- 30 Eylül 2016
- 502
- 1.052
İşte ölümün her türlüsü kötü.
Önemli olan böylesi zorlu yollarda hayırlı insanlara sahip olmak.
Ölmüşlerimizin tümüne rahmet olsun...
Amcamı bu illetten kaybettik. 50 yaşında bile değildi 5 yıl savaşmıştı.Tanınmaz hale gelmişti küçük bebek gibiydi o kadar kötüydü ki...Artık beni seviyosanız benim için dua etmeyin diyordu.Vefat ettiğinde artık acı cekmiyor demişti kuzenim...Onun da sizin gibi hayırlı evlatları vardı.İyi ki anneniz hiç yataklara düşmemiş iyi ki onu öyle görmediniz iyi ki hep yanındaydınız elinizden geleni yaptınız
Mekanı cennet olsun annenizin benimde bir buçuk yıl oldu annemi kaybedeli, acısı geçmiyor kanser olduğunu öğrendiğimde lohusaydım sütüm kesildi bebeğime bile yetemedim tam bir sene tedavisi sürdü acılar ağrılar hastane günleri sonra kızımın doğum gününde kaybettim geceleri çok zor geçmiyor ağlıyorum hep eksik hep mutsuzum En çokta çok çile çekti annem babam hiç rahat yüzü göstermedi 52 yaşında gitti ona üzülürüm hergün ağlatırdı anamı birgün kavgasız yemek yediğimizi bilmiyorum . Ölünce hemen evlendi . İçimi döktüm kusura bakmayın Allah sabırlar versin size hayırlı uzun ömür versin
Allah mekanını cennet eylesin,insanlar birşeylerin değerini kaybetmeden bilmez ya, bu yazıyla inşallah hayatta olan ana babalarının kıymetlerini hatırlamış olurlar ,ölüm çok çaresiz bir durum Allah sabır versin dayanma gücü versin inşallah,bende babamı aynı sebepten kaybettim o sebebi o günleri öldüğü günü hayatımdan çıkardım, hep mutlu günlerimiz olsun hafızamda yoksa dayanılacak gıbı değil
yüreğimi sızlattın aynı bende senin gibiyim evlendim çocuğum oldu hala ana kuzusuyum vazgeçemedim onsuz nasıl yaşarım dıyorum. ama rabbim dert verirken sabrınıda verirmiş. şimdi senin güçlü olma vaktin sende anne ol ve canından can biri dha olsun onu kokla onu sev inan onun kokusu herseyden dha güzel olucak ve seni çok güzel teselli edicek
inşallah canım benim Rabbim sna çok güzel günler versin kimseye muhtaç etmesin inşallah.Çok teşekkür ederim ,
Annenize uzun ömür dilerim.
İnşallah Allah bana da verir hayırlı bir evlat...
annesini kaybetmiş biri olarak gözyaşları içinde okudum yazdıklarını..
bu ara her zamankinden fazla özlüyorum..
Öncelikle çok teşekkür ediyorum,
Anneniz nasıl peki, umarım iyidir?
Zor, çok zor bir süreç. Allah sabır ve şifa versin inşallah...
Bölümdeki Farzet ki topiğine yazacakken elim buraya gitti, sanırım bende özlediğim için, belki bugün babamın öldüğü gün olduğu için.
Birkaç saat sonra bir telefon gelecek ve bana babam için herşeye hazırlıklı olmam söylenecek, neye hazırlıklı olacağım ki, ölüme hazır olur mu insan?
Ben öyle fena hastalıklardan kaybetmedim babamı, birkaç gün önce bir soğukalgınlığı, sonrasında babamın inatçılığı yüzünden doktora gitmeyişi ve sonrası gecenin 3'ünde gelen bir telefon.
Adam göz göre göre inadından öldü iyi mi? Soğuk algınlığı gibi basit bir hastalığın ilerleyip zatürreye çevirmesine izin verdi, baba doktora gitmelisin sözlerimizi yok sayarak, oldum olası inatçıydı, keçi inadı vardı, bende tüm huylarımı ondan almışım aksi gibi, ölsem ölüyorum demem.
Akşam üzeri konuşmuştuk telefonda, ölüyorummmm diye espri yaptı, ne bilirdim şakasının gece gerçeğe döneceğini.
6 yıl oldu ama 60 yıl geçse ne fayda, o benim babamdı ve ölmemeliydi.
Ama öldü işte, Ege kıyılarında birlikte tekneyle gezemeden öldü, birlikte balık ızgara yapacaktık daha, Ege'nin tadını çıkaracaktık, hayallerini gerçekleştiremeden bırakıp gitti bizi, ara ara kızıyorum ona, senin yapamadığını ben yaptım işte diyorum sahile gidip, tekneleri görünce hepsini parçalamak istiyorum, bir tekne yapma uğruna kendine dikkat etmediği için.
Niye gittin ki baba? Büyümüş olmam sana ihtiyacım olmadığı anlamına gelmiyor ki, yat sen orada öylece, keçiliğin yüzünden yat, özlettir kendini böyle, acele geldiğin dünyadan bir aceleyle gittin ya daha ne diyeyim sana.
Ailesini kaybeden herkese baş sağlığı ve sabır diliyorum.
Kusura bakmayın ne olur babam aklıma gelince onun anladığı dilden konuşuyorum eskiden beribaba kız ilişkimiz hep keçilik yapmak üzerineydi, iki inatçı keçiydik biz.
Okurken ağladım, cümleleri okurken içim acıdı. Nefesim boğazımda düğümlendi. Babamı hiç tanımadım baba sevgisini bilmem ama, eksikliğini çok iyi bilirim...
Her ölüm erken ölüm, ne yaşa bakar ne hayata. Giden gider ama, geride kalanlar? Hiç düşündüler mi bizi acaba? Annem düşünseydi, gitmezdi belki de. Ona getirdiğim börekler öylece soğudu kenarda... Annem yemek için kalkar sandım, toprağa gtmek için kalktı.
Kusura bakmadım, aksine memnun oldum. Hep gülmek olmaz, arada dertlenmek lazım. Acılar paylaştıkça azalıyorMune 'm ...
Azalmayan, geçmeyen tek acı olan babanıza Allah rahmet eylesin... Başınız sağ olsun...
Şu an bende zırıl zırıl ağlıyorum, çok ölüm acısı tattım, hangi birini sayayım ama en çok babam ve kardeşim acıttı içimi.
İkisininde ölüm yıldönümünde deliye dönüyorum, kardeşimi kaybedeli 35 yıl, babamı kaybedeli 6 yıl bitti.
Hep küçük kızların anne babaya ihtiyacı var zannederdim, meğer büyümüş olmak ihtiyacı azaltmıyormuş.
Her birimizin başı sağolsun inşallah, ölüm acısı çok büyük bir acı ama ona da sabretmeyi öğreniyor insan, ardından gidemiyorsun ki sabretmek zorundasın böyle.
Benim rahmetli anneannem 60 yaşlarındaydı annesini kaybettiğinde, boncuk hanım derdik büyük anneannemize, pamuk gibi bembeyaz tenli masmavi gözlü bir kadındı, öldüğünde 90'ınını geçmişti, anneannem hep ah anacığım diye ağladı yıllarca, çok özlerdi ama o yıllarda acının ne olduğunu bilemediğimden kocaman bir kadının yaşlı anacığına döktüğü gözyaşını anlayamazdım, meğer ne haklıymış rahmetli.Bu insanoğlu her şeye alışıp, bir çok şeyin üstesinden geliyor da anne baba özlemiyle başa çıkamıyor işte. Bir onun dermanı yok zannımca.
Tam "hah! Kalkıyorum ayağa, alışıyorum" dediğim anda ennnn dibe çakılıyorum akıl almaz özlemle beraber. Yerimde saysam yine iyi, zaman geçiyor sancı geçmiyor. Katlanıyor...
Benim rahmetli anneannem 60 yaşlarındaydı annesini kaybettiğinde, boncuk hanım derdik büyük anneannemize, pamuk gibi bembeyaz tenli masmavi gözlü bir kadındı, öldüğünde 90'ınını geçmişti, anneannem hep ah anacığım diye ağladı yıllarca, çok özlerdi ama o yıllarda acının ne olduğunu bilemediğimden kocaman bir kadının yaşlı anacığına döktüğü gözyaşını anlayamazdım, meğer ne haklıymış rahmetli.
İnsan hayatı boyunca bir sürü iniş çıkışlar yaşıyor ama bu çok başka birşey, bir türlü geçmiyor, geçmeyecekte, bunla yaşamayı öğreniyoruz yalnızca.
Başın sağolsun canım göZlerim dolu dolu okudum mekanı cennet olsun annenin. Allah annelerimize uzun sağlıklı ömürler versin inşHiç bir pişmanlığım yok,
İyi ki Allah beni annesini seven evlatlardan eylemiş, iyiki sevmişim seni böylesine sonsuz ve dolu dolu.
Hiç unutmam sabaha kadar oturmalara eşlik eden kahvelerimizin o sonsuz keyfini.
Ve gülüşlerini, yüreciğinden kopan kahkahalarını.
Koltukta uyuyakalmaların vardı senin, battaniyemi değil hırkamı örterdim üstüne ki, kokun sinsin.
O illet hastalığa yakalandığını öğrendiğim günün sancısını bugün bile çekiyorum anne,
18 yaşında bir kız çocuğuydum, ve tabiri caizse tam da bir ana kuzusu! Ki gurur duyuyorum bundan.
Kimse yoktu doktor yüzüme yüzüme vururken durumunu... Ağlasam, sarılacak kimsem yoktu, kızsam kime, neye kızacağım? Acilde serumlarla yatan seni unutup koşarak hastaneden çıktığımı, ve dakikalarca deli divane koştuğumu hatırlıyorum da, nasıl çaresizlik hiç bilir misin annem?
Ertesi gün yoğun bakıma alındın, kalbim hiç öyle atmamıştı yanına girerken. İlk kez görüyordum hastanenin yoğunbakım odalarında seni. Ne olsa yakışırdı sana, hastanelerse bir o kadar yakışmadı. Üvey durdu üstünde annem... Kavga ediyordum içimde, seninle değil kendimle. ''Senden saklamak istedim, böyle acı dolu hayatında birde beni kaybetmekten korkma istedim... 4 yıl oldu öğreneli. Tedavi olmam kalp kapaklarım yüzünden mümkün değildi. Heeepsi aynı şeyi söyledi doktorların. Bende gittiği yere kadar dedim, seni yıkmadan devam ettim hayatıma...'' cümleni hatırladıkça yanıyor yüreğim yanıyor!
İyi ki yanlış teşhis koyulduğuna inandırdım seni, iyi ki bu dünyadan çekip giderken kanser olduğunu bilmiyordun. Her doktoru evvelinden uyardım, hiç bir doktordan sen yanımızdayken almadım sonuçlarını. Değil 18, 10 yaşında da olsam, senden başka neyim vardı ki? Bir sen vardın bu dünyada, savaştım... Ama kazanamadım anne! Ne ağır savaş bu sensizlik!
Kızıyorum anne, ''sen benim can yoldaşımsın, sen olmasan nasıl yaşardım'' sözlerini hatırlıyorum şimdilerde. Yıllarca devam ettin bu yolda, yıllarca direndi o güzel kalbin bu illet hastalığa... Ben her doktordan boynu bükük gözü yaşlı çıktıysam, evin kapısından gülerek girdim ama içim haykırarak ağladı anne! Hiç düşmedin yataklara, hiç ağır hasta olmadan gittin dünyadan.
Akşam sana börek alacaktım gelirken, seninle vedalaşmaya geldim.
Mezar taşına konuşuyorum şimdi, buz gibi. Kıyafetlerini öpüyorum, videolarımıza bakıyorum. Öpüyorum seni kendimce. Yastıklara sarılıyorum senmiş gibi. Ne ağır bir savaş ki bu anne, hiç dinmiyor bu yara...
Emanet ettiğin eşim, bana çok güzel aile olmaya devam ediyor. Kolum, kanadım olmaya devam ediyor. Şükür sebebimdir eşim, bilirsin... Sayesinde öyle sağlam basıyor ki ayaklarım yere, şükürler olsun... Hayatım öyle güzel ki... Bir sen yoksun. 10 ay oldu, gözümde yaşlar dinmedi.
Yemek yaparken, kitap okurken bir ağlamadır geliyor yüreğime. İçimi çeke çeke, ağlıyorum çocuklar gibi... Ellerini, güzel zeytin gözlerini, bana hayat veren kokunu çok özledim annem... Seni çok özledim...
Bana hem baba, hem aile olan güzel kadın,
Hiç unutmadan dualarımla süsleyeceğim seni...
Her gece, '' Allahım hissetmesem de olur, ne olur bir kez öpüversin beni'' diye ettiğim dualarıma devam edeceğim... Belki geliyorsundur diye düşünerek.
Benim derdimin duadan başka dermanı yok, annemden başka burada açacak konum da yok aslına bakarsanız... İçinizi kararttıysam affola, varsa anneciğime bir duanızı alırım :)
Allah annenizin mekanını cennet eylesin.