• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Geçmek bilmeyen yas süreci...

Oncelikle basiniz sagolsun. Ayni durumu cok sevdigim ablamda yasadim. 5 yil gecti cok zor bir surec. Hala devam ediyor. Gecmeyecek. Ben de sizin gibiydim psikologa gitmek bu konular hakkinda konusmak istemiyordum. Hep erteledim. En sonunda fiziksel rahatsizliklarim cikmaya basladi, kulak agrisi daha sonra da vertigo. Sonrasinda psikolojik tedaviye basladim. Icinizden anlattikca dokuluyor daha da rahatliyorsunuz emin olun. Bu aci hic gecmeyecek hep kalbimizde olacak eksiklikleri. Ama hayat malesef ki devam ediyor. Yasamak zorundayiz. Ablamdan sonra kullanmadigim antidepresan kalmadi. Kendime yaptigim en buyuk kotuluklu o ilaclari kullanmak. Keske en basta terapi alsaydim diye dusunuyordum. Lutfen bir an once terapiye başlayın. Umuyorum ki bizi hep goruyorlar, her zaman yanimizdalar. Mekanlari cennet olsun oncelikle sevgili babanizin, biricik ablamin ve tum kayiplarimizin.
İçimeki o yangın hiç geçmiyor sanki karın boşluğumda bir meşale yanıyor, terapi ile bu yangın diner mi gerçekten?
 
Babanız hayat boyu sizin mutlu olmanız için çabalamış
Sizin şuan ki mutsuzluğunuzdan kaynaklı rahatsızlıklarınız babanızı mutsuz etmezmiydi.
Ne güzel iyi bir babanız olmuş size güzel duygular yaşstmış..Mekanı cennet olsun inşallah.
Bol bol dua edin ve bi şekilde hayata tutunmaya çalışın
 
Merhaba, babama çok düşkündüm, arkadaşım gibiydi, varlığını hayatım boyunca hissettiren, maddi manevi her anlamda yanımda olan çok iyi bir babaydı ve hayatta en değer verdiğim insandı. 3 yıl önce kanserden kaybettim, 1 yılım onkoloji koridorlarında tiyatro oynamakla geçti, içim kan ağlarken ''-iyi olacaksın'' diye gülümsemekle, onun görmediği yerlerde hüngür hüngür ağlamakla geçti.. En iyi doktorları buldum, özel bir hastanede 2 kere ameliyat ettirdim ama yaşatmayı başaramadım. Gözümün önünde aylarca eridikten sonra bir gece litrelerce kan kusarak gerçekleşen vefatına tanık oldum.. Hemşire dışarı çıkarmak istedi ama çıkmayıp o ana tanık oldum..

Onun vefatından sonra bütün hayatım alt üst oldu, başıma zincirleme şeklinde inanılmaz derecede kötü ve korkunç olaylar geldi normal bir insanın başına gelse asla kaldıramayacağı kadar ağır şeyler yaşadım ama hiçbirisini umursayamadım ne yaşamış olursam olayım sıradan bir olaymış gibi algılayıp birşey hissedemedim, herşeye duyarsızlaştım canım sadece onun için acıyordu.. Hala daha onun için acıyor. Zaman herşeyin ilacı derler ya geçen 3 yıl hiçbişeyi değiştirmedi, hala daha oturup onun için ağlıyorum.. Onu düşünmediğim tek bir an bile yok. Uyurken uyanırken gün içimde hep aklımda ve düşündükçe hep canım yanıyor.

Yaşayanlarınız varmı, bu durum ömür boyu böyle mi devam edecek, açıkcası onun için çektiğim acı geçsin de istemiyorum ama sürekli üzüldüğüm için sağlığım çok bozuldu karnımda son 3 yılda meydana gelen tümörler saptandı, kalbimde sorun çıktı. Oyüzden bu acıyı istemesem de atlatmak zorundayım.. Yardım alın diyeceksiniz ancak ilaç kullanmak istemiyorum terapi görün diyeceksiniz ancak bu durum için psikoloğa gidersem onunla ilgili konuşurken daha kötü olurum diye düşünüyorum.. Bilmiyorum ne önerirsiniz?
Benim babamda kanser hastası ve bu dediklerini yaşamaktan ölesiye korkuyorum canim ama bu süreçte geçmeyeceğini ama bir şekilde o hiç hasta değilmiş gibi yasamaya alistirdm kendimi başka şeylere vererek ınsallah bir an önce toparlarsin🙏
 
İlaç kullanmak istemiyorsunuz,psikoloğun iyi gelmeyeceğini düşünüyorsunuz.Bir yerden başlamalısınız. En yakın arkadaşımın iki yıl arayla hem annesine hem babasına teşhis konuldu. 3 yıl ikisinin tedavi süreciyle uğraştı ve 7 ay arayla ikisini de kaybetti. Tek çocuk kendisi. Ne akraba var doğru dürüst ne bişey. O sizden çok daha beter bir durumda ama birşeyler ypmaya çalışıyor.Gecikmiş yas teşhisi koydu psikolog ve aşmaya çalışıyor bir şekilde . Lütfen salmayın kendinizi.
 
Back