Kızlar size bir kitabı yarıdan anlatacağım.. En baştan anlatmak konuyu uzatır.. Sadece şunu bilin babamın evinde yaşadığım eziyetlerden dolayı kocama sığındım.. Meğer azrailimmiş kocam nereden bilebilirdim..
25 yıllık evliyim 2 tane çocuğumuz var 1 kız 1 oğlan.. Eşim ailesine aşırı düşkün onların yaptıkları hataları asla görmeyen onlara hiç kusur bulmayan bir adam..En temel sorunumuz bu eşim ailesinin kuklası.. 25 yıl boyunca yaşadığım hiçbir haksızlıkta yanımda durmadı sessiz kaldı.. Yıllarca psikolojik şiddete maruz kaldım.. Eşim ve ailesi merhamet yoksunu insanlar..Yaşadığım her olayı burda anlatamıyorum o kadar çok şey varki.. Güncel sorunlarım geçmişi bastıracak hale geldi.. Oğlum okuyor üniversite son sınıf ve online oyun bağımlısı.. Ama ne eşim nede oğlum durumun ciddiyetinin farkında değiller.. Ben söyledikçe kötü hep ben oldum..Doğru söyleyen dokuz köyden kovulurmuş sanırım bu cümle hayatımın özeti..Eşim herşey düzelecek diyerek yıllarca tüm sorunlarımızı hep perdeledi..Güçsüz karakteri onu adım atamaz hale getirdi pasif kaldı herşeye.. Ailesine karşıda çocuklarımızın yanlışlarına karşıda.. Mesela 1 kere bile çocuklarını uyarmamıştır yanlışları konusunda çünkü kendine güvensiz biri.. Tüm bu sorunlar hayatımızın merkezindeyken kanser olduğumu öğrendim... Zaten olaylar ondan sonra patlak verdi.. Eşim nasıl konuşması gerektiğini bilmeyen biri hastalığımdan sonra pot üstüne pot kırmaya başladı.. Kemoterapi alıyorum henüz Tedavim bitmedi.. Fakat evimiz cehenneme dönmüş durumda... Eşim ne dediğini bilmez şekilde konuşup sürekli sen beni yanlış anlıyorsun diyo. Oğlum oyun bağımlılığına devam ediyor.. Kızımla ikimiz evden gidelim kendimize bir hayat kuralım diye hayal ederken kızım şimdi ikilemde emin değil.. Bana verdiği tüm sözleri unutup geriye çekildi beni bu halimle yapayalnız bıraktı.. Eşim anlayış fakiri zayıf karakter çocuk gibi davranışları 50 yaşında bir çocuk .. Sanki gripmişim gibi davranılıyorum.. Oğlum ben 45 yaşında bile oynayacağım bu oyunu diyor bana düşünün kemoterapi alırken duyuyorum bunları.. Kızımsa ilk kemoterapi aldığımda gidip piercing taktırıyo ve ben eve gelince görüyorum haberim yok..Ben kimim annemiyim neyim bilmiyorum... Sadece şundan çok çok eminim iki evladımda tıpkı babaları gibi soğuk ruhsuz duygusuz merhametsiz.. Şu an evde hiç konuşmuyoruz çocuklarımla.. Eşimin yaptıkları artık acıtmıyorda çocuklarımın kanserken annelerini kaale bile almamaları öldürüyor beni.. Apart bakıyorum tek başıma kalabileceğim ama çalışmadığım için kimse apart vermiyor.. Tedavim bitmedi napacağımı bilmiyorum.. Evde odama kilitliyorum kendimi buraya sığınıyorum.. Annem yok babam var ama yok kimsem yok.. Sağlıklı düşünemez hale geldim.. Sığınma evini bile aradım ama kanser olduğum için hijyen sağlayamayız sana apart tut dediler.. Kaldım öle çaresiz.. Kızlar akıl akıldan üstündür.. Lütfen bir yol çare gösterin.. Ne yapmalıyım ben