Öncelikle yazdıklarınızı bastan sona okuduğumu belirtmek istiyorum. Bazılarınızın hikayesinde kendi hikayemi buldum üzüldüm, bazılarınızınkinde ise mutlu olup cesaretlendim.
Benim hikayeme gelince , ben de çogunuz gibi bir melek annesiyim, 13.12.2012 tarihinde pereeklampsi nedeniyele 28+4 haftalık bir kız bebek dünyaya getirdim. Minik kuzum rahim içi gelişme geriliği de yaşadığı için 835 gr ağırlığında ve 35 cm boyunda idi. Doğduğunda solunum sıkıntısını yaşamadı, kendi kendine nefes alabildi, evet küçücüktü ama güçlüydü benim güzel kızım. İlk zamanlar onu kaybedicem diye çok korktum o kadar minik o kadar savunmasızdı ki, ama günler geçtikçe ve meleğim kilo almaya başladıkça benimle kalacağına, beni bırakmayacağına emin olmaya başladım. Fakat sonra NEK denen bağırsak sorunuyla karşılaştık, ve miniğim uzun bir süre anne sütü alamamaya başladı. Önceleri çok telaşlansak da bir süre sonra bunu da atlatacağımızı düşündük , ne de olsa kilo alıyordu benim miniğim. En son 975 gr’a kadar gelmişti ve ilk defa o gün hemşiresi kucağıma verdi kızımı. Allahım bu ne mutluluktu, ben daha önce hayatımda hiç mutlu olmamısım hiç heyecanlanmamısım meğer. Aldım kızımı çıplak göğsüme sardım kokladım, kokladım... o kadar minik o kadar hafifti ki sanki kucağımda bir kuş vardı, ama olsun o benim kızımdı ve nasıl olsa büyüyecekti. Ertesi gün de ben aynı heyecanı hissederek gittim meleğimin yanına. Nerden bilebilirdim aslında onu kaybedeceğim gün olduğunu. O gece kalbi durmuş meleğimin, tekrar çalıştırmayı başarmışlar, görün dediler kızınızı ama durumu iyi değil.
Gördüm bebeğimi , ilk göz ağrımı, uyuyordu, çok çaresiz çok yorgundu, canımın içi, yaşama sevincim, vedalaştım kızımla biliyordum dayanamıcaktı, son görüşümdü...
Artık herşey bitmişti, ışığım gitmiş, dünyam kararmıştı, 31 günlük savaşı kaybetmiştik, hala karanlıklardayım, nefes alamıyorum, kalbimın sızısını dindiremiyorum...
Beni ancak sizler anlarsınız bunu da biliyorum, sizin yazdıklarınızı okudum, hepinizin hikayesine kendi acım gibi üzüldüm , mutlu sona ulaşanlar için canı gönülden sevindim , biliyorum zamanı gelince , cesaretimi toplayınca tüm zorluklara rağmen ben de ikinci kez deneyeceğim, çünkü yüreğime bir kez annelik sevgisi düşmüşken bu mutluluktan mahrum kalabileceğimi zannetmiyorum.
İnşallah hepimiz için, tüm melek anneleri için mutlu günler yakındır.
Sevgi ve sağlıkla kalın...[/QUOT
yazdıklarını gözyaşlarıyla okudum. benim minik kızım da erkenden 13.12.2012 tarihinde doğmuştu.ben hiç görmedim 3 gün yaşadı görenleri okudukça görmemek en iyisiymiş galiba diyorum görmeden acım büyük gözyaşım dinmiyor ne diyimmm kelimelerin bittiği yerdeyiz başın sağolsun canımmm RABBİM en önemlisi hiç sorun yaşamadan zamanında sağlıklı sıhhatli evlatlarımızı kucağımıza almayı nasip etsin