- 30 Ocak 2016
- 728
- 1.303
-
- Konu Sahibi Mavi_gokyuzu
- #1
Arkadaşlar merhaba.
Size beni düşündüren bir meseleden bahsetmek istiyorum. Kafamı meşgul eden şey sevgilimin ailesi. Belki ön yargıdır,yanlış düşünüyorumdur fakat ben sevgilimin ailesinden hiç hoşlanmıyorum. Tavırları,konuşmaları, aile içi iletişimleri hiç hoşuma gitmiyor. Bunlara telefonda şahit oluyorum ya da sevgilimin bana dert yanarken ki konuşmalarından anlıyorum. Ben onun ailesini kendi ailemle kıyaslıyorum. Mesela ben ve abim olsun babam ve amcam,annem ve dayılarım teyzelerim olsun kardeşler arasında bir saygı vardır. Asla küfürlü konuşmayız. Ama sevgilimle telefonda konuşurken abisinin küfürle odaya daldığını duyuyorum. Sevgilime hakaret ve argo sözcükler söylediğini duyuyorum.
Mesela biz üniversiteden yeni mezun olduk. Ben eski iş yerimde çalışmaya başladım,sevgilim iş görüşmelerine gidiyor,cv bırakıyor. Bunu gören annesi,abisi hâlâ erkek arkadaşımın üstünde baskı kuruyor. 'Anca yatsan,bi b.k yapma. Git bir fabrikaya gir. ' vs vs bu örnekler çoğalır gider. Sevgilimin abisinin iş yerinde sözleşmeli memur alımı olmuş. Bir sürü personel almışlar. Bunu duyan erkek arkadaşım abisine 'hem bana çalış işe gir diyorsun hem de personel alımı olduğunu söylemiyorsun' deyince 'ne yapalım sordun mu? Çalışmak isteyen sorar. ' cevabını almış. Ben bunu duyunca çok sinirlendim. Çok şaşırdım insan kardeşine yardım etmek istemez mi ? Destek olacağına köstek oluyor. Bu ilk değil zaten daha önce de buna benzer olay olmuştu.
Annesi pasif,hasta zaten. Babası pek evle ilgilenmez. Sabah çıkar kahvehaneye gider akşama kadar,kafası esti mi kalkıp köye gider habersiz.
Biz görüntülü konuştuğumuzda evlerinin dağınık olduğunu görürüm hep. Koltuklar,halılar uyumsuz. Alakasız malzemeler etrafta durur. Bunlar hep gözüme çarpıyor.Benim ailem tertiplidir,düzenlidir. Hep kendi ailemle karşılaştırıyorum. Belki yanlış düşünüyorum,belki haddim değil ama biz evde hep yemek masasını kullanırız. Yerde yemek yemeyiz. Misafirler geldiğinde güzel sofralar kurarız ama onlarda öyle değil. Misafire gereken önem gösterilmiyor, yemek masası kullanmıyorlar,sürekli yerde yemek yiyorlar (Bu kısımda beni eleştirebilirsiniz,küçümsemiyorum yanlış anlamayın sadece bana garip geliyor)
Sürekli evli kardeşleri gelir giderler. Mesela ablasının eşi evdeki kediye kafayı takmış durumda. 'Ben olsam kaldırıp atarım,bir daha gelemez. Kendiniz yettiniz kedi kaldı' gibi laflar etmiş.Abisi de desteklemiş. Zaten zamanında abisinin kediyi evden atmışlığı var.( Ama kedi hamile olduğu için erkek arkadaşım gizlice tekrar eve aldı.) Erkek arkadaşıma diyorum ki cevabını vermedin mi? 'Uğraşmak istemedim. Her meselede böyle,her şeye burnunu sokar,laf anlamaz.' dedi. Böyle küçük mevzular gibi gelebilir ama benim kafamı çok kurcalıyor. Kimse kendi ailesinin aynısını bulamaz ama ben hep kendi ailem gibi bir aile hayal etmiştim. Gidip gelmeyi,görüşmeyi severim ama ön yargıdan dolayı içim hiç ailesine atmıyor. Abilerini,yeğenlerini falan hiç sevemiyorum. Sevgilim kendisi de diyor 'ailem dar görüşlü,kendini fazla geliştirememiş kişiler. Zaten annem babam yaşlı. Eski zaman düşüncelerine sahipler. Abilerimi pek sevmem. evlenince ayda yılda bir görüşürüz' diyor ama ben böyle hissettiğim için üzülüyorum. Hiç böyle hayal etmemiştim. Ailesini kendi aileme denk göremiyorum.
Annem zaten erkek arkadaşım benden 2 yaş küçük olduğu için ve henüz işi olmadığı için ilişkimi onaylamıyor. Ve kendi ailemiz gibi birileriyle karşılaşmak istiyor. Çok saçma ama arada kafamda bizim nişanlandığımız canlanıyor.,ailesinin özellikle abisinin yerli yersiz konuştuğu,annemin, 'evlenmek için seçtiğin çocuğun ailesi bu mu ?' diye söylendiği kafamda canlanıyor.
Annemin onaysızlığı,sevgilimin yaşı,ailesi... Bunları düşününce arada karamsarlığa kapılıyorum. Ama sevgilimin hakkını ödeyemem. Bana desteği,ilgisi,sevgisi,iyi niyeti, anlayışı, beni dünyanın en güzel kızıymış gibi hissettirmesi,aynı dünya görüşümüz,kafa yapımız,uyumluluğumuz... O kadar çok şey sayabilirim ki. Negatiflikler ve pozitiflikler bir arada...
Belki ben abartıyorum ama bilemiyorum arkadaşlar. Bazı düşüncelerimi eleştirebilirsiniz,hakkınız var ben de kendimi eleştiriyorum hatta suçluluk duyuyorum bazen ama böyle işte... Sizinle paylaşmak istedim. Sevgilimle ciddi düşünüyorum. Ailesini sevmediğim için ilişkimi bitirmek istemiyorum. Zaten atanıp evlenmeyi düşünüyoruz. Ailesiyle farklı şehirlerde olursak uzaktan uzağa daha mı iyi olur. Ne kadar az görüşürsem o kadar iyi midir diye düşünüyorum. Eşini çok sevip de ailesini sevmeyen var mı böyle ?
Size beni düşündüren bir meseleden bahsetmek istiyorum. Kafamı meşgul eden şey sevgilimin ailesi. Belki ön yargıdır,yanlış düşünüyorumdur fakat ben sevgilimin ailesinden hiç hoşlanmıyorum. Tavırları,konuşmaları, aile içi iletişimleri hiç hoşuma gitmiyor. Bunlara telefonda şahit oluyorum ya da sevgilimin bana dert yanarken ki konuşmalarından anlıyorum. Ben onun ailesini kendi ailemle kıyaslıyorum. Mesela ben ve abim olsun babam ve amcam,annem ve dayılarım teyzelerim olsun kardeşler arasında bir saygı vardır. Asla küfürlü konuşmayız. Ama sevgilimle telefonda konuşurken abisinin küfürle odaya daldığını duyuyorum. Sevgilime hakaret ve argo sözcükler söylediğini duyuyorum.
Mesela biz üniversiteden yeni mezun olduk. Ben eski iş yerimde çalışmaya başladım,sevgilim iş görüşmelerine gidiyor,cv bırakıyor. Bunu gören annesi,abisi hâlâ erkek arkadaşımın üstünde baskı kuruyor. 'Anca yatsan,bi b.k yapma. Git bir fabrikaya gir. ' vs vs bu örnekler çoğalır gider. Sevgilimin abisinin iş yerinde sözleşmeli memur alımı olmuş. Bir sürü personel almışlar. Bunu duyan erkek arkadaşım abisine 'hem bana çalış işe gir diyorsun hem de personel alımı olduğunu söylemiyorsun' deyince 'ne yapalım sordun mu? Çalışmak isteyen sorar. ' cevabını almış. Ben bunu duyunca çok sinirlendim. Çok şaşırdım insan kardeşine yardım etmek istemez mi ? Destek olacağına köstek oluyor. Bu ilk değil zaten daha önce de buna benzer olay olmuştu.
Annesi pasif,hasta zaten. Babası pek evle ilgilenmez. Sabah çıkar kahvehaneye gider akşama kadar,kafası esti mi kalkıp köye gider habersiz.
Biz görüntülü konuştuğumuzda evlerinin dağınık olduğunu görürüm hep. Koltuklar,halılar uyumsuz. Alakasız malzemeler etrafta durur. Bunlar hep gözüme çarpıyor.Benim ailem tertiplidir,düzenlidir. Hep kendi ailemle karşılaştırıyorum. Belki yanlış düşünüyorum,belki haddim değil ama biz evde hep yemek masasını kullanırız. Yerde yemek yemeyiz. Misafirler geldiğinde güzel sofralar kurarız ama onlarda öyle değil. Misafire gereken önem gösterilmiyor, yemek masası kullanmıyorlar,sürekli yerde yemek yiyorlar (Bu kısımda beni eleştirebilirsiniz,küçümsemiyorum yanlış anlamayın sadece bana garip geliyor)
Sürekli evli kardeşleri gelir giderler. Mesela ablasının eşi evdeki kediye kafayı takmış durumda. 'Ben olsam kaldırıp atarım,bir daha gelemez. Kendiniz yettiniz kedi kaldı' gibi laflar etmiş.Abisi de desteklemiş. Zaten zamanında abisinin kediyi evden atmışlığı var.( Ama kedi hamile olduğu için erkek arkadaşım gizlice tekrar eve aldı.) Erkek arkadaşıma diyorum ki cevabını vermedin mi? 'Uğraşmak istemedim. Her meselede böyle,her şeye burnunu sokar,laf anlamaz.' dedi. Böyle küçük mevzular gibi gelebilir ama benim kafamı çok kurcalıyor. Kimse kendi ailesinin aynısını bulamaz ama ben hep kendi ailem gibi bir aile hayal etmiştim. Gidip gelmeyi,görüşmeyi severim ama ön yargıdan dolayı içim hiç ailesine atmıyor. Abilerini,yeğenlerini falan hiç sevemiyorum. Sevgilim kendisi de diyor 'ailem dar görüşlü,kendini fazla geliştirememiş kişiler. Zaten annem babam yaşlı. Eski zaman düşüncelerine sahipler. Abilerimi pek sevmem. evlenince ayda yılda bir görüşürüz' diyor ama ben böyle hissettiğim için üzülüyorum. Hiç böyle hayal etmemiştim. Ailesini kendi aileme denk göremiyorum.
Annem zaten erkek arkadaşım benden 2 yaş küçük olduğu için ve henüz işi olmadığı için ilişkimi onaylamıyor. Ve kendi ailemiz gibi birileriyle karşılaşmak istiyor. Çok saçma ama arada kafamda bizim nişanlandığımız canlanıyor.,ailesinin özellikle abisinin yerli yersiz konuştuğu,annemin, 'evlenmek için seçtiğin çocuğun ailesi bu mu ?' diye söylendiği kafamda canlanıyor.
Annemin onaysızlığı,sevgilimin yaşı,ailesi... Bunları düşününce arada karamsarlığa kapılıyorum. Ama sevgilimin hakkını ödeyemem. Bana desteği,ilgisi,sevgisi,iyi niyeti, anlayışı, beni dünyanın en güzel kızıymış gibi hissettirmesi,aynı dünya görüşümüz,kafa yapımız,uyumluluğumuz... O kadar çok şey sayabilirim ki. Negatiflikler ve pozitiflikler bir arada...
Belki ben abartıyorum ama bilemiyorum arkadaşlar. Bazı düşüncelerimi eleştirebilirsiniz,hakkınız var ben de kendimi eleştiriyorum hatta suçluluk duyuyorum bazen ama böyle işte... Sizinle paylaşmak istedim. Sevgilimle ciddi düşünüyorum. Ailesini sevmediğim için ilişkimi bitirmek istemiyorum. Zaten atanıp evlenmeyi düşünüyoruz. Ailesiyle farklı şehirlerde olursak uzaktan uzağa daha mı iyi olur. Ne kadar az görüşürsem o kadar iyi midir diye düşünüyorum. Eşini çok sevip de ailesini sevmeyen var mı böyle ?