Buraya doğum hikayemi yazacağıma söz vermiştim. Bir türlü vakit bulamadım ama cimcimeden :)
Şimdi de kıpırdanıyor uyanmadan bitirebilirim umarım.
04.06.2015te nst için kontrole gitmiştim doktoruma. Ve sancı göründü. Doktorum açılmama baktığında 1cmdi. Bence git ve yatışını yap. Ben olsam doğurturdum seni dedi ve onun üzerine akşama yatışımı yaptık.
Fakat devlet hastanesi olduğu için sürekli başka doktor geliyordu. Benim de sancım olmadığından bana "senin ne işin var burada?" Diyerek bakıyorlardı.
Öyle 3 gün yattım hastanede. Eşimden ayrı, evimden ayrı. Çok pişman olmuştum yatış istediğim için...
Cumartesi günü 2-3cm açıklıkla hastaneden çıktım. Evime geldim çok şukur. Haftasonumu eşimle geçirdim. Pazartesi tekrar gittim ve benim doktorum vardı doğumhanede. Tekrar yatışım yapıldı. Muayenede yine açıklık 2-3 cmdi. Sancı yoktu.
Suni sancıya başlandı. İlk başta çok minikti sancılar. Doktorum gelip, "Pelin, hani sancıların?:)" diyordu. Ve açılmam 4-5cm deydi 1saat kadar sancı çektim çok şiddetli olmasada can yakıyordu. 6cmde ebe suyumu patlattı. Asıl sancılar ondan sonra başlamıştı.
Dayanamıyordum artık, nefes alamıyordum. Elim yüzüm uyuşmaya başlamıştı. Annem başımda onun ellerini sıktım hep.
Bi ara, "çıkartın şu kolumdakileri aaaayyyy" diye bağırdığımı hatırlıyorum.
Derken suyum patlatıldıktan bir saat sonra kadar ıkınmaların gelmeye başladı.
Bağırıyorum doğuruyorum diye gelen giden yok. Annem bağırıyor. Yok. Meğer 2-3 kişi aynı anda doğurmaya başlamışız.
Neyse, ebe geldi muayeneye baktı kaldırdı beni hemen"sakın ıkınma, bebeğin geliyor" dedi. Doğumhaneye gittik. Bi baktım çatalda bi kadın yatıyor. Muayene bekliyormuş. Apar topar indirdiler aşağı onu beni çıkardılar.
Ikın dedi ebe ıkındım, olmadı. Sancı aralarında nefes alıp sancım gelince tutup, ıkınmamı söyledi. İkinci ıkınmada bebeğimin kafası çıktı ve sonrasında kayıp gitti yavrum göbeğini kesip ölçümlerini yaptılar ve bana verdiler. O kadar güzeldi ki. Melek gibi, ağlamadı neredeyse hiç. Gözleriyle etrafı inceliyordu sanki.
Biraz bekledikten sonra eşi de çıktı, dikişlerim atılırken çok fazla acı hissetmedim. Bazı yerler tam uyuşmadığından sanırım hafif acıdı.
Tekerlekli sandalyede, kızım kucağımda gittik odamıza. Babamızın bizi görünce ki sevinci gitmiyor gözlerimden.
08.06.2015 saat 19.50...
Artık hayat değişmişti hepimiz için.
Allahım herkese nasip etsin inşallah.