Dün anneler günüydü. Benim 3.anneler günümdü ama evladımın yanımda olduğu ilk anneler günüydü.
Daha önce 36 haftalık hamileyken bir evladımı kaybettim, 5 ay bekledikten sonra tekrar hamile kaldım ve çok şükür bu defa kucağıma alabildim yavrumu. Oğlum 6 aylık, ben çalışan bir anneyim ve 2 aydır oğluma annem bakıyor. Annemle aynı şehirde değiliz, o İzmir'den babamı bırakıp oğluma bakmak için geldi yanımıza. Uzun zamandan beri annemle birlikte geçireceğim ilk anneler günüydü.
Ablamlar başka şehirden Cuma günü kardeşime geldiler, annem de hafta sonları kardeşime gidiyor biz biraz yalnız kalalım diye. Cumartesi günü biz de eşimle birlikte ablamlar geldi kardeşime diye kahvaltıya gittik, akşam yemeğini yeyip saat 8de evimize döndük. Ertesi akşam eşimin kuzenin kızının saat 13.de nişanı vardı. Oğlum küçük olduğu için onu götürmek istemedik, anneme bırakacaktık. Akşam ertesi gün için şöyle bir plan yapmıştık: Önce oğlumu anneme bırakacak, oradan eşimin annesine kahvaltıya gidecek, oradan da hep beraber nişana gidecektik. Sonra da biz nişandan oğlumun mezarına gidip oradan da annemlerin yanına geçecektik oğlumu almak için.
Sonra k.v. kahvaltıda "Biz nişanın sonuna kadar kalırız, siz isterseniz çocuk var erken dönersiniz" dedi. Tamam dedim ben. Nişana gittik, eşimin kardeşi de karısıyla, çocuğuyla birlikte geldi. Onların kullandığı araba k.v.lerin arabası, bizim kendi arabamız var. Kaynımlar saat 3te kalktılar. Ben de 3:30 gibi eşime dedim hadi kalk gidelim diye. Yok oturacağız dedi. Dedim neden? Annemler nasıl gidecekler eve dedi. Dedim kardeşin bıraksın(kardeşinin evi de 5dklık uzaklıkta düğün salonuna.) Yok sen benim ailemle geçirdiğim zamanın hesabını tutuyorsun, yok dün bütün gün senin ailenle idik ben sana bir şey dedim vs vs söylenmeye başladı. Düğün gürültülü ben de whatsapptan şunları yazdım eşime:
Bugün yıllar sonra ilk defa anneler gününde annemle birlikte olacaktım ama sen aileni düşündüğün için buna mani oldun. Benim bugün evladımla geçireceğim ilk anneler günümdü ama sayende evladımdan ayrıyım. Ayrıca bebeğimi de emziremedim. (tam 6saat olmuştu oğlumu emzirmeyeli) Sen benim yerimde olsaydın kardeşin bıraksın annenleri derdin. Öyle ki bugün benim de anneler günüm olduğunu bile unuttun dedim...
Bu yazdıklarımdan sonra aradan 1,5 saat geçti sonunda eşimin ısrarlarıyla annesi kalktı nişandan. Dedi anne biz mezarlığa gideceğiz gelmek ister misiniz? Tamam dedi. Hep beraber gittik mezarlığa 2dk sonra telefon çaldı kv ye misafir gelmiş kapıda bekliyormuş. Eşime dedim "Annenleri bırak sen eve ben oğlumla yalnız kalmak istiyorum." Kv yok gerek yok biz yürüyerek gideriz, sen yalnız bırakma eşini dedi. Ben de yok sen annenleri bırak dedim eşime ve oğlumla dertleştim yalnız. O gitmiş bırakmış annesini, ben oğlumla dertleşmem bittikten sonra arabaya geçtim. Gözlerim şiş ağlamaktan. Bu hiç konuşmadı, kardeşime doğru yola çıktık oğlumu almaya. Yolda durdu bana çiçek aldı verdi, hiç bir şey demedi. Gittik oğlumu aldık, annem bir gece daha kalacağını söyledi, banka işleri varmış kardeşimle tamam dedim anne sen kal, eşim bakar çocuğa. Eve geldik. Oğlumu yıkadık, yatırdık, suratı beş karış. Gitmiş battaniye almış, salonda yatacak. Benden ayrı yattı hiç bir şey demeden.
Gece içim içimi yedi uyuyamadım, saat 3te oğlum kalktı, emzirdim yatırdım. Dayanamadım bunu uyandırdım. Kalk dedim senin derdin ne? Ne istiyorsun? Anneler gününde annesiyle olacakmışmış, ben dün bütün günümü ailemle geçirmişim sesi çıkmış mı? Geçen haftada pazar günü onun ailesiyleydik ve genelde her hafta ailesine gideriz, olmadı 2 haftada bir. Hatta bebek doğmadan önce de gider bazen bir gece de ailesinde kalırdık ki ailesiyle aramızda yarım saatlik mesafe var... Ben onu ailesinden uzaklaştırmaya çalışıyormuşum. O mezarlıkta nerdeyse benim yüzümden ailesini eve yürütecekmişmiş (ben oğlumla yalnız kalmak istiyorum, sen annenleri bırak eve dediğim de yok biz gideriz dediler ya onu diyor) Yok annemle 2 aydır birlikteymişim ben anneler gününde olmasam ne olurmuş, yok anneler gününde ben oğlumla olmasam ne olurmuş? vs vs. Tabii ben de boş durmadım, verdim veriştirdim.
Boşanmaya karar verdim. Bu adam evlendiğimizden beri hep böyle. Düzelmesi için bekledim, evet düzeldi dedim çocuk yaptım. Hamile kalınca yine eskiye döndü...Kaybettim, bir bebek daha istedim. Hamile kaldım, adam melek. Oğlum doğdu, adam yine aynı... 6 yıldır evliyiz, ben çok çabaladım ama tam tersi o kendinin çabaladığını beni düzeltmeye çalıştığını söylüyor. Kendinde asla hata bulmuyor. Ben 2.planda kalmaktan yoruldum, bunaldım, tükendim... Oğlumun da 2.planda kalmasını hazmedemiyorum. Sırf anne-babasını eve bırakmak için oğlumdan annesini saatlerce ayırdı, anneler günümü zehretti. Oğlum zaten hafta sonları istediği gibi emiyor, onu da engelledi ve suçlu olan ben oldum!!!
sonra oradan kinaya gittim. Esim aradi napiyorsun diye anlattim. Oglum memeye asiri duskun,bir yere birakamiyoruz genel olarak. Esim gitti annemden cocugu aldi eve gitmis ki anahtari yok :) kalmis kapida. İnmis asagiya tekel bayiide oturmus beni beklemis. Ben de gece 12 gibiydi geldim. Noldu hic bir sey. Nasilsin,gunun nasil gecti vs. 
Kendime çok kızıyorum oğluma iyi bir baba seçemedim diye...
ki ben onu çok başka yere koyarım hayatımın tüm planı onun iyi hissetmesi için hayallerimden vazgeçtim. Ona rağmen akşam kutladım hediye falan zaten almadım . Bence abartmissiniz . Eşinizin de şu tavrı hoş değil: dün senin ailenleydik ben bir şey dedim mı vs. E içinde mı kaldı deseydin ayrıca afedersiniz sidik mı yarışıyor ne demek dün ordaydik bugün benim ailemleyiz vs. Ne kadar çocukça bir cümle
Yani eşim öyle...
