- 4 Ağustos 2022
- 5.486
- 2.690
- 103
Bakıcı konusunda şanslı olmana sevindim, evet geçecek ilerde bu minik hallerini özleyeceğiz hatta eminim işte bizde insanız ne de olsa bazen çok yoruluyor bazen çok sinirleniyorum.Benim beneğim nispeten daha kolay bir bebek. Ama ona rağmen ben de lohusa depresyonumu tamamen atlatamıyorum. Yanımda ne anne ne kayınvalide var. Hatta arkadaşımız bile yok. Eşim ben ve bebek. Çalışan bir anneyim. Eve her gün bir bakıcı abla gelşiyor. Beni en çok rahatlatan şey onun olması. İşe geldiğimde dinleniyorum resmen. Ama uykusuzluk, alelacle yemek yapmak, iş stresi, sabahın köründe uyanıp oyun oynamak, sürekli diken üstünde yaşamak o kadar zor ki.
Kriz anlarında kendime hep şunu hatırlatıyorum. Geçecek. Bu çocuk büyüyecek. Evet başka sorunlarımız olacak belki o zaman. Ama uyuyabileceğiz, kendi kendine yemek yiecek, derdini anlatabilecek. Konuşarak iletişim kurabileceğiz.
Yoksa yaşadıklaeınızı eminim herkes bir şekilde yaşıyor. Eşimizle kavga ediyoruz. Kendimizden vazgeçmiş durumdayız. Ama atlatacağız.
Eğer imkan varsa herkese en azından yarım gün eve bir bakıcı abla çağırmalarını öneririm. Benim dönüm noktam onun eve gelmesi olmuştu. Şimdi aileden biri gibi. Hiç gözüm arkada değil. Annemin yapmadığı ananeliği o yapıyor yavruma.
Bizimde eşimle çocuktan sonra çok daha fazla problemimiz çıktı, şuan ayrı uyuyoruz çünkü hem o rahatsız oluyor hem çocuğum rahat etsin diye, sürekli çocuk için kavga halindeyiz en önemli sebepte eşimin bana nerdeyse hiç destek olmaması 5 dk sevmeyi babalık zannediyor kendisi. Bu gibi şeyler insanı daha çok yoruyor