki yerede uzak bir yere taşınma kararı almışsınız hakkınızda hayırlı olur inşallah ama şunu söylemek istiyorum ailenin çocuklarına düşkün olması çok güzel seni ve abini düşünmeleri üzerinize titremeleri çok güzel ama sanki biraz ayar kaçmış gibi sen artık evlisin ne kadarda olsa ayrı bir hayatın var eşininde sana bu kadar düşkün olmaları sinirini bozuyor anladığım kadarıyla
birde ailemden uzak bebek doğunca zorluk yaşayacağım demişsin benim annem yakınımda oturmasına rağmen bir faydasını görmedim iki çocuğumuda ilk baştan itibaren kendim ilgilendim böylesi daha iyi aslında kontrolü elinde tutmuş oluyorsun bebeğin doğduğu ilk zamanlar annen gelir kalır yardımcı olur daha sonra gerekirse yardımcı tutarsın bunları çok kafana takma evinde huzur olsun yeterki ama ailen ve eşin arasındaki dengeyi kurmak sana düşüyor
yazında başka bir şey daha aklıma takıldı aslında yorum yapmak istemedim bana düşmez eleştirmek ama gelininz eminim çok iyi bir insandır ama gel deyince geliyor bana biraz ters geldi yani kontrol altında tutulabiliyorsa uysalsa iyi mi çıkarımı yapmak gerekiyor
Annenler çok kontrolcüymüş,bu kadarı fazla.Uzağa gidersen senin ve evliliğin için daha hayırlı olur.
Siz şimdi Ümraniye'ye veya yakın bir semtine taşının.
Eşin işine yakın olsun,akşam eve erken gelir en azından.Sen de ailenden uzakta biraz kendini bulursun.
Çocuk olunca zaten ilk 1 hafta annen kalır herhalde.Ondan sonrasında ne kadar çabuk yalnız kalırsan o kadar çabuk alışırsın.
Arada ya sen gidersin ya annen gelir,idare edilir.
Baktın olmuyor veya işe başlayacaksın diyelim,tekrar karşıya taşınırsınız.
Ama Mecidiyeköy civarı,işe kolay ulaşılacak,annenlere nispeten yakın bir semt olsun,aynı semt olmasın.
Şimdilik eşinin işine yakın olmayı bahane edip o semtten kurtulun.
valla şimdi erkeklerin hepsi mi aynı olur anlamıyorum. eşim de benim bilgisayar hastası. evdeki rutini şöyle.
"merhaba hayatım"
el yüz yıkama
iftarı yapıp geldiyse balkona hemen çıkıp sigara içme
sonra odaya gelip hemen çantasından laptop çıkarma
laptopta futbol oynama
benim meyve getirmem yemesi, teşekkür mahiyetinde bi öpücük
saat 1.30da hadi yatalım artık demem
"ben kendime zaman ayrımak istiyorum" demesi (3 saattir zaman ayırıyor halbuki"
"sen yat ben geliyorum" demesi
bundan sonrası ikiye ayrılıyor.
-ben tek başıma uyuyamıyorum. üstelik hamileyim. yatakta bari gelsin sarılsın istiyorum. ama artık gece 2de gözler gidiyor. dayanamayıp yatıyorum. sonra içerden saat 5 gibi horlama sesine yanına gidip tekrar kaldırıp yatağa getirtiyorum.
-diğer türlü de inat edip saat 2.30da yatmamız. bu seferde elinde telefon elinde. (kiralık ev bakmalar. zaten saat 10'dan gece 2 ye kadar 4 saatte bakmamışsın. hey allahım) "telefonu kapat artık" demem. "ya dön yat hadi" demesi. yatmıyorum diye inat etmem. en sonunda kısa şakalı stresli gergin hepsi karışık gece 3.30da uyumamız.
he sabah da her şekilde uyan diyip kırk saat uyandırmaya çalışmam.
işte bizim sıradan rutinlerimiz kızlar.
çok sabırlıyım çooookkkk.
az önce konunun birine yaptığın mesajı gördüm. sen bu adam için mi ailenin yanından başka yere gitmek istiyorsun. adamı görmüyormuşsun ki. gittiğin yerde canın sıkılabilir.
Ramazanda iftarlari oluyor. Ama diger zamanlar haftada en fazla 2 kere evde olmuyor. Bazen sehidisina cikiyor bazen de toplantilari isleri oluyor. Yoksa eve gelir de iste eve mesele degil. Insallah su bilgisayar ve sigara olayini birakir tasininca ya da cocuk olunca.
Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.
daha onceki yorumumda anneye yakin olmanin iyi oldugunu soylemistim ama yorumlari gorunce vazgectim senin adina en azindan.
annende babanda sag ise birbirlerini idare ederler iyi kotu..yani butun cocuklar hepsi yanlarinda olamazki..oyle olsa herkes aynisini ister karilar kocalar gecinemezler asla...bana kalirsa keyfine bak git...ulasilacak bir yerde olsun ama burnunun dibindede olmasinlar...
ben olsam bu sorunları da çözmeden gitmezdim. hadi işin gerekliliklerini geçtim de evde olduğu zaman ilgilense senle...