Ya üzgünüm ama babaların etkilenmemesi mümkün değil. Çünkü yıllarca ona destek olmayan, sevdiğini hissettirmeyen bi kadınla ömür geçiriyorlar.Benim annem de aynı şekilde ve şu an bu durum daha da fazla kız kardeşim çalıştığı ben çalışmadığım için o ne derse dinler halbuki büyük olan benim. Ve ikimize de çok ilgisiz anne içgüdüsü olduğunu düşünmüyorum. Arkadaşlarım da evlendi gitti bakıyorum ilişkilerine anneleri her gün arıyor canım kızım nasılsın? Benimki belki 2 3 ay oldu aramayalı. Babam da yanında dura dura ona benzedi. Zaten babama da çok şeyler yaşattı psikolojisini bozdu. Nasıl dayanıyor adam bilmiyorum iyi sabrı varmış.
Ne isterse onu düşündün onu desin. Onu tanıdığı halde bunlara inanan olursa onun da canı cehenneme diyeceksinÖyle tabiki. Hiçbir şeyden memnun olmuyorlar. Gözünün içine bakıyorum yani birşey aldığımda ona veya verdiğimde, belki sevinir mutlu olur diye yok.. Gözlerinde bi kere mutluluk ifadesi göremedim.
Benim annem biraz şu yönden de tuhaf yani bi yere gideceğiz örneğin bi avm’ye , son dakika o planı bozar ve benim istemediğim yerlere gitmemiz için zorlar (pazar gibi,çarşı gibi).
‘Gelmicem ben istemiyorum iptal edelim programı’ dediğimde
‘Eşin seni bi yere bırakmıyo, kesin o bi yere gitmene izin vermiyo, babana söylicem, bu böyle olmaz’ gibi gibi tepkiler veriyoeşimi de babamın gözünde farklı göstermek için tetikte duruyo hep..
Aynen, bende geç de olsa o kafalara girdim zaten.Ne isterse onu düşündün onu desin. Onu tanıdığı halde bunlara inanan olursa onun da canı cehenneme diyeceksin
Böyle annenlerin Allah bir değil bin belasını versin başka diyecek bişeyim yok.Annem çok küçük yaşlarımdan beri bana psikolojik şiddet, fiziksel şiddet uyguladı.. Evlendim ve hala psikolojik şiddete devam ediyor.
Benim bi kız kardeşim daha var. Aramızda 4 yaş var. Bana yapılanların (olumsuz yönde) hiçbiri ona yapılmadı.. Onun her istediğine tamam olur dedi. Bir kere sesini bile yükseltmemiştir hatta kardeşime karşı..
Ben evden işe işten eve gidip gelirdim. Sosyal hayatımı çok kısıtlardı. Hatta eşimle sevgiliylen bile çok zor şartlar altında buluşup görüşürdüm (nişanlılık dönemi dahil). Fakat kardeşime karşı öyle değil. Babama yeri geldiğinde kardeşim için yalan bile söylüyor, kardeşim gece geç saatlere kadar arkadaşlarıyla mekan mekan takılıyor.
Ama beni rahatsız eden konu bu değil. Kardeşimin benden daha özgür olması, benim gibi kısıtlanmaması beni çok mutlu ediyor. Benim gibi içinde kalan birşeyler yok en azından. Ona her konuda destek de oluyorum zaten ama olay aslında şu…
Bir haftasonu gece saat 2 gibi kardeşim yine dışarıdaydı. Annem ve babamda bana oturmaya gelmişti. Ben anneme şakayla karışık ‘oh kızın ne güzel geziyo helal olsun’ dedim.
Bunu gidip kardeşime şu şekilde söylemiş..
Ablan seni kıskanıyor.
Ablana dışarı çıktığını söyleme.
Dışarı çıktığın günün dönüşü ablana gitme..
Ablan sürekli beni ve babanı seninle ilgili dolduruyor..
Ablan sürekli seni şikayet ediyor..
Sürekli böyle kafalarda.. Kardeşimle benim aramı bozma çabasında..
Bu akşam da eşimle oturmaya gittik annemlere. Yüzüme bakmadı. Eşim bile fark etti durumu. Tek kelime konuşmadı. Sürekli balkondan aşağıyı izliyip durdu.
Annemin bana uyguladığı bu tavrı bende ona uygulamalıyım?
Senelerdir herşeye susmamın acısı çıkıyor gibi hissediyorum..
Evet dediğiniz gibi kendisi de annesinden hiç sevgi görmemiş ve şiddetle büyümüş.Anneniz değişmez
Muhtemelen kendi annesinden böyle gördü
Biraz da mizaç üstüne coğrafya ortaya bu şekil insanlar çıkıyor
Çözüm
Minimum görüşme
Güzel tespit.bence travmatik anneler ilk kızlarını kendileri ile özleştirip 2. doğurduklarını çocukları olarak görüyorlar.