Özgüvensiz karakterim çocuklarıma mı geçti?

Camille_claudel .!.:

Naçizane tavsiyem; çocuklarınızı bir savunma sporuna, dövüş kursuna göndermeniz. Kızlarınız kalkıp birini dövmeyecekler, ama kendlerini savunabileceklerinden emin olacaklar.

Aslında hepimizi korkutan temel şey; karşımızdakinin bizi dövmesi, öldürmesi. Kızlarınız kendilerini koruyabileceklerini bilirlerse, daha bir kendinden emin, özgüvenli çıkacaklar insanların karşılarına ve olaylar daha kolay bir şekilde çözülecek.

Genişletmek için tıkla...

sessizmanifesto .!.:

Merhabalar hanımlar;

Kendini bildim bileli aşırı özgüvensiz biriyim. Sırada birisi önüme geçse, birisi laf atsa bir şey diyemem. Birisi kavga etse karşılık vermem çok zor. Sosyal ortamlara çok az giriyorum. Tek gördüğüm kişiler pandemiden beri KV, görümce, kendi annem babam kardeşim. Nadir eşimin arkadaşlarının eşleriyle görüşürüm. Sosyal fobi mi diyorlar neyse ondan var heralde diye düşünüyorum. Çalışıyorum aslında ama bebek bakmak için ücretsiz izindeyim, bu beni iyice asosyal yapıyor. Benim için bir şey yapmak, biriyle konuşmak, bir eşimi dostumu aramak adeta zorlu bir görev gibi. Birine baş sağlığı vermek isterim cesaret edip arayamam mesela. Sonra da üzülür dururum.

Neyse bugün kızlarımla sahildeyiz, kovalarını başka çocuklar aldı. Gidip isteyemediler çok üzüldüm Büyük 6 yaşında , anne ben utanırım dedi. Utandığı da 2 yaşında bebekler. Küçüğüm de yaklaşık 3 yaşında. O da çekindi isteyemedi. Büyüğümü bir de okulda arkadaşı zorbalamış. Kalemlerini çöpe atmış. Bir şey diyememiş bizimki... Küçükken benim de bir kere bebeğim elimden çalındo resmen. Geri alamamıştım. Hala aklımdadır. Acaba bu travmayı kızlarıma da mı geçirdim. Ben de mesela bu yaşımda biri eşyamı alsa gidip bu benim ya demeye çok çekinirim. Çocuklarımı parka götürmeye filan bile bu sebepten çok sıkılıyorum.

İçime çok dert oluyor kendim neyse de çocuklarım bari benim gibi olmasalar keşke. Ne yapayım böyle ne dersiniz? Bunu yaşayanlar var mı?

Hayatımda pek çok heves ettiğim şeyi bu huyum yüzünden yapamadım. Akrabalarımı arayıp hal hatır sormaya bile çekinen biriyim resmen.

Genişletmek için tıkla...

PrimulaBaggins .!.:

Özgüvensizlik karakter özelliği değildir, aşılabilir bir öğrenilmişliktir. (ananeniz ve dedinizin kavgalarını görerek büyümüş olmanıza bağlı olabilir belki)
Yani sizden çocuğunuza direkt geçmez, ama sizi görerek ve örnek alarak özgüvensiz davranırlar.

Mümkün olduğunca, özellikle parkta onların önünde hakkınızı/haklarını savunun. Ellerinden oyuncağını aldılarsa uzaktan müdahale edin, çocuğunuzu yanınıza çağırıp "Tatlım oyuncağını arkadaşından geri isteyebilirsin, o oyuncak senin. Ben arkandayım burdan izliyorum merak etme" gibi destekleyebilirsiniz. Yanınızda, arkanızda olduğunuzu bilirse bir müddet sonra kendi başına da hakkını koruyabilmeye başlayacaktır.

İş biz anne-babalara düşüyor burada.
Biz onların önünde nasıl davranırsak, birebir taklit ederek öğreniyorlar.

Genişletmek için tıkla...

derin sularda .!.:

Erken çocukluk uzmanı olarak yukarda arkadaşların yazdığı güzel tavsiyelere katılıyorum.
Savunma sporları kursu, 7 yaş sonrası takım sporları kursu ve drama kursu kızlarınızın özgüvenini geliştirir.
Küçüğü mutlaka anaokuluna gönderin bu yıl.
Kendiniz için de profesyonel destek almanızı tavsiye ederim.
Bunu hem kendiniz hem kızlarınız için yapmalısınız.

Genişletmek için tıkla...

AlegraMoon .!.:

Size yapılan haksızlıklara hiç karşı çıkmaz mısınız peki? İşyerinde, alışverişte, sokakta her yerde haksızlığa uğruyoruz mesela hep kabul mu edersiniz ki yapılanları?

Genişletmek için tıkla...

sessizmanifesto .!.:

Çok teşekkür ederim hepsini not aldım, harekete geçeceğim bunlar için. Anaokulu için çok küçük geliyor sanki bana. Kasımda 36 aylık olacak kıyamıyorum ama evde kalıncs da yine sosyal ortama girmesi çok az olacak.
Profesyonel destek için cesaretim yok ama gizlice online destek alsam mı diye bir süredir kafamda. Ama bir türlü aksiyona geçemedim.

Genişletmek için tıkla...

derin sularda .!.:

Rica ederim.

Anaokulu için küçük değil tersine tam zamanı.
3 tam ya da 5 yarım gün gitsin bu yıl.
36 ay itibariyle sosyalleşme ihtiyacı başlar çocukların.

Bu konuda yazılmış güzel kitaplar var.
Özgüveni Keşfedin -Psikonet yy.
İlişkiler - Psikonet yy.
İçindeki Çocuk Bir Yuva Bulmalı - Pegasus yy.
Senin Suçun Değil- Psk. Beyhan Budak

Genişletmek için tıkla...

sessizmanifesto .!.:

Nasıl yetiştirdiniz kendinizi?

Genişletmek için tıkla...

Konusamam Yalnizca Burhan .!.:

Sosyal ortamlara girerek sosyal insanları gözlemleyip onlar gibi davranarak

Genişletmek için tıkla...

sessizmanifesto .!.:

Merhabalar hanımlar;

Kendini bildim bileli aşırı özgüvensiz biriyim. Sırada birisi önüme geçse, birisi laf atsa bir şey diyemem. Birisi kavga etse karşılık vermem çok zor. Sosyal ortamlara çok az giriyorum. Tek gördüğüm kişiler pandemiden beri KV, görümce, kendi annem babam kardeşim. Nadir eşimin arkadaşlarının eşleriyle görüşürüm. Sosyal fobi mi diyorlar neyse ondan var heralde diye düşünüyorum. Çalışıyorum aslında ama bebek bakmak için ücretsiz izindeyim, bu beni iyice asosyal yapıyor. Benim için bir şey yapmak, biriyle konuşmak, bir eşimi dostumu aramak adeta zorlu bir görev gibi. Birine baş sağlığı vermek isterim cesaret edip arayamam mesela. Sonra da üzülür dururum.

Neyse bugün kızlarımla sahildeyiz, kovalarını başka çocuklar aldı. Gidip isteyemediler çok üzüldüm Büyük 6 yaşında , anne ben utanırım dedi. Utandığı da 2 yaşında bebekler. Küçüğüm de yaklaşık 3 yaşında. O da çekindi isteyemedi. Büyüğümü bir de okulda arkadaşı zorbalamış. Kalemlerini çöpe atmış. Bir şey diyememiş bizimki... Küçükken benim de bir kere bebeğim elimden çalındo resmen. Geri alamamıştım. Hala aklımdadır. Acaba bu travmayı kızlarıma da mı geçirdim. Ben de mesela bu yaşımda biri eşyamı alsa gidip bu benim ya demeye çok çekinirim. Çocuklarımı parka götürmeye filan bile bu sebepten çok sıkılıyorum.

İçime çok dert oluyor kendim neyse de çocuklarım bari benim gibi olmasalar keşke. Ne yapayım böyle ne dersiniz? Bunu yaşayanlar var mı?

Hayatımda pek çok heves ettiğim şeyi bu huyum yüzünden yapamadım. Akrabalarımı arayıp hal hatır sormaya bile çekinen biriyim resmen.

Genişletmek için tıkla...

sessizmanifesto .!.:

Dediğiniz gibi yarım gün aslında gitse ya da üç tam gün harika olur. Oyun grubu tarzı bir şey tavsiye eder misiniz yoksa kreş mi illa olmalı?

Kitaplara bakacağım kitaplardan çok faydalandım çocuklarımı yetiştirirken. çok sağ olun

Genişletmek için tıkla...

CleanDen2 .!.:

Ya etkisi vardır belki ama benim annem aşırı özgüvenli bı kadın ama ben öyle değilim etrafla v karakterlede ilgili

Genişletmek için tıkla...

derin sularda .!.:

Oyun grubu da olur yarım gün anaokulu da.
Yeter ki haftada en az 3 gün yaşıtlarıyla birlikte olsun.

Genişletmek için tıkla...

sessizmanifesto .!.:

Merhabalar hanımlar;

Kendini bildim bileli aşırı özgüvensiz biriyim. Sırada birisi önüme geçse, birisi laf atsa bir şey diyemem. Birisi kavga etse karşılık vermem çok zor. Sosyal ortamlara çok az giriyorum. Tek gördüğüm kişiler pandemiden beri KV, görümce, kendi annem babam kardeşim. Nadir eşimin arkadaşlarının eşleriyle görüşürüm. Sosyal fobi mi diyorlar neyse ondan var heralde diye düşünüyorum. Çalışıyorum aslında ama bebek bakmak için ücretsiz izindeyim, bu beni iyice asosyal yapıyor. Benim için bir şey yapmak, biriyle konuşmak, bir eşimi dostumu aramak adeta zorlu bir görev gibi. Birine baş sağlığı vermek isterim cesaret edip arayamam mesela. Sonra da üzülür dururum.

Neyse bugün kızlarımla sahildeyiz, kovalarını başka çocuklar aldı. Gidip isteyemediler çok üzüldüm Büyük 6 yaşında , anne ben utanırım dedi. Utandığı da 2 yaşında bebekler. Küçüğüm de yaklaşık 3 yaşında. O da çekindi isteyemedi. Büyüğümü bir de okulda arkadaşı zorbalamış. Kalemlerini çöpe atmış. Bir şey diyememiş bizimki... Küçükken benim de bir kere bebeğim elimden çalındo resmen. Geri alamamıştım. Hala aklımdadır. Acaba bu travmayı kızlarıma da mı geçirdim. Ben de mesela bu yaşımda biri eşyamı alsa gidip bu benim ya demeye çok çekinirim. Çocuklarımı parka götürmeye filan bile bu sebepten çok sıkılıyorum.

İçime çok dert oluyor kendim neyse de çocuklarım bari benim gibi olmasalar keşke. Ne yapayım böyle ne dersiniz? Bunu yaşayanlar var mı?

Hayatımda pek çok heves ettiğim şeyi bu huyum yüzünden yapamadım. Akrabalarımı arayıp hal hatır sormaya bile çekinen biriyim resmen.

Genişletmek için tıkla...

LeylaSultan93 .!.:

Sadece üzülmek durumu değiştirmiyor c
Silkelen kendine gel. Terapiyse terapi. Ne gerekiyorsa yap. Youtubeda yada online birsürü eğitimler var bunla alakalı. Yada bi kursa felan yazıl. Bir an önce yenmeye bak.
Madem anne olmayı seçtin hemde iki sefer, bu çocukları korumak kollamak senin ve eşinin görevi.
Çocukları anne babasından ne görüyosa belli bi yaşa kadar bunu normal yada doğru zanneder.
Bunu kendine ve onlara yapmaya hakkın yok.

Genişletmek için tıkla...

Blanc12 .!.:

Çocuklara özgüven kazandırmak yetişkinlere göre çok daha kolay. Burda en büyük sorumluluk babaya düşüyor.

Genişletmek için tıkla...

sessizmanifesto .!.:

Merhabalar hanımlar;

Kendini bildim bileli aşırı özgüvensiz biriyim. Sırada birisi önüme geçse, birisi laf atsa bir şey diyemem. Birisi kavga etse karşılık vermem çok zor. Sosyal ortamlara çok az giriyorum. Tek gördüğüm kişiler pandemiden beri KV, görümce, kendi annem babam kardeşim. Nadir eşimin arkadaşlarının eşleriyle görüşürüm. Sosyal fobi mi diyorlar neyse ondan var heralde diye düşünüyorum. Çalışıyorum aslında ama bebek bakmak için ücretsiz izindeyim, bu beni iyice asosyal yapıyor. Benim için bir şey yapmak, biriyle konuşmak, bir eşimi dostumu aramak adeta zorlu bir görev gibi. Birine baş sağlığı vermek isterim cesaret edip arayamam mesela. Sonra da üzülür dururum.

Neyse bugün kızlarımla sahildeyiz, kovalarını başka çocuklar aldı. Gidip isteyemediler çok üzüldüm Büyük 6 yaşında , anne ben utanırım dedi. Utandığı da 2 yaşında bebekler. Küçüğüm de yaklaşık 3 yaşında. O da çekindi isteyemedi. Büyüğümü bir de okulda arkadaşı zorbalamış. Kalemlerini çöpe atmış. Bir şey diyememiş bizimki... Küçükken benim de bir kere bebeğim elimden çalındo resmen. Geri alamamıştım. Hala aklımdadır. Acaba bu travmayı kızlarıma da mı geçirdim. Ben de mesela bu yaşımda biri eşyamı alsa gidip bu benim ya demeye çok çekinirim. Çocuklarımı parka götürmeye filan bile bu sebepten çok sıkılıyorum.

İçime çok dert oluyor kendim neyse de çocuklarım bari benim gibi olmasalar keşke. Ne yapayım böyle ne dersiniz? Bunu yaşayanlar var mı?

Hayatımda pek çok heves ettiğim şeyi bu huyum yüzünden yapamadım. Akrabalarımı arayıp hal hatır sormaya bile çekinen biriyim resmen.

Genişletmek için tıkla...