Akıl mı soruyorsun?
Bu zaman içinde ben evlilik hazırlığı yapmaya başladım, artık evlenmek için bişeyler yapmaya karar vermişlerdi. Yine kavgalar tartışmalar devam ediyodu. Ama evlilik fikrini aklıma koymaya başladıkça nişanlıma ısınmaya başlamıştım. Onu seviyo muydum sorusuna evet diyemesemde, bu kadar zaman verilen emeklere yazık olacağını düşünerek kendimi evliliğe hazırlamaya çalıştım. Bi süre sorun yok gibiydi. Ama ben nişanlıma yakınlaşamıyodum, onu öpmek bile gelmiyo içimden. Hala öyle. Şimdi yine sorunlar başladı gibi bende, psikolojik mi yoksa gerçekten aşk bittiği için mi böyle duygular içerisine girdim bilemiyorum. Nikah için günümüzü aldık, gün almaya gittiğimiz gün bile evlendirme dariesinin önünde beni yine ağlattı. Şimdi nikahımıza 1 ay var, ve ben onu sevmiyorum, evlenmek istemyorum, ama yapılan bu kadar masrafa, verilen bunca emeğe acıyorum. Ona acıyorum, aslında acınacak halde olan belkide benim. Sevmiyorum diyebiliyorum, o yanımda olmak istedikçe içimden hiçbişey demek gelmiyo. Şu an ona uzağım. Ailemde farkında herşeyin, ama açık açık anlatamıyorum bunları.
Bu paragrafa kadar sabırla okudum ve olabilir,o da olur,bu da olabilir bunda bişey yok,olsun,gibi tepkilerle içimden bu normal bir hikaye nereye varacak acaba diye geçirdim...
Ama bu paragraf tüm yazıyı özetliyor.Sen aslında herşeyin farkındasın.
Bile bile kendini uçurumdan atma.Gözlerin açık,önüne bak.
Sakın evlenme,arkana bakmadan kaç,uzaklaş...