Duygusal meseleler ve insan ilişkilerinde ilk kez bu denli zordayım. Dışarıdan gözlere öyle ihtiyacım var ki, kalbim, vicdanım, geleceğim arasında sıkıştım kaldım hatta muhatabımı da sıkıştırdım belki yardım edersiniz ki umarım yapıcı yorumlarınızla… Maalesef herkesin sonuna kadar okuyamayabileceği kadar detaylı yazdım mevzu anlaşılsın diye okuma zahmetine katlananlara teşekkürler.
4 yıldır hayatımda biri var, hayatımda onu nereye koyduğumu sorarsanız sürekli haberleştiğim, çok sevdiğim, saydığım, görüşlerine çok değer verdiğim bir insan. 30lu yaşlarında ve 20 yaşından bu yana ölümcül bir hastalıkla uğraşıyor, her seferinde atlattı çok şükür ama onun atlattığı sağlık sorunlarından sonra çok az insan hayatta kalabiliyor ki o da hayatı boyunca izlerini taşıyacak yaşadıklarının hem ruhsal hem bedensel.
Bu yılları sadece hastalıkla geçirmedik, birbirimizi mutlu etmek için tüm özel günlerde hatta kafamıza estikçe de hediyeleştik, farklı şehirlerde hatta bölgelerdeyiz ve sağlığı sadece üç kez yanıma gelmesine elverdi onun dışında her gün saatlerce telefonda, netteydik.
O aramızdaki durumun evlilikle sonuçlanmasını istediğini en başında söyledi, öyle iyi niyetli, temiz bir insan ki, ailesi de öyle, ben de her an bir arada olma fikrine zaman zaman çok yaklaştım, onun ailesinden herkes benden haberdardı benimse sadece bir kişi biliyordu ailemden, o da arkadaşım olarak.
Ben ne olduğumuza, olacağımıza bir türlü karar veremedim çünkü sürekli tartışacak bir şeyler buluyorduk, üstelik günlerce, haftalarca sürüyordu ve bu durum başta onun sağlığı olmak üzere ikimize de zarar veriyordu, ben arkadaştan başka bir şey olamayacağımızı söylüyordum her tartışmada ki içten içe iyi anlaşabilsek bizden daha mutlusunun olmayacağını biliyordum ama öteden beri süregelen birinin sorumluluğunu alma korkusu, kavgalarımız vs eklenince tekrar tekrar yineledim sadece arkadaşlığı çünkü iyiyken inanılmaz mutluyken tartışınca ölesiye kinleniyorduk.
Derken onun hastalığı tekrar nüksetti ve söylediğim bir cümleyi o psikolojiyle yanlış anlayarak “tamam bundan sonra sadece arkadaşız sen zaten beni hiç anlamamışsın” dedi daha bir sürü suçlayıcı ifadeyle ki bunu ilk kez söylemiyor ama yine arkadaştan fazlasına dönüyor mesele. Aslında söylediğim bana daha evvel bahsettiği bir konuydu ama öyle büyüdü, öyle derinlere daldık ki… Ben daima onun yanında olmak istiyorum hatta aynı yerde olsak hastanede her gün başında bekleyecek, yemeğini yapıp ilaçlarını verecek kadar ama daha evvel benzer tartışmalarımız çok olmasına rağmen ilk kez onun artık beni hayatında arkadaş olarak bile istemediğini hissettim bu son tartışmadan sonra, onun halini hiç anlamadığımı öyle yineledi ki iki yabancı olduk sanki o an...
Yaşadıklarının ağırlığıyla mı böyle davranıyor yoksa gerçekten zarar mı veriyorum ona, rahatsız mı ediyorum onu bilemiyorum. Espriler yapıyoruz, haberleşiyoruz ama durumu çok hassas, benden uzak durmak istiyorsa onu bunaltıyorumdur diye korkuyorum. Şu durumda ikimizi konuşarak onu yormak da istemiyorum, sürekli hastanede hatta bugün üstü kapalı ifade ettim telefon görüşmelerimizin onu yoracağını söyleyerek, görüştüğümüz için mutlu olduğunu aksini düşünürsem kırılacağını söyledi… Ben onu çok seviyorum ve yanında olmak istiyorum ama nasıl görünüyor oradan, destek mi oluyorum yoksa yoruyor muyum onu? Ne yapmamı önerirsiniz? Bu seferki tedavi süreci bitene kadar desteğe devam edip sonra tamamen hayatından çıkıp onu kendimden doğal olarak tartışmalarımızdan kurtarsam mı diye düşünmeye bile başladım üzülerek… Ne dersiniz?