İlgisiz babadan bol ne var ülkemizde.
Çocuklu hayat zaten çocuk bezden çıkıp sütten kesilene kadar insanı mahveden bir deneyim. Çocuk 4-5 yaşına geldi mi söyle bir nefes alıyorsun. Çalışmaya alisiksan evdeki çocuklu hayat seni yildiriyor. Hele bebek huysuz bir danaysa benimki gibi sabahlar olmasın
benim eşim de yoğun çalışıyor. İşten geliyor yemek yiyor sonra bilgisayar başına. Yok toplantim var yok zırt yok pırt
bir ara o kadar bunaldım ki artık stresten gözüm segirmeye başladı. Kaldı öyle geçmiyor. Uyku da alamıyorum zaten. Mola verince geliyor çocuklarla oynuyor ben de ne yapacaksam yapıyorum. Ama sinir de oluyorum. Geçen canım sıkkın fırsat bulmuşum biraz oturuyorum. Bu da çocuklarla top oynuyor ama gelip gidip bana satasiyor gel oyna diye.
Benim ev işine yardım beklentim hiç yok sadece çocukları oyalasin bana yeter. O da işte olduğu kadar. Gebeliğim de hep yalnız geçti mesela. Bir kere bile muayeneye gelemedi. He gocunmadim hallederim ne var aslanım kaplanım diye gezdim. Meğer en kolayı gebelikmiş
Çalışmadığım için her şey gözüme batıyor artık. Evden uzaklaşsam bana iyi gelecek aslında. Sorun aynı çemberde koşup durmak. Eşimle şükür ikili ilişkimizde sıkıntımız yok. Yıllar bizi daha çok bağlıyor gelip bana sarıldığında derin bir rahatlama yaşıyorum, o burada yanımda, her şey düzelecek... Şimdi sen ne hissediyorsun? Eşine sarılınca kendini güvende huzurlu hissediyor musun? Yoksa yine mi geldi bu
diyorsun.
Terapi almak size iyi gelecek, eşine karşı duygularını iyice ölç tart. Sonrası Allah kerim.