Herkese iyi akşamlar. Ben sözün bittiği bu yerde belki birileri benimle aynı şeyleri yaşamistir ve bana destek olur belki bana teselli verir belki de dua alırım niyeti ile bu konuyu açtım. Pcostan dolayı 7 yıldır hasretini çektiğim burnumda tüten evlat hasretinden sonra hamile kaldım diye sevinirken 9 ay beklediğim yavrumun cansız bedenini kucağıma almak ellerimle mezara koymak varmış kaderde ... Her şey güzel gidiyordu ki tam 45 gün önce 37+6 da suyumun gelişi ile doğumum başladı. Hastanede suni sancı ile beraber açılmam güzel ilerledi, sabah 11 gibi hastanedeydim akşam 9da tan açılma ile doğumhaneye alındım. Zorlu ıkınmalardan sonra bebeğimin başı geldi tamam birazdan kucağımda dedim ki doktor omzu gelmiyor takıldı demesiyle sanki hayatım karardı, dakikalarca bebeğim gelmedi o an yaşadığım acı,kaygı, korku ömrümde hiç yaşamadım, o anlari asla unutamıyorum her hatırladığımda sanki kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Çeşitli pozisyonlardan sonra bebeğim doğdu ama yaşamıyordu 45 dakika kalp masajı yapıldı ve doktor acı haberi verdi. Rabbim bana yardım etti bu yüzden ben çok sakindim belki de şoktaydim hiç ağlamadım bağırmadım Allah'ım her şey senden veren de sendin dedim şuan düşününce bile şaşırıyorum normalde çok sakin bir insan değilken nasıl böyle oldum diye. Bebeğim 3950 Gr 54 cmdi, ultrasonda bizi yanılttı doğumdan bir gün onceki kontrolumde 3400 çıkmıştı. Çatı muayenem de iyiydi sezaryen için sebep yoktu, zaten omuz takılması da önceden tahmin edilecek bir şey değilmiş araştırdığım kadarı ile. Teyzeleri görseniz oğlum o kadar güzeldi ki hele o kokusu, ömrümün sonuna kadar da koklasam doyamazdim. Çok şükür ki evim mezarligin karşısında sürekli oğlumun yanına gidiyorum onunla konuşuyorum cennette beraber yapacaklarimizi anlatıyorum. Bazen sanki hiç hamile kalmamışım bundan 10 ay önceki hayatım devam ediyormuş gibi geliyor, bazen de hala hamileyim doğumumu bekliyorum gibi hissediyorum. Bu gerçeklikle yuzlestigimde ise çok keskin bir acı oluyor sanki kalbimi söküp almışlar paramparça etmişler. Göğsümun üzerine dağlar oturmuş sanki. Bu acı hafifler mi bilmiyorum. Şuan psikologa gidiyorum , hafta içi sabahları kursa gidiyorum, sürekli arkadaşlarımla vakit geçiriyorum. Bebek görmeye hamile görmeye dayanamıyorum hemen gözyaşım pıt. Dün eşimin iş arkadaşıyla hanımı misafirlige geldiler bebekleri vardı onu görür gormez ağlamaya başladım oysa birinin yanında ağlamayi da hiç sevmem ama kendimi tutamıyorum, arkadaşlarımı cok seviyorum onlarla olmak iyi geliyor ama çocuk doğum vs muhabbeti olunca kendimi çok kötü hissediyorum. Bu acıyla sınanan var mı neler yaptınız, nasıl atlattınız? Ve hemen tekrar hamile kalmak istiyorum ,tabii ki korkuyorum ama acımı hafifletecek tek şey bu diye düşünüyorum. Bebeğini kaybedip hemen hamile kalan var mı? Konumu okuyanlar lütfen benim için dua eder misiniz <3
Not: Bu olaydan sonra ne kadar basit şeyleri kafaya takıp kendime gereksiz stres yaptığımı farkettim. Mesela bebeğimin odası yok gardrobu yok diye üzülürdüm oysa kendi bile olmayacakmış... Basit şeyler için kendimizi yıpratmamak gerekiyor hayatta ölümden başka her şeyin çaresi var.İnsan olumsuza çok kolay odaklanıyor ama en kotu günümüzde bile sükredilecek şeyler muhakkak vardır. Anda kalın ve çok şükredin
ben ilk defa omuz takılması diye birşey şuan sizde duydum o güzel yüreğinizi yormayın 7 yıldır sizi imtihan eden Rabbim darda koyarmı vardır bir hikmeti
Ayni duygulari yasiyoruz hatta bazen durduk yere günlük kokusu burnuma gelir aglarim. Beklenmedik bir anda bize sürpriz yaparak geldi prensesim, tüm kontroller testler, amniyon sivisi, gelisimi hersey cok iyi gidiyorken bir pazar günü normal hareketliydi ve geceleri uyuyordu o günüde öyle oldu. Ertesi gün sabah erkenden kontrolümüz vardi. Uyandik hazirlanip mutlu bir sekilde doktora gittik. Dr kafasi asagida oldugu icin ultrasona ilk asagidan basladi kizim herzamanki uyku pozisyonundaydi, dr ayaklarini dürttü uyandirmak icin ama kizim kimildamadi, birdaha denedi gene hareketsiz
