Kızlar merhaba,
10 gün önce yurtdışına taşındık. Daha öncesinde hiç yalnız bırakılmayan oğlum, burada azıttı tabi. Önceden aile apartmanında oturduğumuz için oğluma kahvaltısını yaptırır yaptırmaz babaanne ile dede hemen aşağı indirmemi isterdi oynamak için. Bir yandan iyi oluyordu tabi bol aktiviteli geçiyordu günleri. Keza benim annemler de yakında oturduğundan sık sık da onlara gidiyorduk, onlar geliyordu. Ama şimdi benimle başbaşa kaldı ve ben yetemiyorum gibi hissediyorum. Yiyecek bir şeyler hazırlamak ya da bir şey yıkamak için yerimden kalkar kalkmaz ağlamaya başlıyor. Asla kendi kendini oyalayamıyor. Çok yoruldum ve sinirlerim yıprandı. Aynı zamanda inanılmaz iştahsız bir çocuk. Zaten 10 ay bitene kadar neredeyse sadece anne sütü aldı. Hep bir problemdi yemek yedirmek. Tam düzeldi bir şeyler yiyor derken şimdi yine her şeyi reddetmeye başladı. İştahlı bebeği olan annelere o kadar özeniyorum ki. Böyle olunca sürekli bir vicdan azabı yetersizlik hissi oluyor.
En son kan değerleri normaldi gelişimi de iyiydi. Ama böyle devam ederse gelişimi yavaşlayacak diye korkuyorum.
Bir de oğlum hiç oyun oynamıyor. Birlikte oynamak için çok çaba sarfediyorum hiç durmuyor. Sürekli beni de yanında götürerek ortalık karıştırmak istiyor. Kitap okutmuyor elimden alıp sayfaları karıştırıyor.
Bu arada oğlum 13,5 aylık. Bu sorunları yaşayanlar var mı aranızda? Varsa çözebildiniz mi?
belki alistirmasamda duracakti ama bilemezdim. Ne guzel sevindim senin adina da birazda olsa kendilerini oyalamalari cok iyi oluyor. Oglum surekli salonda degil benim pesimden dolasip ortaligi dagitarakta oyaliyor kendini mutlakfa tencerenin tahta kasiklatin yerini bildiginden alir onlari oturur yere oynar rahatca yemegimi yaparim. Belkide bu firsati verdigimiz icin de arkamizdan aglayan bebeklerden degiller.
