Hayatımda o kadar mutluydum ki bu mutluluğumu bozmaktan korkarcasına aldığım kiloların ardına saklandım, kendime bile itiraf edemedim kilo aldığımı, artık obez olduğumu ama sağlığımı kaybetmekten korkup dönüp halime baktım, kendimle yüz yüze geldiğimde çok geç mi? acaba dedim..
Ve neyi nasıl yaptım da bu hale geldim?
Hayatımda en son olarak hatırladım zayıf halim 15 yıl öncesine dayanıyordu, evlilik,doğum, ilaçlar, ameliyatlar...Sürekli kilo almıştım ve diyet ile tanışmaya o zaman başlamıştım... Diyet ve diyet uzmanıyım denilen kişilerle... İstanbulda yaşarken gitmediğim ünlü diyet uzmanı kalmadı ne Muzaffer Kuşhan ne Murat Topoğlu nede Gürkan Kubilay, hepsine gidip elime birer liste tututşturmalarına izin verdim ve haftalar boyunca öğlenleri salata sabahları bir kibrit kutusu büyüklüğündeki peynire mahkum edildim.. Ama ne bu diyetlerden bir sonuç alabiliyordum ne de normal yeme düzenime geri dönebiliyordum, diyet yptıkça kilo alıyordum her yeni diyetisyenle yeni kilolar eklendi üzerime ve ben çok kiloluyum dediğim 70 li rakamlardan 90 lara ulaştım... Uzun bir süre diyet ve doktorları çıkarttım hayatımdan bu arada doğum yapmış en son olarak 89 kilo ile sabitlenmiştim bebeğimi büyütürken spor ve form çayları ile diyetsiz 15-20 gün içerisinde 12 kilo düşmeyi başarmıştım bu büyük bir güven kazanmamı sağlamıştı ama ardından gelecek hayatımda ki değişikliklerden haberdar değildim, üst üste gelen depresyon durumları, hayatım hakkında vermem gereken kararlar bir kaç kilo almamı tetiklemişti hayatım bu sırada elimde olmadan sürekli değişiyor engel olamadığım istemediğim bir yaşantıya doğru uzanıyordu tüm bunları yaşarken doğup büyüdüğüm şehirden ayrılıp depresyonda iki çocuk iletişim kopukluğu yaşadığım bir eş ile başetmek zorunda kalmıştım.. Zaman akıp gidiyor moralimde ve hayatımda bir değişiklik olmuyordu bu arada yaşadığım sıkıntıdan her gün çıkıp yürüyüş yapıyordum kilomu 84 lere indirmeyi başarmıştım nasıl olduğunu bilmeden... Artık istemedende olsa geride bıraktığım yaşanmamışlıklarımı yüreğime gömüp yeni yaşamıma merhaba dedim, çalışmaya başladım gece, gündüz uyumadan sürekli koşturuyor sürekli çalışıyordum ama bu mutlu hallerim 1 yıl sürdü, yine yolunda giden hayatım o yoldan çıkmış pürüzlere doğru kaymıştı ve ben sadece izliyordum bu arada düzensiz yemekten kilolar geri gelmeye başlamıştı önce 89 hatırladığım aradan bir kaç ay geçip bir şeyleri tam düzelttiğim dediğim andada 95 olmuştum bile ama artık yaşamı yakalamak için çok çabalar hale gelmiştim yemek yemeye vaktim yoktu kahvaltı yapmıyor öğle yemeği yerine 1-2 poğaça tüketiyordum ama durum buysa nasıl kilo alıyordum ki... Kilomu düşünmek yerine hayatımı düzene sokma çabası kilomdada inişler çıkışlar meydana getiriyordu ben artık herşeyi gidişatına bırakmıştım... Her şeyi müdahale etmeden gidişatına bırakmak düzeltmek yerine dahada çok bozmuştu artık evdeydim, bu kadar abalamaya bu kadar kafa patlatmaya karşılık insanlardan gördüğüm riyakarlık beni bu duruma sürüklemişti artık çabalayacak halimde kalmamıştı.. İçtiğim sigara ikiye katlamıştı farketmeden buzdolabı ile sıkı bir dostluğumuz olmuştu ve ben hiç tartılmıyordum nasıl olsa hiç bir şeyle başa çıkamıyordum ki tartılıp neden moralimi bozacaktım...Bir gün aklımda böyle bir düşünce yokken sigarayı bıraktım, bir gün içinde bırakabildiğim için kendimle gurur duydum başarmıştım hayatımdaki bir kötülüğü yok etmeyi başarmıştım... Ama... Sigarasız yaşamın beni obez yapacağının farkında değildim sigara ile boşalan yeri yemeklerle hatta tatlı ve pastalarla doldurmaya başlamıştım farketmeden her gün bir tatlı, pasta, börek, kurabiye yapıyordum bu arada sağlığımın bozulmasını hayatımda yaşadığım kötü günlere yoruyordum.. Dizlerim beni çekmemeye başladığı güne dek kilolu olduğumu kendime itiraf etmedim aylar boyunca tartılmamıştım çünkü korkuyordum tartıda göreceğim rakamla başa çıkamayacağımı düşünüp korkuyordum, ağrılar, uykusuz huzursuz geceler peş peşe gelmey başlamıştı, arada nefes alamadığım nefesimin yetmediği anlarda oluyordu sağlığım elden gidiyoru bir şey yapmalıydım, ilk önce tüm cesaretimi toparlayıp tartıya çıkmalıydım 100 kilo olmuşmuyumdur diye geçiriyordum içimden... Tratılmaya karar verip cesaretimi topladığım an ben bu işi artık başaramam benim midahale edeceğim rakamı geçmişim diye düşündüm tartı aleti 107.0 yi gösteriyordu aynı gün içinde yanlışlığı düzeltmesini bekleyerek tartıya 5 kez inip çıkmıştım ama sonuç değişmemişti... Yine mi diyet yapacaktım? Diyetler bana hiç bir sonuç getirmmişti ki neden o kadar eziyeti çekmeliydim başka bir yöntem olmalıydı... Eczane camlarında bir ilaca rastladım olabilirmi acaba beni zayıflatabilirmi diye düşündüm ve almaya karar verdim... İlacı kullanmaya başlayamıyordum çünkü beni biren bire zayıflatmasını istiyor bunu başaramayacağını düşündükçe sadece mutfaktaki çekmeceyi açıp ilacı elime alıp bakıp geri koymakla yetiniyordum... Oturup internet başında bu ilacı araştırmaya başladım henüz yeni yeni duyuluyordu bir kaç kişi vardı kullanmaya başlayan ve tecrübelerini yazan, Kadınlar kulübü diye bir yerdeydiler arada sırada bakmak üzere pencereyi bilgisayarıma kaydettim ve kullananlardan aldığım cesaret ile gidip ilk ilacımı kullandım.. İlacın etkisi görülmeye başlamıştı sürekli susuyor ve acıkmıyordum ama iki günün sonunda zehirlenme belirtileri gösterdi ilacı bırakmak zorunda kaldım bu arada hafif hafif yürüyüş yapmaya başlamıştım ilacım artık yoktu ve tartılmadan önce terazideki rakamın biraz inmesi için çabalar olmuştum, aradan bir hafta geçti tartıldım kilom 102.0 olmuştu gözlerime inanamadım tekrar tekrar tartıldım o rakamı beynime kazdım adeta ve ilaçsız başarabileceğime o gün inandım çünkü ilacı sadece iki gün kullanmıştım gerisi benim başarımdı..
Kilo verdiğimi eşim ve çocuklarımda hemen farkedip övgü yağdırmaya başlamışlardı nasıl yapmaınlar ki anneleri ve eş geri dönüyordu galiba... Artık her akşam ve her sabah yürüyüşlere çıkan anneye, eş'e eşilik ediliyordu, çünkü vazgeçmesinden korkuyorlardı.. Bunalımlı halim gitmiş, kendim için eşim, çocuklarım için geri dönmüştüm kendimle gurur duyuyordum, etrafımdakilerinde benim için harekete geçmesi hoşuma gidiyordu yürüyüşler ardı arkası kesilmeden dahada hızlanmıştı mutlu oluyordum bu durumdan...Bu arada o ilaç aklıma takılıtydı ve her gün bu forumu takip ediyordum, bir gün ilacın olduğu bölümden çıktığımda bir mesaj gördüm... 17.05.2007 hayatımın değişime uğradığı tarihte gördüğüm mesaj şu;
Merhaba Arkadaşlar,
Forumumuzda yer alan bir topikte Cuma günü tartılan ve kilosunu paylaşan arkadaşlarımız var. Bu geleneği, küçük bir ekleme ile devam ettirmek istiyorum.
Açılan hemen her topiğe, duygularımızı yazıyor, desteklerimizi veriyor, önerilerde bulunuyor ya da sorularımızı sorarak cevaplar arıyoruz. Kalabalıkta dolaşıyor görünmemize karşın aslında bireysel takılıyoruz. Bazı arkadaşlarımız sevimli gruplar kurmuşken, yalnız kalanlar ya da karmaşada kaybolanlar da olabiliyor.
Fazla zamanınızı almadan önerime geçmek istiyorum.
Beşer kişilik gruplar kuralım. Katılımcı sayısına bağlı olarak, bu sayıyı arttırabilir ya da azaltabiliriz. Grupta yer alan kişilerin ayrı, ayrı kilosu ve toplamı Cuma günleri buraya yazılsın. Bir hafta sonraki Cuma günü, yeni kilolar yazılarak % fark tespit edilsin. Alınan sonuçlara göre de oluşturulacak gruplar arasında ilk üçe girenler açıklansın.
Grupları oluşturma biçimi olarak da önerim şudur; açmış olduğum bu topiğe, "katılıyorum" şeklinde olumlu mesaj yazanları 1,2...,5 şeklinde, mesaj önceliğine bağlı olarak belirleyebiliriz.
Böylece tatlı bir rekabet havasında, daha da dayanışma sağlamış olarak keyifli bir zaman geçireceğimizi düşünüyorum. Ne dersiniz? Önerilerinizi bekliyorum.
Biraz düşündüm ve güzel bir fikir gibi geldi ama cevap yazma cesaretimi toplayamıyordum, ertesi gün baktığımda bir sürü kişi gelmişti yarışmak için grup kurmak için ve benim kadar kilolu bir kişi vardı o da yazmaktan çekindiği için dışarıdan takip etmeyi tercih etmişti, o an öyle utandım ki benim kadar kilolu birisi yoktu ama artık bu yola girmiştim bir kez..yazdım ... Bende varım dedim sonra sustum uzunca zaman.. gruplar kuruldu ben bir takıma yerleşmiştim yeni arkadaşlarım olacaktı yeni düşüncelerle tanışacaktım ve en önemlisi benim kadar olmasada hepimizin derdi ortaktı...O kadar çabalamaya başlamıştım ki yediğim her lokma burada utanmama neden olacağı için kendimi dizginlemeyi öğrenmiştim artık yeniyor her günde düzenli spor yapıyordum ve mutluydum...Sanal ortamdan çıkıp hayatıma baktığımda etrafımdaki herkezin de mutlu olup bana destek olmak için yarıştığını görüyordum çabam katlanarak artıyordu... Çocuklarım her sabah erkenden uyanıp benimle yürüyüşe geldiler, eşim her akşam yorgun döndüğü işten kimi zaman yürüyecek hali kalmamasına rağmen bisiklete binip yine bana eşlik etti yalnız bırakmadı, kötü ruh halimden; önce kendim, sonra püsküütüm, eşim ve çocuklarım sayesinde kurtuldum kısacası hayata döndüm yaşamı kıyısındanda olsa tutup yakaladım tekrardan ve bu uzun süreçte vazgeçişlerim olsadahep geri döndüm çünkü doru yol burada...
Kendime güvenim geldi, eşimle daha bir yakınlaştık arkadaş havası yakaladık cinsel hayatımızı düzene soktuk çünkü farketmedende olsa hayatımdaki her şeyden kaçtığım gibi cinselliktende kaçmışım, sokağa çıkmaya utanıyordum artık utanmıyorum, hiç kıyafet almak istemez hatta almazdım şimdi yaz gelmesini sabırsızlıkla bekliyorum, davetlere gitmezdik şimdi çağırsalarda verdiğim emeklerin karşılığında övgü duysam diye bekliyorum, çocuklarımla dışarı çıkmaya utanırdım her yere yalnız gönderirdim şimdi sinemaya tiyatroya gidiyorum onlarla çünkü koltuklara sığabiliyorum ve sokakta yürürken dikkati üzerimizde toplayıp kızlarımı utandırmıyorum...Verdiğim kiloları geri almamak üzere yolladığımı biliyor artık kabul edemeyeceğim bir duruma girmeyeceğim için kendimden emin adımlarla hedefime ilerliyorum, artık annemin kalp, şeker ve tansiyon hastalıklarından birine yakalanma korkusunu daha az yaşıyorum..Kendim için ve ailem için tüm hayatımı değiştirdim beslenme düzenimizi değiştirdim hiç kimse itiraz etmedi bu sağlıklı beslenmeye şimdi çocuklarım benim gibi olacakmı korkusunu daha az yaşıyorum...Sağlığımı kazanıyorum, süreç çok uzun olduğu için çok zaman durgunluk yaşıyorum bazen bıkkınlık hissine kapılıyorum ama asla ve asla vazgeçmiyorum... Bu süreci başlatan püsküütme minnettarlık duygularımı ve teşekkürlerimi ancak mezun olarak verebileceğimi biliyorum ve vazgeçişlerden geri dönerek hep çabalıyorum... Takım olmanın mutluluğunu, gururunu, desteğin bir insanda ne sonuç verebileceğini gördüm tüm takım arkadaşlarıma teşekkür ediyorum bu üçüncü takımım eski arkadaşlarımında yeri hala saklı ve verdikleri emek üzerimde duruyor herkese teşekkür ediyorum... İçim kıpır kıpır ve bir gün bile olsa bu yarışmadaki azmimden vazgeçmedim, diyetten vazgeçtim ama buradan geçemedim zaten bunu yaşasaydım geri dönüşsüz çeker giderdim...Artık rahat nefes alıyorum, artık ağrı çekmiyorum, artık evim huzurlu, çocuklarım eşim mutlu ve bunu ben başardım, son günlerde beslenmenin bilincini iyice kavramış olduğumu düşünüyorum sabırla, adım, adım.... attığım her adımın beni hedefime mutluluğa sağlığa götüreceğini biliyorum... Dün bahsetmiştim aynalara asla bakmıyordum duştan çıkarken banyoda olan ayna ile karşılaşmamak adına havlumu duşun kenarına koyuyordum çünkü işkence gibiydi o görüntümle karşı karşıya gelmek heryerden fışkıran yağlara göz atabilmek, iğrenç ötesi bir görüntüydü şimdi sadece geçen yıllarıma ve aileme yaptığım yaşattığım haksızlıpa üzülüyorum...
Başarmanın dayanılmaz hafifliği bu olsa gerek ben şişmandım, ben obezdim artık bu yeni halim yeni görüntüm yeni benliğim demek için yaz aylarının ve hedefimin gelmesini sabırsızlıkla bekliyorumdelikafadulden.... Yanımda olup desteklerini hiç vazgeçmeden sabırla sürdüren siz arkadaşlarıma çok minnettarım..a.s.a.s.a.s.a.s.a.s.a.s.
