Kızlar kızlar.
Aklıma geldiniz, bide buradan dertleşeyim istedim. Bazı konularda insan tanımadıklarının yorumlarını istiyor.
Gireyim hemen konuya
16 yaşında sözde 'kendi isteğimle kapandım' evet kendi istediğimdi ama etkisiz, özgür veya düşünülerek yapılmış bişey değildi.
Toplum, çevre, belli edilmeden yapılan psikolojik baskılar sonucu, insanların benden beklentisinin o olduğunu bilinçaltında bilmem ve babamın böyle istediğini bilmemle kapandım işte..
Babam bigün 'burda benim evimde kapan, evlenince kocanın evinde istersen bikini giy banane' demişti :)
Hemde çok aktif bir spor hayatımı bırakarak ah......
Şimdi 28 yaşında 2 çocuk annesi bir kadınım.
Mesleğim olmasada ayakları üstünde duran, güçlü, kararlarını uygulayan, kimsenin baskısına vs girmeyen güçlü bi nasıl desem konuma getirdim kendimi.
Eşimle evlenirken zaten kapalı bir eş tercihi yoktu ben açıkta olsam evlenirdik (eşle mi alakalı diye düşünülmesin)
Geldim bu yaşa ama ben mutlu değilim...
1 senedir bu düşüncelerle savaşıyorum.
Evet açılmak istiyorum.
Kendime bakıyorum tam anlamıyla bie tesettürlü müyüm asla.
Saçlarım görünüyor, balkona açık çıkıyorum. Bazen nefsimi yenemiyorum belli olmayan renkte oje sürüyorum falan. (ne anladım kapalı olmaktan)
Diyorum ki kendime peripella sen zaten dikkat etmiyorsun, balkona ha açık çıkmışsın, ha çarşıya açık gitmişsin ne farkı var?
Elalem umrumda mı?
Değil.
Kapanırken bu kararı kendim verdim. Aksini de yalnız kendim veririm.
Ama insanların bi ayy ooğğ açıldın mı seeeğğn saçmalıklarına maruz kalacağımı biliyorum. Neyse.
Sıkıştım kaldım.
Eşimle çok önceden 1 defa konuşmuştum pek istemem ama karar senin demişti.
Ama o zaman bu kadar net değildim.
Şimdi netim. Bi yandan istiyorum ama bi yandan sanki istemiyorum. Ama bu istememem içten gelen değil, yeni hayata geçiş çekinceliği gibi geliyor daha çok yoruyor beni..
Var mı ben gibi yollardan geçen?
Veya tavsiyesi olan.
Öylesine yazdım işte sohbet başlar diye.
Öpüyorum yazan herkesi