Siz veren taraf olmuşsunuz hep isteyin biraz da talep edin.Tabiki duygusal bir dönemden geçiyorum.. Fakat ailemin yeteri kadar ilgi alaka göstermemesi en zor anımda bu yaralıyor beni.. Mesela ben bu halimle yemek yapıyorum temizlik yapıyorum ayaklarım şiş ellerim acıyo
Oğlum 22 kızım 17 yaşında.. Oyun oynadığı için tembelleşti oğlum.. Mesela öğrenci evinden geldi.. Valizdeki çamaşırları görseydiniz durumun vahametini anlardınız..Çamaşırları yıkadığım halde leş gibi kokuyordu.. Duşa zorla sokarım evde çok ter kokan biri ama tembellikten yıkanmaz..Çok dağınık herkes arkamı toplasın derdinde suyu bile kardeşinden ister. Yemek yerken yanında telefon izleyerek yemek yer.. Siz onunla konuşurken gözü telefondadır.. Ya Laptop başındadır yada elinde telefon.. Başka şekilde göremezsiniz evde.. Kız arkadaşı var onunla bile sık sık görüşmez hep laptopta.. Hatta kız arkadaşıda onunla online oyun oynuyor başka türlü göremiyor napsın.. Söylediğim zaman asla kabul etmiyor sen bana sataşıyorsun deyip gidiyor.. Babası düzelecek geçecek deyip polyannayı oynuyor..Çocuklarınız sizin istediğiniz gibi davranmak için küçük daha bence. 23 24 yaşında herhalde erkek çocuğunuz. Ne yapabilir ki size? Benim kardeşim 30 yaşında ve o da online oyun oynuyor her akşam, yaş ile alakası yok bunun , ilerde de oynayacağım diyor. Düşünüyorum, annem ona karışsa, sürekli oynamasına laf söylese, bir süre sonra onun da annemle arası soğur, anneme kızar. Kızınız muhtemelen daha küçük, o yaştaki çocuklar duygularını belli edemez, nasıl belli edeceğini bilemez yada. Hastalığınız da şükür ki kötüye gitmiyormuş, siz de sürekli şikayet edip, mağduru oynamak yerine , evde neşeli olun, kendinize bakın, zaman ayırın, herkes istediği gibi davransın evde. Sürekli ah vahlanmak hastalığınız için de tehlikeli bence.
Ayy çok tatlısınız yaaBen burda veresiye vere vere kalmadı kalmadı görüyorum .
Hala cabaliyorsunuz. Yapmayın. Kendinizi sevin. Siz nerdesiniz 25 yıldır. Bedeniniz beni sev, beni unutma diyor.
Herşeyin merkezine "ben"i koyun.
Birde devamli Ankara oyun havaları dinleyin, kalkın göbek atın. Ben delirmekten bu şekilde kurtuldum.
Çok teşekkür ederimAllahım acil şifalar versin inşallah arkadaşım.
Off offf, içim yandı okurken , şuan evlat sahibi olmak için çabalarken okudum konunuzu resmen canım yandı, Allah evlâdın da hayırlısını versin , size dua edebilirim başka da bişey diyemiyorum, devlete sığınmaktan başka hiçbirşey öneremiyorum, mor çatı falan deneyin diycem ama onlarda da şiddet vs yoksa yardımcı olurlar mi bilmemKızlar size bir kitabı yarıdan anlatacağım.. En baştan anlatmak konuyu uzatır.. Sadece şunu bilin babamın evinde yaşadığım eziyetlerden dolayı kocama sığındım.. Meğer azrailimmiş kocam nereden bilebilirdim..
25 yıllık evliyim 2 tane çocuğumuz var 1 kız 1 oğlan.. Eşim ailesine aşırı düşkün onların yaptıkları hataları asla görmeyen onlara hiç kusur bulmayan bir adam..En temel sorunumuz bu eşim ailesinin kuklası.. 25 yıl boyunca yaşadığım hiçbir haksızlıkta yanımda durmadı sessiz kaldı.. Yıllarca psikolojik şiddete maruz kaldım.. Eşim ve ailesi merhamet yoksunu insanlar..Yaşadığım her olayı burda anlatamıyorum o kadar çok şey varki.. Güncel sorunlarım geçmişi bastıracak hale geldi.. Oğlum okuyor üniversite son sınıf ve online oyun bağımlısı.. Ama ne eşim nede oğlum durumun ciddiyetinin farkında değiller.. Ben söyledikçe kötü hep ben oldum..Doğru söyleyen dokuz köyden kovulurmuş sanırım bu cümle hayatımın özeti..Eşim herşey düzelecek diyerek yıllarca tüm sorunlarımızı hep perdeledi..Güçsüz karakteri onu adım atamaz hale getirdi pasif kaldı herşeye.. Ailesine karşıda çocuklarımızın yanlışlarına karşıda.. Mesela 1 kere bile çocuklarını uyarmamıştır yanlışları konusunda çünkü kendine güvensiz biri.. Tüm bu sorunlar hayatımızın merkezindeyken kanser olduğumu öğrendim... Zaten olaylar ondan sonra patlak verdi.. Eşim nasıl konuşması gerektiğini bilmeyen biri hastalığımdan sonra pot üstüne pot kırmaya başladı.. Kemoterapi alıyorum henüz Tedavim bitmedi.. Fakat evimiz cehenneme dönmüş durumda... Eşim ne dediğini bilmez şekilde konuşup sürekli sen beni yanlış anlıyorsun diyo. Oğlum oyun bağımlılığına devam ediyor.. Kızımla ikimiz evden gidelim kendimize bir hayat kuralım diye hayal ederken kızım şimdi ikilemde emin değil.. Bana verdiği tüm sözleri unutup geriye çekildi beni bu halimle yapayalnız bıraktı.. Eşim anlayış fakiri zayıf karakter çocuk gibi davranışları 50 yaşında bir çocuk .. Sanki gripmişim gibi davranılıyorum.. Oğlum ben 45 yaşında bile oynayacağım bu oyunu diyor bana düşünün kemoterapi alırken duyuyorum bunları.. Kızımsa ilk kemoterapi aldığımda gidip piercing taktırıyo ve ben eve gelince görüyorum haberim yok..Ben kimim annemiyim neyim bilmiyorum... Sadece şundan çok çok eminim iki evladımda tıpkı babaları gibi soğuk ruhsuz duygusuz merhametsiz.. Şu an evde hiç konuşmuyoruz çocuklarımla.. Eşimin yaptıkları artık acıtmıyorda çocuklarımın kanserken annelerini kaale bile almamaları öldürüyor beni.. Apart bakıyorum tek başıma kalabileceğim ama çalışmadığım için kimse apart vermiyor.. Tedavim bitmedi napacağımı bilmiyorum.. Evde odama kilitliyorum kendimi buraya sığınıyorum.. Annem yok babam var ama yok kimsem yok.. Sağlıklı düşünemez hale geldim.. Sığınma evini bile aradım ama kanser olduğum için hijyen sağlayamayız sana apart tut dediler.. Kaldım öle çaresiz.. Kızlar akıl akıldan üstündür.. Lütfen bir yol çare gösterin.. Ne yapmalıyım ben
Kanser hastası kadına evde kalk Ankara havası mı oyna dedinizBen burda veresiye vere vere kalmadı kalmadı görüyorum .
Hala cabaliyorsunuz. Yapmayın. Kendinizi sevin. Siz nerdesiniz 25 yıldır. Bedeniniz beni sev, beni unutma diyor.
Herşeyin merkezine "ben"i koyun.
Birde devamli Ankara oyun havaları dinleyin, kalkın göbek atın. Ben delirmekten bu şekilde kurtuldum.
umarım hastalığınız bir an önce tedavi edilir, kanser oldugunuzu öğrendiginzde sadece siz üzülmediniz, herkesin stres ile baş etme yöntemi çok farklı. neden eşinizin ve çocuklarınızın sevgisini göremiyorsunuz, bakış açınızı değiştirip tarafsız olarak bakın olaylara . size tavsiyem cehemdende olsa evinizde sevdiklerinizle kalın. çocugunuzun oyun oynaması üniversite kazanmasına engel olmamış , kızınızın takısı belkide acısının sembolü . onlar size sevgilerin göstermiyor olabilir ama siz gösterin siz öğretin onlara.Kızlar size bir kitabı yarıdan anlatacağım.. En baştan anlatmak konuyu uzatır.. Sadece şunu bilin babamın evinde yaşadığım eziyetlerden dolayı kocama sığındım.. Meğer azrailimmiş kocam nereden bilebilirdim..
25 yıllık evliyim 2 tane çocuğumuz var 1 kız 1 oğlan.. Eşim ailesine aşırı düşkün onların yaptıkları hataları asla görmeyen onlara hiç kusur bulmayan bir adam..En temel sorunumuz bu eşim ailesinin kuklası.. 25 yıl boyunca yaşadığım hiçbir haksızlıkta yanımda durmadı sessiz kaldı.. Yıllarca psikolojik şiddete maruz kaldım.. Eşim ve ailesi merhamet yoksunu insanlar..Yaşadığım her olayı burda anlatamıyorum o kadar çok şey varki.. Güncel sorunlarım geçmişi bastıracak hale geldi.. Oğlum okuyor üniversite son sınıf ve online oyun bağımlısı.. Ama ne eşim nede oğlum durumun ciddiyetinin farkında değiller.. Ben söyledikçe kötü hep ben oldum..Doğru söyleyen dokuz köyden kovulurmuş sanırım bu cümle hayatımın özeti..Eşim herşey düzelecek diyerek yıllarca tüm sorunlarımızı hep perdeledi..Güçsüz karakteri onu adım atamaz hale getirdi pasif kaldı herşeye.. Ailesine karşıda çocuklarımızın yanlışlarına karşıda.. Mesela 1 kere bile çocuklarını uyarmamıştır yanlışları konusunda çünkü kendine güvensiz biri.. Tüm bu sorunlar hayatımızın merkezindeyken kanser olduğumu öğrendim... Zaten olaylar ondan sonra patlak verdi.. Eşim nasıl konuşması gerektiğini bilmeyen biri hastalığımdan sonra pot üstüne pot kırmaya başladı.. Kemoterapi alıyorum henüz Tedavim bitmedi.. Fakat evimiz cehenneme dönmüş durumda... Eşim ne dediğini bilmez şekilde konuşup sürekli sen beni yanlış anlıyorsun diyo. Oğlum oyun bağımlılığına devam ediyor.. Kızımla ikimiz evden gidelim kendimize bir hayat kuralım diye hayal ederken kızım şimdi ikilemde emin değil.. Bana verdiği tüm sözleri unutup geriye çekildi beni bu halimle yapayalnız bıraktı.. Eşim anlayış fakiri zayıf karakter çocuk gibi davranışları 50 yaşında bir çocuk .. Sanki gripmişim gibi davranılıyorum.. Oğlum ben 45 yaşında bile oynayacağım bu oyunu diyor bana düşünün kemoterapi alırken duyuyorum bunları.. Kızımsa ilk kemoterapi aldığımda gidip piercing taktırıyo ve ben eve gelince görüyorum haberim yok..Ben kimim annemiyim neyim bilmiyorum... Sadece şundan çok çok eminim iki evladımda tıpkı babaları gibi soğuk ruhsuz duygusuz merhametsiz.. Şu an evde hiç konuşmuyoruz çocuklarımla.. Eşimin yaptıkları artık acıtmıyorda çocuklarımın kanserken annelerini kaale bile almamaları öldürüyor beni.. Apart bakıyorum tek başıma kalabileceğim ama çalışmadığım için kimse apart vermiyor.. Tedavim bitmedi napacağımı bilmiyorum.. Evde odama kilitliyorum kendimi buraya sığınıyorum.. Annem yok babam var ama yok kimsem yok.. Sağlıklı düşünemez hale geldim.. Sığınma evini bile aradım ama kanser olduğum için hijyen sağlayamayız sana apart tut dediler.. Kaldım öle çaresiz.. Kızlar akıl akıldan üstündür.. Lütfen bir yol çare gösterin.. Ne yapmalıyım ben
beklenti insanı en çok üzen yaralayan şey, beklemeyin üzülmeyin. yemek yapmazsanız bir pizza yerler acından ölmezlerKanser hastasına gripmiş gibi davranılan bir ortamda içselleştirmiş olabilirmiyim bilemedim.. Mesela eşim annesi gripken daha fazla ilgi gösteriyordu.. Hatayı çok kendimdede aradım.. Tek bulduğum cevap beklentilerimi düşürmek sanırım.. Çünkü ben eşime ve özellikle de çocuklarıma çok değer verdiğim ve çok sevdiğim için aynı değeri görmemek şok etkisi yaşattı bana belkide
çok çok geçmiş olsun Allah acil şifalar versinKanser hastasına gripmiş gibi davranılan bir ortamda içselleştirmiş olabilirmiyim bilemedim.. Mesela eşim annesi gripken daha fazla ilgi gösteriyordu.. Hatayı çok kendimdede aradım.. Tek bulduğum cevap beklentilerimi düşürmek sanırım.. Çünkü ben eşime ve özellikle de çocuklarıma çok değer verdiğim ve çok sevdiğim için aynı değeri görmemek şok etkisi yaşattı bana belkide
17 yasinda kucucuk kizmis, konu sahibi kucuk cocuklardab fazla beklentiye giriyor bence maalesefçok çok geçmiş olsun Allah acil şifalar versin
en önce sağlığınıza iyi olmaya bakın
sonrasını sonra düşünürsünüz
kızınız kaç yaşında? onunla ayrı hayat kurmak isterken onun üzerine düşen görevler neydi
korkmuştur hiç bir sorumluluk da almadıysa bu yaşına kadar
Pislik kendi pisliği,asosyellik kendi asosyelliği. Evde ter kokan biri evet hoş değil ama oğlun bu kadar dert etmiyor,sen hasta halinle neden kafana takıyorsun ki bunları? Tembelse tembel boşver. Ne yaparsa kendine yapar. Bu kadar da kafaya takacak bir şey göremedim ben açıkcası oğlunla ilgili. Arkasını toplamayı bırak,bak bakalım nasıl düzeliyor.Oğlum 22 kızım 17 yaşında.. Oyun oynadığı için tembelleşti oğlum.. Mesela öğrenci evinden geldi.. Valizdeki çamaşırları görseydiniz durumun vahametini anlardınız..Çamaşırları yıkadığım halde leş gibi kokuyordu.. Duşa zorla sokarım evde çok ter kokan biri ama tembellikten yıkanmaz..Çok dağınık herkes arkamı toplasın derdinde suyu bile kardeşinden ister. Yemek yerken yanında telefon izleyerek yemek yer.. Siz onunla konuşurken gözü telefondadır.. Ya Laptop başındadır yada elinde telefon.. Başka şekilde göremezsiniz evde.. Kız arkadaşı var onunla bile sık sık görüşmez hep laptopta.. Hatta kız arkadaşıda onunla online oyun oynuyor başka türlü göremiyor napsın.. Söylediğim zaman asla kabul etmiyor sen bana sataşıyorsun deyip gidiyor.. Babası düzelecek geçecek deyip polyannayı oynuyor..
Çok geçmiş olsun. Ama çocuklarınıza karşı çok beklenti sahibisiniz. Onlar sizin kurtarıcınız değilKızlar size bir kitabı yarıdan anlatacağım.. En baştan anlatmak konuyu uzatır.. Sadece şunu bilin babamın evinde yaşadığım eziyetlerden dolayı kocama sığındım.. Meğer azrailimmiş kocam nereden bilebilirdim..
25 yıllık evliyim 2 tane çocuğumuz var 1 kız 1 oğlan.. Eşim ailesine aşırı düşkün onların yaptıkları hataları asla görmeyen onlara hiç kusur bulmayan bir adam..En temel sorunumuz bu eşim ailesinin kuklası.. 25 yıl boyunca yaşadığım hiçbir haksızlıkta yanımda durmadı sessiz kaldı.. Yıllarca psikolojik şiddete maruz kaldım.. Eşim ve ailesi merhamet yoksunu insanlar..Yaşadığım her olayı burda anlatamıyorum o kadar çok şey varki.. Güncel sorunlarım geçmişi bastıracak hale geldi.. Oğlum okuyor üniversite son sınıf ve online oyun bağımlısı.. Ama ne eşim nede oğlum durumun ciddiyetinin farkında değiller.. Ben söyledikçe kötü hep ben oldum..Doğru söyleyen dokuz köyden kovulurmuş sanırım bu cümle hayatımın özeti..Eşim herşey düzelecek diyerek yıllarca tüm sorunlarımızı hep perdeledi..Güçsüz karakteri onu adım atamaz hale getirdi pasif kaldı herşeye.. Ailesine karşıda çocuklarımızın yanlışlarına karşıda.. Mesela 1 kere bile çocuklarını uyarmamıştır yanlışları konusunda çünkü kendine güvensiz biri.. Tüm bu sorunlar hayatımızın merkezindeyken kanser olduğumu öğrendim... Zaten olaylar ondan sonra patlak verdi.. Eşim nasıl konuşması gerektiğini bilmeyen biri hastalığımdan sonra pot üstüne pot kırmaya başladı.. Kemoterapi alıyorum henüz Tedavim bitmedi.. Fakat evimiz cehenneme dönmüş durumda... Eşim ne dediğini bilmez şekilde konuşup sürekli sen beni yanlış anlıyorsun diyo. Oğlum oyun bağımlılığına devam ediyor.. Kızımla ikimiz evden gidelim kendimize bir hayat kuralım diye hayal ederken kızım şimdi ikilemde emin değil.. Bana verdiği tüm sözleri unutup geriye çekildi beni bu halimle yapayalnız bıraktı.. Eşim anlayış fakiri zayıf karakter çocuk gibi davranışları 50 yaşında bir çocuk .. Sanki gripmişim gibi davranılıyorum.. Oğlum ben 45 yaşında bile oynayacağım bu oyunu diyor bana düşünün kemoterapi alırken duyuyorum bunları.. Kızımsa ilk kemoterapi aldığımda gidip piercing taktırıyo ve ben eve gelince görüyorum haberim yok..Ben kimim annemiyim neyim bilmiyorum... Sadece şundan çok çok eminim iki evladımda tıpkı babaları gibi soğuk ruhsuz duygusuz merhametsiz.. Şu an evde hiç konuşmuyoruz çocuklarımla.. Eşimin yaptıkları artık acıtmıyorda çocuklarımın kanserken annelerini kaale bile almamaları öldürüyor beni.. Apart bakıyorum tek başıma kalabileceğim ama çalışmadığım için kimse apart vermiyor.. Tedavim bitmedi napacağımı bilmiyorum.. Evde odama kilitliyorum kendimi buraya sığınıyorum.. Annem yok babam var ama yok kimsem yok.. Sağlıklı düşünemez hale geldim.. Sığınma evini bile aradım ama kanser olduğum için hijyen sağlayamayız sana apart tut dediler.. Kaldım öle çaresiz.. Kızlar akıl akıldan üstündür.. Lütfen bir yol çare gösterin.. Ne yapmalıyım ben