Geçmek bilmeyen yas süreci...

Merhaba, babama çok düşkündüm, arkadaşım gibiydi, varlığını hayatım boyunca hissettiren, maddi manevi her anlamda yanımda olan çok iyi bir babaydı ve hayatta en değer verdiğim insandı. 3 yıl önce kanserden kaybettim, 1 yılım onkoloji koridorlarında tiyatro oynamakla geçti, içim kan ağlarken ''-iyi olacaksın'' diye gülümsemekle, onun görmediği yerlerde hüngür hüngür ağlamakla geçti.. En iyi doktorları buldum, özel bir hastanede 2 kere ameliyat ettirdim ama yaşatmayı başaramadım. Gözümün önünde aylarca eridikten sonra bir gece litrelerce kan kusarak gerçekleşen vefatına tanık oldum.. Hemşire dışarı çıkarmak istedi ama çıkmayıp o ana tanık oldum..

Onun vefatından sonra bütün hayatım alt üst oldu, başıma zincirleme şeklinde inanılmaz derecede kötü ve korkunç olaylar geldi normal bir insanın başına gelse asla kaldıramayacağı kadar ağır şeyler yaşadım ama hiçbirisini umursayamadım ne yaşamış olursam olayım sıradan bir olaymış gibi algılayıp birşey hissedemedim, herşeye duyarsızlaştım canım sadece onun için acıyordu.. Hala daha onun için acıyor. Zaman herşeyin ilacı derler ya geçen 3 yıl hiçbişeyi değiştirmedi, hala daha oturup onun için ağlıyorum.. Onu düşünmediğim tek bir an bile yok. Uyurken uyanırken gün içimde hep aklımda ve düşündükçe hep canım yanıyor.

Yaşayanlarınız varmı, bu durum ömür boyu böyle mi devam edecek, açıkcası onun için çektiğim acı geçsin de istemiyorum ama sürekli üzüldüğüm için sağlığım çok bozuldu karnımda son 3 yılda meydana gelen tümörler saptandı, kalbimde sorun çıktı. Oyüzden bu acıyı istemesem de atlatmak zorundayım.. Yardım alın diyeceksiniz ancak ilaç kullanmak istemiyorum terapi görün diyeceksiniz ancak bu durum için psikoloğa gidersem onunla ilgili konuşurken daha kötü olurum diye düşünüyorum.. Bilmiyorum ne önerirsiniz?
Basiniz sagolsun mekani cennet olsun
Babami 4 yil once akciger kanserinden kaybettim
Babam arkadasim abim herseyimdi acisi hâlâ gecmedi ama yas surecini yatalak annem icin atlatmak zorundaydim annemede tekrar bisey olsaydi tek basima kalacaktim
Maalesef hepimiz toprak olacagiz sevdigimiz kisilerin yanina gidecegiz
Ben de psikiyatri ilaci kullandim 2 sene atlatamadim tek cocugum bide esim destekcimdi ama olmuyordu yapamiyordum
En son babam ruyama geldi bembeyaz giyinmisti kizim iyiyim ben hayatina devam et sen agladiginda benim canim aciyor diye aglayip gitmisti ruyamdan
Umarim atlatirsin,hicbi teselli cümlesi acini hafifletmiyor
 
Evli misiniz çocuğunuz var mı?
hayır, dahası babamın vefatından sonra erkek kardeşim babamın hayatı boyunca inşaatlarda çalışarak kazanıp aldığı evi satıp hakkımı vermedi milyonlarca lirayı gitti kumarda batırdı evi satarken müteahhidi de dolandırmış adam da ondan hakkını alabilmek için mirasçı olduğum için benide mahkemeye verdi. Hem evden hakkımı alamayıp hemde tanımadığım biriyle mahkemelik oldum, adam davayı kazanırsa bir 750 bin ödemem gerekecek. Bunlarda yetmiyor gibi kardeşim arabalar için imza vermiyorum diye üstüme saldırdı, şiddet uyguladı, çok ağır küfürler hakaretler etti namusuma laf söyledi, şikayetçi olup uzaklaştırma aldım bu kez de annem şikayeti geri almam için zorladı almayınca için evden kovdu, şuan bir öğrenci apartındayım, ama başıma gelen onca şey hiçbiri umrumda değil ben sadece onun acısını yaşıyorum..
 
Benzer süreçleri yaşamışız, bende bi buçuk sene oldu babamı kanserden kaybedeli. Benimde babam canımdı kanımda, biriciğimdi. Dağ gibi babamın günden güne eriyişine şahit oldum ve bu süreçte yalnız sayılırdım. Sonrasında ex koca kardeşiniz gibi bi çok şeyi kumarda batırdı, insanlar borçları bana sormaya başladı, evimi memleketimi bıraktım, sonrasında boşandım tamamen yalnız kaldım vs. Hala babamı çok özlüyorum,hala varlığına çok ihtiyacım oluyor. Ama her dibe batacak gibi olduğumda kendime süper Mario olmadığımı, ikinci bi canım olmadığını hatırlatıyorum. Bir kere geliyoruz şu hayata, ikinci bi şansımız yok. Ve bu kadar çok acı yaşadıktan sonra bu hayatı yaşamayı ben kendime borçluyum. Ne kadar ömrümüz var bilmiyorum. 10 gün yada 10 yıl hatta belkide 50 sene daha alacağımız nefes var. Bunu ağlayıp kendini kahrederek geçirmekte, bi şekilde hayata tutunup tekrar başlamakta bizim elimizde. Ben hayatı kendime zindan etsem ve babam bunu görüyo olsa aferin benim kızıma, beni unutmamış nefes alıyo ama mezarda ne güzel demeyecekti. Keza sizin babanız da öyle.
Ayrıca yardım almak iyidir. Konuşmak bakış açınızı genişletir, daha kötü olmazsınız. İlaç kullanmak korkunç bisey değil. Nasıl ki başımız ağrıdığında ağrı kesici bize dermansa, ruhumuz ağladığında da ilaçlarda destek alabiliriz doktor kontrolünde, süreci daha az sancılı, daha hızlı atlatmamiza yardımcı olur
 
Basiniz saolsun babanizin mekanı cennet olsun.
Yakin zamanda babami kaybettim.
Neredeyse her aksam aklima geliyor, artik o yok diyorum. Son zamanlari hep gozumun onune geliyor
Aslinda bana olunce, öldü gibi hic gelmedi. Sanki cok uzaga gitti ve artik daha rahat.
Benim babamin yasi 80 uzerindeydi.4 yildir buyuk hastaliklarla ugrasti.
Kanserdi zaten.son zamanlarinda cok zorlaniyordu, ne hastanede ne evde rahati vardi.yogun bakima aldilar. Ve daha rahat gordum onu. Ama gitgide sakinlestirici vererek tepkisiz kaldi.
Hergun kan degerlerine bakiyordum.iyi oluyor gibiydi ve umudum vardi.olmeden bir gun once gordugumde hic tepki vermedi ama gozleri acikti. Tertemiz melek gibiydi.
Ertesi gun haberi aldik.cok sok olmadik, cunku dr.lar her sey olabilir diyordu.
Ben anne ve babama cok duskun bir insanim.babamin son zamanlarinda hep yanindaydim ve gozumun onunde.
Arada aglamakli olsamda, ona dua edince ve onun icin sadaka verince onun iyi oldugunu dusunuyorum.
Olum bazen ani oluyor, o daha aci verici.
Cok sukur babam ani olmedi ve aslinda olmedi, sikintilarindan kurtuldu diye dusunuyorum.
Kendimi avutuyorum. Kafami dagitacak seylerle oyalaniyorum.
 
hayır, dahası babamın vefatından sonra erkek kardeşim babamın hayatı boyunca inşaatlarda çalışarak kazanıp aldığı evi satıp hakkımı vermedi milyonlarca lirayı gitti kumarda batırdı evi satarken müteahhidi de dolandırmış adam da ondan hakkını alabilmek için mirasçı olduğum için benide mahkemeye verdi. Hem evden hakkımı alamayıp hemde tanımadığım biriyle mahkemelik oldum, adam davayı kazanırsa bir 750 bin ödemem gerekecek. Bunlarda yetmiyor gibi kardeşim arabalar için imza vermiyorum diye üstüme saldırdı, şiddet uyguladı, çok ağır küfürler hakaretler etti namusuma laf söyledi, şikayetçi olup uzaklaştırma aldım bu kez de annem şikayeti geri almam için zorladı almayınca için evden kovdu, şuan bir öğrenci apartındayım, ama başıma gelen onca şey hiçbiri umrumda değil ben sadece onun acısını yaşıyorum..
Keske imza vermeseydiniz az cok abinizi taniyor olmaniz lazim.
 
Merhaba, babama çok düşkündüm, arkadaşım gibiydi, varlığını hayatım boyunca hissettiren, maddi manevi her anlamda yanımda olan çok iyi bir babaydı ve hayatta en değer verdiğim insandı. 3 yıl önce kanserden kaybettim, 1 yılım onkoloji koridorlarında tiyatro oynamakla geçti, içim kan ağlarken ''-iyi olacaksın'' diye gülümsemekle, onun görmediği yerlerde hüngür hüngür ağlamakla geçti.. En iyi doktorları buldum, özel bir hastanede 2 kere ameliyat ettirdim ama yaşatmayı başaramadım. Gözümün önünde aylarca eridikten sonra bir gece litrelerce kan kusarak gerçekleşen vefatına tanık oldum.. Hemşire dışarı çıkarmak istedi ama çıkmayıp o ana tanık oldum..

Onun vefatından sonra bütün hayatım alt üst oldu, başıma zincirleme şeklinde inanılmaz derecede kötü ve korkunç olaylar geldi normal bir insanın başına gelse asla kaldıramayacağı kadar ağır şeyler yaşadım ama hiçbirisini umursayamadım ne yaşamış olursam olayım sıradan bir olaymış gibi algılayıp birşey hissedemedim, herşeye duyarsızlaştım canım sadece onun için acıyordu.. Hala daha onun için acıyor. Zaman herşeyin ilacı derler ya geçen 3 yıl hiçbişeyi değiştirmedi, hala daha oturup onun için ağlıyorum.. Onu düşünmediğim tek bir an bile yok. Uyurken uyanırken gün içimde hep aklımda ve düşündükçe hep canım yanıyor.

Yaşayanlarınız varmı, bu durum ömür boyu böyle mi devam edecek, açıkcası onun için çektiğim acı geçsin de istemiyorum ama sürekli üzüldüğüm için sağlığım çok bozuldu karnımda son 3 yılda meydana gelen tümörler saptandı, kalbimde sorun çıktı. Oyüzden bu acıyı istemesem de atlatmak zorundayım.. Yardım alın diyeceksiniz ancak ilaç kullanmak istemiyorum terapi görün diyeceksiniz ancak bu durum için psikoloğa gidersem onunla ilgili konuşurken daha kötü olurum diye düşünüyorum.. Bilmiyorum ne önerirsiniz?
Allâh rahmet eylesin. Iyı olmak ıstıyorsanız önerileri gerı cevırmıceksınız
 
Evet kabul edemiyorum 3 yıldır mezarına bir kez bile gitmedim gidemedim, yaptırdım, mezarcı fotoğrafı attı okadar gidip onun öldüğü gerçeğiyle yüzleşmek istemiyorum, yaşadığımız evi terk ettim şehir değiştirdim. Oturduğu koltuğu boş görmek beni kahrediyordu, ve o evden ayrıldım.. Ülkenin öbür ucuna gittim.. Uzaklara çok uzaklara ama nereye gidersem gideyim acısı hiç geçmedi..
Sebep kabullenmemek..Onun bu dünyadaki görevini tamamladığını düşünüp mezarına gidip bir dua okursanız geçecek gibi..Terapiden önce bunu yapın,babanızın hayrına da bir seyler yaptığınızda iç huzura kavuşacaksiniz
 
Merhaba, babama çok düşkündüm, arkadaşım gibiydi, varlığını hayatım boyunca hissettiren, maddi manevi her anlamda yanımda olan çok iyi bir babaydı ve hayatta en değer verdiğim insandı. 3 yıl önce kanserden kaybettim, 1 yılım onkoloji koridorlarında tiyatro oynamakla geçti, içim kan ağlarken ''-iyi olacaksın'' diye gülümsemekle, onun görmediği yerlerde hüngür hüngür ağlamakla geçti.. En iyi doktorları buldum, özel bir hastanede 2 kere ameliyat ettirdim ama yaşatmayı başaramadım. Gözümün önünde aylarca eridikten sonra bir gece litrelerce kan kusarak gerçekleşen vefatına tanık oldum.. Hemşire dışarı çıkarmak istedi ama çıkmayıp o ana tanık oldum..

Onun vefatından sonra bütün hayatım alt üst oldu, başıma zincirleme şeklinde inanılmaz derecede kötü ve korkunç olaylar geldi normal bir insanın başına gelse asla kaldıramayacağı kadar ağır şeyler yaşadım ama hiçbirisini umursayamadım ne yaşamış olursam olayım sıradan bir olaymış gibi algılayıp birşey hissedemedim, herşeye duyarsızlaştım canım sadece onun için acıyordu.. Hala daha onun için acıyor. Zaman herşeyin ilacı derler ya geçen 3 yıl hiçbişeyi değiştirmedi, hala daha oturup onun için ağlıyorum.. Onu düşünmediğim tek bir an bile yok. Uyurken uyanırken gün içimde hep aklımda ve düşündükçe hep canım yanıyor.

Yaşayanlarınız varmı, bu durum ömür boyu böyle mi devam edecek, açıkcası onun için çektiğim acı geçsin de istemiyorum ama sürekli üzüldüğüm için sağlığım çok bozuldu karnımda son 3 yılda meydana gelen tümörler saptandı, kalbimde sorun çıktı. Oyüzden bu acıyı istemesem de atlatmak zorundayım.. Yardım alın diyeceksiniz ancak ilaç kullanmak istemiyorum terapi görün diyeceksiniz ancak bu durum için psikoloğa gidersem onunla ilgili konuşurken daha kötü olurum diye düşünüyorum.. Bilmiyorum ne önerirsiniz?
Yaşatamadım demiṣsiniz, yaşatmak sizin eliniz de değil ki. Öyle olsa kim gönderirdi sevdiğini bu dünyadan? Bunu kabul edip kendinizi suçlamayı bırakın.
 
inançlıydım dini vecibelerini yerine getirecek kadar iyi bir müslümandım diyebilirim ama kimsenin imanının garantisi yokmuş çünkü aylardır ağlayarak ettiğim dualar kabul olmadı ve onu mezara koyarken yağmur çiseliyordu, herşey çok saçma ve anlamsız geldi.. cennet cehennem ahiret inancım orda uçup gitti. Dua etmeyi de bıraktım, herşey anlamını yitirdi..
Lütfen böyle yapmayın. Herkes hakettiğini yaşasa peygamber efendimizin hayatı ne kadar mükemmel olurdu bi düşünün. Günahlarına kefaret oldu deyin. Acilen silkelenip kendinize gelin. Böyle isyanla ömür geçmez ki hepimiz bir gün öleceğiz. Kardeşiniz falan yok mu biraz acınızı paylaşın lütfen. Size çok ağır gelmiş 😞
 
yaşadınız mı peki, yaşamayanla genelde geçer diyor birtek yaşayan anlıyor..
Yaşadım…


Rabbim tüm kayıplarımıza rahmet eylesin mekanı cennet olsun,geride kalanlara sabırlar versin inşallah.


Benim geçmedi.
Geçebileceğini de sanmıyorum.

Sadece onunla yaşamaya devam etmeye çalışıyorum.
 
inan o süreç okadar zor ki o günü bekliyorsun ama bir yandan da gelmesinden okadar korkuyorsun ki hep içinde iyileşecek umudu ama bir yandan da ölecek düşüncesi.. 3 yıl geçmesine rağmen hala hiç zaman geçmemiş gibi canımın acıması normal geliyor bana çünkü evde beslediğim bir muabbet kuşumu kaybetmedim hayatımın anlamını kaybettim. Ölmesinden çok zoruma giden böyle bir hastalıkla acı çekerek yemeğe içmeye hasret giderek ölmesi oldu. O böyle bir sonu hak etmedi..
Benide en cok korkutan kotu bisekilde olmesi. Ve dediginiz gibi cok aci cektikden sonra olmesi.

Anladigim kadariyla bekarsiniz. Bi esiniz veya cocugunuz olsa belki bukadar cok uzun surmezdi yas doneminiz. Sizde kendinize aci cektirmeyin. Hayatin icine karisin. Ve en onemlisi bu yas surecinden cikmak.

Babanizda sizin bu sekilde yas tutup hayattan sogumanizi istemezdi emin olun
Anneniz hayattami kardesleriniz varmi?
 
Evet kabul edemiyorum 3 yıldır mezarına bir kez bile gitmedim gidemedim, yaptırdım, mezarcı fotoğrafı attı okadar gidip onun öldüğü gerçeğiyle yüzleşmek istemiyorum, yaşadığımız evi terk ettim şehir değiştirdim. Oturduğu koltuğu boş görmek beni kahrediyordu, ve o evden ayrıldım.. Ülkenin öbür ucuna gittim.. Uzaklara çok uzaklara ama nereye gidersem gideyim acısı hiç geçmedi..

Yaptığınız bu hareketlerin hiç biri normal değil ve çok abartılı. Aradan 3 sene geçmesine rağmen aynı şeyleri yaşamaya devam etmeniz desteğe ihtiyacınız olduğunu gösteriyor. Belli ki tek başınıza atlatamıyorsunuz yardım alın.
 
Merhaba, babama çok düşkündüm, arkadaşım gibiydi, varlığını hayatım boyunca hissettiren, maddi manevi her anlamda yanımda olan çok iyi bir babaydı ve hayatta en değer verdiğim insandı. 3 yıl önce kanserden kaybettim, 1 yılım onkoloji koridorlarında tiyatro oynamakla geçti, içim kan ağlarken ''-iyi olacaksın'' diye gülümsemekle, onun görmediği yerlerde hüngür hüngür ağlamakla geçti.. En iyi doktorları buldum, özel bir hastanede 2 kere ameliyat ettirdim ama yaşatmayı başaramadım. Gözümün önünde aylarca eridikten sonra bir gece litrelerce kan kusarak gerçekleşen vefatına tanık oldum.. Hemşire dışarı çıkarmak istedi ama çıkmayıp o ana tanık oldum..

Onun vefatından sonra bütün hayatım alt üst oldu, başıma zincirleme şeklinde inanılmaz derecede kötü ve korkunç olaylar geldi normal bir insanın başına gelse asla kaldıramayacağı kadar ağır şeyler yaşadım ama hiçbirisini umursayamadım ne yaşamış olursam olayım sıradan bir olaymış gibi algılayıp birşey hissedemedim, herşeye duyarsızlaştım canım sadece onun için acıyordu.. Hala daha onun için acıyor. Zaman herşeyin ilacı derler ya geçen 3 yıl hiçbişeyi değiştirmedi, hala daha oturup onun için ağlıyorum.. Onu düşünmediğim tek bir an bile yok. Uyurken uyanırken gün içimde hep aklımda ve düşündükçe hep canım yanıyor.

Yaşayanlarınız varmı, bu durum ömür boyu böyle mi devam edecek, açıkcası onun için çektiğim acı geçsin de istemiyorum ama sürekli üzüldüğüm için sağlığım çok bozuldu karnımda son 3 yılda meydana gelen tümörler saptandı, kalbimde sorun çıktı. Oyüzden bu acıyı istemesem de atlatmak zorundayım.. Yardım alın diyeceksiniz ancak ilaç kullanmak istemiyorum terapi görün diyeceksiniz ancak bu durum için psikoloğa gidersem onunla ilgili konuşurken daha kötü olurum diye düşünüyorum.. Bilmiyorum ne önerirsiniz?
Işıklar içinde uyusun babanız. Başınız sağolsun. Yas süreci 6 aydır. Daha uzun sürüyorsa muhakkak psikolojik destek alınmalı bu çok normal, çok doğal bir acı. Acınızı içinize gömmeyin. Ağlamak istiyorsanız ağlayın. Gittiği yerde acısı dindi. Böyle teselli olun. 🙏🏼
 
Zaman Başınız sağolsun.Caresi yok bunun başka azalsada acı yok olmayacak yada özlem.Oyle yaşayacaksınız .Hep aynı şiddette hissetmeyeceksiniz.Simdi inanmasaniz bile.Benim tavsiyem bu dönemde hayatî hiçbir karar almayın.Evlimisiniz bekarmi bilmiyorum .Bu dönemde alınan her karar büyük hata oluyor insan acıya her yönden teselli arıyor teselli aradikca yanlışa düşüyor.Buna dikkat edin Sabır elbette hemen gelmeyecek genede teskin olacaksınız.Kabul edeceksiniz ve yeniden devam edeceksiniz ve evet devam etmenizi tekrar gülmenizi yaşamanızı isterdi rahmetli babanizda.Evladini seven herkes bunu ister hayata devam etmesini .Tekrar başınız sağolsun Aci donup kalmıyor konuşun ağlayın kabullenin gerekirse profesyonel yardım alın acıyı kökleşmiş halde bırakmayın yaşayın.Boyle sevgi dolu bir baba kız ilişkisine sahip olup bunu yaşadığınız için tüm o zamanlar için şükredin.O anılar her zaman sizinle sizin teselliniz onlar.Onlar asla yok olmaz ölenlerîn biz görmediğimiz halde yok olmadiklari gibi
 
Evet kabul edemiyorum 3 yıldır mezarına bir kez bile gitmedim gidemedim, yaptırdım, mezarcı fotoğrafı attı okadar gidip onun öldüğü gerçeğiyle yüzleşmek istemiyorum, yaşadığımız evi terk ettim şehir değiştirdim. Oturduğu koltuğu boş görmek beni kahrediyordu, ve o evden ayrıldım.. Ülkenin öbür ucuna gittim.. Uzaklara çok uzaklara ama nereye gidersem gideyim acısı hiç geçmedi..
Babamın mezarına sadece bir kez gittim. Orada görmek beni rahatsiz ediyor.
Zaten mezarlar da ölenler için değil kalanlar için. İnsanlar umursamadigimi zannediyor ama onu yanımda görmeye alışığım orada değil. Hastane tuvaletlerinde çok ağladım ben de. Aynı şekilde o evde oturamadım o eşyalarla -zaten babamın ailesi evimi vermedi-
Bu acıyı yaşayan tek kişi olmadığınızı, bunun normal bir süreç olduğunu, asıl hayatta kalanlar olarak bizim en zoru yaşadığımızı kavrayinca hafifliyor.
 
Bende 3.5 sene önce annemi kanserden kaybettim.
Kanser hastalığı yakınları zaten bence hastalık sürecinde kesinlikle destek almalı.
İnsanın kalbi kaldırmıyor yaşananları o süreç o kadar zor ki..
Ben hep derdim annem olmazsa bende olmam.
Ama öldüğü zaman acılarından kurtuldu diye inanın düşündüm.
Çünkü çok acı çekiyordu 4 sene boyunca yaşamadığı acı kalmamıştır.
Her gün ya her gün acaba bugün ne yaşayacağız acaba annemin bugün ne kadar canı acıyacak diye düşünmek o kadar ağırmış ki.
mezarına gidip dua etmek onun için hayır yapmak bana iyi geliyor keşke sağlıkla hayatlarına devam edebilselerdi ama olmadı işte bunu kabullenmek zor biliyorum ama acı çekerek yaşamaları daha zor değil miydi?
Lütfen destek alın çok zaman geçmiş üzerinden çok talihsiz şeyler yaşanmış üzerine..
Çalışıyor musunuz?
 
17 yıl benimle yaşayan, benimle yaşlanan köpeğim öleli 1,5 sene oldu. Ağlamadığım tek gün olmadı hala.
Yas, sevgidendir, sevgiden gelir. Ne kadar çok seversen, o kadar acı çekersin, bitmez o yas.
Bitmesin de zaten.
Ne kadar işe yaradığı tartışılabilir olsa da, sık sık kendime hatırlattığım şeyler var:
Artık acı çekmiyor.
Yalnız ölmedi.
Çok sevildi, sevildiğini hep bildi. Belki siz de kendinize hatırlayacak rutin teselliler bulabilirsiniz.

Normalde yas süreci 6 aymış, yaşadığımız üzere görüyoruz ki bizimki normal sürenin dışında. Hayatımın akışını bozmuyor. Akşam yatağa geçince ağlıyorum, geceler yüreğin vatanı.

Arkasından uzun uzun üzülecek bir babaya sahip olmak, arkasından sövülecek bir babaya sahip olmaktan her zaman iyidir ve çok büyük şanstır.

Bence yas benim yeni arkadaşım, sadık kalacak bana, ben de ona. Bunu kabullenerek hayatımı sürdürüyorum. Acım hep ortada, zaman ve hayat acımın etrafında şekilleniyor. Yapacak bir şey yok.
Sabır diliyorum.
 
Benzer bir süreçten gectim.Üç bucuk yıl oldu benimde babami kaybedişim.Bulut gibi geziyordum aglamaya heran hazırdim.En son bir yıl önce bir gün sokakta aniden aglamaya baslayınca randevu alip psikiyatriste gittim.Hem terapi hem ilaçla daha iyi oldum.Patolojik yas yasadigimi söylemisti doktor .Şu sıralar hayatım daha normal hergün aglamalarim kalmadi.Babamı elbet yine hergün anıyorum ama ağlamadan.Size de iyilik ,babanıza bol rahmet dilerim.Kendinize bu eziyeti cektirmeyin..Babanız da yaşasa iyi olun isterdi mutlaka.Kolayliklar dilerim.
 
Allah rahmet eylesin babanizin ruhu rahat edemez böyle arkasında sizi bıraktığını düşünür. Dua edin hayır yapın yattığı yer nur olsun diyin rahat rahat yatsın ebedi istikametimiz hepimizin.
 
X