Hiç bir pişmanlığım yok,
İyi ki Allah beni annesini seven evlatlardan eylemiş, iyiki sevmişim seni böylesine sonsuz ve dolu dolu.
Hiç unutmam sabaha kadar oturmalara eşlik eden kahvelerimizin o sonsuz keyfini.
Ve gülüşlerini, yüreciğinden kopan kahkahalarını.
Koltukta uyuyakalmaların vardı senin, battaniyemi değil hırkamı örterdim üstüne ki, kokun sinsin.
O illet hastalığa yakalandığını öğrendiğim günün sancısını bugün bile çekiyorum anne,
18 yaşında bir kız çocuğuydum, ve tabiri caizse tam da bir ana kuzusu! Ki gurur duyuyorum bundan.
Kimse yoktu doktor yüzüme yüzüme vururken durumunu... Ağlasam, sarılacak kimsem yoktu, kızsam kime, neye kızacağım? Acilde serumlarla yatan seni unutup koşarak hastaneden çıktığımı, ve dakikalarca deli divane koştuğumu hatırlıyorum da, nasıl çaresizlik hiç bilir misin annem?
Ertesi gün yoğun bakıma alındın, kalbim hiç öyle atmamıştı yanına girerken. İlk kez görüyordum hastanenin yoğunbakım odalarında seni. Ne olsa yakışırdı sana, hastanelerse bir o kadar yakışmadı. Üvey durdu üstünde annem... Kavga ediyordum içimde, seninle değil kendimle. ''Senden saklamak istedim, böyle acı dolu hayatında birde beni kaybetmekten korkma istedim... 4 yıl oldu öğreneli. Tedavi olmam kalp kapaklarım yüzünden mümkün değildi. Heeepsi aynı şeyi söyledi doktorların. Bende gittiği yere kadar dedim, seni yıkmadan devam ettim hayatıma...'' cümleni hatırladıkça yanıyor yüreğim yanıyor!
İyi ki yanlış teşhis koyulduğuna inandırdım seni, iyi ki bu dünyadan çekip giderken kanser olduğunu bilmiyordun. Her doktoru evvelinden uyardım, hiç bir doktordan sen yanımızdayken almadım sonuçlarını. Değil 18, 10 yaşında da olsam, senden başka neyim vardı ki? Bir sen vardın bu dünyada, savaştım... Ama kazanamadım anne! Ne ağır savaş bu sensizlik!
Kızıyorum anne, ''sen benim can yoldaşımsın, sen olmasan nasıl yaşardım'' sözlerini hatırlıyorum şimdilerde. Yıllarca devam ettin bu yolda, yıllarca direndi o güzel kalbin bu illet hastalığa... Ben her doktordan boynu bükük gözü yaşlı çıktıysam, evin kapısından gülerek girdim ama içim haykırarak ağladı anne! Hiç düşmedin yataklara, hiç ağır hasta olmadan gittin dünyadan.
Akşam sana börek alacaktım gelirken, seninle vedalaşmaya geldim.
Mezar taşına konuşuyorum şimdi, buz gibi. Kıyafetlerini öpüyorum, videolarımıza bakıyorum. Öpüyorum seni kendimce. Yastıklara sarılıyorum senmiş gibi. Ne ağır bir savaş ki bu anne, hiç dinmiyor bu yara...
Emanet ettiğin eşim, bana çok güzel aile olmaya devam ediyor. Kolum, kanadım olmaya devam ediyor. Şükür sebebimdir eşim, bilirsin... Sayesinde öyle sağlam basıyor ki ayaklarım yere, şükürler olsun... Hayatım öyle güzel ki... Bir sen yoksun. 10 ay oldu, gözümde yaşlar dinmedi.
Yemek yaparken, kitap okurken bir ağlamadır geliyor yüreğime. İçimi çeke çeke, ağlıyorum çocuklar gibi... Ellerini, güzel zeytin gözlerini, bana hayat veren kokunu çok özledim annem... Seni çok özledim...
Bana hem baba, hem aile olan güzel kadın,
Hiç unutmadan dualarımla süsleyeceğim seni...
Her gece, '' Allahım hissetmesem de olur, ne olur bir kez öpüversin beni'' diye ettiğim dualarıma devam edeceğim... Belki geliyorsundur diye düşünerek.
Benim derdimin duadan başka dermanı yok, annemden başka burada açacak konum da yok aslına bakarsanız... İçinizi kararttıysam affola, varsa anneciğime bir duanızı alırım :)