Merhaba arkadaşlar,
Benim hikayem biraz karışık ama sadeleştirip ve olabildiğince tarafsız olarak anlatmaya çalışacağım. 30 yaşında bir devlet memuruyum. Annemin ilk kızı ve en kıymetlisi olarak büyüdüm. Özellikle babamla aralarındaki geçimsizlikten dolayı annem hep ben mezun olup onu babamdan kurtarırım diye hayal etmişti. Evlenene kadar önceliğim hep annem oldu, ilk maaş aldım annemin eksik gördüğüm diş tedavisine başladım , onu mutlu edecek maddi manevi elimden ne gelirse hep yaptım. Sık sık ziyarete gittim annemleri, yeri geldi annem kardeşlerim bende kaldı, çok da mutluyduk.
25 yaşında eşimi çok çok severek evlendim ben, ancak annem ilk istemedi yabancı olduğu için. Ancak sonra rızalık gösterdi. Her şey başta çok güzeldi. Sürekli git gel yaptık, piknikler falan.. Eşim ve ailem çok yakındı ve eğleniyorduk da. Güzel bir haber alınca eşim beni alır annemlere götürürdü. Ancak zamanla dil de öğrendikçe artık kendisi hakkında yanında konuşulanları iğnelemeleri falan anlamaya başladı. Benim gibi düzenli işi olmaması annemleri hep rahatsız etti, benim paramı yediğini düşündüler zamanla, ama aslında ortak harcamalarımız dışında eşimin ek bir harcaması yoktu. Ki bir dönem çok güzel paralar kazandı ve benim elime verdi. Çalışmayı seven biri ve mesleği olduğu için ve paramız bize yettiği için de işçi olarak çalışmasını düşünmedik hiç. Bizim 6 yılımız böyle geçti, son bayramda annem ve eşim arasındaki ipler de koptu. Eşim annemin iğnelemeli ve bazı hareketlerine artık dayanamayıp ertesi günü gidelim dedi, ben de bir gün daha kalmak isteyince kendisi artık dayanamadığını ve benim kalacağımı söyleyip gitti. Giderken herkese sarıldı öptü annem dahil. Ama apar topar oldu biraz. Sonra artık annem ve eşim arasındaki çekememezlik iyice ortaya döküldü. O zamandan beri ikisi arasında sıkıştım. Eskiden sık sık giderdik, o da bitti. Eşim artık her ay gitmemi istemiyordu, kendisine saygısızlığın yapıldığı yere gidemeyeceğini söylüyordu. Ona rağmen benim annemle aramın iyice bozulduğunu görüp beni aldı götürdü, içini ilk kez döktü yarım türkçesiyle. Ama annem için dökecek fırsatı bulamadı. Eşim en son yine dizine oturdu annemin elini öptü her şeyi düzeltmek için. Ancak annem için bu işe yaramadı. Annem hep 'bize kendini affettirmek için ne yaptı 'gibi konuşmaya başladı yine sonraki zamanlarda.. En son 2 ay önce bu olaylara rağmen ziyaret ettik, beni bıraktı ama kendisi de yine de eve girip bir saat oturup öyle gitmişti. Hatta annem de ona iyi davranmıştı. Her şey düzeldi diye beklerken 1 ay sonrasında annemin onun hakkındaki hakaret ve eleştiri içerikli mesajını dinledi. Ki o gün ben de annemle bunun tartışmasını yaşamıştım yine. Böyle negatif konuşup bu konuları tekrar tekrar getirme demiştim. İşte eşim o mesajdan sonra iyice kırıldı. Eşim her şeyi düzelttiğini sanırken bu olunca artık iyice soğudu. Annem de zaten eşimden hiç haz almıyor artık. Ben yuvamdaki huzur bozulmasın diye de eşimin yanında oldum çünkü annemin beklentileri olmadı diye yapıcı olmayan konuşmalarına artık ben de dayanamıyordum. Artık onlara sık gidemeyişime de kızdı üzüldü kırıldı. Eskisi gibi maddi yardım da yapamıyorum tek maaş olduğumuz ve bazı planlarımız olduğu için. Annem, eşimi ona seçtiğimi söylüyor. Oysa ne kadar kıymetli annem benim için . Ama hala annem eşim için ' ne zaman çok para kazanır sana çok iyi bir hayat yaşatır o zaman ona saygım geri gelir 'diyor.
Bizim eşimle tek kavga veya tartışmamız benim ailem yüzünden oluyor. Bu problemler hiç olmasa eşimle birbirimizi çok seviyoruz. Çok güzel ve uyumluyuz. Zorluklarımızı birlikte aşıyoruz. Belki pat diye amaçlarımıza hemen ulaşamıyoruz ama birlikte deniyoruz ve ilerliyoruz. Şimdi bir aylık hamileyim ve eşim , ben ' annem de bana destek çıkar artık' dediğimde bile bunu hiç istemiyor. Mümkün olduğunca ne onlar bize gelsin ne biz onlara gidelim diyor. Zaten gidersek sadece beni bırakacağını kendisinin eve girmek istemediğini söylüyor.
Çok uzun oldu kusura bakmayın ancak ben annemin yokluğunu istemiyorum özellikle böyle bir süreçte. Ne yapacağım, o kadar çaresizim ki.. Hep dua ediyorum ikisinin bu hisleri yumuşasın düzelsin diye ama hiç bir değişim yok.. Bebeğimi üzülerek yetiştirmek istemiyorum ve ailemden mahrumiyet beni üzecek. Bunun için bile ayrılmayı düşündüm çoğu kez, bu ilişkileri yürümüyor diye. Ama eşimin bana olan sevgisi ve benim ona olan sevgim beni boşanmaya adım atmaktan geri çekti hep.. Ama kafam çok karışık şu an..
Irk olarak ne kadar yadırgayıcı ve peşin hüküm giydirici olduğumuzu görüyorum. Kendimi bu ülkeye bazen neden ait göremiyor oluşumun sebebi bakış açılarından me yazık ki. İyi ki de bu seçimi yapmışım. Dikkat ettiyseniz de ben eşimle ilgili hiçbir şikayette bulunmadım. Sonunda yazdığım boşanma kısmı da ilişkimle ilgili değildi ara ara bu arada pres olma işi beni o raddeye getirdi ama asla eşime bunu söylemedim , aklıma yorgun ve bitkim hissettiğim zamanlarda gelen kötü bir düşünceydi . Sevgili anneler çocuklarınızı siz büyüttünüz diye hayattaki seçimlerine karışmak hakkınız değildir elbette doğru yol gösterip cesaretlendirirsiniz, ancak özellikle eş iş gibi konularda istedikleri şeyler hep rutine uymadı diye hayır demek durumunda olmamalısınız. Ve onlar bir seçim yaptı diye sizi bıraktı sevmedi terketti demek de değildir, onlar kendi yollarını çizmek ve o yolda gitmek isterlerse size destek olup bu süreci en kolay şekilde geçirmelerine yardımcı olmam düşer , bu da herkese genel bir hatırlatma olsun. 
