Kızlar size bir kitabı yarıdan anlatacağım.. En baştan anlatmak konuyu uzatır.. Sadece şunu bilin babamın evinde yaşadığım eziyetlerden dolayı kocama sığındım.. Meğer azrailimmiş kocam nereden bilebilirdim..
25 yıllık evliyim 2 tane çocuğumuz var 1 kız 1 oğlan.. Eşim ailesine aşırı düşkün onların yaptıkları hataları asla görmeyen onlara hiç kusur bulmayan bir adam..En temel sorunumuz bu eşim ailesinin kuklası.. 25 yıl boyunca yaşadığım hiçbir haksızlıkta yanımda durmadı sessiz kaldı.. Yıllarca psikolojik şiddete maruz kaldım.. Eşim ve ailesi merhamet yoksunu insanlar..Yaşadığım her olayı burda anlatamıyorum o kadar çok şey varki.. Güncel sorunlarım geçmişi bastıracak hale geldi.. Oğlum okuyor üniversite son sınıf ve online oyun bağımlısı.. Ama ne eşim nede oğlum durumun ciddiyetinin farkında değiller.. Ben söyledikçe kötü hep ben oldum..Doğru söyleyen dokuz köyden kovulurmuş sanırım bu cümle hayatımın özeti..Eşim herşey düzelecek diyerek yıllarca tüm sorunlarımızı hep perdeledi..Güçsüz karakteri onu adım atamaz hale getirdi pasif kaldı herşeye.. Ailesine karşıda çocuklarımızın yanlışlarına karşıda.. Mesela 1 kere bile çocuklarını uyarmamıştır yanlışları konusunda çünkü kendine güvensiz biri.. Tüm bu sorunlar hayatımızın merkezindeyken kanser olduğumu öğrendim... Zaten olaylar ondan sonra patlak verdi.. Eşim nasıl konuşması gerektiğini bilmeyen biri hastalığımdan sonra pot üstüne pot kırmaya başladı.. Kemoterapi alıyorum henüz Tedavim bitmedi.. Fakat evimiz cehenneme dönmüş durumda... Eşim ne dediğini bilmez şekilde konuşup sürekli sen beni yanlış anlıyorsun diyo. Oğlum oyun bağımlılığına devam ediyor.. Kızımla ikimiz evden gidelim kendimize bir hayat kuralım diye hayal ederken kızım şimdi ikilemde emin değil.. Bana verdiği tüm sözleri unutup geriye çekildi beni bu halimle yapayalnız bıraktı.. Eşim anlayış fakiri zayıf karakter çocuk gibi davranışları 50 yaşında bir çocuk .. Sanki gripmişim gibi davranılıyorum.. Oğlum ben 45 yaşında bile oynayacağım bu oyunu diyor bana düşünün kemoterapi alırken duyuyorum bunları.. Kızımsa ilk kemoterapi aldığımda gidip piercing taktırıyo ve ben eve gelince görüyorum haberim yok..Ben kimim annemiyim neyim bilmiyorum... Sadece şundan çok çok eminim iki evladımda tıpkı babaları gibi soğuk ruhsuz duygusuz merhametsiz.. Şu an evde hiç konuşmuyoruz çocuklarımla.. Eşimin yaptıkları artık acıtmıyorda çocuklarımın kanserken annelerini kaale bile almamaları öldürüyor beni.. Apart bakıyorum tek başıma kalabileceğim ama çalışmadığım için kimse apart vermiyor.. Tedavim bitmedi napacağımı bilmiyorum.. Evde odama kilitliyorum kendimi buraya sığınıyorum.. Annem yok babam var ama yok kimsem yok.. Sağlıklı düşünemez hale geldim.. Sığınma evini bile aradım ama kanser olduğum için hijyen sağlayamayız sana apart tut dediler.. Kaldım öle çaresiz.. Kızlar akıl akıldan üstündür.. Lütfen bir yol çare gösterin.. Ne yapmalıyım ben
Çok teşekkür ederimÇok çok geçmiş olsun. Malesef boşanamam çocuklar babalarına çok düşkün, gidecek yerim yok vs diyerek devam ettirilen evliliğin sonu bu oluyor. Eşinizden görmediğiniz ilgi alakayı çocuklarınızdan bekler duruma gelmişsiniz ama hiç bir şeyin yerini doldurmaz çocuklar. 25 yıldan sonra boşansanız ne yapacaksınız bu saatten sonra bilemedim.
Sizin şu an tek odak noktanız kendiniz olsun. İyileşmeye bakın güçlü kalın çünkü size sadece kendinizden fayda var
Zamanında aldatıldım bide boşanma eşiğine geldik fakat oğlum küçüktü çalışmıyordum maddi gücüm yoktu babam zalim bir baba dönemedim.. Eşime sırf maddi imkanlarından dolayı katlandım.. Halada öyle.. Parası olmasa bir hiç.. Bu hastalık para yiyen bir hastalık bir yerde elim mahkum ona.. Evdekilerle köşe kapmaca oynuyorum zaten.. Anneleri gibi değilde düşmanları gibiyim..geçmiş olsun keşke zamanında boşansaydınız. tedavininiz bitene kadar bekleme şansınız yok mu? konuşmayın evdekilerle gerekirse.
Çok teşekkür ederimİnsanın içini en çok acıtanda bu hadi eşim el oğlu yıllarca tanıdım onu içindeki vicdansız tarafını gördüm.. Fakat evlatlarımın bana yokmuşum gibi davranmaları aynı evde hiç konuşmamak bir anne için ne kadar acı tahmin edersiniz Üstelik kanserim mücadele ediyorum inanamıyorum ve benim ne kadar fedakar olduğumu bilir çocuklarım buna rağmen bu davranışlara katlanmak çok zor.. Allah herşeyin hayırlısını versin
Çok teşekkür ederimGeçmiş olsun.
Umarım sağlığınıza kavuşursunuz.
tedaviniz bitene kadar sabredin bence. öteki türlü daha çok zorlanacaksınız gibi duruyor çünkü.Zamanında aldatıldım bide boşanma eşiğine geldik fakat oğlum küçüktü çalışmıyordum maddi gücüm yoktu babam zalim bir baba dönemedim.. Eşime sırf maddi imkanlarından dolayı katlandım.. Halada öyle.. Parası olmasa bir hiç.. Bu hastalık para yiyen bir hastalık bir yerde elim mahkum ona.. Evdekilerle köşe kapmaca oynuyorum zaten.. Anneleri gibi değilde düşmanları gibiyim..
O kadar haklısınız ki.. Tüm bunları biliyorum çok fazla hayat tecrübem var ama yinede annelik duygum kabul etmiyor bu durumu.. Bir insan annesine nasıl kıyar merhamet etmez anlayış göstermez üstelik en zor en eşine çocuklarına ihtiyacı olduğu anda aklım mantığım almıyor benimAnnenim ezildiği yok sayıldığı evliliklerde çocuklar da acımasız oluyor. Belki ağır gelecek söylediğim ama anneye saygıları kalmıyor çocukların. aslında beklene dediğiniz gibi yeterince ezildim hor görüldüm ama onlar benim evlatlarım onlar bana iyi davranmalı" malesef öyle olmuyor
Tabiki duygusal bir dönemden geçiyorum.. Fakat ailemin yeteri kadar ilgi alaka göstermemesi en zor anımda bu yaralıyor beni.. Mesela ben bu halimle yemek yapıyorum temizlik yapıyorum ayaklarım şiş ellerim acıyoHastalıktan dolayı duygusal bir dönemde olabilir mısınız.
Evlatlarınız da sizi muhakkak seviyordur.
Onlar da hastalığınıza üzülüyordur.
Herkes tepkilerini açıkça belli edemez.
Eşimin parası var yazmışsınız, temizlik için kadın gelsin haftada 2 kez, kabul etmiyor mu?Tabiki duygusal bir dönemden geçiyorum.. Fakat ailemin yeteri kadar ilgi alaka göstermemesi en zor anımda bu yaralıyor beni.. Mesela ben bu halimle yemek yapıyorum temizlik yapıyorum ayaklarım şiş ellerim acıyo
Kanser hastasına gripmiş gibi davranılan bir ortamda içselleştirmiş olabilirmiyim bilemedim.. Mesela eşim annesi gripken daha fazla ilgi gösteriyordu.. Hatayı çok kendimdede aradım.. Tek bulduğum cevap beklentilerimi düşürmek sanırım.. Çünkü ben eşime ve özellikle de çocuklarıma çok değer verdiğim ve çok sevdiğim için aynı değeri görmemek şok etkisi yaşattı bana belkide
Allah eşinde çocuğunda hayırlısını versin gerçekten çok geçmiş olsun Allah yardımcınız olsunKızlar size bir kitabı yarıdan anlatacağım.. En baştan anlatmak konuyu uzatır.. Sadece şunu bilin babamın evinde yaşadığım eziyetlerden dolayı kocama sığındım.. Meğer azrailimmiş kocam nereden bilebilirdim..
25 yıllık evliyim 2 tane çocuğumuz var 1 kız 1 oğlan.. Eşim ailesine aşırı düşkün onların yaptıkları hataları asla görmeyen onlara hiç kusur bulmayan bir adam..En temel sorunumuz bu eşim ailesinin kuklası.. 25 yıl boyunca yaşadığım hiçbir haksızlıkta yanımda durmadı sessiz kaldı.. Yıllarca psikolojik şiddete maruz kaldım.. Eşim ve ailesi merhamet yoksunu insanlar..Yaşadığım her olayı burda anlatamıyorum o kadar çok şey varki.. Güncel sorunlarım geçmişi bastıracak hale geldi.. Oğlum okuyor üniversite son sınıf ve online oyun bağımlısı.. Ama ne eşim nede oğlum durumun ciddiyetinin farkında değiller.. Ben söyledikçe kötü hep ben oldum..Doğru söyleyen dokuz köyden kovulurmuş sanırım bu cümle hayatımın özeti..Eşim herşey düzelecek diyerek yıllarca tüm sorunlarımızı hep perdeledi..Güçsüz karakteri onu adım atamaz hale getirdi pasif kaldı herşeye.. Ailesine karşıda çocuklarımızın yanlışlarına karşıda.. Mesela 1 kere bile çocuklarını uyarmamıştır yanlışları konusunda çünkü kendine güvensiz biri.. Tüm bu sorunlar hayatımızın merkezindeyken kanser olduğumu öğrendim... Zaten olaylar ondan sonra patlak verdi.. Eşim nasıl konuşması gerektiğini bilmeyen biri hastalığımdan sonra pot üstüne pot kırmaya başladı.. Kemoterapi alıyorum henüz Tedavim bitmedi.. Fakat evimiz cehenneme dönmüş durumda... Eşim ne dediğini bilmez şekilde konuşup sürekli sen beni yanlış anlıyorsun diyo. Oğlum oyun bağımlılığına devam ediyor.. Kızımla ikimiz evden gidelim kendimize bir hayat kuralım diye hayal ederken kızım şimdi ikilemde emin değil.. Bana verdiği tüm sözleri unutup geriye çekildi beni bu halimle yapayalnız bıraktı.. Eşim anlayış fakiri zayıf karakter çocuk gibi davranışları 50 yaşında bir çocuk .. Sanki gripmişim gibi davranılıyorum.. Oğlum ben 45 yaşında bile oynayacağım bu oyunu diyor bana düşünün kemoterapi alırken duyuyorum bunları.. Kızımsa ilk kemoterapi aldığımda gidip piercing taktırıyo ve ben eve gelince görüyorum haberim yok..Ben kimim annemiyim neyim bilmiyorum... Sadece şundan çok çok eminim iki evladımda tıpkı babaları gibi soğuk ruhsuz duygusuz merhametsiz.. Şu an evde hiç konuşmuyoruz çocuklarımla.. Eşimin yaptıkları artık acıtmıyorda çocuklarımın kanserken annelerini kaale bile almamaları öldürüyor beni.. Apart bakıyorum tek başıma kalabileceğim ama çalışmadığım için kimse apart vermiyor.. Tedavim bitmedi napacağımı bilmiyorum.. Evde odama kilitliyorum kendimi buraya sığınıyorum.. Annem yok babam var ama yok kimsem yok.. Sağlıklı düşünemez hale geldim.. Sığınma evini bile aradım ama kanser olduğum için hijyen sağlayamayız sana apart tut dediler.. Kaldım öle çaresiz.. Kızlar akıl akıldan üstündür.. Lütfen bir yol çare gösterin.. Ne yapmalıyım ben
Kadın geliyor ama çok sık alamıyorum.. Doktorum yasakladı misafir evcil hayvan herşey yasak bana.. Dışarıdan yemekte yiyemiyorum.. Enfeksiyon kapmamam gerekiyor.. Bu dönem fedakarlık yapmak zorundayım..Eşimin parası var yazmışsınız, temizlik için kadın gelsin haftada 2 kez, kabul etmiyor mu?