Bebeğimi doğumda kaybettim :(

ygmrsnr .!.:

Herkese iyi akşamlar. Ben sözün bittiği bu yerde belki birileri benimle aynı şeyleri yaşamistir ve bana destek olur belki bana teselli verir belki de dua alırım niyeti ile bu konuyu açtım. Pcostan dolayı 7 yıldır hasretini çektiğim burnumda tüten evlat hasretinden sonra hamile kaldım diye sevinirken 9 ay beklediğim yavrumun cansız bedenini kucağıma almak ellerimle mezara koymak varmış kaderde ... Her şey güzel gidiyordu ki tam 45 gün önce 37+6 da suyumun gelişi ile doğumum başladı. Hastanede suni sancı ile beraber açılmam güzel ilerledi, sabah 11 gibi hastanedeydim akşam 9da tan açılma ile doğumhaneye alındım. Zorlu ıkınmalardan sonra bebeğimin başı geldi tamam birazdan kucağımda dedim ki doktor omzu gelmiyor takıldı demesiyle sanki hayatım karardı, dakikalarca bebeğim gelmedi o an yaşadığım acı,kaygı, korku ömrümde hiç yaşamadım, o anlari asla unutamıyorum her hatırladığımda sanki kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Çeşitli pozisyonlardan sonra bebeğim doğdu ama yaşamıyordu 45 dakika kalp masajı yapıldı ve doktor acı haberi verdi. Rabbim bana yardım etti bu yüzden ben çok sakindim belki de şoktaydim hiç ağlamadım bağırmadım Allah'ım her şey senden veren de sendin dedim şuan düşününce bile şaşırıyorum normalde çok sakin bir insan değilken nasıl böyle oldum diye. Bebeğim 3950 Gr 54 cmdi, ultrasonda bizi yanılttı doğumdan bir gün onceki kontrolumde 3400 çıkmıştı. Çatı muayenem de iyiydi sezaryen için sebep yoktu, zaten omuz takılması da önceden tahmin edilecek bir şey değilmiş araştırdığım kadarı ile. Teyzeleri görseniz oğlum o kadar güzeldi ki hele o kokusu, ömrümün sonuna kadar da koklasam doyamazdim. Çok şükür ki evim mezarligin karşısında sürekli oğlumun yanına gidiyorum onunla konuşuyorum cennette beraber yapacaklarimizi anlatıyorum. Bazen sanki hiç hamile kalmamışım bundan 10 ay önceki hayatım devam ediyormuş gibi geliyor, bazen de hala hamileyim doğumumu bekliyorum gibi hissediyorum. Bu gerçeklikle yuzlestigimde ise çok keskin bir acı oluyor sanki kalbimi söküp almışlar paramparça etmişler. Göğsümun üzerine dağlar oturmuş sanki. Bu acı hafifler mi bilmiyorum. Şuan psikologa gidiyorum , hafta içi sabahları kursa gidiyorum, sürekli arkadaşlarımla vakit geçiriyorum. Bebek görmeye hamile görmeye dayanamıyorum hemen gözyaşım pıt. Dün eşimin iş arkadaşıyla hanımı misafirlige geldiler bebekleri vardı onu görür gormez ağlamaya başladım oysa birinin yanında ağlamayi da hiç sevmem ama kendimi tutamıyorum, arkadaşlarımı cok seviyorum onlarla olmak iyi geliyor ama çocuk doğum vs muhabbeti olunca kendimi çok kötü hissediyorum. Bu acıyla sınanan var mı neler yaptınız, nasıl atlattınız? Ve hemen tekrar hamile kalmak istiyorum ,tabii ki korkuyorum ama acımı hafifletecek tek şey bu diye düşünüyorum. Bebeğini kaybedip hemen hamile kalan var mı? Konumu okuyanlar lütfen benim için dua eder misiniz <3

Genişletmek için tıkla...

ygmrsnr .!.:

Herkese iyi akşamlar. Ben sözün bittiği bu yerde belki birileri benimle aynı şeyleri yaşamistir ve bana destek olur belki bana teselli verir belki de dua alırım niyeti ile bu konuyu açtım. Pcostan dolayı 7 yıldır hasretini çektiğim burnumda tüten evlat hasretinden sonra hamile kaldım diye sevinirken 9 ay beklediğim yavrumun cansız bedenini kucağıma almak ellerimle mezara koymak varmış kaderde ... Her şey güzel gidiyordu ki tam 45 gün önce 37+6 da suyumun gelişi ile doğumum başladı. Hastanede suni sancı ile beraber açılmam güzel ilerledi, sabah 11 gibi hastanedeydim akşam 9da tan açılma ile doğumhaneye alındım. Zorlu ıkınmalardan sonra bebeğimin başı geldi tamam birazdan kucağımda dedim ki doktor omzu gelmiyor takıldı demesiyle sanki hayatım karardı, dakikalarca bebeğim gelmedi o an yaşadığım acı,kaygı, korku ömrümde hiç yaşamadım, o anlari asla unutamıyorum her hatırladığımda sanki kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Çeşitli pozisyonlardan sonra bebeğim doğdu ama yaşamıyordu 45 dakika kalp masajı yapıldı ve doktor acı haberi verdi. Rabbim bana yardım etti bu yüzden ben çok sakindim belki de şoktaydim hiç ağlamadım bağırmadım Allah'ım her şey senden veren de sendin dedim şuan düşününce bile şaşırıyorum normalde çok sakin bir insan değilken nasıl böyle oldum diye. Bebeğim 3950 Gr 54 cmdi, ultrasonda bizi yanılttı doğumdan bir gün onceki kontrolumde 3400 çıkmıştı. Çatı muayenem de iyiydi sezaryen için sebep yoktu, zaten omuz takılması da önceden tahmin edilecek bir şey değilmiş araştırdığım kadarı ile. Teyzeleri görseniz oğlum o kadar güzeldi ki hele o kokusu, ömrümün sonuna kadar da koklasam doyamazdim. Çok şükür ki evim mezarligin karşısında sürekli oğlumun yanına gidiyorum onunla konuşuyorum cennette beraber yapacaklarimizi anlatıyorum. Bazen sanki hiç hamile kalmamışım bundan 10 ay önceki hayatım devam ediyormuş gibi geliyor, bazen de hala hamileyim doğumumu bekliyorum gibi hissediyorum. Bu gerçeklikle yuzlestigimde ise çok keskin bir acı oluyor sanki kalbimi söküp almışlar paramparça etmişler. Göğsümun üzerine dağlar oturmuş sanki. Bu acı hafifler mi bilmiyorum. Şuan psikologa gidiyorum , hafta içi sabahları kursa gidiyorum, sürekli arkadaşlarımla vakit geçiriyorum. Bebek görmeye hamile görmeye dayanamıyorum hemen gözyaşım pıt. Dün eşimin iş arkadaşıyla hanımı misafirlige geldiler bebekleri vardı onu görür gormez ağlamaya başladım oysa birinin yanında ağlamayi da hiç sevmem ama kendimi tutamıyorum, arkadaşlarımı cok seviyorum onlarla olmak iyi geliyor ama çocuk doğum vs muhabbeti olunca kendimi çok kötü hissediyorum. Bu acıyla sınanan var mı neler yaptınız, nasıl atlattınız? Ve hemen tekrar hamile kalmak istiyorum ,tabii ki korkuyorum ama acımı hafifletecek tek şey bu diye düşünüyorum. Bebeğini kaybedip hemen hamile kalan var mı? Konumu okuyanlar lütfen benim için dua eder misiniz <3

Genişletmek için tıkla...

Cherry92 .!.:

Ne diyeceğimi bilemedim gerçekten. Allahım size sabırlar versin. Lütfen içinize atmayın hiçbirşeyi, ağlayın- konuşun- gerekirse bağırın çağırın. Psikolojik destek alın. Eşinizlede lütfen konuşun duygularınızı paylaşın.
Benzer birşey yaşamadım ama istediğiniz herzaman yazabilirsiniz konuşabiliriz

Genişletmek için tıkla...

payedar .!.:

Canım başın sağolsun bende seninle benzer şeyi yaşadım ben 5. Ayda kaybettim. Normal doğum yaptım 3 saat sancıyla. Sadece siz kucağınıza almayı beklerken ben alamayacağımı bilerek doğum yaptım. Sizinki çok daha zor belki bilemiyorum. Ama bu acının hiçbir tarifi yok. Allah’a sığınmaktan başka hiçbir çaresi yok

Genişletmek için tıkla...

Murphyy .!.:

Ah canım başın sağolsun rabbim bir daha aynı acıyı yaşatmasın sana bende de pko var ilk gebeliğin ilaçla olmuştu ve 7 haftalıkken kalp atışları durmuştu. İnanılmaz acı çektim görmediğim halde. 6 ay sonra hiç beklemediğim ve aklımda olmayan bir anda tekrar hamile olduğumu öğrendim ve kızımı sağ salim kucağıma aldım. Bunda da vardır bir hayır. Çok büyük bir imtihandan geçiyorsun. Asıl önemli olan yerde evladın sana şefaatçi olacak. Bu dünyada acı çektin ama ahirette mükafatı çok büyük olacak inşallah . Sabret ve şükret. Allah sabredenlerle beraberdir senin için dua edeceğim

Genişletmek için tıkla...

Processes .!.:

Lohusalık depresyonuna girmemek için destek alın, yaşadığınız şeyin zorluğunu tahmin bile edemem, Allah acınızı hafifletsin kısa süre içinde yeniden hamile kalıp sağlıkla bebeğinize kavuşmanızı dilerim.
Allah sabır versin size dua edeceğim. Aramadan zorlanmadan ikinci çocuğunuzu sağlıkla kucağınıza alın inşallah

Genişletmek için tıkla...

ygmrsnr .!.:

Amin Allah razı olsun evet cennet kuşumla inşallah cennete buluşacağız, maşallah sizin adınıza çok sevindim Rabbim evlat acısı göstermesin.

Genişletmek için tıkla...

Brrk .!.:

Başınız sağolsun, kelimelerin tükendiği yer gerçekten.. Çok üzgünüm, umarım en kısa zamanda yeniden bir evladınız olur

Genişletmek için tıkla...

Ustatdegil .!.:

Çok üzücü, ağladım. Allah cennette kavuştursun bebişinle. Bence yap bebek ve korku da duyma hepimizin başına her an her şey gelebilir ve katiyyen kontrolümüzde olan bişey değil, her an ölecek gibi yaşamak lazım.

Genişletmek için tıkla...

ygmrsnr .!.:

Herkese iyi akşamlar. Ben sözün bittiği bu yerde belki birileri benimle aynı şeyleri yaşamistir ve bana destek olur belki bana teselli verir belki de dua alırım niyeti ile bu konuyu açtım. Pcostan dolayı 7 yıldır hasretini çektiğim burnumda tüten evlat hasretinden sonra hamile kaldım diye sevinirken 9 ay beklediğim yavrumun cansız bedenini kucağıma almak ellerimle mezara koymak varmış kaderde ... Her şey güzel gidiyordu ki tam 45 gün önce 37+6 da suyumun gelişi ile doğumum başladı. Hastanede suni sancı ile beraber açılmam güzel ilerledi, sabah 11 gibi hastanedeydim akşam 9da tan açılma ile doğumhaneye alındım. Zorlu ıkınmalardan sonra bebeğimin başı geldi tamam birazdan kucağımda dedim ki doktor omzu gelmiyor takıldı demesiyle sanki hayatım karardı, dakikalarca bebeğim gelmedi o an yaşadığım acı,kaygı, korku ömrümde hiç yaşamadım, o anlari asla unutamıyorum her hatırladığımda sanki kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Çeşitli pozisyonlardan sonra bebeğim doğdu ama yaşamıyordu 45 dakika kalp masajı yapıldı ve doktor acı haberi verdi. Rabbim bana yardım etti bu yüzden ben çok sakindim belki de şoktaydim hiç ağlamadım bağırmadım Allah'ım her şey senden veren de sendin dedim şuan düşününce bile şaşırıyorum normalde çok sakin bir insan değilken nasıl böyle oldum diye. Bebeğim 3950 Gr 54 cmdi, ultrasonda bizi yanılttı doğumdan bir gün onceki kontrolumde 3400 çıkmıştı. Çatı muayenem de iyiydi sezaryen için sebep yoktu, zaten omuz takılması da önceden tahmin edilecek bir şey değilmiş araştırdığım kadarı ile. Teyzeleri görseniz oğlum o kadar güzeldi ki hele o kokusu, ömrümün sonuna kadar da koklasam doyamazdim. Çok şükür ki evim mezarligin karşısında sürekli oğlumun yanına gidiyorum onunla konuşuyorum cennette beraber yapacaklarimizi anlatıyorum. Bazen sanki hiç hamile kalmamışım bundan 10 ay önceki hayatım devam ediyormuş gibi geliyor, bazen de hala hamileyim doğumumu bekliyorum gibi hissediyorum. Bu gerçeklikle yuzlestigimde ise çok keskin bir acı oluyor sanki kalbimi söküp almışlar paramparça etmişler. Göğsümun üzerine dağlar oturmuş sanki. Bu acı hafifler mi bilmiyorum. Şuan psikologa gidiyorum , hafta içi sabahları kursa gidiyorum, sürekli arkadaşlarımla vakit geçiriyorum. Bebek görmeye hamile görmeye dayanamıyorum hemen gözyaşım pıt. Dün eşimin iş arkadaşıyla hanımı misafirlige geldiler bebekleri vardı onu görür gormez ağlamaya başladım oysa birinin yanında ağlamayi da hiç sevmem ama kendimi tutamıyorum, arkadaşlarımı cok seviyorum onlarla olmak iyi geliyor ama çocuk doğum vs muhabbeti olunca kendimi çok kötü hissediyorum. Bu acıyla sınanan var mı neler yaptınız, nasıl atlattınız? Ve hemen tekrar hamile kalmak istiyorum ,tabii ki korkuyorum ama acımı hafifletecek tek şey bu diye düşünüyorum. Bebeğini kaybedip hemen hamile kalan var mı? Konumu okuyanlar lütfen benim için dua eder misiniz <3

Genişletmek için tıkla...

ygmrsnr .!.:

Herkese iyi akşamlar. Ben sözün bittiği bu yerde belki birileri benimle aynı şeyleri yaşamistir ve bana destek olur belki bana teselli verir belki de dua alırım niyeti ile bu konuyu açtım. Pcostan dolayı 7 yıldır hasretini çektiğim burnumda tüten evlat hasretinden sonra hamile kaldım diye sevinirken 9 ay beklediğim yavrumun cansız bedenini kucağıma almak ellerimle mezara koymak varmış kaderde ... Her şey güzel gidiyordu ki tam 45 gün önce 37+6 da suyumun gelişi ile doğumum başladı. Hastanede suni sancı ile beraber açılmam güzel ilerledi, sabah 11 gibi hastanedeydim akşam 9da tan açılma ile doğumhaneye alındım. Zorlu ıkınmalardan sonra bebeğimin başı geldi tamam birazdan kucağımda dedim ki doktor omzu gelmiyor takıldı demesiyle sanki hayatım karardı, dakikalarca bebeğim gelmedi o an yaşadığım acı,kaygı, korku ömrümde hiç yaşamadım, o anlari asla unutamıyorum her hatırladığımda sanki kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Çeşitli pozisyonlardan sonra bebeğim doğdu ama yaşamıyordu 45 dakika kalp masajı yapıldı ve doktor acı haberi verdi. Rabbim bana yardım etti bu yüzden ben çok sakindim belki de şoktaydim hiç ağlamadım bağırmadım Allah'ım her şey senden veren de sendin dedim şuan düşününce bile şaşırıyorum normalde çok sakin bir insan değilken nasıl böyle oldum diye. Bebeğim 3950 Gr 54 cmdi, ultrasonda bizi yanılttı doğumdan bir gün onceki kontrolumde 3400 çıkmıştı. Çatı muayenem de iyiydi sezaryen için sebep yoktu, zaten omuz takılması da önceden tahmin edilecek bir şey değilmiş araştırdığım kadarı ile. Teyzeleri görseniz oğlum o kadar güzeldi ki hele o kokusu, ömrümün sonuna kadar da koklasam doyamazdim. Çok şükür ki evim mezarligin karşısında sürekli oğlumun yanına gidiyorum onunla konuşuyorum cennette beraber yapacaklarimizi anlatıyorum. Bazen sanki hiç hamile kalmamışım bundan 10 ay önceki hayatım devam ediyormuş gibi geliyor, bazen de hala hamileyim doğumumu bekliyorum gibi hissediyorum. Bu gerçeklikle yuzlestigimde ise çok keskin bir acı oluyor sanki kalbimi söküp almışlar paramparça etmişler. Göğsümun üzerine dağlar oturmuş sanki. Bu acı hafifler mi bilmiyorum. Şuan psikologa gidiyorum , hafta içi sabahları kursa gidiyorum, sürekli arkadaşlarımla vakit geçiriyorum. Bebek görmeye hamile görmeye dayanamıyorum hemen gözyaşım pıt. Dün eşimin iş arkadaşıyla hanımı misafirlige geldiler bebekleri vardı onu görür gormez ağlamaya başladım oysa birinin yanında ağlamayi da hiç sevmem ama kendimi tutamıyorum, arkadaşlarımı cok seviyorum onlarla olmak iyi geliyor ama çocuk doğum vs muhabbeti olunca kendimi çok kötü hissediyorum. Bu acıyla sınanan var mı neler yaptınız, nasıl atlattınız? Ve hemen tekrar hamile kalmak istiyorum ,tabii ki korkuyorum ama acımı hafifletecek tek şey bu diye düşünüyorum. Bebeğini kaybedip hemen hamile kalan var mı? Konumu okuyanlar lütfen benim için dua eder misiniz <3

Genişletmek için tıkla...

Huzurkokanmevsimler .!.:

Başınız sağolsun sabır diliyorum size.Zaman herşeyin ilacı.Zaman geçecek ve tekrar hamile kalacaksınız Allah'ın izniyle.Çevremde tansiyondan,rahim ağzı genişliğinden,erken doğumdan ya da başka sebeplerden bebeğini kaybedenler ve sonrasında hamile kalıp sağlıkla kucağına alanlar oldu.Ben de kaybettim doğan güneş,dışarda yürüyen insanlar herşey anlamsız geliyordu ama bazen de halime şaşırıyordum bazen psikolojim mı bozuk neden bu kadar sakinim diye.Derken zaman geçti hamile kaldım yine stresle geçirsem de hamileliğimi sıkıntı olmadı.Şuanda yanıbaşımda uyuyorlar.O sıkılarak yürüdüğüm yolları şimdi koşturma içinde geçiyorum.Yani sizin ilaciniz zaman sadece.Daha iyi günlere en yakın zamanda kavuşmanız dileğiyle..

Genişletmek için tıkla...

ygmrsnr .!.:

Amin Allah razı olsun canim. Evet o sakinliği kesinlikle Allah nasip ediyor gercekten de yükü veriyorsa kaldırma gücünü de veriyormuş. Rabbim bir daha evlat acısı göstermesin evlatlarını sağlıkla büyütürsün inşallah

Genişletmek için tıkla...

PurpleRose .!.:

Başınız sağolsun Rabbim size hayırlı sağlıklı evlat, kolay doğumlar nasip etsin inşallah. Bunları yaşamayan insanlardan bu sözleri duymak kolaydır ama bunları yaşamış biri olarak sizden bunları duymak duygulandırdı beni. İnancınıza hayran kaldım.. ne kadar inançlıyız desekte insanoğlu o anda ne yapacağını ne düşüneceğini bilemez yaşamadan. Rabbim size bu imtihanın müfakatı olarak inşallah hayırlarla dolu sağlıklı evlatlar nasip etsin Rabbim sizi vefat eden evladınızla cennetinde buluştursun inşallah

Genişletmek için tıkla...

sharkliertyu .!.:

Canım çok üzüldüm,Rabbim düşmanıma bile yaşatmasın bu acıyı Keşke böyle olmasaydı daha dikkatli olunsaydı ama alacak nefesi yokmuş demekki Rabbim yeniden çok sağlıklı sağlıkla büyüteceğin bir evlat nasip etsin sana

Genişletmek için tıkla...

Ahsen555 .!.:

merve arkadaşımın bahsettiği kişi benim benim acımı benimle birlikte hissetti. Acını yüreğim de hissettim ben sezeryan doğum yaptığım için 1 yıldan önce gebe kalmak istemedim ayrıca benim bebeğim tüp bebekti 1.5 yıl sonra hamile kaldım evladıma kavuştum 14 aylık oldu. Ama kızımın acısı hala yakıyor beni. Hissettiğin acı geçmeyecek ama hafifleyecek. Rabbim bol sabır versin sağlık sıhhatli uzun ömürlü evlat nasip etsin inşallah

Genişletmek için tıkla...