Bir yıldır çektiğim bir sıkıntı var. Nasıl başlasam nereden başlasam bilmiyorum. 1 yıldır içime atıyorum eşim hariç kimseye serzeniş etmiyorum ama eşim de çözüm bulamıyor artık üstelik tartışmalarımızın ana konusu haline geldi bu sorun.
Eşimin evli bir arkadaşı var. Yeni evliler 1 yıl önce bu zamanlar tanışayım eşiyle dedim yemeğe davet ettim. Tanıştık hoş insanlardı başta. Onlar çağırdı biz çağırdık 3 ayda gayet samimi olmaya başladık bu çiftle. Bilgili ve sohbetleri hoş iyi insanlar bunu inkâr edemem. Ama sorumluluk duyguları ve sağduyuları pek yok bunu zamanla anlayıp soğumaya başladım. Benim bir bebeğim var haliyle sorumluluklarım büyük yüklerim ağır hem ev hem çocuk vs. Eskisi gibi sabahlama lüksüm yok ortam yapma lüksüm yok. Gel gelelim bunu bizim arkadaşlar anlayamıyor. Öğrenci evi gibi evleri var resmen o hayatı yaşıyorlar ve bizim de buna uymamızı bekliyorlar.
Bir geliyorlar saat 2 lere kadar kalkmıyorlar. Sabah ezanını duyduğumuz bile oldu. Gidin de denmiyor ve çok samimi olduğumuzu düşündükleri için çekinmeleri de kalmadı. 2 güne bir görüşelim diyorlar ve hiç kendileri davet etmiyorlar sadece gelmek istiyorlar. Çat diye arayıp müsait misiniz sizin eve yakınız gelelim diyorlar. Evde değiliz desek ışıkları görürler evlerimiz de çok yakın bir sokak aşağıdalar. Ve ne hikmetse sizin eve yakınız müsait misiniz diyorlar evde değiliz deme şansımız olmuyor.
Ben çok rahatsızım bu durumdan. Herkesin bir aile yaşantısı var işi var gücü var yorgun olabiliyorum resmen emrivaki yapar gibi geliyorlar.
Sözde samimiyiz, kız bana sabahtan akşama kadar yazar ama akşam müsait misiniz gelelim mi diye bir mesaj atmaz kocası kocamı arar. Bir çocuğum var zaten eve çocuğa zor yetişiyorum yorgun oluyorum çat diye gelmeleri artık gerçekten sinirlerimi bozuyor. Az önce mesaj atmışlar eşime, benim uyuduğumu söyle dedim. Üstüne aradılar uyanamaz mı falan demişler saçmalığa yüzsüzlüğe bakın.
En çok zoruma giden de şu, geçenlerde eşimle kötü kavga etmiştik sebep de eşimin bana sormadan bunlara müsaitiz demesiydi. O sinirle akşam üstü çıktım yürümeye hava almaya. Sinirden ağlıyordum. Bunlar da bize geliyordu yolda karşılaştık sinir krizi halinde olduğum için yolumu değiştirdim eşim de peşimden geliyordu. Neyse parka gittik ben oturdum sakinleştim. Sakince konuşup derdimizi çözeceken resmen takip etmişler pat diye damladılar yanımıza. Beni yine aldı bir sinir. Kavga ettiğimizi de öğrendiler tabii. Sokaktan geçen bile anlardı benim halimden onlar anlamadılar. Eşim nezaketen çay hazır siz de gelin isterseniz dedi ve GELDİLER! Bunlar kavga etmiş başbaşa bırakalım, sorunlarını çözsünler demediler. Ben yüzlerine bile bakmadım geçtim balkonda ağladım akşam boyu. Onlar da resmen ben balkonda sinir krizi geçirirken güldüler eğlendiler.
O günden beri devamlı bahane üretiyorum yorgunum halsizim vs. Eşim bana sormadan müsaitiz demiyor artık. Eşim çıkıyor dışarıda erkek erkeğe görüşüyor çok isterse. Kızın mesajlarına da eskisi gibi cevap vermiyorum.
Arada eşim olmasa hepten irtibatı kesicem.
Ama yüzsüzlükleri, az önce arayıp uyanamaz mı diye sormaları sinirlerimi zıplattı. Ben hayatımda böyle sülük gibi yapışan insanlar görmedim daha. Ve bu soğukluğuma, reddetmelerime rağmen hâlâ 2 güne bir arıyorlar deli oluyorum.
Biz bu insanlar yüzünden çok tartıştık eşimle. Tiksinmemek elde değil içimi dökmek istedim kusura bakmayın.
Not: Eşim arkadaşıyla kötü olmak istemiyor araları gayet iyi çocukluktan arkadaşı kendisi. Ve eşim bu durumdan benim kadar rahatsız değil. En son ben mecbur muyum dedim tamam biz görüşmek istedikçe dışarıda görüşürüz o zaman Mehmet'le dedi. Yani bana görüşmem için baskı yapmıyor ama kökten irtibatı kesmemi de istemiyor Mehmet'le arası bozulur diye. Eşime göre ben abartıyorum böyle yaparsam çevremde insan kalmazmış yalnız kalırmışım o kadar yardımları dokunmuş vs. Kısacası açık açık görüşmek istemiyorum diyemiyorum kıza eşimden dolayı. Ve eşimin bu inatla görüşmek istemesi yanlış algılanmasın eşim tüm arkadaşlarına karşı aynı böyle. Çok aşırı misafir sever kendileri. Ailemden bile bazen ben usanırım çok geliyorlar kalıyorlar diye ama eşim usanmaz. Kalabalığı sohbeti seviyor kendisi kim olursa olsun.
Sizin yerinize koydum kendimi... Çok zor, çok uzun süre dayanmışsınız. Daha fazla içinize atar ya da bahanelere sığınırsanız sonu çok büyük bir kavga olur o kişilerle. O yüzden artık açık açık konuşmaktan göreceğiniz bir zarar kalmamış görünüyor. Önerim, bu konuşmayı nezaketen kendi evinizde yapmayın (her şeye rağmen nazik bir insan olduğunuz belli. kendi nazik karakterinizden ödün vermeden çözebilirsiniz inanın.). En ideal yer onların evi olur. Konuya kararlı biçimde girin. "Arkadaşlar, samimiyetinize güvenerek sizinle bir konuyu çok açık konuşacağım" gibi. Ve bundan sonra onların davranışlarının SİZİN ÜZERİNİZDEKİ ETKİSİNİ anlatın. Mümkünse suçlayıcı olmadan. Yani onların davranışları bir başka kişide aynı etkiyi yaratmayabilir. Kaldı ki eşinizde bile yaratmıyor. Eşinizin tercihine de saygı duyup bunun eşinizle ortak hisleriniz değil SİZİN hisleriniz olduğunu söyleyin. Elbette sizin yüzünüzden kavga ettik, 1 yıldır içime attım vs. demeyeceksinizdir. Rahat bir arkadaşlık ilişkisinin sizi ne kadar strese soktuğunu, bunun yaşamınızı malesef olumsuz etkilediğini, yorgun hissettiğinizi ve bazen kimseyle görüşmek istemediğinizi söyleyin gitsin. Elbette bunu da süper bir olgunlukla karşılamayabilirler ama siz olgunluğunuzu koruyun. Sonuçta onlar sizin ne hissettiğinizi ilk defa öğrenecekler. Çok akıl verir gibi olduysa kusura bakmayın. Deneyimlediğim ve üzerine okuyup düşündüğüm bir konu. Kolaylıklar dilerim. Sevgiyle.Bir yıldır çektiğim bir sıkıntı var. Nasıl başlasam nereden başlasam bilmiyorum. 1 yıldır içime atıyorum eşim hariç kimseye serzeniş etmiyorum ama eşim de çözüm bulamıyor artık üstelik tartışmalarımızın ana konusu haline geldi bu sorun.
Eşimin evli bir arkadaşı var. Yeni evliler 1 yıl önce bu zamanlar tanışayım eşiyle dedim yemeğe davet ettim. Tanıştık hoş insanlardı başta. Onlar çağırdı biz çağırdık 3 ayda gayet samimi olmaya başladık bu çiftle. Bilgili ve sohbetleri hoş iyi insanlar bunu inkâr edemem. Ama sorumluluk duyguları ve sağduyuları pek yok bunu zamanla anlayıp soğumaya başladım. Benim bir bebeğim var haliyle sorumluluklarım büyük yüklerim ağır hem ev hem çocuk vs. Eskisi gibi sabahlama lüksüm yok ortam yapma lüksüm yok. Gel gelelim bunu bizim arkadaşlar anlayamıyor. Öğrenci evi gibi evleri var resmen o hayatı yaşıyorlar ve bizim de buna uymamızı bekliyorlar.
Bir geliyorlar saat 2 lere kadar kalkmıyorlar. Sabah ezanını duyduğumuz bile oldu. Gidin de denmiyor ve çok samimi olduğumuzu düşündükleri için çekinmeleri de kalmadı. 2 güne bir görüşelim diyorlar ve hiç kendileri davet etmiyorlar sadece gelmek istiyorlar. Çat diye arayıp müsait misiniz sizin eve yakınız gelelim diyorlar. Evde değiliz desek ışıkları görürler evlerimiz de çok yakın bir sokak aşağıdalar. Ve ne hikmetse sizin eve yakınız müsait misiniz diyorlar evde değiliz deme şansımız olmuyor.
Ben çok rahatsızım bu durumdan. Herkesin bir aile yaşantısı var işi var gücü var yorgun olabiliyorum resmen emrivaki yapar gibi geliyorlar.
Sözde samimiyiz, kız bana sabahtan akşama kadar yazar ama akşam müsait misiniz gelelim mi diye bir mesaj atmaz kocası kocamı arar. Bir çocuğum var zaten eve çocuğa zor yetişiyorum yorgun oluyorum çat diye gelmeleri artık gerçekten sinirlerimi bozuyor. Az önce mesaj atmışlar eşime, benim uyuduğumu söyle dedim. Üstüne aradılar uyanamaz mı falan demişler saçmalığa yüzsüzlüğe bakın.
En çok zoruma giden de şu, geçenlerde eşimle kötü kavga etmiştik sebep de eşimin bana sormadan bunlara müsaitiz demesiydi. O sinirle akşam üstü çıktım yürümeye hava almaya. Sinirden ağlıyordum. Bunlar da bize geliyordu yolda karşılaştık sinir krizi halinde olduğum için yolumu değiştirdim eşim de peşimden geliyordu. Neyse parka gittik ben oturdum sakinleştim. Sakince konuşup derdimizi çözeceken resmen takip etmişler pat diye damladılar yanımıza. Beni yine aldı bir sinir. Kavga ettiğimizi de öğrendiler tabii. Sokaktan geçen bile anlardı benim halimden onlar anlamadılar. Eşim nezaketen çay hazır siz de gelin isterseniz dedi ve GELDİLER! Bunlar kavga etmiş başbaşa bırakalım, sorunlarını çözsünler demediler. Ben yüzlerine bile bakmadım geçtim balkonda ağladım akşam boyu. Onlar da resmen ben balkonda sinir krizi geçirirken güldüler eğlendiler.
O günden beri devamlı bahane üretiyorum yorgunum halsizim vs. Eşim bana sormadan müsaitiz demiyor artık. Eşim çıkıyor dışarıda erkek erkeğe görüşüyor çok isterse. Kızın mesajlarına da eskisi gibi cevap vermiyorum.
Arada eşim olmasa hepten irtibatı kesicem.
Ama yüzsüzlükleri, az önce arayıp uyanamaz mı diye sormaları sinirlerimi zıplattı. Ben hayatımda böyle sülük gibi yapışan insanlar görmedim daha. Ve bu soğukluğuma, reddetmelerime rağmen hâlâ 2 güne bir arıyorlar deli oluyorum.
Biz bu insanlar yüzünden çok tartıştık eşimle. Tiksinmemek elde değil içimi dökmek istedim kusura bakmayın.
Not: Eşim arkadaşıyla kötü olmak istemiyor araları gayet iyi çocukluktan arkadaşı kendisi. Ve eşim bu durumdan benim kadar rahatsız değil. En son ben mecbur muyum dedim tamam biz görüşmek istedikçe dışarıda görüşürüz o zaman Mehmet'le dedi. Yani bana görüşmem için baskı yapmıyor ama kökten irtibatı kesmemi de istemiyor Mehmet'le arası bozulur diye. Eşime göre ben abartıyorum böyle yaparsam çevremde insan kalmazmış yalnız kalırmışım o kadar yardımları dokunmuş vs. Kısacası açık açık görüşmek istemiyorum diyemiyorum kıza eşimden dolayı. Ve eşimin bu inatla görüşmek istemesi yanlış algılanmasın eşim tüm arkadaşlarına karşı aynı böyle. Çok aşırı misafir sever kendileri. Ailemden bile bazen ben usanırım çok geliyorlar kalıyorlar diye ama eşim usanmaz. Kalabalığı sohbeti seviyor kendisi kim olursa olsun.
Madem tamamen irtibatı kesemiyorsun sende ev müsait değil çocuk ateşli kusuyor misafirim var gibi bahanelerle kabul etme. Goruseceginiz zamanda biz gelelim deyin belki kız bikarda mesaj atmaz bidahaBir yıldır çektiğim bir sıkıntı var. Nasıl başlasam nereden başlasam bilmiyorum. 1 yıldır içime atıyorum eşim hariç kimseye serzeniş etmiyorum ama eşim de çözüm bulamıyor artık üstelik tartışmalarımızın ana konusu haline geldi bu sorun.
Eşimin evli bir arkadaşı var. Yeni evliler 1 yıl önce bu zamanlar tanışayım eşiyle dedim yemeğe davet ettim. Tanıştık hoş insanlardı başta. Onlar çağırdı biz çağırdık 3 ayda gayet samimi olmaya başladık bu çiftle. Bilgili ve sohbetleri hoş iyi insanlar bunu inkâr edemem. Ama sorumluluk duyguları ve sağduyuları pek yok bunu zamanla anlayıp soğumaya başladım. Benim bir bebeğim var haliyle sorumluluklarım büyük yüklerim ağır hem ev hem çocuk vs. Eskisi gibi sabahlama lüksüm yok ortam yapma lüksüm yok. Gel gelelim bunu bizim arkadaşlar anlayamıyor. Öğrenci evi gibi evleri var resmen o hayatı yaşıyorlar ve bizim de buna uymamızı bekliyorlar.
Bir geliyorlar saat 2 lere kadar kalkmıyorlar. Sabah ezanını duyduğumuz bile oldu. Gidin de denmiyor ve çok samimi olduğumuzu düşündükleri için çekinmeleri de kalmadı. 2 güne bir görüşelim diyorlar ve hiç kendileri davet etmiyorlar sadece gelmek istiyorlar. Çat diye arayıp müsait misiniz sizin eve yakınız gelelim diyorlar. Evde değiliz desek ışıkları görürler evlerimiz de çok yakın bir sokak aşağıdalar. Ve ne hikmetse sizin eve yakınız müsait misiniz diyorlar evde değiliz deme şansımız olmuyor.
Ben çok rahatsızım bu durumdan. Herkesin bir aile yaşantısı var işi var gücü var yorgun olabiliyorum resmen emrivaki yapar gibi geliyorlar.
Sözde samimiyiz, kız bana sabahtan akşama kadar yazar ama akşam müsait misiniz gelelim mi diye bir mesaj atmaz kocası kocamı arar. Bir çocuğum var zaten eve çocuğa zor yetişiyorum yorgun oluyorum çat diye gelmeleri artık gerçekten sinirlerimi bozuyor. Az önce mesaj atmışlar eşime, benim uyuduğumu söyle dedim. Üstüne aradılar uyanamaz mı falan demişler saçmalığa yüzsüzlüğe bakın.
En çok zoruma giden de şu, geçenlerde eşimle kötü kavga etmiştik sebep de eşimin bana sormadan bunlara müsaitiz demesiydi. O sinirle akşam üstü çıktım yürümeye hava almaya. Sinirden ağlıyordum. Bunlar da bize geliyordu yolda karşılaştık sinir krizi halinde olduğum için yolumu değiştirdim eşim de peşimden geliyordu. Neyse parka gittik ben oturdum sakinleştim. Sakince konuşup derdimizi çözeceken resmen takip etmişler pat diye damladılar yanımıza. Beni yine aldı bir sinir. Kavga ettiğimizi de öğrendiler tabii. Sokaktan geçen bile anlardı benim halimden onlar anlamadılar. Eşim nezaketen çay hazır siz de gelin isterseniz dedi ve GELDİLER! Bunlar kavga etmiş başbaşa bırakalım, sorunlarını çözsünler demediler. Ben yüzlerine bile bakmadım geçtim balkonda ağladım akşam boyu. Onlar da resmen ben balkonda sinir krizi geçirirken güldüler eğlendiler.
O günden beri devamlı bahane üretiyorum yorgunum halsizim vs. Eşim bana sormadan müsaitiz demiyor artık. Eşim çıkıyor dışarıda erkek erkeğe görüşüyor çok isterse. Kızın mesajlarına da eskisi gibi cevap vermiyorum.
Arada eşim olmasa hepten irtibatı kesicem.
Ama yüzsüzlükleri, az önce arayıp uyanamaz mı diye sormaları sinirlerimi zıplattı. Ben hayatımda böyle sülük gibi yapışan insanlar görmedim daha. Ve bu soğukluğuma, reddetmelerime rağmen hâlâ 2 güne bir arıyorlar deli oluyorum.
Biz bu insanlar yüzünden çok tartıştık eşimle. Tiksinmemek elde değil içimi dökmek istedim kusura bakmayın.
Not: Eşim arkadaşıyla kötü olmak istemiyor araları gayet iyi çocukluktan arkadaşı kendisi. Ve eşim bu durumdan benim kadar rahatsız değil. En son ben mecbur muyum dedim tamam biz görüşmek istedikçe dışarıda görüşürüz o zaman Mehmet'le dedi. Yani bana görüşmem için baskı yapmıyor ama kökten irtibatı kesmemi de istemiyor Mehmet'le arası bozulur diye. Eşime göre ben abartıyorum böyle yaparsam çevremde insan kalmazmış yalnız kalırmışım o kadar yardımları dokunmuş vs. Kısacası açık açık görüşmek istemiyorum diyemiyorum kıza eşimden dolayı. Ve eşimin bu inatla görüşmek istemesi yanlış algılanmasın eşim tüm arkadaşlarına karşı aynı böyle. Çok aşırı misafir sever kendileri. Ailemden bile bazen ben usanırım çok geliyorlar kalıyorlar diye ama eşim usanmaz. Kalabalığı sohbeti seviyor kendisi kim olursa olsun.
Corona var sokağa çıkma yasağı var mevzusuna girmiyorum!!! Girmek laazim ama girmiyorum.Aslaaa evime almazdım bir daha. Madem eşiniz arkadaşını seviyor ama onlar yüzsüz siz de yüzsüz olun hep bı bahane uydurun ertesi gün siz gidin onlara. Ya da madem yuzsuzler laf sökün valla biz sizin gibi sabaha kadar oturamiyoruz çocuk erkenden kalkıyor diye. Onların hatasını niye eşinize evliliğinize odetiyorsunuz? En kotu silin hayatınızdan. Eşinize de başlarım böyle arkadaşa deyinBir yıldır çektiğim bir sıkıntı var. Nasıl başlasam nereden başlasam bilmiyorum. 1 yıldır içime atıyorum eşim hariç kimseye serzeniş etmiyorum ama eşim de çözüm bulamıyor artık üstelik tartışmalarımızın ana konusu haline geldi bu sorun.
Eşimin evli bir arkadaşı var. Yeni evliler 1 yıl önce bu zamanlar tanışayım eşiyle dedim yemeğe davet ettim. Tanıştık hoş insanlardı başta. Onlar çağırdı biz çağırdık 3 ayda gayet samimi olmaya başladık bu çiftle. Bilgili ve sohbetleri hoş iyi insanlar bunu inkâr edemem. Ama sorumluluk duyguları ve sağduyuları pek yok bunu zamanla anlayıp soğumaya başladım. Benim bir bebeğim var haliyle sorumluluklarım büyük yüklerim ağır hem ev hem çocuk vs. Eskisi gibi sabahlama lüksüm yok ortam yapma lüksüm yok. Gel gelelim bunu bizim arkadaşlar anlayamıyor. Öğrenci evi gibi evleri var resmen o hayatı yaşıyorlar ve bizim de buna uymamızı bekliyorlar.
Bir geliyorlar saat 2 lere kadar kalkmıyorlar. Sabah ezanını duyduğumuz bile oldu. Gidin de denmiyor ve çok samimi olduğumuzu düşündükleri için çekinmeleri de kalmadı. 2 güne bir görüşelim diyorlar ve hiç kendileri davet etmiyorlar sadece gelmek istiyorlar. Çat diye arayıp müsait misiniz sizin eve yakınız gelelim diyorlar. Evde değiliz desek ışıkları görürler evlerimiz de çok yakın bir sokak aşağıdalar. Ve ne hikmetse sizin eve yakınız müsait misiniz diyorlar evde değiliz deme şansımız olmuyor.
Ben çok rahatsızım bu durumdan. Herkesin bir aile yaşantısı var işi var gücü var yorgun olabiliyorum resmen emrivaki yapar gibi geliyorlar.
Sözde samimiyiz, kız bana sabahtan akşama kadar yazar ama akşam müsait misiniz gelelim mi diye bir mesaj atmaz kocası kocamı arar. Bir çocuğum var zaten eve çocuğa zor yetişiyorum yorgun oluyorum çat diye gelmeleri artık gerçekten sinirlerimi bozuyor. Az önce mesaj atmışlar eşime, benim uyuduğumu söyle dedim. Üstüne aradılar uyanamaz mı falan demişler saçmalığa yüzsüzlüğe bakın.
En çok zoruma giden de şu, geçenlerde eşimle kötü kavga etmiştik sebep de eşimin bana sormadan bunlara müsaitiz demesiydi. O sinirle akşam üstü çıktım yürümeye hava almaya. Sinirden ağlıyordum. Bunlar da bize geliyordu yolda karşılaştık sinir krizi halinde olduğum için yolumu değiştirdim eşim de peşimden geliyordu. Neyse parka gittik ben oturdum sakinleştim. Sakince konuşup derdimizi çözeceken resmen takip etmişler pat diye damladılar yanımıza. Beni yine aldı bir sinir. Kavga ettiğimizi de öğrendiler tabii. Sokaktan geçen bile anlardı benim halimden onlar anlamadılar. Eşim nezaketen çay hazır siz de gelin isterseniz dedi ve GELDİLER! Bunlar kavga etmiş başbaşa bırakalım, sorunlarını çözsünler demediler. Ben yüzlerine bile bakmadım geçtim balkonda ağladım akşam boyu. Onlar da resmen ben balkonda sinir krizi geçirirken güldüler eğlendiler.
O günden beri devamlı bahane üretiyorum yorgunum halsizim vs. Eşim bana sormadan müsaitiz demiyor artık. Eşim çıkıyor dışarıda erkek erkeğe görüşüyor çok isterse. Kızın mesajlarına da eskisi gibi cevap vermiyorum.
Arada eşim olmasa hepten irtibatı kesicem.
Ama yüzsüzlükleri, az önce arayıp uyanamaz mı diye sormaları sinirlerimi zıplattı. Ben hayatımda böyle sülük gibi yapışan insanlar görmedim daha. Ve bu soğukluğuma, reddetmelerime rağmen hâlâ 2 güne bir arıyorlar deli oluyorum.
Biz bu insanlar yüzünden çok tartıştık eşimle. Tiksinmemek elde değil içimi dökmek istedim kusura bakmayın.
Not: Eşim arkadaşıyla kötü olmak istemiyor araları gayet iyi çocukluktan arkadaşı kendisi. Ve eşim bu durumdan benim kadar rahatsız değil. En son ben mecbur muyum dedim tamam biz görüşmek istedikçe dışarıda görüşürüz o zaman Mehmet'le dedi. Yani bana görüşmem için baskı yapmıyor ama kökten irtibatı kesmemi de istemiyor Mehmet'le arası bozulur diye. Eşime göre ben abartıyorum böyle yaparsam çevremde insan kalmazmış yalnız kalırmışım o kadar yardımları dokunmuş vs. Kısacası açık açık görüşmek istemiyorum diyemiyorum kıza eşimden dolayı. Ve eşimin bu inatla görüşmek istemesi yanlış algılanmasın eşim tüm arkadaşlarına karşı aynı böyle. Çok aşırı misafir sever kendileri. Ailemden bile bazen ben usanırım çok geliyorlar kalıyorlar diye ama eşim usanmaz. Kalabalığı sohbeti seviyor kendisi kim olursa olsun.
Sabaha kadar oturan elalem sorun değil öyle miSorun kocan elalem değil
Koronayı öngörememişler yıl 2019Corona var sokağa çıkma yasağı var mevzusuna girmiyorum!!! Girmek laazim ama girmiyorum.Aslaaa evime almazdım bir daha. Madem eşiniz arkadaşını seviyor ama onlar yüzsüz siz de yüzsüz olun hep bı bahane uydurun ertesi gün siz gidin onlara. Ya da madem yuzsuzler laf sökün valla biz sizin gibi sabaha kadar oturamiyoruz çocuk erkenden kalkıyor diye. Onların hatasını niye eşinize evliliğinize odetiyorsunuz? En kotu silin hayatınızdan. Eşinize de başlarım böyle arkadaşa deyin
Aaa hadi ya hiç bakmadım yılaKoronayı öngörememişler yıl 2019
Bu huyları ni bildiği halde cagiriyor niye mesafe koymuyor birde virus girdi icinicineSabaha kadar oturan elalem sorun değil öyle mi
Hu huuuuu komşu konu 2019Bu huyları ni bildiği halde cagiriyor niye mesafe koymuyor birde virus girdi icinicine
inanılmaz insanlar gercekten. esin çok istiyorsa dışarda görüşsün. siz görüşmeyin bence. ne demek siz kavga ediyorsunuz bunlar da pesinizden geliyor. pes.Bir yıldır çektiğim bir sıkıntı var. Nasıl başlasam nereden başlasam bilmiyorum. 1 yıldır içime atıyorum eşim hariç kimseye serzeniş etmiyorum ama eşim de çözüm bulamıyor artık üstelik tartışmalarımızın ana konusu haline geldi bu sorun.
Eşimin evli bir arkadaşı var. Yeni evliler 1 yıl önce bu zamanlar tanışayım eşiyle dedim yemeğe davet ettim. Tanıştık hoş insanlardı başta. Onlar çağırdı biz çağırdık 3 ayda gayet samimi olmaya başladık bu çiftle. Bilgili ve sohbetleri hoş iyi insanlar bunu inkâr edemem. Ama sorumluluk duyguları ve sağduyuları pek yok bunu zamanla anlayıp soğumaya başladım. Benim bir bebeğim var haliyle sorumluluklarım büyük yüklerim ağır hem ev hem çocuk vs. Eskisi gibi sabahlama lüksüm yok ortam yapma lüksüm yok. Gel gelelim bunu bizim arkadaşlar anlayamıyor. Öğrenci evi gibi evleri var resmen o hayatı yaşıyorlar ve bizim de buna uymamızı bekliyorlar.
Bir geliyorlar saat 2 lere kadar kalkmıyorlar. Sabah ezanını duyduğumuz bile oldu. Gidin de denmiyor ve çok samimi olduğumuzu düşündükleri için çekinmeleri de kalmadı. 2 güne bir görüşelim diyorlar ve hiç kendileri davet etmiyorlar sadece gelmek istiyorlar. Çat diye arayıp müsait misiniz sizin eve yakınız gelelim diyorlar. Evde değiliz desek ışıkları görürler evlerimiz de çok yakın bir sokak aşağıdalar. Ve ne hikmetse sizin eve yakınız müsait misiniz diyorlar evde değiliz deme şansımız olmuyor.
Ben çok rahatsızım bu durumdan. Herkesin bir aile yaşantısı var işi var gücü var yorgun olabiliyorum resmen emrivaki yapar gibi geliyorlar.
Sözde samimiyiz, kız bana sabahtan akşama kadar yazar ama akşam müsait misiniz gelelim mi diye bir mesaj atmaz kocası kocamı arar. Bir çocuğum var zaten eve çocuğa zor yetişiyorum yorgun oluyorum çat diye gelmeleri artık gerçekten sinirlerimi bozuyor. Az önce mesaj atmışlar eşime, benim uyuduğumu söyle dedim. Üstüne aradılar uyanamaz mı falan demişler saçmalığa yüzsüzlüğe bakın.
En çok zoruma giden de şu, geçenlerde eşimle kötü kavga etmiştik sebep de eşimin bana sormadan bunlara müsaitiz demesiydi. O sinirle akşam üstü çıktım yürümeye hava almaya. Sinirden ağlıyordum. Bunlar da bize geliyordu yolda karşılaştık sinir krizi halinde olduğum için yolumu değiştirdim eşim de peşimden geliyordu. Neyse parka gittik ben oturdum sakinleştim. Sakince konuşup derdimizi çözeceken resmen takip etmişler pat diye damladılar yanımıza. Beni yine aldı bir sinir. Kavga ettiğimizi de öğrendiler tabii. Sokaktan geçen bile anlardı benim halimden onlar anlamadılar. Eşim nezaketen çay hazır siz de gelin isterseniz dedi ve GELDİLER! Bunlar kavga etmiş başbaşa bırakalım, sorunlarını çözsünler demediler. Ben yüzlerine bile bakmadım geçtim balkonda ağladım akşam boyu. Onlar da resmen ben balkonda sinir krizi geçirirken güldüler eğlendiler.
O günden beri devamlı bahane üretiyorum yorgunum halsizim vs. Eşim bana sormadan müsaitiz demiyor artık. Eşim çıkıyor dışarıda erkek erkeğe görüşüyor çok isterse. Kızın mesajlarına da eskisi gibi cevap vermiyorum.
Arada eşim olmasa hepten irtibatı kesicem.
Ama yüzsüzlükleri, az önce arayıp uyanamaz mı diye sormaları sinirlerimi zıplattı. Ben hayatımda böyle sülük gibi yapışan insanlar görmedim daha. Ve bu soğukluğuma, reddetmelerime rağmen hâlâ 2 güne bir arıyorlar deli oluyorum.
Biz bu insanlar yüzünden çok tartıştık eşimle. Tiksinmemek elde değil içimi dökmek istedim kusura bakmayın.
Not: Eşim arkadaşıyla kötü olmak istemiyor araları gayet iyi çocukluktan arkadaşı kendisi. Ve eşim bu durumdan benim kadar rahatsız değil. En son ben mecbur muyum dedim tamam biz görüşmek istedikçe dışarıda görüşürüz o zaman Mehmet'le dedi. Yani bana görüşmem için baskı yapmıyor ama kökten irtibatı kesmemi de istemiyor Mehmet'le arası bozulur diye. Eşime göre ben abartıyorum böyle yaparsam çevremde insan kalmazmış yalnız kalırmışım o kadar yardımları dokunmuş vs. Kısacası açık açık görüşmek istemiyorum diyemiyorum kıza eşimden dolayı. Ve eşimin bu inatla görüşmek istemesi yanlış algılanmasın eşim tüm arkadaşlarına karşı aynı böyle. Çok aşırı misafir sever kendileri. Ailemden bile bazen ben usanırım çok geliyorlar kalıyorlar diye ama eşim usanmaz. Kalabalığı sohbeti seviyor kendisi kim olursa olsun.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?