Bebeğim doğduğundan beri gerek eşimden, gerek annemden destek alıyorum ve diyorum bazen "Tek başıma kesinlikle başa çıkamazdım."
Her kadının, her insanın direnci de ayrı, sabrı da ayrı, ayrıca her bebek de ayrı; kimisi hırçın, sürekli ağlar halde, kimisi daha uyumlu, daha durgun. Bebeğim kolikti, ilk 4 ay saçlarımı yolma kıvamına geldim, sinir krizleri geçirdim "Bu hep böyle mi devam edecek?!" diye. Bir de üzerine "Anasın sen ana, ne bekliyordun, elbette böyle böyle büyüyecekler, iğneyle kuyu kazmak derler insan büyütmeye, kolay mı sandın?" derlerdi. O dönemde en yakın dostum halime gülerek "Daha bu ne ki? Diş çıkarınca gör sen huysuzluğu, yürümeye başlayınca gör sen yerinde oturabiliyor musun, eh sana itiraz etmeye başlayınca gör, nasıl içine doğru çıldırıyorsun. " dedi bir de. Annem de katılmıştı ona sağ olsunlar "Şimdi ne var, yanında, dibinde, seninle. Ah sen ilk kez ondan ayrılacağın, tek başına okula salacağın zamanlar ne yapacaksın kim bilir, eve geç geldiğinde, için içini kemirdiğinde..." vs vs... Onlar yapmış, tek başına çocuk büyütmüşler, hatta o arkadaşım hala daha tek başına çekip çevirir, dört dörtlük maşallah. Ama benim kulvarım farklı, ben, o değilim.
Herhalde çocuğu karnıma geri sokmanın bir yolunu bulsaydım, öyle yapardım. Ne uykum uykuydu, ne yediğim yemek, yemek; ne girdiğim duşun ardından temiz kalmak... Mümkün mü? Günlerce art arda aynı tempoda bebek baktıktan sonra bir yerde "Ben yapamıyorum bu işi" dedim, cidden tek başıma yapamıyorum. Devreye annem girdi; bölüştük, uyku ihtiyacımı öyle giderdim, öyle öyle soluklandım ve tekrar sabretmeye güç topladım. Eğer siz de "Yetti, yapamıyorum" dediğiniz o noktayı yavaştan aşıyorsanız, yardım alın; gerekirse evinize 5-6 saatlik bile olsa bir yardımcı girsin haftanın bir iki günü, çünkü sabrın bittiği yerde öfke, öfkenin devamında kontrolsüzlük başlar. El kadar bebeğinize bağrırken kendinizi bulup, pişmanlık ve vicdan ile ağla ağla kahrolursunuz. Bunları yaşamayın, gerekirse destek alın. İnsanız, bir yere kadarız. Kimi bu süreci kolay kavrar ve üstesinden gelir, kimi tek başına başa çıkamaz, yardım alır ama sonra sonra toparlar, alışır, pratikleşir.
Kendi kendinizin üzerine varmayın.